Σ’ αυτήν τη ζωή τελικά είναι κανόνας: ό,τι κατακρίνεις στην εφηβεία σου, το κάνεις σαν μεσήλικας. Στα τέλη 80s, αρχές 90s, την εποχή που άρχισα να πηγαίνω επιτέλους σε συναυλίες, θυμάμαι ότι αντιμετωπίζαμε με καταφρόνια όλους τους δεινόσαυρους που μας έρχονταν φορτωμένοι με δάφνες και χιλιάδες αναμνήσεις από τα 60s, ακόμη και από τα 70s! Ήμασταν διψασμένοι έφηβοι, θέλαμε μουσική ζωντανή, του σήμερα, του τώρα, τη μουσική που οι μεγάλοι δημοσιογράφοι του μουσικού τύπου πολλές φορές περιφρονούσαν («μουσική σαν της δεκαετίας του ’60 δεν ξαναβγαίνει», ήταν η συνήθης επωδός)… Και να που σήμερα, γύρισε ο τροχός, η μουσική εκείνη πάλιωσε, η πατίνα του χρόνου την έκανε όχι μόνο αποδεκτή αλλά και ευρείας απήχησης, σαφώς ευρύτερη μάλιστα από αυτή που γνώρισε στην εποχή της («μουσική σαν της δεκαετίας του ’80 δεν ξαναβγαίνει»!) Και να που είμαι στη συναυλία μιας μπάντας η οποία έχει να βγάλει καλό υλικό 20 και βάλε χρόνια… Μιας μπάντας που στη δημιουργική της ακμή δεν είχε απασχολήσει παρά μόνο έναν πολύ κλειστό κύκλο παράξενων ψαγμένων… Μιας μπάντας της οποίας η ύπαρξη στη συνέχεια ξεχάστηκε σχεδόν και από τα ίδια της τα μέλη!
Και έφτασε το πνεύμα της αναβίωσης και μια ιστορική συλλογή, το «The half inch universe» από μια δισκογραφική-«τεμπελόσκυλο», για να τους συστήσει σε ένα κοινό που τους αγνοούσε και να τους ξαναβάλει στο χάρτη, έστω και μόνο σε αυτήν τη μικρή γωνιά της γης! Με αποτέλεσμα οι Mecano να έχουν αυτήν τη στιγμή απήχηση στη χώρα μας τέτοια όσο σε καμιά άλλη γωνιά του πλανήτη (της Ολλανδίας συμπεριλαμβανομένης). Πραγματικά ζουν το …μύθο τους στην Ελλάδα! Κοιτάζω γύρω μου ένα εντυπωσιακά γεμάτο Gagarin, και δεν πιστεύω στα μάτια μου…
Όμως εκτός από τους γέροντες και τη νοσταλγία, η βραδιά είχε και φρεσκαδούρα, μουσική ζωντανή, του σήμερα, του τώρα… Της οποίας η μοίρα, όπως και τότε, είναι να αγνοηθεί και να αδικηθεί… Τόσο από το χώρο όσο και από το κοινό… Εξ΄ αρχής το δίδυμο Night on Earth–Mecano ήταν μάλλον ασύμβατο. Έτσι, η εκλεκτική εξαμελής μπάντα απηύθυνε τις μικρές ευαίσθητες νυχτερινές της μουσικές σε ένα κοινό που είχε έρθει «φτιαγμένο» να ακούσει new wave παιάνες και να θυμηθεί ή να …επανεφεύρει τα νιάτα του. Από τη άλλη, οι ρυθμίσεις και το στήσιμο του ήχου της είναι για μικρό και ζεστό χώρο, και ολιγάριθμο (δυστυχώς ή ευτυχώς!) και ζεστό κοινό. Η δε μόνιμη και σταθερή αγένεια του ελληνικού «συναυλιακού» κοινού (του τύπου «πάω στη συναυλία για να έχω να λέω ή να γράφω «ήμουν κι εγώ εκεί»), προσέθεσε έναν κακόηχο και ασταμάτητο …drone βόμβο ατελείωτου μουρμουρητού στις χαμηλών τόνων ατμόσφαιρες που προσπαθούσαν φιλότιμα να δημιουργήσουν επί σκηνής πέντε εξαιρετικοί μουσικοί και μια τραγουδίστρια με φωνητικό χάρισμα ανάλογο μιας Beth Gibbons (και της Eivor Palsdottir, μιας εξαιρετικής φωνής από τις νήσους Φερόε, που κατά σύμπτωση άκουγα σήμερα!). Θα περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον τη συνεργασία τους με τον πιο ανοιχτόμυαλο έλληνα μουσικό, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, και τις εμφανίσεις τους σε πιο κατάλληλο χώρο και κοινό!
Η εμφάνιση των Mecano που ακολούθησε δεν έκρυβε εκπλήξεις. Εκτός αν θεωρήσουμε ως έκπληξη το γεγονός ότι τα τραγούδια από το ολοκαίνουργιο LP «Those revolutionary days» δεν ακούγονται τόσο χαλαρά και άνευρα όσο στο «Snake tales for dragons» (όπου ηχούσαν σαν κατατονικοί, ξενέρωτοι Divine Comedy με μια έξτρα δόση darkίλας). Οι ίδιοι λένε ότι ο νέος τους δίσκος είναι η φυσική συνέχεια του «Autoportait», και δεν πρέπει να έχουν άδικο, απ’ όσο τουλάχιστον μπόρεσα να κρίνω από τις ζωντανές εκτελέσεις των κομματιών. Όμως κάτι λείπει… Για να το συνοψίσω συνθηματολογικά σε έναν τίτλο: έχουν τον ήχο αλλά δεν έχουν τα τραγούδια! Ο κόσμος δε, υποδέχτηκε τα νέα αυτά τραγούδια με μια τυπική συγκαταβατική «ευγένεια», ήταν όμως κάτι παραπάνω από φανερό ότι όλοι περίμεναν τα παλιά!
Παρολ’ αυτά ο Dirk Polak επί σκηνής τα έδωσε όλα, η επιβλητική του μορφή με το σκαμμένο όλο ιστορία πρόσωπο του (ίδιος ο …Αγγελάκας) δέσποζε στο χώρο, το πάθος του ξεχείλιζε, το ακορντεόν του έδινε μια αύρα δρόμου στα τραγούδια και η χαρά του ότι έπαιζε μπροστά σε τόσο κόσμο δεν κρυβόταν (…ευκαριστούμε Ελλάντα, ευχαριστούμε Ατίνα!). Η δε υπόλοιπη μπάντα ήταν εξαιρετική! Ειδική μνεία παρακαλώ στον μέγιστο Tejo Bolten, έναν από τους καλύτερους μπασίστες που έχω ακούσει-δει ποτέ. Από την άλλη, η παρουσία της ελληνίδας mezzo soprano Βιβιάννας Δελένδα, η οποία λαρύγγισε μερικά «αααα» ήταν μάλλον αδιάφορη, και περισσότερο μια σκηνική παραξενιά παρά μια ουσιαστική συμβολή.
Όσο για την Sonja Rozenblum με το αλά-μπαμπούσκα ασουλούπωτο σουλούπι (βασικό μέλος στο ισραηλινό -βαδίζω στα χνάρια των Minimal Compact- συγκρότημα Sophya, ενώ έχει παίξει και με τους Clan of Xymox), ο ρόλος της στα πλήκτρα ήταν μάλλον διακοσμητικός, καθώς ο ήχος τους ήταν εντελώς θαμμένος στα τρίσβαθα των κιθάρων, σχεδόν ανύπαρκτος. Και έτσι κομμάτια όπως το «Permanent revolt» ή το «Meccano», στα οποία τα πλήκτρα χάριζαν μια εκλεπτυσμένη ιδιαίτερη ομορφιά ακούστηκαν πολύ πιο τραχιά και ακατέργαστα ωμά. Το «Untitled» παίχτηκε φυσικά δύο φορές, το «Links» προκάλεσε τον αναμενόμενο ξεσηκωμό, το προσωπικό αγαπημένο «Notes of a stroll in spring» σάρωσε με μια από τις πιο μεγαλειώδεις μπασογραμμές της new wave εποχής, αλλά το «Escape the human myth» έμεινε έξω, παρά τις ικεσίες του πλήθους, για την …επόμενη φορά! Δεν χρειαζόταν πάντως να το πει αυτό ο Dirk για να βεβαιωθώ ότι από εδώ και πέρα θα τους βλέπουμε πολύ πολύ συχνά… Μέχρι τελικής πτώσεως…
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 