Savage Republic
(An Club, Αθήνα – 15/02/2014)
Ήμασταν μια ωραία οικογενειακή ατμόσφαιρα… Υπήρχε συγκίνηση, υπήρχε θέρμη, νοσταλγία, υπήρχε ακριβώς εκείνο το κλίμα το οποίο συναντάς σε ανταμώματα παλιών φίλων, μια οικειότητα η οποία απαλλάσσει ακόμη την όποια ανία από οποιαδήποτε αμηχανία και άγχος. Κόσμος πολύς δεν υπήρχε, το σύνηθες indie κοινό αλλού διασκέδαζε το σαββατόβραδο αυτό, ο δε μέσος όρος του παρόντος κοινού ήταν κατά τι προσαυξημένος, εν τούτοις υπήρχαν και κάμποσες νεανικές παρουσίες οι οποίες τον συγκρατούσαν σε μια αξιοπρεπώς χαμηλή τιμή.Ακόμη κι αν λέγεται (και ασφαλώς όχι αστήριχτα) ότι οι Savage Republic έχουν αναπτύξει και εμπεδώσει μια προνομιακή σχέση επαφής με το ελληνικό κοινό, είναι σαφές νομίζω ότι έχουμε (και είχαμε!) να κάνουμε περισσότερο με μια ποιοτική διάσταση και όχι με ποσοτικά μεγέθη. Οι δίσκοι τους πάντως αποκτούν ολοένα και πιο πολύ ελληνικό άρωμα, από την τραχιά κρεατίλα των σφαγείων της «Varvakios», στον καινούργιο δίσκο ο οποίος αναμένεται εντός εβδομάδων πάμε σε πιο …εκλεπτυσμένες αλλά εξίσου ελληνικές οσμές, την αύρα και τη δροσιά του «Aegean» πελάγους. Έτσι τιτλοφορείται και η περιοδεία τους αυτή, Περιοδεία του Αιγαίου, η Καλιφόρνια κατεβαίνει στη Μεσόγειο, έρχεται, είναι κοντά μας (για να παραφράσω το παλιό κομμάτι των Χωρίς Περιδέραιο), η «άγρια δημοκρατία» (ίσως όχι έτσι ακριβώς, άλλο republic και άλλο democracy) έρχεται στα μέρη όπου γεννήθηκε και όπου πέθανε η έννοια της δημοκρατίας.
Τη συναυλία είχαν ανοίξει οι Screaming Dead Balloons, το όνομα τους κρύβει ήδη μουσικές αναφορές και συμπαραδηλώσεις, έπαιξαν για μισή ώρα ένα καλοεκτελεσμένο παραδοσιακό «κιθάρα-μπάσο-ντραμς» μετα-Nirvana ροκ με ψυχεδελικές προεκτάσεις. Μη σας ξενίζει ο χαρακτηρισμός «παραδοσιακό», αφορά περισσότερο το ίδιο το ροκ και όχι το συγκεκριμένο σχήμα, το ροκ έχει προ πολλού αρχίσει να μετατρέπεται σε μια κατεστημένη διαμορφωμένη ηχητική έκφραση με έναν όγκο παλαιότερης εμβληματικής εργογραφίας και έναν ακόμη μεγαλύτερο όγκο νεότερης αλλά σε παλαιοτέρους δρόμους βασισμένης παραγωγής. Αλήθεια για θυμηθείτε ποιο ήταν το τελευταίο ροκ κομμάτι το οποίο πραγματικά πέρασε στο συλλογικό συνειδητό της κοινότητας; Πρέπει να πάμε τουλάχιστον 10 χρόνια πίσω…Υπό αυτό το πρίσμα είναι και οι Savage Republic παραδοσιακοί; Κατά μία έννοια ναι. Και έχουν ήδη καταλάβει τη θέση τους στη μουσική γενεαλογία και σε αυτό τίποτε δεν θα αλλάξουν τα νέα τους κομμάτια, τα οποία δεν με ενθουσίασαν τόσο αλλά από την άλλη στέκονται αξιοπρεπή δίπλα στους παλιούς ογκόλιθους (για παράδειγμα το «27 Days»).
Παρακολουθώντας τον εκπληκτικό Alan Waddington, ο οποίος σε κατάσταση trance μέθεξης έπαιζε με ακρίβεια και ωμό δυναμισμό περίτεχνα σχήματα στα τύμπανα, ο Τζιρίτας δίπλα μου παρατήρησε «art-rock παίζει ο τύπος», το σκέφτομαι, σαν να ταιριάζει στην ιστορική αλυσίδα, σπέρματα των Savage Republic βρίσκουμε τόσο στο προγενέστερο progressive όσο και στο μεταγενέστερο post rock, επεξεργασμένα από τους ίδιους μέσα από μια βιομηχανική πανκ αισθητική, όχι όμως εκείνη της μεγάλης βιομηχανίας και των μηχανών που βαράνε, αλλά εκείνη του εγκαταλειμμένου βενζινάδικου, της ρημαγμένης βιοτεχνίας, του δρόμου. Και φυσικά της πολιτικής. Ας μην το αναλύσουμε όμως περαιτέρω, το έχουμε άλλωστε κάνει για τους ενδιαφερόμενους υπερ-αναλυτικά σε παλαιότερο κείμενο.Οι Savage Republic της σκηνής του 2014 έχουν κάτι από τον παλιό δυναμισμό, είναι δεμένοι, ακριβείς, μελετημένοι, καμία αίσθηση παρακμής δεν αποπνέουν, τα παλαιότερα κομμάτια είναι φυσικά αυτά που ξυπνούν τον ενθουσιασμό (κάτι που αποτελεί βέβαια καταστατική συνθήκη πλέον σε οποιαδήποτε συναυλία, οποιουδήποτε είδους), ειδικά ο «Andonis» και το «Viva La Rock ‘N’ Roll» (με την ευπρόσδεκτη θηλυκή παρουσία της Στέλλας -Jude Hey- Παπανδρεοπούλου), κοίτα να δεις που τα πιο «δημοφιλή» κομμάτια τους είναι διασκευές σε Θεοδωράκη και Alternative TV αντίστοιχα.
Από δίπλα όμως και ένα «Marshall Tito», ένα «Siege» (κι ας έλειψε ένα «Film Noir», πάντοτε θα υπάρχουν παραπονούμενοι), οι χαρακτηριστικές τσιριχτές κιθάρες, ο νευρώδης (ουχί όμως νευρωτικός) ήχος ο οποίος ανορθωνόταν σε πραγματικό τείχος, ειδικά όταν ο Kerry Dowling …διακόρευε με μανία το βαρέλι του, ένα παλιό μεταλλικό βαρέλι, οι κρότοι ξυπνάνε αταβιστικά συναισθήματα, συντονίζεσαι, τα κρουστά έχουν κάτι το τελετουργικό (ceremonial!) το εξαγνιστικό, το επικλητικό, θέλεις να φωνάξεις, να εκτονώσεις καταπιεσμένα πάθη, οργή, άγριες κραυγές, ρε λες το Savage Republic να μεταφράζεται καλύτερα «πρωτόγονη δημοκρατία»; (όχι σαν τη δική μας η οποία δεν δικαιούται καν τον τίτλο της δημοκρατίας σε εισαγωγικά). Κάπως έτσι, σε ένα κρουστό ντελίριο θα κλείσει και η βραδιά (ο Ριχάρδος ο Βάγκνερ δεν ήταν εκείνος που είχε προβλέψει ότι η μουσική του επόμενου αιώνα θα παιζόταν μόνο με κρουστά;), με το «Procession» και με στίχους όπως «The crisis of our country is not caused by external forces/The danger lies within/And the forces are real». Έτσι είναι, η χώρα μας και η χώρα τους, this land, this country, is your land, is our land…Είχα να τους δω ζωντανά από τον Μάιο του 2006, από εκείνη την αποφράδα βραδιά στο Underworld, όπου όπως έγραφε τότε εύστοχα ο Γιάννης Πλόχωρας-Ρύκιος «οι πιτσιρικάδες νόμισαν ότι παρακολούθησαν μια συναυλία των Savage Republic!». Το σίγουρο είναι ότι μετά και την αποψινή εμφάνιση ξέπλυναν πια για τα καλά εκείνες τις μαύρες εντυπώσεις. Σκέφτομαι όμως ακόμη, άραγε τι εντύπωση να έκαναν στους σημερινούς παρόντες πιτσιρικάδες; Δεν ξέρω. Τότε, στα 1987, είχαν ξετινάξει πολλά μυαλά και πυρπολήσει κάμποσες ψυχές, έσπερναν και θέριζαν συγχρόνως, όσοι ήταν εκεί δεν το ξέχασαν ποτέ. Στις μέρες μας μεγαλώνει μια πολύ πιο υποψιασμένη, ενημερωμένη αλλά και κυνική γενιά, βομβαρδισμένη από μυριάδες διαφορετικά ερεθίσματα, χαμένη στις «τιτανοτεράστιες» υπερβολές μιας δημοσιογραφίας-δελτιοτυπολογίας η οποία εξισώνει αδιακρίτως προς τα πάνω αξίες και μετριότητες. Οπότε, δεν ξέρω πραγματικά. Εγώ είμαι άλλωστε πια 41…
Παρολ’ αυτά θα ήθελα να ήμουν πάλι 20. Για να τους ξαναδώ με τα αθώα μάτια της ηλικίας αυτής (για τι άλλο νομίσατε;) Κάπου διάβασα ότι πιθανότατα θα είναι η τελευταία τους εμφάνιση, οπότε ένα ταξίδι στο χρόνο φρονώ ότι είναι πλέον επιβεβλημένο…
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 