2012 – ……………………

Νομίζω τα λόγια περισσ(ττ)εύουν σε τούτη την ανασκόπηση. Έμεινα αντιμέτωπος για αρκετή ώρα με την άσπλαχνη λευκή σελίδα, με την ευκολία του backspace να αποτρέπει ένα ξέχειλο καλάθι των αχρήστων. Είναι που αισθάνομαι ότι έχω πολλά περισσότερα να αφαιρέσω παρά να προσθέσω σε όλη αυτή την πολύβουη αγορά απόψεων. Απόψεις από κάθε μπαχτσέ και για κάθε προτίμηση: απόψεις ηθικοπλαστικές, απόψεις ψύχραιμες, απόψεις υπερβολικές (για «μισθούς πείνας» και «χούντες» άκουγα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου), απόψεις συνωμοσιολογικές (ως γνωστόν 2 έλληνες κάνουν …3 συνωμοσίες), απόψεις που πουλάνε φόβο (το διαχρονικό μπεστ-σέλερ ανεξαρτήτως πολιτικού προσανατολισμού), απόψεις πικρές καραμέλες, απόψεις ποιητικής ελεγείας (συνήθως από χορτάτους), απόψεις καρφωμένες με τυφλό θυμό… Πολλά παράλληλα σύμπαντα, η συνάντηση αποζητά τη σύγκρουση κι όχι την σύνθεση, δυσανεξία σε οποιαδήποτε διαφορετική άποψη. Λες και η κρίση (γαμώτο, φιλοδοξούσα να τελειώσω το κείμενο χωρίς αυτή τη λέξη) να απελευθέρωσε έναν χρόνια επωαζόμενο ταλιμπανισμό και μια μόλις καταπιεσμένη λυματολάσπη αναβαπτισμένη σε μια δήθεν πολιτική αν-ορθότητα. Επιθετικότητα, λυμένα ζωνάρια, εύφλεκτα λόγια για το παραμικρό (στα κατά κανόνα ήσυχα σχόλια στο MiC επιτεύχθηκε ξεκατίνιασμα ακόμη και σε ένα θέμα που περιείχε μόνο …φωτογραφίες!). Έτσι είναι όμως… Σε τέτοιες εποχές δοκιμάζονται και η ηθική και η αισθητική. Νομίζω ότι σε τίποτε από τα δύο δεν πάμε καλά… Νομίζω πλέον επαναστατικό είναι οι πράξεις και όχι τα λόγια. Πάντοτε ήταν εδώ που το σκέφτομαι…

Για τη μουσική το 2012 ήταν μια χρονιά… Όχι, δεν θα πέσω στην παγίδα των επιθέτων. Έχω πλέον «απομυθοποιήσει» κάτι τέτοιους άνευ ουσιαστικού περιεχομένου χαρακτηρισμούς. Μου αρκεί (και περισσεύει) ότι η μουσική ποτέ δεν ήταν υπήρξε πιο σφύζουσα υγιής, πιο ζωντανή, πιο πολύχρωμη. Τα παλαιά μονοπώλια, του κάθε είδους, από τα μονοπώλια των μεγαλο-δισκογραφικών έως τα μονοπώλια της άποψης των δημοσιογράφων και των συλλεκτών έχουν πλέον σπάσει (προς βαθιά θλίψη όλων των παραπάνω). Όλο και περισσότεροι άνθρωποι εκφράζονται γράφοντας κι ακούγοντας, μουσική παράγεται άφθονη (περισσότερη απ’ όση μπορεί να καταναλωθεί ίσως), και είναι διαθέσιμη εκεί έξω για όποιον την έχει πραγματικά ανάγκη. Και μην ξανακούσω την μπαρούφα ότι τώρα με την κρίση μπλα μπλα μπλα η τέχνη είναι πιο απαραίτητη μπλα μπλα μπλα. Την τέχνη και δη τη μουσική ή την χρειάζεσαι ή όχι. Τα άλλα είναι κούφιες σαπουνόφουσκες για φροντιστηριακές εκθέσεις.

Ας περάσουμε λοιπόν στο παιχνίδι μας. Και την ίντριγκα μας φυσικά. Κι αν υποψιαστώ ότι θα ανακηρύξουμε κι εμείς δίσκο του έτους 2012 (επαναλαμβάνω του 2012) τον (αξιολογότατο κατά τα λοιπά δίσκο των Swans), θα βεβαιωθώ ότι και η μεσήλικη πια γενιά του ’80 κατέληξε να ψάχνει τη «σωτηρία» στους δικούς της «επιβιώσαντες» ήρωες (αλά-Uncut, ξέρετε τώρα…) Τι σου είναι η ζωή τελικά… Μα να σε οδηγεί να στη θέση την οποία κάποτε κατηγορούσες;

11 Δίσκοι

1. The Flashbulb – Opus at the end of everything
Είναι η εποχή της πληθωρικότητας. Είναι η εποχή των μοναχικών, απομονωμένων σε ένα δωμάτιο δημιουργών. Είναι η εποχή του ανακατέματος των ειδών (ο συγκεκριμένος το πιάνει από το IDM και το τραβάει ως ακόμη και το metal). Δεν είναι η εποχή των σπουδαίων ολοκληρωμένων έργων. Ο Flashbulb πληροί όλα τα κριτήρια πλην του τελευταίου…

2. Phon.O – Black boulder
Ο αέρας Βερολίνου είτε εισπνέεται δια ζώσης είτε πωλείται σε …κονσέρβα (πραγματικά!) δεν εγγυάται εξ ορισμού σπουδαία καλλιτεχνικά αποτελέσματα. Με κάποιες εξαιρέσεις… Η πρωτεύουσα της χώρας που αγαπάμε να μισούμε (στην οποία όμως μεταναστεύουμε μετά χαράς) υπήρξε ανέκαθεν η μητρόπολη του electro της αχανούς πίστας. Ο Phon.O το προσαρμόζει με αξιοσημείωτη επιτυχία στις διαστάσεις της μοναχικής ακρόασης σε ένα δωμάτιο…

3. Stabil Elite – Douze Pouze
Κι αν το (εσχάτως της μοδός) kraut είχε στην εποχή του διάφορες ποικιλίες (για λάχανο μιλάμε άλλωστε!), από kraut για νεραϊδοπαρμένους έως kraut που κοίταγε με λαγνεία στην Ανατολή, το κυρίως ειπείν kraut δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο μηχανικός ρυθμός μιας autobahn. Αυτό υπηρετούν και οι καταγόμενοι από το εμβληματικό (La) Duesseldorf. Και μεταξύ μας: προτιμώ νέους να παίζουν όπως οι παλιοί, παρά τους παλιούς να παίζουν σαν …παλιοί.

4. De Montevert – Vanner And Ovanner/Friends & Enemies
Ζέστη, θαλπωρή και ευγένεια συνθέτουν την στερεότυπη και εμπορεύσιμη «ιδέα» της σουηδικότητας (τι νομίζετε ότι πουλάει και η ΙΚΕΑ;). Κι αν η επιφάνεια αυτή κρύβει πολύ σκοτάδι, ενίοτε και ζόφο, δεν παύει να παραμένει κατά στιγμές αφοπλιστικά μελωδική. Όπως και στην ποπ τούτης της πιτσιρίκας…

5. Hexvessel – No holier temple
Στη μακρά αλυσίδα …δασόπληκτων μουσικών, η άκρη της οποία χάνεται βαθιά πίσω στους μεσαιωνικούς χρόνους, προστίθεται ένας ακόμη κρίκος. Γεωγραφικά θα τον συναντήσουμε στη Φινλανδία, μουσικά στο τριεθνές μεταξύ φολκ, ψυχεδέλειας και παραδοσιακού σκληρού ροκ. Περπατώ εις το δάσος όταν…

6. Cello & Laptop – Parallel paths
Κάτι παραπάνω από το άθροισμα των δύο οργάνων που υπονοεί ο τίτλος.
Μπορεί να απαιτεί υπομονή και προσήλωση στο άκουσμα, χαρακτηριστικά δυσεύρετα σε μια τέτοια επιταχυμένη εποχή, αλλά αποζημιώνει τον τολμηρό. Να προσθέσω ότι μ’ αρέσουν δίσκοι οι οποίοι ανατρέπουν προκατειλλημένες προσδοκίες (περί ακαδημαϊσμού εν προκειμένω ο λόγος).

7. Blut Aus Nord – 777 (Cosmosophy)
Κάτι παραπάνω από το σύνηθες πλέον black metal ξεκάρφωμα. Ένα άλλο ροκ είναι εφικτό (κι ας μην το πούμε οπωσδήποτε post). Το κλείσιμο μιας επικής τριλογίας κατευθείαν από την γαλλική εξοχή…

8. Bill Fay – Life is people
Πόσο πήγε είπαμε το όριο συνταξιοδότησης; Κοίτα να δεις που κάποιοι το αψηφούν, ειδικά όσοι αντιμετωπίζουν τη δουλειά ως δημιουργία (ή και αντιστρόφως!). Δεν υπήρξε ποτέ από τους «σημαντικούς», έβγαλε τελευταίο δίσκο αρκετά πριν γεννηθώ, και επέστρεψε μετά από 40 και βάλε χρόνια με έναν δίσκο πρότυπο για πολλούς της σειράς του.

9. Replikas – Biz Burada Yok Iken
Με καύσιμη ύλη το ντόπιο γκαράζ προγενέστερων δεκαετιών, οι γείτονες Replikas για άλλη μία φορά προσέρχονται στις αγορές του κόσμου με μια σύγχρονη άποψη η οποία δεν απεμπολεί ούτε μία σπιθαμή από την τοπικότητα της. Χωρίς φολκλόρ, χωρίς σημαιάκια, χωρίς γραφικές δηλώσεις, χωρίς ψυχαναγκαστικές απομιμήσεις…

10. Discoverer – Tunnels
Ένα παιδί ονειρεύεται μετρώντας τα άστρα, παίζοντας με ηλεκτρονικά μαραφέτια, και αναζητώντας την ποιητική στην δήθεν ψυχρή και απρόσωπη τεχνολογία… Ο πολιτισμός σας πέφτει όταν κόβεται το ρεύμα…

11. Tales of Murder and Dust – Hallucination of beauty
Η ψυχεδέλεια παραμένει εδώ και χρόνια μια από τις πιο …ανανεώσιμες πηγές μουσικής, ουσιαστικά δεν χρειάστηκε να ανα-βιώσει μιας που ποτέ δεν είχε προλάβει να απο-βιώσει. Γι’ αυτό φροντίζουν τύποι σαν και τούτους τους Δανούς (άι λαβ παγκοσμιοποίηση). Δίσκος καλυμμένος από σκόνη και πυκνούς ύποπτους καπνούς…

…και 11 τραγούδια (άνευ αξιολογικής κατάταξης)

1. Hecq & Skyence – Enceladus
2. Hypnos – Oneirogen
Δύο εντυπωσιακά κομμάτια από έναν χώρο στον οποίος η σαβούρα εσχάτως έχει αυξηθεί εντυπωσιακά (συνεπικουρούμενη από την ευκολία των μέσων παραγωγής και τον αυτάρεσκο αντικατοπτρισμό στον καθρέφτη της πρωτοπορίας). Ένας Γερμανός και ένας Νεοϋορκέζος είναι οι δημιουργοί.

3. Liebe – Strangers
Τόσο αξιολάτρευτα 80s που είναι σχεδόν συγκινητικό. Από τη Θεσσαλονίκη και για όλο τον κόσμο… Καταδικάζουμε τη μιζέρια απ’ όπου κι αν προέρχεται!

4. Led Er Est – Kaiyo maru
Κι αν ο όρος minimal wave δεν έχει ζωή πάνω από δεκαετία (ομολογουμένως η πιο επιτυχημένη εμπορική ονομασία-δόλωμα για συλλέκτες μαζί με τον όρο psych) η μουσική που περιγράφει δεν είναι τίποτε άλλο από αγνή ηλεκτρονική ποπ που παίρνει χαριστικά δάνεια από τη δεκαετία του ’80. Μεγάλη φούσκα αλλά που και που βρίσκεις άξιους εκπροσώπους με ραδιενεργά πλήκτρα όπως στο προκείμενο κομμάτι.

5. Soap & Skin – Vater
Ποπ όσο και η Λάνα (τα έχουμε πει κι αλλού για την πιτσιρίκα) μοιάζει να πατάει σε πιο στέρεες μουσικές βάσεις για να καεί πρόωρα μέσα στην υπερβολή. Μια μελωδία γραμμένη με αίμα κι πόνο, και έναν λυρισμό ο οποίος δεν στηρίζεται μόνο στην βιωματικότητα του για να συγκινήσει.

6. Les Discrets – Le mouvement perpetual
Οι κιθάρες σέρνονται στα πατώματα, οι χορδές κόβουν φλέβες, η φωνή υποφέρει. Μελούρα από αυτές που μόνο στο σκληρό ροκ μπορεί να γραφτούν..

7. The Lovely Eggs – Don’t patent that shoe
Οικονομία, λιτότητα, περικοπές. Οι λέξεις-κλειδιά της χρονιάς. 51 δευτερόλεπτα χρειάζονται τα υπέροχα αυτά αυγά για να στήσουν αυτό το μίνι ίντυ ροκάκι που δεν του λείπει τίποτα…

8. The Liminanas – AF3458
Κοίτα να …ακούσεις οι Γάλλοι! Θα το έβαζα να ταιριάξει δίπλα στο αντίστοιχου κλίματος «Bonnie & Clyde» του Serge. Με την ευκαιρία σας έχω πει ότι αντιπαθώ σφόδρα τον όρο «φρέσκια μουσική»;

9. Goat – Goatlord
Όλα για ένα ξεροκόμματο hype; Δείγμα μιας εποχής όπου τα είδη ανακατεύονται σαν κάρτες από μια κληρωτίδα; Έχουν πλάκα πάντως και ενίοτε ευστοχούν…

10. Dark Dark Dark – Tell me
Όταν η dream pop δεν ξεπέφτει σε sleep pop…

11. Confield – Hidden away
Τι θα γίνει με αυτά τα ορφανά των Interpol;

Και του χρόνου, όπως και να χει…

1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr