Piano Magic – Ovations (Make Mine Music)

1.	The nightmare goes on
2.	March of the atheists
3.	On edge
4.	A fond farewell
5.	The blue hour
6.	Recovery position
7.	La cobardia de los toreros
8.	You never loved this city
9.	The faint horizon
10.	Exit

Εν αρχή ην η μελωδία… Έτσι θα μπορούσε να ξεκινάει μια φανταστική …Βίβλος της μουσικής. Ενστικτωδώς απαραίτητος ο ρυθμός, επενδύσεις και φτερά ονείρων τα ηχοτοπία και οι ατμόσφαιρες, αλλά είναι η μελωδία εκείνη που διαστέλλει την ψυχή, τανύζει ευαίσθητες χορδές, ξυπνά λανθάνοντα συναισθήματα, και που κατά βάθος ικανοποιεί την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για αρμονία, για μια ψευδ(αίσθηση) τάξης σε ένα κατά τ’ άλλα ακατανόητο και τρομακτικά χαοτικό Σύμπαν.

Ο Glen Johnson (ας μας συγχωρέσουν οι υπόλοιποι μουσικοί συνοδοιπόροι των Piano Μagic) ανήκει σε μια παράδοση τραγουδοποιών-μελωδοπλαστών που έρχεται από τα βάθη του χρόνου. Ο ίδιος κουβαλά έτσι κάτι το παραδοσιακό, μια μοναδική αίσθηση της μελωδίας, την οποία μας φιλεύει με απλότητα και γενναιοδωρία εδώ και κοντά δεκαπέντε χρόνια, χωρίς να έχει διεκδικήσει ποτέ indie …φύκια και εναλλακτικές κορδέλες, χωρίς όμως τεχνοφοβικές εμμονές με τους …τρισκατάρατους για άλλους ηλεκτρονικούς νεωτερισμούς (και η ηλεκτρική κιθάρα κάποτε ήταν η τελευταία λέξη της τεχνολογίας!). Τον βρίσκουμε πάνω σε μια λεπτή γραμμή που ενώνει μουσικούς όπως ο γνήσια ρομαντικός (με την καλή έννοια!) Paul Roland (όπως επισημαίνει και ο Πανότας) ή ο παλιότερος Al Stewart, ένας αδίκως υποτιμημένος μάστορας της μελωδίας, θύμα του άτοπου μανιχαϊστικού δίπολου «εμπορικού» & «μη-εμπορικού». Και σε έναν άλλο κόσμο πιο δίκαιο, μπλα μπλα, γνωστό το τροπάρι…

To φρέσκο δημιούργημα του με τον τίτλο «Ovations» μοιάζει με μια περιήγηση στον …κήπο των μυστηριακών απολαύσεων της 4AD των 80s, πριν οι αναζητήσεις της την οδηγήσουν στο δρόμο του …Κολόμβου για να ανακαλύψει το αμερικάνικo ροκ και τα υπαρξιακά δράματα των …γελαδάρηδων (λέτε ο Glen να έχει ένα κάποιο ανομολόγητο …απωθημένο από την μάλλον ατυχήσασα και ετεροχρονισμένη συνάντησή του με την 4AD;).

Έτσι, στο «On the edge» θα συναντήσουμε τις ομιχλώδεις κιθάρες και το ξερό drum machine των Cocteau Twins και στο «Recovery position» τις καμπανιστές κιθάρες και τα αέρινα πλήκτρα των Sad Lovers & Giants (ναι, ξέρω, δεν στεγάστηκαν ποτέ στην 4AD, αλλά κάλλιστα θα μπορούσαν!).

Είναι όμως πάνω απ’ όλα το πνεύμα των Dead Can Dance που είναι πανταχού παρόν στο δίσκο, όχι μόνο ως …μούσα έμπνευσης, αλλά και μέσω της συμμετοχής του Brendan Perry. Πού τον ξέθαψαν θα αναρωτιέστε, από ποιά πανέρια αζήτητων μουσικών, μιας και η πορεία του Perry μετά τη διάλυση της μπάντας περιλαμβάνει ένα LP που και ο ίδιος θα ήθελε να ξεχάσει και διάφορες ανάξιες λόγου συνεργασίες (τι του έκανε εκείνη η «μάγισσα» Lisa, τον …ευνούχισε;).

Πέρα από τα δύο άσματα που ερμηνεύει με αυτή την ζεστή και σοφή φωνή ένας πανευτυχής για την ανέλπιστη τύχη του Perry («συμμετέχω στις ηχογραφήσεις ενός συγκροτήματος που κατά τη γνώμη μου γράφουν την πιο όμορφη μουσική που έχω ακούσει εδώ και πάρα πολύ καιρό»), στο δίσκο υπάρχουν τραγούδια που χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά του θυμικού, τραγούδια με έναν λυρισμό που κατά στιγμές αγγίζει κάτι το υπερβατικό, όπως το μεγαλειώδες «Τhe blue hour» (τι έμπνευση το «κόψιμο» στα 3’05», τι συγκινητικός ο στίχος «take the last kiss from my lips», «τι όμορφο!» ψέλλισε αφημένη μια αγκαλιά) που μοιάζει σαν να …κόπηκε από το «Garden of the arcane delights» ή το «March of the atheists», το οποίο χρωματίζεται από το χαρακτηριστικό dulcimer του «κρουστού» Peter Ulrich (άλλος ένας ατυχήσας στην προσωπική του καριέρα!) και …αντιπροσωπεύει την ύστερη (παρακμιακή για πολλούς) έθνικ περίοδο της μπάντας.

Σαν να μπερδευτήκαμε λίγο… Σε ποια μπάντα αναφερόμαστε πλέον; Είναι ο νέος δίσκος των Dead Can Dance …με παρένθετους δημιουργούς τους Piano Magic; Ποιός «χρησιμοποιεί» ποιον; Το νέο βλέμμα δικαιώνει και αναδεικνύει το παλιό ή του κλέβει δόξα και δάφνες; Έχει σημασία εν τέλει; Ας κρατήσουμε έναν ιαματικό και ακέραιο δίσκο, και τις απαντήσεις ας τις δώσει ο καθένας με την καρδιά του…

Κλείνω… Με περιπλάνηση στην πόλη, περιπλάνηση στην ίδια μου τη ζωή… Φθινοπωρινή ερημιά στους δρόμους, στο μουσικό κουτί που κουβαλώ πάντα μαζί μου παίζει το «You never loved this city»… Μπορείς να αγαπάς πόλεις; Ντουβάρια; Δρόμους; Μουσικές; Μουσικές σαν τους δρόμους που περπατήσαμε, που ξεχάσαμε, που φιλήσαμε, που ξεράσαμε… I (really) never loved this city…

myspace

8.5

1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr