Throbbing Gristle – Part two: the endless not (Mute)

1.	Vow of Silence
2.	Rabbit Snare
3.	Separated
4.	Almost A Kiss
5.	Greasy Spoon
6.	Lyre Liar
7.	Above The Below
8.	Endless Not
9.	The Worm Waits Its Turn
10.	After The Fall

Ο πράσινος ήλιος και η «Αλλαγή» είχαν μόλις έρθει στην εξουσία. Τις δύο υπερδυνάμεις κυβερνούσαν ένας γέροντας σε βαθιά άνοια και ένας πρώην ηθοποιός ταινιών βήτα διαλογής, το τείχος του Βερολίνου έστεκε ακόμη ορθό και περήφανο, ο Άρης διεκδικούσε επί ίσοις όροις το πρωτάθλημα (στο ποδόσφαιρο!), στα μουσικά charts κυριαρχούσαν οι Human League και εμείς στο δημοτικό χορεύαμε με ska chou chou! Ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά σε μορφή (για ουσία βέβαια δεν ξέρω) από το 1981! Από τη χρονιά δηλαδή που είχε εμφανιστεί για τελευταία φορά νέος δίσκος των Throbbing Gristle.

Throbbing Gristle, ε; Ηχητικοί τρομοκράτες, πρωτοπόροι πειραματιστές, θεμελιωτές του βιομηχανικού ήχου… Ήδη άρχισα να βαριέμαι! Τρομοκράτες; Ίσως ναι, από την άποψη ότι ήταν πάντα το πρότυπο της μουσικής που δεν ακούγεται (με 2-3 φωτεινές εξαιρέσεις)! Και ακόμη μου είναι δύσκολο να φανταστώ άνθρωπο που να λέει «τώρα γουστάρω να ακούσω TG»! Πρωτοπόροι; Αστείο! Ήταν βέβαια από τους πρώτους στο χώρο της pop μουσικής που έπαιξαν με το θόρυβο. Αυτά τα πράγματα όμως είχαν ακουστεί (και σε ακόμη πιο ακραίο βαθμό) από τη δεκαετία του 20! Απλώς άργησαν να φτάσουν στο πάντα καθυστερημένο όσον αφορά τη σύγχρονη μουσική Νησί.

Παρολ’ αυτά οι TG ήταν πάντα ψηλά στην εκτίμησή μου. Όχι σαν αυθύπαρκτη αξία, αλλά σαν η μήτρα μιας μοναδικής γενιάς ιδιόρρυθμων (το λιγότερο!) outsiders μουσικών, οι οποίοι όταν ξεπέρασαν τις παιδικές ασθένειες της «πρόκλησης για την πρόκληση», οδήγησαν τις δημιουργικές αναζητήσεις τους σε πολύ συναρπαστικά και αποκλίνοντα μεταξύ τους μονοπάτια. Ήταν περιπτώσεις ένας κι ένας όλοι τους! Οι (άνισοι και φλύαροι πάντως) Psychic TV αυτού του τραγικού ανδρόγυνου που λέγεται Genesis P.Οrridge. Οι ευρηματικοί ηλεκτρονικοί Chris & Cosey. Και φυσικά πάνω απ’ όλα οι Coil (χωρίς λόγια)… Έτσι οι TG ήταν για μένα κάτι σαν παιδική φωτογραφία αγαπημένου, στην οποία ψάχνεις (ή φαντάζεσαι) τα αδιαμόρφωτα ακόμη χαρακτηριστικά αυτού που μετέπειτα αγάπησες.

Και να που τα χρόνια πέρασαν και εν έτει 2007 έχουμε νέο δίσκο Throbbing Gristle! Το γεγονός είχε ακουστεί εδώ και καιρό και οι live εμφανίσεις τους (με αρχή στο All tomorrow’s parties) για κάτι τέτοιο προϊδέαζαν. Περισσότερο με περιέργεια τον περίμενα πάντως παρά με προσμονή. Και απορία! Τί θέλουν πια από τη ζωή μας (και τη ζωή τους!) όλα αυτά τα φαντάσματα του παρελθόντος; Για ποιον λόγο να νεκραναστήσουν ένα όνομα που προ πολλού έχει πάρει τη θέση του στα βιβλία της Ιστορίας; Τί αναζητούν τελικά όλοι αυτοί που μετά από χρόνια παίρνουν το δρόμο της επιστροφής; Τί θέλουν ν’ αποδείξουν; Ότι ακόμη μπορούν να «το κάνουν»; Επιβεβαίωση στις νέες γενιές; Επιβεβαίωση του τύπου «δημιουργώ άρα υπάρχω»; Ματαιοδοξία; Ανάγκη έκφρασης; Μια τελευταία αρπαχτή; Δεν ξέρω, εδώ πατάμε στα εδάφη της ψυχανάλυσης, οπότε ας περιοριστούμε στις ανοικτές για κάθε ερμηνεία ερωτήσεις. Το κύριο πάντως (και δυστυχώς!) ζητούμενο σε όλες αυτές τις επανασυνδέσεις, αναβιώσεις κ.λπ. κ.λπ. είναι η διατήρηση της αξιοπρέπειας και η συντήρηση του μύθου. Πολλοί έχουν απομυθοποιηθεί σε οικτρό βαθμό. Στην καλύτερη περίπτωση; Δεν αφαιρούν, αλλά και δεν προσθέτουν τίποτε στην υστεροφημία τους. Και αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση του «Endless not».

Ευτυχώς που και οι τέσσερις τους είναι πια εξαιρετικά ώριμοι μουσικοί ώστε να ξαναγυρίσουν στον ήχο τον παλιό και να δοκιμάσουν να προκαλέσουν και πάλι. Πόσο πια να προκαλέσουν άλλωστε σε μια εποχή όπου πλέον έχουν ακουστεί τα πάντα! Βόμβοι, κομπρεσέρ, αναλογικές και ψηφιακές τυχαίες ακολουθίες ήχων, και ένα ατελείωτο συνονθύλευμα από καφρίλες και εκκεντρικότητες που επινοεί η κάθε κουτσή Μαρία για να πουλάει την παντελή έλλειψη ταλέντου και γνώσης ως πειραματικό θόρυβο!

Τί συναντάμε λοιπόν στο «Endless not»; Το γνωστό κολάζ αποδομημένων ήχων, σε πολύ ηπιότερους τόνους βέβαια, με τον Genesis να τραγουδά γκρινιάζοντας και σέρνοντας τη φωνή του πάνω σε ά-μορφα (και σπανιότερα ό-μορφα) ψυχεδελίζοντα τοπία. Η αισθητική σε στιγμές πλησιάζει την jazz (μου θύμισε τις πρόσφατες δουλειές των Tuxedomoon και των Residents), ενώ υπάρχουν ακόμη και (στοιχειώδεις βέβαια) μελωδίες (κάποτε η λέξη μελωδία σε κείμενο που αφορούσε τους TG δεν υπήρχε χωρίς στερητικά προθέματα!). Συμπαθές και το ομώνυμο κομμάτι… Για κάποιους άλλους ίσως αυτά να έφταναν. Όταν όμως έχεις όνομα …βαρύ σαν ιστορία, δεν αρκούν…

6

1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr