The (International) Noise Conspiracy – Armed love (Burning heart)

	1. A Small Demand 2. The Way I Feel About You 3. Let’s Make History 4. The Dream Is Over 5. All In All 6. Black Mask 7. Communist Moon 8. This Side Of Heaven 9. Like A Landslide 10. Armed Love
Υπάρχουν κάποιες λέξεις, έννοιες και χαρακτηρισμοί που ξυπνάνε αρνητικά αισθήματα με το άκουσμα τους και μόνο! Βέβαια αν το καλοψάξουμε το ζήτημα σε όλες του τις πτυχές, θα αντιληφθούμε ότι μάλλον αδικούνται από την απόλυτη αυτή καταδίκη. Να αναφέρω ένα τέτοιο παράδειγμα; Καπιταλισμός! Ναι, αυτός ο μεγάλος κακός, το τρισκέρατο θηρίο, ο υπεύθυνος κάθε δεινού, λοιμού και καταποντισμού. Αλλά συνάμα και ο μεγάλος αδικημένος καθώς δεν του έχουμε αναγνωρίσει το γεγονός ότι έχει υπάρξει προς το παρόν, το καλύτερο οικονομικό σύστημα που γνώρισε ποτέ το θηλαστικό άνθρωπος (ή μήπως προτιμάτε τη δουλεία και τη φεουδαρχία;) Συγχρόνως όμως είναι και αυτός που όλοι αγαπάμε να μισούμε, αλλά όλοι εκμεταλλευόμαστε χωρίς πολλές τύψεις τα αγαθά και τις υπηρεσίες του. Και μέσα στα πλαίσια του λειτουργούμε. Όπως κάνουν και οι (I)NC, και ας τους έκλεψε κάποτε την παρθενιά (βέβαια ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η παρθενιά θεωρείται πολύτιμο …αγαθό!). Έτσι λοιπόν έκαναν και αυτοί τη μεγάλη μεταγραφή και βρέθηκαν στις στοργικές αγκάλες μιας μεγάλης εταιρείας. Να υποθέσω ότι είναι η τακτική της διάβρωσης του συστήματος εκ των έσω, η τακτική του Δούρειου Ίππου μέσα στα τείχη της Τροίας-Συστήματος; Συμβιβασμός; Εμπόριο ιδεών; Ανάγκη; Δεν ξέρω να σας πω, αλλά και στην πράξη δεν μ’ ενδιαφέρει και να μάθω. Εν τέλει θα ήταν λιγότερο «ξεπουλημένοι», πιο «ασυμβίβαστοι» σε μια μικρή εταιρεία; Είναι ζήτημα μεγέθους το δήθεν ξεπούλημα, αν ο καπιταλιστής εκδότης δηλαδή είναι μεγάλος ή μικρός; Αυτό που προσωπικά μ’ ενδιαφέρει είναι το καλλιτεχνικό προϊόν και όχι η …ψυχανάλυση των δημιουργών. Οι (Ι)NC ανήκουν σε αυτό που θα χαρακτηρίζαμε «στρατευμένη τέχνη» (άλλος ένας χαρακτηρισμός φορτισμένος με αρνητικό ηλεκτρισμό!). Η στρατευμένη τέχνη όμως είναι ένας δρόμος-ναρκοπέδιο. Νάρκη 1η: διολίσθηση σε πολιτική (διάβαζε: κομματική) προπαγάνδα. Νάρκη 2η: γραφικότητα και πολιτικές απόψεις επιπέδου «τα σπάω όλα» και «γαμιέται η κυβέρνηση». Οι (Ι)ΝC στην πορεία τους έχουν αποφύγει αυτές τις δύο νάρκες. Μια του κλέφτη όμως, δυο του κλέφτη, να που έπεσαν στην 3η νάρκη. Η οποία εστί κοινοτυπία. Αυτήν οι (I)NC την πάτησαν μεγαλοπρεπώς. Τόσο από την άποψη των στίχων όσο και της μουσικής. Το εξώφυλλο με τα αναρχικά χρώματα και τον επιθετικό τίτλο προϊδεάζει για ένα περιεχόμενο του τύπου «εμπρός παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους»! Δεν είναι τέτοιο όμως, χωρίς βέβαια αυτό να το αναφέρω σαν αρνητικό. Αρνητική όμως είναι αυτή η απονεύρωση του μηνύματος, του τύπου «βάζουμε τον ακτιβισμό στην άκρη, για να βρούμε γυναίκα και να κάνουμε έρωτα, όχι πόλεμο». Ναι να σώσουμε μεν τον κόσμο, αλλά ας «σωθούμε» εμείς πρώτα: «υπάρχουν εκατομμύρια πράγματα για τα οποία αξίζει να παλέψεις, όπως το να σε πείσω να μείνεις» («Let’s make history»)! Γενικά από τους στίχους λείπει αυτή η πρέζα εξυπνάδας, το ξάφνιασμα, που τόσο χρειάζεται η τέχνη αυτού του είδους (να θυμηθώ π.χ. τους Gang of Four;) Όμως έχω γράψει ήδη 454 λέξεις για αυτόν τον δίσκο χωρίς αναφορά στην… ταμπακιέρα. Καλοί οι στίχοι, αλλά καμιά φορά μοιάζουν με …επίθεση αντιπερισπασμού η οποία θα τραβήξει την προσοχή μακριά από το κύριο έργο. Και σε έναν δίσκο το κύριο είναι η μουσική. Και η μουσική μπορεί να δικαιώσει κακούς ή αδιάφορους στίχους. Αλλά και το αντίστροφο! Η μουσική μπορεί να θάψει στίχους (η περίπτωση χρήσης ποιημάτων που μαστίζει την εγχώρια μουσική παραγωγή). Στο «Armed Love» λοιπόν έχουμε το οξύμωρο μια μουσική που θέλει να μεταφέρει επαναστατικά μηνύματα να συνδυάζεται με μια αφόρητα συμβατική, βαρετή, χιλιοπαιγμένη μουσική. Οι κιθάρες βαράνε αλλά αυτό προφανώς δεν φτάνει. Και αναρωτιέμαι, για πόσα χρόνια ακόμη θα αποτελούν κύρια επιρροή μπάντες όπως οι Stooges; Πόση πρωτοτυπία να υπάρξει πια μέσα σε τρία ακόρντα;; Το ποδαρικό στο δίσκο γίνεται με το …αριστερό, καθώς το «Small demand» θυμίζει 70s hard ροκιές και μάλιστα με πολύ glam μέσα (και με ένα σαξόφωνο-τσόντα στο τέλος)! Αυτά τα συμπτώματα υποτροπιάζουν πολλές φορές μέσα στα 39 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος (να έχει βάλει άραγε το χεράκι του σ’ αυτό και ο διάσημος παραγωγός Rick Rubin;). Το «The way I feel about you» είναι ένα γκαραζάκι, σαν αυτά που έχουν παιχτεί καλύτερα από εκατοντάδες μπάντες τα τελευταία 25 χρόνια (ακόμη και από συμπατριώτες τους-Σουηδοί είναι). Στο βασίλειο των τυφλών, ο μονόφθαλμος που «βασιλεύει» είναι το «Communist Moon» με αξιομνημόνευτο ρεφραίν και μελωδία. Ο «έξυπνος» τίτλος πάντως έχει ιστορικά πιστωθεί στον Αμερικανό πρόεδρο Lyndon Johnson, ο οποίος την εποχή του διαστημικού «μπρα ντε φερ» ΗΠΑ-ΕΣΣΔ, είχε δηλώσει ότι «δεν θέλω να πηγαίνω για ύπνο κάτω από κομμουνιστικό φεγγάρι»! Να προσθέσω και το «Like a landslide», και αυτό ήταν… Πάμε γι’ άλλα… Αν πάντως ακούγομαι κάπως «αυστηρός», είναι επειδή οι (Ι)NC είχαν δημιουργήσει προσδοκίες με τις μέχρι τώρα δουλειές τους. Και αν αρχίσουν να χάνουν το πάθος και την έμπνευση τους τύποι σαν τους (Ι)ΝC, τότε …»που πάμε» (όπως το έλεγε μοναδικά ο Αυλωνίτης!);; Θα ξεμείνουμε με τους διάφορους Strokes, Bellrays και το υπόλοιπο …κακό συναπάντημα, που περισσότερο νοιάζονται για την κόμμωση τους παρά για τη μουσική; Γι’ αυτό λοιπόν αγαπητοί (Ι)NC, συνεχίστε και εμείς εδώ θα είμαστε! (τώρα αυτή η ψωνάρα που υπογράφει, νομίζει ότι την διαβάζουν κιόλας;;) 6 1η δημοσίευση: http://www.mic.gr