| 1. | Brother |
| 2. | Steven Smith |
| 3. | Love, love, love |
| 4. | Basement band song |
| 5. | Sinking hearts |
| 6. | A sudden death |
| 7. | There is nothing I can do |
| 8. | I am not surprised |
| 9. | No one has ever looked so dead |
| 10. | Memorize the city |
| 11. | Memorize the city (remix) |
Δεν είναι δυσεξήγητη η όχι και τόσο απροσδόκητη επιτυχία που γνώρισαν οι Organ. Την εποχή μάλιστα που το δισκάκι τους (διαρκεί μόλις 33 λεπτά) δεν είχε καν διανομή στη χώρα μας (τώρα πλέον έχει). Μελωδική κιθάρα, μελαγχολικό μπάσο, λυπητερό οργανάκι, διακριτικό τύμπανο και μελοδραματικά μπλαζέ φωνή, όλα τα υλικά σωστά από μια πολυδουλεμένη και πολυεφαρμοσμένη συνταγή. Η γοητεία του οικείου! Επιρροές μέσα στο πνεύμα των καιρών (δεν επαναλαμβάνω τα γνωστά). Και αυτός ο αθώος μεταεφηβικός αισθησιασμός που εκπέμπουν οι πέντε κοπέλες (με μια πάντα παρούσα υποδόρια εσάνς λεσβιακού σικ). Πάντα οι γυναίκες με την κιθάρα στα χέρια (κλασικό φαλλικό σύμβολο ε;), απολάμβαναν μια μεγαλύτερη προσοχή από τους άρρενες συναδέλφους τους. Και το ότι προέρχονται από τον Καναδά, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει αναπτύξει ένα σημαντικό μουσικό εξαγωγικό εμπόριο δεν είναι επίσης τυχαίο. Είδατε τί τόπο πιάνουν τα λεφτά του Καναδού φορολογούμενου; Ναι, δεν είναι αστείο το γεγονός ότι στον Καναδά το Κράτος επιχορηγεί πολλές τέτοιες μπάντες! Το αστείο (και γραφικό συνάμα) θα ήταν να ρωτούσα «πού είναι το δικό μας Κράτος»… Για να ξεκαθαρίσω πάντως τη θέση μου, υπάρχει κάτι που με απωθεί στην ιδέα να επιχορηγεί το κράτος την οποιαδήποτε τέχνη… Αλλά ας μην επεκταθούμε εδώ σ’ αυτό το ζήτημα, δεν μας παίρνει και ο χώρος.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσετε καλά ακούγοντας το «Grab that gun». Όλες οι συνθέσεις διατηρούν ένα καλό επίπεδο χωρίς γεμίσματα αλλά και χωρίς εξάρσεις. Κάποιες που έκλεψαν την προσοχή των αυτιών είναι το «Brother», το «Steven Smith» (γαμώτο με τίποτα δεν σ’ αφήνουν να μην αναφέρεις το τιμημένο επώνυμο Smith στη δισκοκριτική!), το «Sinking hearts» και το «I am not surprised».
Αυτή η υφολογική συνοχή είναι όμως και το μειονέκτημα του δίσκου. Ο οποίος ακούγεται στον ίδιο ρυθμό από την αρχή ως το τέλος, χωρίς εναλλαγές, χωρίς ηχητικές αποκλίσεις, παρεκκλίσεις, ή εκπλήξεις. Η δε Deborah Cohen τραγουδάει συνεχώς σε έναν σταθερό τόνο, λες και την έχουν βάλει σε μια πρίζα.
Δεν ξέρω αν αποτελούν τις νέες ελπίδες της μουσικής… Μου θυμίζουν πάντως αθλήτριες που περνούν με άνεση τον πήχυ στο άλμα εις ύψος, ο οποίος πήχυς είναι όμως στα χαμηλά. Το τί μπορούν πραγματικά να κάνουν και να προσφέρουν θα φανεί στα μεγαλύτερα άγνωστα ύψη.
Εν τω μεταξύ μια απορία μου έμεινε.. Βλέπω καλά; 2006 είναι αυτό που γράφει το ημερολόγιο;;
7
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 