Άτακτο ημερολόγιο από τις μέρες της φωτιάς

– Σάββατο βράδυ… Θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε τυπικό αθηναϊκό Σαββατόβραδο… Πεζόδρομος Μεσολογγίου. Ώρα 8 βραδινή και γιορτινή. Δεκάδες πιτσιρίκια με φτηνές μπύρες από το περίπτερο καθισμένα σε πεζούλια και εισόδους πολυκατοικιών… Ώρα 10 βραδινή και η περιοχή ανατριχιαστική έρημη. Από ανθρώπους… Μόνο μια διμοιρία των ΜΑΤ. Μπαρ και καφενεία όλα κλειστά. Κάτι πηχτό αιωρείται στην ατμόσφαιρα, ηλεκτρισμένα ιόντα, κάτι κακό έχει συμβεί. Το φονικό μαθαίνεται γρήγορα. Ναι, Alexis, χρυσό μου αγόρι της «δημοσιογραφίας», με τη σύγχρονη τεχνολογία. Κινητά και …ιντερνέτ παίρνουν φωτιά. Στο indymedia ανεβαίνουν μηνύματα που κατεβαίνουν μέσα σε λίγα λεπτά. Καμία πληροφορία στον εχθρό!
– Πρώτες ώρες. Προσπαθείς να χωνέψεις το αδιανόητο της κατάστασης. Είναι η βραδιά της ζαλισμένης αφτιασίδωτης οργής… Οι μνήμες ξυπνάνε αμέσως στους παλιότερους. «Η φριχτή ανάμνηση κάποιας βραδιάς στην οδό Στουρνάρα» (Αδιέξοδο-«38 χιλιοστά»). Λίγα μέτρα μακρύτερα τούτη τη φορά…
– Ένα χοιροειδές κλωτσάει ένα κερί που είχε δειλά τοποθετηθεί στη θέση του φονικού. Κατακραυγή από τα γύρω μπαλκόνια. «Δεν έχετε παιδιά εσείς, ρε αλήτες;». Στην πλατεία ηλικιωμένοι πετάνε γλάστρες στα ΜΑΤ.
– «Ελλάς Ελλήνων Αστυνομικών». 10.30. Η πρώτη πορεία ξεκινά. Λίγο αργότερα, η Ερμού, η εμβληματική οδός της κατανάλωσης διαλύεται («εξοστρακισμένες» μολότοφ υποθέτω!). Burn, warehouse, burn… Από το γειτονικό Ψυρρή βγαίνουν διάφοροι θαμώνες τρέντουρες και εφορμούν στις σπασμένες βιτρίνες. Σε ότι δεν μπορούσαν μέχρι χτες να αποκτήσουν. Σε όσα οι τιμές τούς έβγαζαν τη γλώσσα. Η βιτρίνα που τους χώριζε από το ελληνικό όνειρο είχε σπάσει και το έργο ήταν εύκολο πια! Μαζί διάφοροι φτωχοδιάβολοι, μετανάστες, άστεγοι. Σε λίγο θα πουλιούνται στα πεζοδρόμια της πόλης ως μαϊμούδες οι γνήσιες Luis Vuitton τσάντες…
-Ώρα 4.00. Εικόνα Βαγδάτης στα Εξάρχεια. Οι δυνάμεις κατοχής έχουν κλείσει τους δρόμους. Παραδίπλα στο Κολωνάκι, σαν να μην συμβαίνει τίποτε, ο κόσμος, ένας άλλος κόσμος, τρωγο-πινω-διασκεδάζει…
-Η Κυριακή είναι μια μέρα γαλανή και ηλιόλουστη. «Όλοι στο Μουσείο». Ο κόσμος πολύς και απροσδόκητος. Άνθρωποι που είχαν χρόνια να κατέβουν σε πορεία είναι εδώ. Τσακωμοί στο σπίτι για το ποιός θα κρατήσει το μωρό. Αφήσαμε για λίγο τον καναπέ και τις θεωρητικές αναλύσεις…
– Δεν θα κρατήσει πολύ. Μόλις παίρνουμε τη στροφή και μπαίνουμε στην Αλεξάνδρας αρχίζει το σπάσιμο. Άγριο, μεθοδικό, αλύπητο. Έχω βρεθεί σε δεκάδες πορείες στη ζωή μου. Δεν έχω ματα-συναντήσει τέτοια οργή, τέτοιο μίσος. Τίποτε δεν γλιτώνει. Τα φανάρια (επειδή …δίνουν εντολές του συστήματος;). Οι βιτρίνες. Μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων λαμπαδιάζει μέσα σε χρόνο dt. Κρότοι ακούγονται από παντού. Το μπατσικό «ντου» δεν αργεί. Η πορεία διαλύεται σε ένα ντελίριο δακρυγόνων. Κατεβαίνουμε την Ιπποκράτους. Εργάτες κοιτάνε με απορημένο ύφος. Σε μια τραγικά αστεία συγκυρία, ο δρόμος είναι όλος σκαμμένος για να περάσει το φυσικό αέριο. Το χώμα, πραγματική αποθήκη πολεμοφοδίων, θα ξεπετριστεί με επιμέλεια…
– Μετά… Σε σπίτι-καταφύγιο στην Τρικούπη. Ροφόσουπα και μισό ταψί παστίτσιο. Το δακρυγόνο …ανοίγει την όρεξη. Ενοχές… Είμαστε ίσως πολύ πιο μικροαστούληδες απ’ όσο νομίζουμε;
– Το βράδυ πέφτει και το μπατσοκόπτερο πετάει σαν όρνιο στον αττικό ουρανό. Χολυγουντιανό υπερθέαμα! Ο προβολέας σαρώνει τις ταράτσες των εξαρχειώτικων σπιτιών… Καπνοί υψώνονται, πυκνοί και μαύροι. Καίγεται το οχυρό-Πλαίσιο για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια! Το επόμενο πρωινό πολλοί γείτονες θα βρουν στο χαλάκι της πόρτας τους …απαλλοτριωμένους υπολογιστές και laptop…
– Αργά το βράδυ… Ανοίγω την τηλεόραση. Τα κανάλια έχουν πάρει θέσεις για να καλύψουν όλο το target group της AGB. Από το απρόσμενα αριστερό και ψύχραιμο MEGA έως και τον Αντένα για τους φιλήσυχους νοικοκυραίους. Πολιτική σπέκουλα από κάθε πλευρά. Από ΌΛΑ τα κόμματα. Δεν ξεχωρίζεις πλέον τον ακροδεξιό από τον «κομμουνιστή». Πρέπει να βλέπεις την ιδιότητα για να καταλάβεις ποιος είναι ποιος.
– Ομολογώ πάντως ότι στην οθόνη οι φωτιές είναι πιο εντυπωσιακές και τρομακτικές απ’ ότι στην πραγματικότητα. Δικαιολογημένα τα πανικόβλητα τηλεφωνήματα των γονιών!
– Στον Αντένα ο σχολιαστής …επεισοδιο-κάστερ ανασύρει όλα τα κλισέ από το δισάκι του. Τρεμάμενη φωνή από φρίκη και αποτροπιασμό! Η ελληνική σημαία καίγεται! Οι όμορφες σημαίες, όμορφα καίγονται… Η σημαία που κυματίζει στις φυλακές, στα αστυνομικά τμήματα της El-ass δεν είναι τίποτε παραπάνω ένα σύμβολο καταπίεσης, επιβολής και κρατικής βίας. Πατάω το OFF.
– Το mail εν τω μεταξύ κυκλοφορεί παντού: «Επαμεινώνδας Κορκονέας, 37 – Βασίλης Σαραλιώτης, 31- einai ta onomata twn dolofonwn tou alexandrou, dwste ta pantou»
– Δευτέρα βράδυ… Athens’s burning!
– Τηλέφωνο (η σύγχρονη τεχνολογία που λέγαμε!). Στην άλλη άκρη της γραμμής φίλος τραγουδά: «ω έλατο, ω έλατο… Το δέντρο άναψε! Ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά!» Είναι ακόμη το ψηλότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης; Δεν ξέρω. Είναι πάντως σίγουρα το ψηλότερο καμένο!
– Στην Ερμού πέφτουμε πάνω στην πορεία …συγγνώμη, παρέλαση ήθελα να πω του ΚΚΕ. Εδώ δεν πρόκειται να ανοίξει μύτη…
– Το χαζό σχέδιο των μπάτσων αποκόπτει από την πορεία μια ομάδα προς το Κολωνάκι. Ατυχώς την ομάδα αποτελούν βέροι «μπάχαλοι». Και το Κολωνάκι για πρώτη φορά στα χρονικά θα ζήσει τη δική του …φλογερή βραδιά. Δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο. Ούτε στα παλιά Δεκεμβριανά, αυτά του 1944, δεν είχε πατήσει εδώ ένοπλο αριστερό πόδι. Και τότε, τώρα που το σκέφτομαι, πάλι πυροβολισμοί μπάτσων είχαν πυροδοτήσει την έκρηξη. Έτσι γίνεται τελικά στην ιστορία. Πάντοτε βρίσκεται κάποιος βλάκας και βάζει φωτιά στην πυριτιδαποθήκη. Και ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε από μια μάλλον ασήμαντη δολοφονία (για τα δεδομένα της εποχής). Μικρά γεγονότα… Μια τοσοδούλα σφαίρα… Μια πεταλούδα χτυπάει τα φτερά της… Και εγένετο χάος!
– Λίγο παρακάτω στην Ακαδημίας η κάπνα είναι πιο πυκνή από το Αν σε sold out συναυλία…
– Μέσα στην αναμπουμπούλα πολλοί λύκοι χαίρονται… Ούτε τρία λεπτά μετά το σπάσιμο εμφανίζεται το δεύτερο κύμα. Λίγο αργότερα κάποιος κατηφορίζει τη Σκουφά με ένα μπούτι προσούτο στον ώμο…
– Στη Θεσσαλονίκη κάποια μάτια …συλλαμβάνουν δύο ΜΑΤατζήδες να σουφρώνουν κινητά από σπασμένη βιτρίνα. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάμερα! Ότι δεν παίζει στην τηλεόραση δεν υπάρχει;
– Θυμάμαι την Ulrike Meinhof να χτυπάει παθιασμένα τα πλήκτρα της γραφομηχανής της μετά από τον εμπρησμό ενός πολυκαταστήματος στην Φρανκφούρτη (αρκετά πριν βγει στο κλαρί!): «Εάν πετάξεις μία πέτρα, αυτό είναι ένα έγκλημα. Εάν πεταχτούν χιλιάδες πέτρες, αυτό είναι πολιτική πράξη. Εάν βάλεις φωτιά σε ένα αυτοκίνητο, αυτό είναι ένα έγκλημα, εάν καούν χιλιάδες αυτοκίνητα, τότε αυτό είναι πολιτική πράξη».
– Μια απορία η οποία έχει πολλές παραφυάδες και πιθανές απαντήσεις: γιατί έμειναν άθικτα τα μέγαρα των υπουργείων τα οποία βρίσκονταν μες στη δίνη της φωτιάς; Και μάλιστα εμβληματικών υπουργείων όπως αυτό της Οικονομίας;
– Ανέκαθεν η τσίχλα (γιατί αν ήταν καραμέλα, θα είχε λιώσει μετά από τόσα χρόνια γλείψιμο!) περί «γνωστών-άγνωστων» ήταν μια σαπουνόφουσκα, ένα ανέκδοτο. Ένας μύθος βολικός για το κράτος, που καιρός του είναι να πέσει (και όχι μόνο σαν …μολότοφ σε μπουκάλι της ομώνυμης μπύρας!). Γιατί τούτη τη φορά δεν ήταν οι γνωστές ολιγάριθμες χούφτες των 100 ατόμων. Τώρα ήταν 300, 500, 1000. Και ειδικά στα σπασίματα των τραπεζών είχαν τη βουβή αλλά και κάποιες φορές φανερή επιδοκιμασία των διαδηλωτών. Και φυσικά οι περισσότεροι δεν ήταν καν κουκουλοφόροι! Άλλωστε όλοι μας μόλις πέσουν τα δακρυγόνα και τα χημικά μεταμορφωνόμαστε σε μασκοφόρους και κουκουλοφόρους…
– Ποιοί είναι λοιπόν όλοι αυτοί; Μια ετερόκλητη αχαρτογράφητη μάζα εξεγερμένων με αιτία αλλά και χωρίς αιτία. Είναι αναρχικοί, είναι αριστεροί, είναι κοινά γηπεδικά χουλιγκάνια, είναι χαβαλέδες, είναι μετανάστες, είναι απελπισμένοι, είναι «μπάχαλοι» που βρέθηκαν εκεί για τυχαίους λόγους, που από μια συγκυρία, μια λάθος …γκόμενα, δεν έγιναν Χρυσαυγίτες ή μπάτσοι, αλλά είναι και προβοκάτορες-ασφαλίτες (με τα ίδια μου τα μάτια είχα δει πριν από χρόνια …»αναρχικό» μακρυμάλλη κουκουλοφόρο να ανεβαίνει παρεούλα με ΜΑΤατζήδες σε κλούβα).
– Με την ευκαιρία ας αναφερθώ και στη γνωστή κριτική προερχόμενη από δήθεν «προοδευτική» άποψη, του τύπου «αυτοί που σπάνε δεν είναι γνήσιοι αναρχικοί» (μέχρι και group στο facebook εμφανίστηκε). Λες και ο αναρχισμός είναι …βούτυρο ή γιαούρτι. Ας ψάξουν λίγο καλύτερα και θα ανακαλύψουν ότι ακόμη κι από ιδεολογικής άποψης υπάρχουν πολλές θεωρίες της καταστροφής κάτω από την ομπρέλα του «αναρχισμού». «Καταστρέψτε ότι σας καταστρέφει»…
– Το επόμενο πρωινό κατεβαίνουν και τα σχολεία… Η Κηφισίας κλείνει σε ώρα αιχμής και παραδόξως δεν ακούγονται κορναρίσματα εκνευρισμού. Ψιλές παιδικές φωνούλες ακούγονται σχεδόν συγκινητικά αθώες: «Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» (βέβαια διαφωνώ με το σύνθημα- όχι γιατί είναι πολυφορεμένο και φθαρμένο από τη χρήση- όχι- είναι διότι τα γουρουνάκια είναι πολύ συμπαθητικά ζωάκια). Τα πραιτωρεία σύντομα θα τεθούν υπό πολιορκία. Προσφέρονται …πικρό νεραντζάκι, πέτρες και λουλούδια. Λοιπόν, νομίζω ότι τούτη η γενιά απέκτησε το Πολυτεχνείο της, τον Καλτεζά της, τον Τεμπονέρα της, το δικό της σύμβολο…
– Κατεβαίνω στο κέντρο. Τα Εξάρχεια είναι μια νεκρή πόλη, μια no man’s land. Ελάχιστα μαγαζιά είναι ανοιχτά. Κατά τόπους αναδύεται η οσμή του δακρυγόνου, τα πεζοδρόμια γλιστράνε από τα χημικά. Ένα αναποδογυρισμένο καμένο αυτοκίνητο είναι εγκαταλελειμμένο στην Μπενάκη εδώ και δύο μέρες. Σαν έργο εννοιολογικής τέχνης μοιάζει. Πάνω του με κόκκινα γράμματα ένα σύνθημα γραμμένο: «ΕΞΕΓΕΡΣΗ». Στον τόπο της δολοφονίας, ησυχία. Φυσάει απαλά και δεν ακούγεται τίποτε παρά τον μαζεμένο κόσμο… Κάτι σε αγκριφώνει στην καρδιά. Ο τοίχος γεμάτος χαρτιά, σημειώματα… Παρακάτω περνάω δίπλα από μια διμοιρία ΜΑΤ που ξαποστάζει πάνω στις ασπίδες της. Κοιτάω τις καθημερινές νεανικές φάτσες και προσπαθώ να καταλάβω τι κάνει έναν άνθρωπο να γίνει μπάτσος, επαγγελματίας τραμπούκος, δολοφόνος… Στα περίπτερα κρέμεται η Αυριανή. «Όλα τα οργάνωσαν οι Αμερικανοί που θέλουν να ρίξουν τον Καραμανλή». Τόσο εξοργιστικό που γελάς. Λογικό όμως… Όταν απευθύνεσαι σε πελάτες οι οποίοι ψάχνουν τον ύποπτο ξένο δάκτυλο πίσω από το κάθε τι, από το …μπέναλτυ της Κυριακής έως τα αποτελέσματα των εκλογών του τοπικού εξωραϊστικού συλλόγου, τότε ίσως δεν θα δυσκολευτείς να τους πείσεις ότι όλα είναι μια συνωμοσία των …Νεφελίμ, των Εβραίων, των πρακτόρων της CIA. Γελάω όμως… Και πάω παρακάτω να πιω ένα κρασί με μερικά υποχείρια των Αμερικάνων…
– Την άλλη μέρα η γριά βροχή έχει κατέβει στην πόλη… Τα γεγονότα καταλαγιάζουν σιγά-σιγά… Επέρχεται και η φυσική κόπωση…
– Και τι θα μείνει λοιπόν; Ήδη οι συζητήσεις και οι προβληματισμοί δίνουν και παίρνουν… Πριν πνίγουν βέβαια στην χριστουγεννιάτικη καταναλωτική ευδαιμονία…
– Προσωπικά, είμαι ιδεολογικά …πολέμιος (όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο) της κάθε είδους βίας. Χρειάζεται να πούμε τα αυτονόητα; Ότι το βιβλικό (για να μην ξεχνιόμαστε) αξίωμα «οφθαλμός αντί οφθαλμού» οδηγεί νομοτελειακά σε έναν κόσμο τυφλών; Αλλά… Κάθε δημόσια συζήτηση για τα γεγονότα έχει «καταδικαστεί» όχι μόνο να ξεκινά, αλλά και να επικεντρώνεται στην καταδίκη της βίας… Λες και αυτό είναι το ζήτημα. Ας πούμε λοιπόν κι εμείς, όλοι μαζί το ποίημα: Καταδικάααζω τη βία… Ωραία! Απ’ όπου κι αν προέρχεται όμως;;;
– Οι pretender-ηδες υποκριτές, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, αλλά και απλά πρόβατα του λαού που έχουν ταϊστεί επί χρόνια με τηλεοπτικό κουτόχορτο, σοκάρονται και ωρύονται… Από τη βία της μολότοφ, της πέτρας, από το πλιάτσικο της βιτρίνας. Μόλις όμως μια βδομάδα πριν, βούιζε ο τόπος για το πλιάτσικο από την κρατικοδίαιτη μαφία του παπαδαριού. Την ίδια στιγμή οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί πάνε να τη σκαπουλάρουνε με το κατ’ ουσία επιχείρημα «είμαι βλάκας δεν κατάλαβα» (το σπάσιμο τούτη τη φορά είχε πολύ Βατοπέδι μέσα του-για όσους δεν κατάλαβαν). Οι τράπεζες όταν αρπάζουν το σπίτι του κάθε φουκαρά σε εξευτελιστική τιμή για χρέη μερικών εκατοντάδων ευρώ δεν πλιατσικολογούν; Δεν μας σοκάρει μήπως επειδή δεν μας αφορά; Μήπως επειδή γίνεται με τρόπο politically correct, με γραβατωμένους κλητήρες και όχι με την πέτρα στο χέρι; Οι κεφαλικοί φόροι των Αλογοσκούφηδων επί δικαίων και αδίκων δεν είναι πλιάτσικο; Θυμάται κανείς τα ομόλογα; Το χρηματιστήριο, όπου έγινε το μεγαλύτερο πλιάτσικο από την εποχή των Μογγόλων του Τζένγκις Χαν, από επιχειρηματίες κάθε χρώματος; Η Siemens δεν έχει ομολογήσει ότι έχει δωροδοκήσει πολιτικούς στην Ελλάδα; Ίδρωσε κανένα αυτί;
– Όλοι καταδικάζουν τη βία… Με μια υποσημείωση όμως, η οποία δεν λέγεται, αλλά υπονοείται σαφώς! Καταδικάζουμε τη βία η οποία δεν υπηρετεί τα πάσης φύσεως συμφέροντά μας! Ο δημοσιογράφος «πάπας του λαϊκισμού» επιχαίρει όταν μαθαίνει ότι το νεκρό παιδί είχε πει κάποτε στη μάνα του ότι «δεν συμπαθεί τους Τούρκους». Άρα το παιδί ήταν ένα …εθνικώς σκεπτόμενο παιδί, ένα παιδί των Β.Π. που κατά λάθος βρέθηκε να ζει το μύθο του στα Εξάρχεια, αλλά συνήθως έπινε τον καφέ του στα κυριλάδικα! Είναι αστεία η καταδίκη της βίας από ανθρώπους που έχουν ταυτιστεί με το Κράτος της βίας, με τους φόνους που καθαγιάζονται όταν διαπράττονται υπέρ πατρίδος (και …πάρτης φυσικά!), με το Κράτος που στήνει αγάλματα σε μαζικούς σφαγείς, που διδάσκει τη βία στα σχολεία, που αποκρύπτει τη βία των «τιμημένων» ελληνικών όπλων, με το Κράτος που πνίγει ή σκοτώνει μετανάστες στο βωμό της «ανάπτυξης»…
– Και δυστυχώς στην Ιστορία πάντα οι «αθώοι» πληρώνουν τη νύφη. Πόσο διαφέρει η λογική του αποχαλινωμένου εφήβου που θα εκτονώσει την οργή του στη βιτρίνα, από τη λογική π.χ. του Μπους ο οποίος μπούκαρε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους; Όση σχέση είχε ο φουκαράς ο Ιρακινός στο μακρινό χωριό του στην έρημο, που έφαγε τις έξυπνες βόμβες στο κεφάλι με την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, τόση σχέση είχε και ο φουκαράς ο μαγαζάτορας που του έπεσε η μολότοφ στο μαγαζί με τον φόνο του παιδιού. Όταν λοιπόν όλος ο κόσμος λειτουργεί προγραμματισμένος στην εντολή «βία στη βία», «οφθαλμός αντί οφθαλμού», όταν ολόκληρες κυβερνήσεις και κράτη ακολουθούν την πρωτόγονη αταβιστική φωνή της εκδίκησης, είναι εξοργιστικά υποκριτικό έως και γελοίο να απαιτούμε ωριμότητα και αυτοσυγκράτηση από τον 18χρονο που ένας μπάτσος σκότωσε τον συνομήλικό του, τον συμμαθητή του, τον φίλο του!
– Και φυσικά ποιος θα «καταδικάσει» την καθημερινή βία, τη βία του μπάτσου στο δρόμο, αυτή που δεν υπάρχει η κάμερα να την καταγράψει και να την αναδείξει (με την ευκαιρία, ήταν τυχαίο που αναβλήθηκε τούτες τις μέρες η απόφαση για τους μπάτσους της ζαρντινιέρας;), τη βία του εργοδότη που σου πετάει το ξεροκόμματο των 600 Ευρώ «και αν σ’ αρέσει, υπάρχουν άλλοι δεκάδες που θέλουν τη θέση σου», τη βία του γιατρού με το φακελάκι, τη βία του σχολείου-φυλακή, τη βία του καταπατούμενου αστικού χώρου;. Και την ίδια στιγμή που εσύ πρέπει να γλείψεις πολλές ποδιές ή να κοιμηθείς με κάποιο παχύδερμο με δρωτσίλα για να βρεις μια θεσούλα στο δημόσιο, διαβάζεις για 21χρονους γιους πολιτικών με φορολογικές δηλώσεις εκατομμυρίων ευρώ, βλέπεις δε τους γονείς σου να ψηφίζουν και πάλι αυτές τις 3 οικογένειες που λυμαίνονται τη χώρα εδώ και μισό αιώνα, να ψηφίζουν ανθρώπους που υπό κανονικές συνθήκες ούτε ταβέρνα δεν θα τους εμπιστευόσουν να διοικήσουν… Και περπατάς στο δρόμο βλέποντας στις βιτρίνες είδη που ούτε να αγγίξεις μπορείς, και συγχρόνως διαβάζεις τις «αλλού για αλλού νυχτωμένες» τσάμπα φυλλάδες της πόλης οι οποίες λες και απευθύνονται σε μια πόλη που δεν κατοικείται παρά μόνο από μουσικούς, γραφίστες, καλλιτέχνες, ηθοποιούς, και όπου το μόνο σου πρόβλημα είναι σε ποια γκαλερί, συναυλία, μπαρ, εστιατόριο «μόνο 50 ευρώ το άτομο» θα πας το βράδυ. Και αν κάνεις κανένα τσιγαριλίκι να ξεχαστείς λιγάκι και να ηρεμήσεις, δεν είναι διόλου δύσκολο να σε μπαγλαρώσουνε και να καταλήξεις στο φροντιστήριο εγκληματικότητας «Ο Κορυδαλλός»…
– Όταν όλος αυτός ο κόσμος που ποδοπατείται καθημερινά, όταν όλη αυτή η πίεση και η ένταση ξεσπάσει, το ξέσπασμα δεν θα είναι comme il faut, με το γάντι, με αστική ευπρέπεια, με ήσυχα συνθήματα σε ήσυχες διαδηλώσεις περιορισμένες στο πεζοδρόμιο για να μην κλείνει και η κυκλοφορία. Το ξέσπασμα όταν θα έρθει (γιατί αυτό που είδαμε και βιώσαμε ήταν απλώς ένα trailer) θα είναι ανεξέλεγκτο. Μηδενιστικό. Άγαρμπο. Και τα σκάγια θα πάρουν δικαίους και αδίκους. Όταν πέσει το σπίρτο στην πυριτιδαποθήκη μετά ας μη θρηνείτε όλοι εσείς που στοιβάζατε τόσα χρόνια μασούρια δυναμίτη… Δικό σας δημιούργημα (θα) είναι… Να το χαιρόσαστε!
– Εν τω μεταξύ, δεν πάνε πολλοί μήνες από τότε που μας τα ζάλισαν με την επέτειο του Μάη του ’68. Αφιερώματα, εκπομπές, άρθρα, λευκώματα, νοσταλγίες για την αγωνιστική νεότητα, καταφρόνια για την σημερινή αποχαυνωμένη γενιά… Αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι ένα γεγονός εορτάζεται όταν η ουσία του έχει ξεδοντιαστεί και έχει καταστεί ακίνδυνη. Αλήθεια λοιπόν, στον Μάη δεν έπεσαν πέτρες, δεν κάηκε το Παρίσι, δεν έσπασαν βιτρίνες;
-Και κάπου εδώ αναδύεται και η ευθύνη της αριστεράς. Μιας αριστεράς η οποία έχει καταντήσει φύλακας των κεκτημένων, μιας αριστεράς που έχει στρογγυλοκαθίσει πάνω στις δάφνες των αγώνων του παρελθόντος (και της ήττας!), μιας αριστεράς χωρίς νέες ιδέες που να «μην μπάζουν κρύο», μιας αριστεράς που αδυνατεί να δώσει όραμα και πρόταση ώστε να στρέψει όλη αυτή τη μηδενιστική αρνητική αντίδραση προς μια δημιουργική θετική κατεύθυνση.
– Όσο δε για την κρατούσα τάξη… Δυστυχώς (ή ευτυχώς!) σε μακάρια νιρβάνα. O …γιαουρτωμένος γάτος Αντώναρος, εκπρόσωπος της αθλιότερης κυβέρνησης που θυμάμαι στην 36χρονη ζωή μου, ξάφνιασε δείχνοντας ότι ξέρει και άλλες λέξεις πέρα από τα «δεν απαντώ» και «άλλη ερώτηση» (και μετά λένε για λεξιπενία της νεολαίας!). Οι απόψεις του βέβαια δεν ήταν διόλου πρωτότυπες: «δεν είναι κοινωνικό φαινόμενο, αλλά καταστροφική μανία ορισμένων συντονισμένων ομάδων». ΟΚ, δεν είναι καρκίνος, είναι πονοκέφαλος! Εύγε, σωστά αρμενίζετε. Συνεχίστε έτσι! Το επόμενο ξύπνημά σας όμως θα είναι ακόμη πιο οδυνηρό… Αλλά όχι πλέον απρόσμενο!
(Συνεχίζεται… Στους δρόμους)

1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr

Eine Kleine Nacht Musik – S/T (Modular)

	1. Ertrinken 2. Feuerprobe 3. Finster 4. Gotterdammerung 5. Die Fontane 6. Bardolator 7. Fachgeschaft 8. Besuchen sie mich einmal 9. Das Regenecho 10. Quecksilber
Πόσες και πόσες «σειρούλες» δεν συντρόφεψε (και αναμφίβολα θα συντροφέψει και μελλοντικά!) στη θητεία στο …ένδοξο ελληνικό στράτευμα το περίφημο τυφέκιο G3A3 (ή Α4 αν αποκτηθούν «σαρδέλες»); Θυμάστε πως το ανέφερε το εγχειρίδιο του στρατιώτη; Γερμανικής προέλευσης, ελληνικής κατασκευής! Ας πραγματοποιήσουμε το νοητικό άλμα και ας βρεθούμε στα δικά μας, τα μουσικά… Έτσι έχουμε στα χέρια μας έναν δίσκο, κατ’ αναλογία, γερμανικής προέλευσης, βρετανικής κατασκευής! Γιατί το «Eine kleine Nacht Musik» («Μικρή Νυχτερινή Μουσική», προφανής αναφορά στη διάσημη σερενάτα του Μότσαρτ), αν και είναι ένας δίσκος καθ’ όλα γερμανοπρεπής, τόσο στην ουσία όσο και στο φαίνεσθαι, είναι μολοταύτα δημιούργημα ενός καθαρόαιμου αγγλόπουλου από το (πολυβομβαρδισμένο μάλιστα από τους Γερμανούς) Newcastle. Πώς τα φέρνει καμιά φορά ο καιρός και η ιστορία ε; Οι Γερμανοί ξανάρχονται λοιπόν! Και μαζί ξανάρχονται και τα70s (αν και δεν είμαι βέβαιος κατά πόσο είχαν απουσιάσει!). Και ενώ το progressive, που κάποτε είχε ταυτιστεί σχεδόν με ύβρη και καταφρονήθηκε (κατά βάση όχι αδίκως), πήρε την εκδίκηση του, και μάλιστα με εκκωφαντικά πειστικό τρόπο με μπροστάρηδες τους Radiohead, τα τελευταία χρόνια ήρθε η σειρά της γερμανικής πτέρυγας (μεγάλη κουβέντα αυτή!), του kraut δηλαδή να πάρει το αίμα πίσω. Το οποίο πάντως δεν γνώρισε αντίστοιχες δηλητηριώδεις επιθέσεις, πολλοί punk μουσικοί είχαν εκφράσει την εκτίμηση τους για kraut μπάντες, ενώ βρήκε και απροσδόκητους απολογητές και αναλυτές. Χρειάζεται να υπενθυμίσω την διάσημη πλέον ρήση του Brian Eno για τους τρεις ρυθμούς των 70s: το funk του James Brown, το afrobeat του Fela Kuti και το Neu!-beat του Klaus Dinger; Ή το βιβλίο-σταθμό για το θέμα του Julian Cope; Το «Eine kleine Nacht Musik» είναι συνεπώς άλλος ένας δίσκος-επιχείρημα στη φαρέτρα όσων υποστηρίζουν την ύπαρξη ενός μουσικού κόσμου παγκοσμιοποιημένου, όπου ο ήχος δεν έχει πλέον πατρίδα και εντοπιότητα. Ενός κόσμου επίσης όπου οι δεκαετίες μπλέκονται, το καινούργιο με το παλιό μπερδεύεται, οι χρονικές αποστάσεις γεφυρώνονται. Πόσο μεγάλη δεν ήταν (ή ακουγόταν!) κάποτε η διαφορά του 1991 με το 1987, και πόσο μικρή φαίνεται πλέον η απόσταση του 2008 (οσονούπω 9) με το 1975! Και μέσα στο χάος αυτό, οι μουσικοί δημιουργοί, «παραζαλισμένοι» από τις ποσότητες μουσικής που αλλάζουν χέρια κατά χιλιάδες σε κάθε ψηφιακό format, δοκιμάζουν, αναμειγνύουν, πειραματίζονται, ψάχνουν μια ταυτότητα, κάποιες φορές στην …απουσία της! Ο Riton για παράδειγμα (το ληξιαρχείο τον έχει καταχωρημένο ως Henry Smithson) είναι DJ με δύο δίσκους στο βιογραφικό του, στους οποίους και είχε κινηθεί μεταξύ rave, downbeat electro και electro house. Τώρα τσαλαβουτάει στο kraut! Στο μέλλον ποιος ξέρει; Πραγματικός …Quecksilber (υδράργυρος!) Ο δίσκος είναι λοιπόν ένας φόρος τιμής στη Γερμανία των 70s. Με όλους τους ήρωες της εποχής να δίνουν ένα ηχηρό παρόν! Οι Kraftwerk και οι αναζητήσεις τους πριν ανοιχτούν στους αχανείς αυτοκινητοδρόμους… Οι Neu! και η αποθέωση της μουσικής ως μηχανιστική λειτουργία… Οι Cluster και η μονοτονία με θετικό πρόσημο… Ο Holger Czukay και οι απόπειρες του να φέρει κοντά τον ανατολικό και τον δυτικό ήχο… Καλά όλα αυτά θα μου πείτε, αλλά ο ίδιος ο Riton έκανε κάτι πέρα από τις …μετακλήσεις των «πνευμάτων»; Αρκούν κάποιες πιο νεωτερικές ψηφιακές λοξοδρομήσεις («Feuerprobe»); Ή ένα εξαιρετικό, πραγματικά νυχτερινό «Das Regenecho» στο πιο σύγχρονο στυλ των Mouse on Mars; Τελικά, ποιος ψάχνει πλέον για πρωτοτυπία; Και η νύχτα πέφτει, το σκοτάδι πήζει στην πόλη… «Συχνά μου φαίνεται ότι η νύχτα έχει πολύ πιο ζωηρά και πλούσια χρώματα από τη μέρα» είχε πει ο Βαν Γκογκ… Ας του δώσουμε ένα δίκιο, κάτι ήξερε κι αυτός από χρώματα! Το σίγουρο είναι ότι τη νύχτα όλα είναι πιο όμορφα (ή λιγότερο άσχημα!)… Οι πόλεις, οι γυναίκες, οι μουσικές… 8 1η δημοσίευση: http://www.mic.gr

Για να μην ξεχνάμε…

Ballboy – I worked on ships (Pony Proof)

Ballboy I worked on the ships (Pony Proof) Alternative
	1. The guide to the short wave radio 2. Songs for Kylie 3. Cicily 4. Godzilla vs the island of Manhattan (with you and I somewhere in-between) 5. Disney’s ice parade 6. A relatively famous victory 7. Empty throat 8. We can leap buildings and rivers, but really we just want to fly 9. Above the clouds the sun is always shining 10. Picture show 11. Absent friends
Η pop μοιάζει με μια χωριάτικη σαλάτα (μ’ αρέσουν οι παιγνιώδεις ιντριγκαδόρικες εισαγωγές-όσο και οι γαστρο-μουσικές αναλογίες)! Γιατί και η pop έχει απλά υλικά, είναι εύκολη στην παρασκευή, έχει θέση στη καθημερινό μας «τραπέζι»… Δεν απαιτεί περίτεχνες δεξιότητες και αβασάνιστους ακροβατισμούς βιρτουόζου οργανίστα (ή σεφ). Μπορεί να γίνει μεγαλειώδης, μπορεί να γίνει και ευτελής, να κακοποιηθεί. Γιατί το απλό εύκολα συγχέεται με το απλοϊκό, το φτηνό με το ευτελές, το λαϊκό με το λαϊκίστικο… Ίσως είναι και το είδος με τη μεγαλύτερη σαβούρα αναλογικά (να προσθέσω και την electronica;) Αναλογικά, για ανακαλέστε καλοκαιρινές «χωριάτικες» μνήμες από ξενέρωτες ντομάτες, φέτες-ασβέστες, πληκτικά αγγούρια και ύποπτα λάδια… Όταν όμως ο άνθρωπος είναι μερακλής… Στην κατηγορία των μερακλήδων ανήκουν και οι Ballboy, μια μπάντα η οποία μας έρχεται από τη χώρα όπου οι αντρικές φούστες δεν είναι ντροπή! Ομολογουμένως έχουν και μια παράδοση εκείνα τα μέρη, με τις pop μελωδίες να είναι κυριολεκτικά προϊόν …ΟΠΑΠ (ονομασία προέλευσης ανωτέρας ποιότητας, για τους μη-γνωρίζοντες!) Τούτοι εδώ συγγενεύουν με τους μελωδούς της …αγαμίας Arab Strap και ασφαλώς με την (Ισα)βέλλα και τον Σεβαστιανό της, αλλά συνάμα έχουν στο εικονοστάσι τους «αγίους» από τους αντίποδες Go Betweens. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τις πολλές συγκρίσεις… Συνήθως αδικούν αμφότερα τα μέρη… Κοιτάζω το βιογραφικό. Είναι Εδιμβούργειοι, είναι τέσσερις (ιδανικός αριθμός για pop μπάντα), είναι (ήταν δηλαδή!) αγαπημένοι του Peel (είχε και πολλούς ο μακαρίτης), και έχουν φτάσει ήδη στο πέμπτο τους δισκίο, πετώντας πάντα χαμηλά και αποφεύγοντας τα …ραντάρ ανίχνευσης της εμπορικής αγοράς και των περισσοτέρων μουσικοκριτικών (όχι όμως και του MiC!). Και δεν νομίζω να αλλάξει αυτή τους η μοίρα με το «I Worked on ships». Και ας πρόκειται για έναν εξαιρετικό δίσκο. Με χαμηλούς τόνους, ήπια τύμπανα, γυναικείες και αντρικές φωνές αφοπλιστικά απαλές, και καθάριες ευγενικές μελωδικές γραμμές (αν υπήρχε ακόμη η Sarah θα έσπευδε για υπογραφές!). Οι πινελιές από ακορντεόν («Cicily»), τσέλο και glockenspiel (στο ευφυώς κλιμακούμενο «A relatively famous victory») είναι ευπρόσδεκτα καίριες εντείνοντας την ανάλαφρη αίσθηση μελαγχολίας ενώ φυσικά δεν λείπει και ένα …παπαραπαπα τραγούδι, ένα sing-along για την παρέα («We can leap buildings and rivers, but really we just wanna fly») το οποίο χτυπάει κατευθείαν στο μελωδιογόνο σημείο G! Όσο για τους στίχους… Η ιστορία είναι γνωστή εδώ και αιώνες! Έρως ανίκατε μάχαν… Εικόνες οικείες, ανθρώπινες (δεν λέω πανανθρώπινες, δεν έχει όλος ο κόσμος την πολυτέλεια ερωτικών ανησυχιών!), η ζωή που επαναλαμβάνεται, μικρές-μικρές ιστορίες τόσο ίδιες και τόσο διαφορετικές, αναπόφευκτα στερεότυπες (όσο κι ένα Σ’ αγαπώ» άλλωστε), η κοπέλα που άφησε πίσω συντρίμμια και σπασμένη την κασέτα που της έγραψες (γράφουν ακόμη κασέτες;), αθώα λάγνες φαντασιώσεις, ανέμελες νεανικές ερωτικές απογοητεύσεις, βράδια με το ραδιόφωνο στα βραχέα αγκαλιά, η σιωπή του κινητού… Με τέτοια συστατικά και τέτοιες πρώτες ύλες λοιπόν το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι παρά μόνο …ήδιστον! Όταν οι άνθρωποι είναι μερακλήδες… 8 1η δημοσίευση: http://www.mic.gr

17 Pygmies – 13 Blackbirds (Trakwerx)

	1. Heavenly Intro 2. 13 Blackbirds 3. Tree of life 4. Get out 5. Cras amet (Back to me) 6. Precious hearts on fire 7. Lotus 8. Water carry me 9. A brief interlude 10. 123 History 11. Lila Pausa 12. Ubi sunt? 13. Heavenly creatures
Όσοι γνωρίζετε τον Philip Drucker (ή Jackson Del Rey όπως είναι το καλλιτεχνικό του alter ego) από τις θορυβώδεις και άγριες ημέρες των Savage Republic, όσο και να ψάξετε στο «13 Blackbirds» δεν θα ανακαλύψετε ούτε καν ψήγμα ομοιότητας. Οι πιο υποψιασμένοι δεν θα εκπλαγείτε βέβαια! Γιατί οι 17 Pygmies δεν είναι νεόκοπη μπάντα, απλώς με αυτόν το δίσκο επιστρέφει στην ενεργό δράση μετά από ένα …σύντομο διάλειμμα 19 ετών! Πόσοι να θυμούνται άραγε τους τρεις δίσκους που είχαν κυκλοφορήσει τη δεκαετία του ’80 (ο πρώτος «Jedda by the sea» ακόμη κυκλοφορεί σε CD από τη δικιά μας Lazy Dog), τότε που ο Del Rey, προφανώς μπουχτισμένος από την κιθαριστική εμμονή των Savage και υπό καθεστώς προσωπικών συγκρούσεων, αποφάσισε να ακολουθήσει άλλους δρόμους μουσικής έκφρασης σχηματίζοντας τους 17 Πυγμαίους. Δρόμους οι οποίοι πέρναγαν μέσα από έθνικ πειραματισμούς και κατέληγαν σε ένα πρώιμο shoe-gaze (πριν καν εφευρεθεί ο όρος)! Ήταν 1988… Είναι 2007. Πού βρίσκεται, λοιπόν, μουσικά ο Jackson del Rey και η παρέα του (η οποία περιλαμβάνει και την Louise Bialik από τα παλιά) μετά από τόσα χρόνια; Όλα τριγύρω έχουν αλλάξει, αλλά όλα τα ίδια έχουν μείνει, που λέει και το τραγούδι! Ήδη με το εναρκτήριο track ξαναπιάνουν το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει με το «Welcome». Γαλήνιες χαλαρωτικές ατμόσφαιρες, έγχορδα, κλασική κιθάρα, τσέλο και βιολί, πιάνο, διακριτικά έως και παντελώς απουσιάζοντα κρουστά, συνθέτουν ένα άκουσμα που θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κάποιος σύγχρονη μουσική δωματίου! Ταιριαστά στο κλίμα και τα τεμπέλικα γυναικεία φωνητικά της σχολής Nico, τα οποία προσδίνουν μια επιπρόσθετη αιθέρια αύρα, αλλά και με gospel παρεκτροπές (άκου: «Precious heart on fire»). Μέσα στο «13 Blackbirds» οι 17 Pygmies διατρέχουν και κορφολογούν ένα σωρό μουσικά είδη, χωρίς να υιοθετούν κανένα, αποφεύγοντας επίσης επιδέξια τη ρετσινιά του easy listening. Κάποιες στιγμές νομίζεις ότι ακούς δίσκο της Constellation (εκεί παραπέμπει και η συσκευασία!) ή δίσκο ακουστικής (neo)-folk της μόδας (ξέρετε τώρα Devendra και όλο το υπόλοιπο συναπάντημα). Πρόκειται, πάντως, για ένα δίσκο ομοιογενή, συνεκτικό και ολοκληρωμένο, με ελάχιστες κορυφώσεις (αν πρέπει να ξεχωρίσω ένα τραγούδι, θα διαλέξω το «Cras amet», με μια σαγηνευτική μελωδική γραμμή που θυμίζει αδρά το «As tears go by», καθώς και το λεπτεπίλεπτο «Water carry me»). Το «13 Blackbirds» μάς έρχεται συνοδευόμενο από ένα δεύτερο δισκάκι με τίτλο «13 Λωτοί». Τα έχουμε ξαναπεί! Η ευκολία που προσφέρει η τεχνολογία και τα νέα μέσα κάνουν τους σύγχρονους μουσικούς να είναι λιγότερο επιλεκτικοί σε ό,τι βγάζουν προς τα έξω. Πριν από 20 χρόνια δεν νομίζω να υπήρχε η πολυτέλεια να κυκλοφορήσει ένας τέτοιος μάλλον αχρείαστος δίσκος! 13 εκτελέσεις του ιδίου κομματιού; Από 13 διαφορετικούς μουσικούς ή τεχνητές του remix (εκ των οποίων ο πιο γνωστός μοιάζει να είναι ο Lea Reis που έχει δουλέψει με τον Tupac); Και μάλιστα όταν η «πρώτη ύλη» είναι μέτρια; (το «13 Lotus» ακούγεται σαν αποτυχημένη άσκηση ύφους των Massive Attack). Περιττό… Δεν ξέρω αν το «13 Blackbirds» θα επιτύχει να συστήσει τους 17 Pygmies σε μια γενιά που τους αγνοεί. Ας μην χρειαστεί όμως να περιμένουμε άλλα 19 χρόνια! 7 1η δημοσίευση: http://www.mic.gr