:: Θυμάστε το ανέκδοτο με τη γεροντοκόρη η οποία καλεί την αστυνομία επειδή ο απέναντι νεαρός κυκλοφορεί γυμνός και τη σκανδαλίζει; Και όταν ο αστυνόμος απορεί «μα δεν βλέπω τίποτα», αυτή απαντά «αν ανεβείτε στην καρέκλα εκείνη θα δείτε»… Κάτι τέτοιο μου φέρνουν στο νου όλες οι …φρικαρισμένες πένες που ξόδευουν ένα σωρό φαιάς ουσίας προσπαθώντας να μας πείσουν για τα χάλια της τηλοψίας (έτσι αποκαλείται η τηλεόραση στη σύγχρονη στραμπουληγμένη αρχαιολαγνική ντεμέκ διανοουμενίστικη αργκό) και για το πόσο κακό κάνουν το Big Brother, Mother ή …Stepmother, η Τατιάνα, ο Μάκης και οι διάφοροι άλλοι αστέρες και αστεροειδείς. Το «κατηγορητήριο» δε είναι τόσο εμπεριστατωμένο και με τόσες λεπτομέρειες ώστε είσαι βέβαιος ότι οι κατήγοροι ξημεροβραδιάζονται μπροστά στην …τηλοψία.
:: Γενικά δεν έχω κάτι με την τηλεόραση. Ναι, όντως παρουσιάζει μια δική της πραγματικότητα (σε σημείο που να αναρωτιέσαι σε τί κόσμο ζεις). Πράγματι, η εικόνα είναι το αλφάβητο των αγραμμάτων. Ναι, τα πάντα έχουν γίνει εν μέρει θέαμα. Ας μην καταναλώνω πολύτιμα bytes όμως. Διαβάστε και λίγο Γκυ Ντεμπόρ ο οποίος τα είχε προβλέψει πριν καλά-καλά εφευρεθεί η TV! Η οποία όμως σε τελική ανάλυση είναι απλώς ένα ουδέτερο μέσο. Αφήστε που έχω την εντύπωση ότι όλη η δαιμονολογία περί τηλεόρασης πηγάζει από μια τεχνοφοβία και μια ιδιότυπη νοσταλγία της προτεχνολογικής εποχής. Γιατί ποτέ δεν κατάλαβα επιχειρήματα του τύπου «η τηλεόραση απομονώνει τον άνθρωπο» λες και όταν διαβάζεις το «καλό βιβλίο» (που δεν είναι και πάντα καλό!) είσαι κοινωνικότατος!
:: Η έννοια του φασισμού είναι εντελώς παρεξηγημένη (πλέον). Έχει αποκτήσει τόσο ξεχειλωμένη σημασία ώστε έχει καταντήσει να χρησιμοποιείται σαν μια απλή βρισιά, χάνοντας το μεδούλι και την ουσία της. Και αυτό σε μια συνεχώς εκφασιζόμενη κοινωνία… Ενός φασισμού που δυστυχώς έχει ξεφύγει από το μαντρί συγκεκριμένων πολιτικών χώρων και έχει απλωθεί σαν φωτιά σε πευκόδασος… Κάποια στιγμή θα ασχοληθώ με το ζήτημα και για το γιατί η πιο γνήσια φασιστική έκφραση είναι εφημερίδες τύπου Espresso και όχι η Χρυσή Αυγή. Στο μέλλον… Ένα πάντως χαρακτηριστικότατο χαρακτηριστικό (sic) του φασισμού είναι η διαστροφική ηθικολογία. Για σκεφτείτε… Είναι τυχαίο ότι π.χ. ότι τα κανάλια που όταν ο ήλιος είναι στον ουρανό βγάζουν αφρίζοντες ηθικολάγνους συνωμοσιολάτρες, όταν αυτός δύσει το γυρίζουν στην κακόγουστη τσόντα;
:: «Όλοι ίδιοι είναι»… «Όλοι τα παίρνουνε»… Αναγνωρίζετε τα σπέρματα του φασισμού σε αυτές τις αντιλήψεις; Αν ναι, τότε καταλαβαίνετε το ρόλο των Μάκηδων σε τούτη την κοινωνία. Αν όχι, να το κάνω λιανά… Ο φασισμός βασίζεται στην αναμονή του Μεσσία. Του ανθρώπου που θα μας γλυτώσει από τους «κακούς» (ναι, τόσο απλοϊκός είναι, γι’ αυτό έχει και τόση επιτυχία!). «Ένας λοχίας μας χρειάζεται» όπως λέει ο …»αγνός» λαός. Δεν είναι λοιπόν τα «τηλεδικεία» το κακό… Τα οποία είναι απλώς η μεταφορά του καφενείου της γειτονιάς στα τηλεπαράθυρα. Ούτε ότι η δημοσιογραφική αποκάλυψη έγινε θέαμα. Στη σύγχρονη κοινωνία του θεάματος, όλα κατά κάποιον τρόπο είναι θέαμα και εμπόριο (ακόμη και το underground!). Είναι επιπλέον η καλλιέργεια και η εμπέδωση μιας νοοτροπίας ότι δεν είναι το σύστημα υπεύθυνο για τη διαφθορά. Αλλά φταίει το ελαττωματικό γρανάζι, το οποίο αν αντικατασταθεί με ένα νέο και καλογυαλισμένο, όλα στο σύστμα θα δουλέψουν ελβετικό ρολόι. Μεγαλύτερη υπηρεσία στο σύστημα, το οποίο υποτίθεται ότι πολεμάνε, δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν…
:: Κάποια στιγμή θα πρέπει να ασχοληθούμε με αυτή την τεράστια παπαριά (συγγνώμη για το «γαλλικό», αλλά είναι περιγραφικότατο) που λέγεται ελεύθερη αγορά. Το θαυμαστό αυτό φάρμακο «για πάσαν νόσον και μαλακία»! Ίσως η μαγεία που ασκεί να οφείλεται στο ότι περιέχει τη λέξη-φετίχ της εποχής: «ελευθερία». Μια ελευθερία βέβαια πιο κοντά σ’ αυτή που προσπαθεί να εξάγει ο …Bush στο Ιράκ. Έχεις έτσι την ελευθερία να διαλέξεις αυτόν τον ένα που σου προτείνεται… Μια «ελευθερία» που είναι ουσιαστικά η νέα λογοκρισία. Διακριτική και ήπια και γι’ αυτό αποτελεσματική! Για σκεφτείτε. Πότε είχαμε περισσότερη πολυφωνία στα ΜΜΕ; Σήμερα ή την εποχή της ΥΕΝΕΔ και της ΕΤ1; Μη βιαστείτε να απαντήσετε! Μπορεί σήμερα να έχουμε περισσότερες φωνές, οι οποίες όμως κρώζουν όλες στον ίδιο σκοπό! Ενισχύοντας έτσι το μήνυμα και την επιβολή του. Τότε είχαμε τουλάχιστον τους πειρατές. Που είναι οι πειρατές του σήμερα; Πρόσφατα ξεσηκώθηκε το «ευαίσθητο» σύμπαν για την πραγματικά ατυχή και ανοργασμική απόφαση του ΕΣΡ για το «τραγόπαπας» και το «μαλάκας» του Ψαριανού… Για την πραγματική λογοκρισία και την ισοπεδωτική ομοιομορφία που έχει επιβληθεί στα ραδιόφωνα της χώρας, μούγκα στη στρούγκα (μη θίξουμε και το αφεντικό!). Μόνο ο γερο-Πετρίδης έχει μείνει να φωνάζει. Ακόμη και ο ροκ (εδώ γελάμε) σταθμός της πόλης έχει playlist… Αλλά αυτό είναι φαίνεται το ροκ που μας αξίζει!
:: Πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν για τα ήδη ξεχασμένα γεγονότα της Γαλλίας. Τα οποία γενικά αντιμετωπίστηκαν με μια δόση διακριτικής υποστήριξης (έχουμε και Αλβανούς ε;), και χαιρεκακίας (εμάς δεν 8α μας συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, διότι είμαστε φιλόξενοι …ρατσιστές). Έτυχε εκείνες τις μέρες να βρεθώ σε ένα τραπέζι το οποίο θύμιζε το …Μεγάλο Φαγοπότι του Φερρέρι. Και εκεί πάνω στη χώνεψη του γεμιστού ψαρονεφρίου, η κουβέντα ήρθε στην επικαιρότητα. Φιλοεπαναστατική η ομήγυρις, παλιοαριστερή, ξέρετε τώρα… Κάπου αισθάνθηκα άβολα. Γιατί έκανα την πικρή διαπίστωση ότι στην όποια επανάσταση του μέλλοντος, όλοι εμείς θα είμαστε από τη μεριά του κατεστημένου. Ή στην καλύτερη στις επάλξεις τις «εκ του καναπέως» υποστήριξης (εκτός κι αν μας κάψουν το δανεισμένο από την Τράπεζα …Ντάλτον αυτοκίνητο μας). Εδώ είναι το ζήτημα. Όλοι μας γύρω από εκείνο το τραπέζι έχουμε πλέον κάτι να χάσουμε. Όχι μόνο τις αλυσίδες μας που έλεγε ο γερο-Μαρξ. Έχουμε δουλειά, αυτοκίνητο, σπίτι, γκόμενα, επίσημη ή ανεπίσημη, δάνειο. Τις επαναστάσεις τις κάνουν οι Αβράκωτοι, οι «Ντεσκαμισάδος» (χωρίς πουκάμισα). Εμείς έχουμε πολλές αλλαξιές… Καλά τα έλεγαν οι Τελευταίοι Ποιητές: «Όταν έρθει η επανάσταση, κάποιοι απο σας θα βλέπουν τηλεόραση με κομμάτια κοτόπουλου να κρέμονται από το στόμα σας. Θα καταλάβετε πως είναι η επανάσταση γιατί δεν θα έχει διαφημίσεις»…
<>:: Η πιο εύστοχη (κέντρο χτύπησε!) πάντως άποψη που άκουσα εκείνες τις ημέρες ήταν ότι η ενσωμάτωση των μεταναστών δεν θα επιτευχθεί με πολιτιστικά ή κοινωνικά μέτρα. Αλλά με δάνεια! Αυτή είναι η λύση… Δανείστε στους μετανάστες: Αυτοκίνητα, σπίτια και διακοπές στη λίμη Πλαστήρα . Γιατί όποιος έχει πάρει δάνειο, δεν βγαίνει στο δρόμο…
:: Όσο για το ροκ; Για άλλη μια φορά αποδείχθηκε ότι είναι πλέον μια μουσική της συντήρησης και του κατεστημένου… Που είναι τα σύγχρονα «Guns of Brixton»; Το νέο «There’s a riot going on»; Να επαναλάβω; Αυτό είναι το ροκ που μας αξίζει…
:: Καιρό ήθελα να το σχολιάσω, τώρα βρήκα την ευκαιρία που είναι εκτός επικαιρότητας. Στο κάψιμο σημαιών αναφέρομαι. Στο όποιο οι δημοσιογράφοι αντιδρούν σαν την θεούσα πουτάνα που μένει έκπληκτη μπροστά στο …πρωτοφανές θέαμα του αντρικού πέους. «Ιεροσυλία, ντροπή, αίσχος», αφροί στο στόμα… Αρκεί βέβαια να είναι ελληνική. Αν είναι ισραηλινή, αλβανική αμερικάνικη, δεν τρέχει κάστανο. Ούτε τους πείραξε ποτέ, έστω και αισθητικά, η ελληνική σημαία που φοράνε οι Ρουβίτσες, αρσενικές και θηλυκές, σε μπλουζάκι με στρας και string; Πως να προσβληθεί όμως η αισθητική της Πέγκυς Ζήνας (sic)… Για να τελειώνουμε… Τα σύμβολα δεν έχουν αυθύπαρκτη και εγγενή αξία. Και η όποια σημαία είναι πράγματι ένα κομμάτι πανί. Την αξία την παίρνει από αυτόν που τη φέρει. Η ελληνική σημαία στα χέρια ενός αριστούχου μαθητή, στα χέρια ενός αγωνιστή της ελευθερίας, σε ένα σχολείο, αξίζει κάθε τιμή. Η ελληνική σημαία στα χέρια ενός χρυσαυγίτη, ενός χούλιγκαν, σε μια φυλακή, δεν αξίζει ούτε το κόστος πανιού+χρώματος…
:: Και φυσικά κανείς δεν σοκαρίστηκε, κανεις δεν γούρλωσε το μάτι, όταν προ μηνός κυκλοφόρησε ελεύθερα στην Αθήνα περιοδική «ελληνοφυλλάδα» με τίτλο «Απολλώνειο Φως», η οποία σαν δώρο είχε μια σημαία του …Γ’ Ράιχ. Ναι, αυτή που κάποτε κάποιοι κατέβασαν με κίνδυνο της ζωής τους από την Ακρόπολη.
:: Μια μίνι ιστοριούλα τώρα… Από πρωτογενή πηγή μάλιστα, οπότε δεν πρόκειται περί …grapevive. Και χωρίς σχολιασμό (όπως θα δείτε, περιττεύει). Φερέλπιδα νεαρά φίλη, με το δισάκι της γεμάτο πτυχία, γλώσσες και ελπίδες πάει σε συνέντευξη για δουλειά σε σοβαρή βιομηχανία. Και αφού απάντησε σε όλα τα προβλεπόμενα και μη (έχετε άντρα; σκοπεύετε να παντρευτείτε; κλπ κλπ), και μόλις οι ελπίδες άρχισαν να ξεπετάνε τα πρώτα μπουμπούκια, ήρθε η ισοπεδωτική ερώτηση… «Θέλετε να πληρώνεστε»;… Λεπτομέρεια απαραίτητη: ο προκάτοχος της θέσης είχε συμφωνήσει να δουλεύει χωρίς πληρωμή για την εμπειρία και την προϋπηρεσία… Είπαμε! Κανένα σχόλιο…
:: Δύσκολες ήταν οι τελευταίες μέρες… Με τη θλίψη της απίστευτης φυσικότητας των πραγμάτων, μιας συνειδητοποίησης που γίνεται πάντα με τρόμο. Και όταν βιώνεις μια απώλεια, είτε εν ζωή, είτε εν θάνατω, το δύσκολο είναι να μάθεις να ζεις με ένα κομμάτι δικό σου που λείπει. Τις αναμνήσεις… Γιατί κι αυτές πεθαίνουν!
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 