:: Καλώς την κι ας άργησε! Ποια; Μα τούτη εδώ η στήλη! Είχα προειδοποιήσει πάντως, δίνοντας προκαταβολικά συγχωροχάρτι στον εαυτό μου, ότι θα χτυπάει άτακτα, δίκην «προκήρυξης». Όπως λοιπόν θα θυμούνται καλά οι 3 πιστοί της αναγνώστες, είχαμε αφήσει στο προηγούμενο επεισόδιο το ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων στη μέση. Όμως αυτή τη φορά, η «αφέντρα» επικαιρότητα μας εξαναγκάζει να ασχοληθούμε μαζί της. Θα υπακούσω λοιπόν πειθήνια αλλά όχι με …χαμηλούς τόνους στις προσταγές της (τα πνευματικά δικαιώματα θα επανέλθουν μαζί με τα πρωτοβρόχια). Και για άλλη μια φορά θα προσπαθήσω να παίξω μια παράφωνη blue note μέσα σε αυτήν την ενορχηστρωμένη ομοφωνία που επιβάλλεται όλο και πιο πολύ όσο το θέαμα πλησιάζει. Το οποίο τα πάντα θολώνει και τα πάντα κρύβει! Αθλητισμού λοιπόν το ανάγνωσμα τούτη τη φορά…
:: Θέμα πρώτον: η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού. Κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα είναι αυτή η εμμονή όλων στο διαβόητο «αγνό αθλητικό πνεύμα», «το οποίο έχει χαθεί», «ότι ο αθλητής σήμερα τρέχει για τα λεφτά, ενώ θα όφειλε να αγωνίζεται με έπαθλο ένα απλό κλαδί ελιάς!», κλπ κλπ, κοντολογίς όλα αυτά τα ωραία και συγκινητικά που μαθαίνουν οι εκθεσάδες στα παιδιά μπας και καταφέρουν περάσουν σε ένα από τα …θερμοκήπια ανέργων που φτιάχνονται συνέχεια ανά την Ελλάδα!
Και ποιος τα υποστηρίζει αλήθεια όλα αυτά; Ο δημοσιογράφος, ο οποίος έχει μισθώσει την φωνή και την πένα του στον κάθε αφανή κυβερνήτη; Ο γιατρός, ο οποίος με το ένα χέρι ορκίζεται στο …ιδεώδες του Ιπποκράτη, και με το άλλο εισπράττει τον «φάκελο»; Ο δάσκαλος και ο καθηγητής που έχει κάνει εμπόριο τις γνώσεις του και τις πουλάει σε σχολεία και φροντιστήρια; Γιατί όλοι αυτοί να μην ανταμείβονται με έναν …κότινο; Μα, θα μου πείτε, ο αθλητισμός δεν είναι «κανονικό» επάγγελμα, είναι …hobby! Αλήθεια; Τι γίνεται τότε με τον μουσικό, δεν ξεπουλά αυτός την μουσική του στις δισκογραφικές, ο ζωγράφος δεν μετέχει στο χρηματιστήριο των πινάκων, ο συγγραφέας δεν διαγκωνίζεται για τα «πνευματικά» του δικαιώματα, οι θεατράνθρωποι δεν συνωστίζονται στο Υπουργείο για μια επιχορήγηση; Ποιος εν τέλει σε τούτο τον κόσμο αγωνίζεται για τον ..κότινο, ώστε ο αθλητής να οφείλει να είναι η μόνη αγνή παρθένα παιδίσκη στα Σόδομα; Λες και ο αθλητισμός οφείλει να είναι το μόνο υγιές κύτταρο σε μια «άρρωστη» κοινωνία, ο μόνος «άγιος» σε έναν κόσμο «διαβόλων», σε έναν «εκφυλισμένο και εμπορευματοποιημένο κόσμο». Και όλα αυτά στα πλαίσια ενός ασαφούς, νεφελώδους και απολύτως φανταστικού «ολυμπιακού ιδεώδους». Παχιά λόγια, πιο παχιά και από …λαρδί, ένα ιδεολόγημα-καρικατούρα σερβιρισμένο σε μεγάλες δόσεις χρόνιας εγκεφαλικής μπουγάδας! Αλλά ας πάρουμε μια γεύση από αυτό το περιλάλητο αρχαίο ελληνικό ολυμπιακό «ιδεώδες»:
:: Ας θυμηθούμε κατ’ αρχάς την ύπαρξη αγωνισμάτων που …προήγαγαν το «ευ αγωνίζεσθαι» όπως η πάλη, η πυγμαχία και κυρίως το παγκράτιο. Στο οποίο οι κανονισμοί ήταν οι εξής: «όλα επιτρέπονται, εκτός από το βγάλσιμο των ματιών και το δάγκωμα»! Ας μην μας φαίνεται περίεργο, καθώς αυτά τα ευγενή αθλήματα ήταν «μίμηση και άσκησις πολέμου». «Ο Κρεύγας χτύπησε τον Δαμόξενο στην κεφαλή χωρίς επικίνδυνες συνέπειες. Με τη σειρά του ο Δαμόξενος κατάφερε πλήγμα στο πλευρό με τεντωμένα δάχτυλα, προκάλεσε βαθιά πληγή, διαπέρασε το σώμα, άδραξε τα σπλάχνα και τα απέσπασε, ξεριζώνοντας τα. Ο Κρεύγας ξεψύχησε αμέσως» Χμμ, ναι πράγματι, πολύ «ολυμπιακό»! Και όλα αυτά γινόντουσαν τη στιγμή που «οι θεατές παραληρούσαν, ωρύονταν και χοροπηδούσαν με υψωμένα χέρια»! Εάν τώρα ανάμεσα στο πλήθος αποτολμούσε να παρεισφρήσει κάποια εκπρόσωπος του κατώτερου είδους του ζωικού βασιλείου που ήταν τότε οι γυναίκες, τότε την περίμενε …ρίψη στα βράχια του Τυπαίου Όρους!
:: Το ξέρετε ότι παρά την γενική αντίληψη, οι σύγχρονοι νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων δεν λαμβάνουν καμία άλλη επίσημη ανταμοιβή πλην του μεταλλίου τους; Όπως ακριβώς γινόταν και στην αρχαιότητα, με το περίφημο στεφάνι αγριελιάς! Θα μου πείτε ότι τα πολλά λεφτά έρχονται μετά… Χορηγοί, πριμ από τις ομοσπονδίες, διορισμοί στο στρατό, παροχές, διευκολύνσεις, …άδειες ΠΡΟΠΟ. Και φυσικά υπάρχουν πάντα και τα χρυσοφόρα meetings. Στα χρόνια του «αρχαίου αθάνατου πνεύματος» τι γινόταν όμως; Ο ολυμπιονίκης (φαντάζομαι μόνο ο πρώτος, δεν πρέπει να είχε εφευρεθεί τότε ο όρος «6ος ολυμπιονίκης»!) κηρυσσόταν στην πόλη του ισόθεος, πλούτιζε δια βίου, σιτιζόταν ισοβίως δωρεάν στο Πρυτανείο, καταλάμβανε αξιώματα, ενώ μετά τον Ε’ αιώνα είχε και φορολογική ατέλεια! (ελπίζω να μην δίνω ιδέες!). Και αν δεν επαρκούσαν και αυτά, υπήρχαν ακόμη και τα αντίστοιχα meetings, οι χρηματίτες!
:: Χαρακτηριστικό των αρχαίων αγώνων ήταν και ο ταξικός τους χαρακτήρας, καθώς οι νικητές ανήκαν συνήθως στην προνομιούχα τάξη. Ειδικά στις αρματοδρομίες, ίσχυε ένα καθεστώς τύπου …Formula 1! Νικητής ανακηρυσσόταν ο ιδιοκτήτης του άρματος, ο οποίος μάλιστα μπορούσε να λάβει μέρος με απεριόριστο αριθμό αρμάτων. Και ο οδηγός; Αυτός ήταν σαν να μην υπήρχε καν καθότι δούλος, Untermensch σε πιο σύγχρονη ορολογία! «Μόνο ο Λίχας από την Ακαρνανία παρέδωσε στον ηνίοχο την ταινία του νικητή. Αμέσως οι ελλανοδίκες έσπευσαν να τον μαστιγώσουν»!
:: Η ευγένεια της άμιλλας αποδεικνύεται και από το πλήθος των «Ζανών» που φτιάχνονταν. Όπου «Ζάνες» λέγονταν τα αγάλματα προς τιμήν του Δία που φτιάχνονταν με τα πρόστιμα τα οποία πλήρωναν αθλητές όταν αποκαλυπτόταν η συμμετοχή τους σε κάποιο σκάνδαλο δωροδοκίας! Ένα φαινόμενο λίαν συχνό… Και όπως ξέρετε, λόγω της φύσεως του αδικήματος, στις 10 δωροδοκίες που γίνονται, η μία μόνο συλλαμβάνεται…
:: Σας ξενίζει το σύγχρονο φαινόμενο μαύροι να τρέχουν για τη Δανία ή τη Γερμανία, Ρώσοι να πηδάνε για την Αυστραλία, Αλβανίδες να ρίχνουν για την Ελλάδα, Αφρικανοί να τρέχουν για την Γαλλία κοκ; Και εδώ όμως οι αρχαίοι έδειξαν πρώτοι το δρόμο! Στο «σπορ» των μεταγραφών μάλιστα πρωτοστατούσαν οι πόλεις της Μ. Ελλάδας, οι οποίες χάρις στα πλούσια ταμεία τους εξαγόραζαν ολυμπιονίκες από άλλες πόλεις. Ειδικά οι «συρακουσοποιήσεις» ήταν κάτι διόλου ασυνήθιστο!
:: Επιμύθιο 1ο: Κάποια βασικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φυλής δεν άλλαξαν σημαντικά με το διάβα των αιώνων. Επιμύθιο 2ο: Τα διάφορα ιδεώδη, ιδανικά, πνεύματα κλπ είναι όντως αθάνατα, για τον απλούστατο λόγο όμως ότι …δεν υπήρξαν ποτέ! Παρά μόνο στην φαντασία και το πνεύμα κάποιων ρομαντικών ή κάποιων υστερόβουλων «ιδεαλιστών». Επιμύθιο 3ο: «Ψεύδος επαναλαμβανόμενο στο τέλος γίνεται αλήθεια» όπως έλεγε και ο πρωτοδιδάξας Λένιν, του οποίου το παράδειγμα μιμήθηκαν πολιτικοί όλου του ιδεολογικού φάσματος! Και μία αναφορά: Στοιχεία ελήφθησαν από το βιβλίο του Κ. Σιμόπουλου «Μύθος, απάτη και βαρβαρότητα οι Ολυμπιακοί Αγώνες», με παραπομπές (για τους δύσπιστους) σε Παυσανία, Φιλόστρατο, Πλάτωνα. Γαληνό, Πλούταρχο κ.α.
:: Βέβαια οφείλω να σημειώσω ότι οι ρητορείες αυτές, και κυρίως αυτές περί εμπορευματοποίησης, κάπως έχουν κοπάσει το τελευταίο διάστημα. Δεν μας παίρνει και πολύ άλλωστε… Καθότι τούτοι οι αγώνες θα περάσουν στην ιστορία ως οι πιο αστυνομοκρατούμενοι έως τώρα (θα μου πείτε δεν φταίμε εμείς για αυτό,- αλλά όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα…). Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε αν παρακολουθήσει κανείς τα ΜΜΕ, θα νομίσει ότι επίκειται εισβολή ή πόλεμος (δεν είναι πολύ αστεία τα στιγμιότυπα με τις ασκήσεις των Ράμπο, βγαλμένες λες από κακογυρισμένο B-movie); Και το εμπόριο βεβαίως καλά κρατεί επίσης: ολυμπιακό νερό, ολυμπιακό γιαούρτι, ολυμπιακά προφυλακτικά… Μέχρι και η …επάρατος Coca-Cola που μας «έκλεψε» τους Ολυμπιακούς το 1996, είναι …πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα! Περασμένα ξεχασμένα…
Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και κάποιες φωνές που ακόμη …αντιστέκονται! Διαβάζω στην γνωστή, «ανεξάρτητη» εφημερίδα «ΒΗΜΑ»: «Σκοπός των χορηγών δεν είναι να διαφημιστούν – άλλωστε με τόσο χρήμα θα μπορούσαν να είχαν προβεί σε επιθετική επικοινωνία. Στόχος τους είναι να υποστυλώσουν και να προαγάγουν το ολυμπιακό ιδεώδες» (!!) Μεγάλες στιγμές της δημοσιογραφίας…
:: Και όσον αφορά το οικονομικό, no problem! Εδώ καταφέραμε και κάναμε τους αγώνες το 1896, 3 χρόνια μετά το «δυστυχώς επτωχεύσαμε», θα μασήσουμε τώρα; Να ‘ναι καλά οι «κουτόφραγκοι», που όπως και τότε έτσι και τώρα, θα στηρίξουν την υπερήφανη και ανεξάρτητη χώρα μας με …δάνεια. Βέβαια ο λογαριασμός μας ξέφυγε λιγάκι, τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, γιατί πήγε …έντεκα το λαδόξυδο;; Αλλά δεν πειράζει! Ας είναι καλά οι πραγματικοί χορηγοί… Εμείς δηλαδή!
:: Δεν αμφισβητώ ασφαλώς ότι με όλα αυτά, δίπλα στον βασιλικό ποτίστηκε και η γλάστρα, και έγιναν και κάποια έργα που θα μείνουν. Βέβαια η όλη ιστορία ανέδειξε και πάλι την περιφρόνηση του Κράτους προς τους υπηκόους του. Και όχι μόνο αυτούς της ξεχασμένης περιφέρειας! Γιατί χρειάστηκε η «πρόκληση» των Ολυμπιακών για να φτιαχτούν έργα αυτονόητα, τα οποία θα έπρεπε να υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια (στο Λονδίνο metro υπάρχει από τον προ-προηγούμενο αιώνα) ή να ξαναφτιαχτούν έργα που η προνοητικότητα μεγάλων πολιτικών είχε ξηλώσει (βλέπε tram). Η γενική κατάσταση πάντως μου θυμίζει …στρατόπεδο πριν από την επιθεώρηση του στρατηγού! Και όσοι έχουν πάει στρατό ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Διευκρίνιση για το γυναικείο αναγνωστικό κοινό: επιθεώρηση σημαίνει: βάφεται ότι φαίνεται, ότι δεν φαίνεται καταχωνιάζεται ή το φορτώνεις στα Στάγιερ και το κρύβεις εκτός στρατοπέδου (ακόμη και ανθρώπους!). Και φυσικά τίποτε απ’ όλα αυτά δεν αφορά βελτιώσεις της καθημερινής ζωής των φαντάρων. Εκτός αν πάλι είναι κάτι που φαίνεται!
:: Και κάτι που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε για αυτά τα μεγάλα έργα. Ότι είναι ποτισμένα με το αίμα 18 ανθρώπων (έτσι λεν τα επίσημα στοιχεία, στην πραγματικότητα είναι περισσότεροι, χαμένοι μέσα σε ένα δαιδαλώδες πλέγμα εργολάβων, υπερεργολάβων, υποεργολάβων, ανθυποεργολάβων). 18 ανθρώπων (ξέχωρα οι τραυματίες) που το αίμα τους δεν ήταν τόσο «ακριβό» ώστε να γίνουν θέμα στους Ευαγγελάτους και στους Χατζηνικολάου. Που έπεσαν μέσα στην σιωπή και στον βουβό πόνο των δικών τους, αφανείς και ανώνυμοι, θύματα ανθρωποκτονιών με δόλο, όπως είναι και τα 9 στα 10 εργατικά ατυχήματα. Αλλά ο νόμος προστατεύει πολύ …τρυφερά την ιερή αγελάδα του σύγχρονου κόσμου, το κέρδος! Εδώ ούτε για την ΡΙΚΟΜΕΞ δεν προβλέπονται καταδίκες των υπευθύνων (οι οποίοι ούτε αποζημιώσεις δεν πλήρωσαν, «πτωχεύοντας» φρονίμως ποιούντες) όπου σκοτώθηκαν και «δικά μας» παιδιά, πόσο μάλλον τώρα που πρόκειται για φτωχούς και αναλώσιμους μετανάστες.
:: Αγγελία: «Ζητείται εθελοντής/εθελόντρια για εργασία σε delivery πιτσαρίας. Προσφέρονται συναρπαστικές εργασιακές εμπειρίες, δυνατότητα για ενδιαφέρουσες γνωριμίες, και εργασία σε ανταγωνιστικό και εξελισσόμενο περιβάλλον. Ωράριο εθελοντικά δεκάωρο». Λέτε στο μέλλον να αρχίσουμε να βλέπουμε και τέτοιες αγγελίες; To … ταγιεράκι του εθελοντισμού (καλύτερα, της διεστραμμένης του έννοιας) φορέθηκε πολύ φέτος! Βέβαια εγώ ο αφελής πίστευα ότι εθελοντισμός σημαίνει παροχή εργασίας για κάποιον κοινωφελή σκοπό και όχι σε εταιρείες (έστω και δημόσιες) των οποίων τα στελέχη μάλιστα αμείβονται πλουσιοπάροχα (μετριοπαθής χαρακτηρισμός!). Τελευταία το φαινόμενο μάλιστα επεκτάθηκε και σε ιδιωτικούς κερδοσκοπικούς οργανισμούς (βλ. Rockwave), οπότε γιατί όχι και στις …πιτσαρίες; (να κατοχυρώσω την ιδέα;;)
:: Mιας που στο αγωνιστικό μέρος τώρα, προβλέπονται αρκετές στιγμές εθνικής ανάτασης, καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι αθλητικές επιτυχίες δεν συνιστούν απόδειξη για κανένα «εθνικό μεγαλείο» ούτε οι αθλητές είναι ήρωες (ας θυμηθούμε και τον αιρετικό Μπρεχτ: «αλίμονο στην χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες»). Γιατί τότε καλόπιστα θα αναρωτηθώ τι γίνεται στις αθλητικές αποτυχίες (οι οποίες πάντα είναι και περισσότερες!); Μήπως με έναν ανάλογο συλλογισμό αποδεικνύουν την …»εθνική ξεφτίλα»; Ή μήπως τότε επεμβαίνουν …ξένοι δάκτυλοι και συνωμοσίες (σιωνιστικές κατά προτίμηση) οι οποίες δεν αφήνουν το «εθνικό μεγαλείο» να λάμψει;
Και φυσικά οι όποιες αθλητικές επιτυχίες δεν οφείλονται σε καμία νεφελώδη και ακαθόριστη «ελληνική ψυχή» αλλά στις ικανότητες, στο ταλέντο και στον κόπο κάποιων ανθρώπων. Βέβαια αναγνωρίζω ότι η έννοια της «εθνικής ψυχής» είναι ιδιαίτερα γοητευτική! Γιατί για να την αποκτήσει κάποιος δεν χρειάζεται κανένας κόπος, καμία ικανότητα, καμία μόρφωση. Αρκεί και μόνο που έτυχε να γεννηθεί σε τούτα εδώ τα χώματα, για να του απονεμηθεί «τιμής ένεκεν», όπως ακριβώς …»φωτίζει» τους παπάδες το Άγιο Πνεύμα! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι οργανώσεις και τα κόμματα της «εθνικής φυλετικής υπεροχής» σε όλο τον κόσμο, αντλούν τους οπαδούς τους από αυτά ακριβώς τα χαμηλής μορφωτικής και πνευματικής στάθμης στρώματα. Και για να τελειώνουμε με το θέμα, όπως είπε και ο Όθων ο …νεότερος, it’s only a game… Ή μάλλον, games στην προκειμένη περίπτωση!
:: Και μέσα σ’ όλα (όπου γάμος και χαρά…), να που εμφανίστηκε (όχι ότι είχε εξαφανιστεί κιόλας!) ο …πρόεδρος της Εκκλησίας Α.Ε. για να ευλογήσει τους αθλητές μας που θα πάνε να δώσουν τον αγώνα τον καλό (υπέρ της ορθοδοξίας και κατά των αλλοθρήσκων, βεβαίως βεβαίως)! Ξεχνώντας ίσως και ο ίδιος ότι είναι αυτή η ίδια η ορθοδοξία που κατεδίωξε ανηλεώς τους Ολυμπιακούς αγώνες και ότι αυτοί αντιπροσώπευαν και εξέφραζαν.
:: Ξέχωρα όμως από όλα αυτά… Ας αγνοήσουμε τα ταγιέρ της «wannabe Fuhrerin» Γιάννας, τις κάμερες του Big Brother, τους μεγαλόσχημους πολιτευτές κενούς σαν το περιεχόμενο του …ρουφιανόστατου (του Zeppelin καλέ!), τις μούμιες που αυτοαποκαλούνται αυτάρεσκα «αθάνατοι». Και ας στρέψουμε την προσοχή μας στις ιστορίες των αγωνιστικών χώρων… Που έστω κι έτσι είναι και οι πιο καθαρές (κι ας είναι «εμπορευματοποιημένες» κι ας είναι οι αθλητές πειραματόζωα των φαρμακευτικών)! Και περισσότερο μάλιστα στην πεμπτουσία των αγώνων, στα ατομικά αγωνίσματα. Εκεί όπου γράφεται άλλωστε η ολυμπιακή ιστορία. Μακριά από την φανατίλα, την καφρίλα των παιχνιδιών (δεν είναι αθλήματα) που κολακεύουν τις μάζες, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ κλπ. (τι έχει περάσει αλήθεια στην ιστορία των Ολυμπιακών από τα ομαδικά παιχνίδια πέρα από το αξιοθέατο της Dream Team και το αμφιλεγόμενο καλάθι του Μπέλοφ;) Από Σεπτέμβρη έτσι κι αλλιώς με αυτά θα ασχολούμαστε… Τώρα ας είναι η ώρα των αθλητών όχι των παικτών.
Και μια ευχή: ελπίζω το μάθημα αθλητικής παιδείας που έδωσαν οι Πορτογάλοι φίλαθλοι στον τελικό του EURO να μην πήγε χαμένο. Γιατί για μένα μια αποδοκιμασία κάποιου αντιπάλου στους αγώνες αυτούς θα είναι μια μεγάλη εθνική ηθική αποτυχία. Και θα στιγματίσει περισσότερο από μία τυχούσα οργανωτική αμέλεια.
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 