Rolling Stones – A bigger bang (Virgin)

	1. Rough Justice 2. Let Me Down Slow 3. It Won’t Take Long 4. Rain Fall Down 5. Streets Of Love 6. Back Of My Hand 7. She Saw Me Coming 8. Biggest Mistake 9. This Place Is Empty 10. Oh No, Not You Again 11. Dangerous Beauty 12. Laugh, I Nearly Died 13. Sweet Neo Con 14. Look What The Cat Dragged In 15. Driving Too Fast 16. Infamy
Προβληματίστηκα για το αν μπορώ ή δικαιούμαι κιόλας να κάνω αυτή την κριτική. Ίσως θα έπρεπε να απασχολήσει περισσότερο κάποιον δημοσιογράφο των …ροζ οικονομικών σελίδων. Γιατί οι Rolling Stones® έχουν προ πολλού μετεξελιχθεί σε κάτι ευρύτερο και διαφορετικό από μια κοινή μουσική μπάντα. Είναι μια πολυπλόκαμη ανθούσα βιομηχανία όπου οι κονκάρδες και τα μπλουζάκια, τα …σώβρακα και οι φανέλες, και κυρίως οι γιγαντιαίες «βαβυλωνιακές» συναυλίες έχουν μεγαλύτερη σημασία και αξία από την μουσική την ίδια. Απλώς που και που πρέπει να βγαίνει και ένα καινούργιο μουσικό προϊόν, έτσι για να κρατιέται ζεστός ο καταναλωτής, όπως κάνει άλλωστε κάθε βιομηχανία και ΑΕ που σέβεται τον εαυτό της και τα «τίμια» κέρδη της (με την ίδια ακριβώς λογική που π.χ. οι γιαουρτοβιομηχανίες λανσάρουν κάθε τόσο ένα νέο γιαούρτι). Θα μου πείτε όλη η τέχνη, όλη η μουσική εν προκειμένω δεν είναι ένα προϊόν, από τη στιγμή που πωλείται, είτε προέρχεται από ανεξάρτητη είτε απο πολυεθνική εταιρεία; Ναι, αλλά υπάρχουν, όπως όλοι γνωρίζουμε, προϊόντα και «προϊόντα», που τα διαφοροποιεί το ταλέντο και από κάποιο σημείο και μετά αυτό που λέμε μεράκι. Γιατί αν οι Stones ήξεραν καν τι σημαίνει μεράκι (δεν υπάρχει άλλωστε η λέξη αυτή στη γλώσσα τους) θα πήγαιναν να παίζουν για την πάρτη τους σε κάποια οικογενειακή pub, σε κάποια Βρετανική …Αγράμπελη, και δεν θα ήταν αναγκασμένοι να ανέχονται ο ένας τα βρωμερά χνώτα του άλλου, ακριβώς σαν στελέχη εταιρειών που μπορεί να αλληλομισιούνται και να σκάβουν ο ένας τον τάφο του άλλου, αλλά είναι όλοι ενωμένοι σε αγαστή σύμπνοια στο ζυγό του κοινού συμφέροντος! Είπαμε όμως, οι Stones είναι τέλειοι επιχειρηματίες, πρότυπα για το κάθε Forbes και τον κάθε Economist… Έτσι λοιπόν μας προέκυψε εν έτει 2005 το νέο τους LP. Νέο, κατ’ ευφημισμό τώρα, μην τα παίρνετε και όλα τοις μετρητοίς! Γιατί από μουσικής απόψεως είναι ένα τυπικό, τυπικότατο προϊόν, τέλειο από τεχνικής άποψης, με λίγο ροκ, λίγο «παλιό καλό» blues, κανά δυο τυπικές μπαλάντες, σαν αυτά δηλαδή που παίζουν οι Stones την τελευταία εικοσαετία. Με δυσκολία το άκουσα, με ευκολία όμως μου γεννήθηκαν κάποιες απορίες… Αλήθεια λοιπόν, δεν έχετε βαρεθεί τις ποδοσφαιρικού τύπου μεγαλοστομίες του τύπου «η μεγαλύτερη rock ‘n roll μπάντα του κόσμου»; Μήπως τελικά εννοούν αυτή με το μεγαλύτερο τζίρο και κύκλο εργασιών και αυτή με το μεγαλύτερο άθροισμα ηλικιών των μελών της; Πάω πάσο τότε… Αλήθεια, ως πότε θα υπομένουμε την αισθητική δικτατορία της περίφημης γενιάς του ’60 και τη μυθοποίηση του κάθε απομειναριού της; Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα μπουχτίσει με τα παχιά λόγια περί της αγνής και αθώας εποχής, «τότε που έβγαινε πραγματικά καλή μουσική, ενώ σήμερα βγαίνουν ή σκουπίδια ή αντιγραφές» (το «σήμερα» είναι κυλιόμενο!) μπλα μπλα μπλα. Ακόμη και οι δήθεν πιο «μοδέρνοι» δημοσιογράφοι αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν τα νέα πράγματα με μια αφ’ υψηλού συγκατάβαση του τύπου «καλά είναι και τα καινούργια, αλλά… αυτά που ζήσαμε κι ακούσαμε εμείς…» (γιατί όλα τελικά καταλήγουν στην αυτοεπιβεβαίωση!). Καιρός λοιπόν να τελειώνει πια το παραμύθι της γενιάς που προσπάθησε λέει να αλλάξει τον κόσμο, αλλά στο τέλος ξεφτίλισε ουσιαστικά κάθε ιδεολογία και το όποιο επαναστατικό της πνεύμα εξαντλήθηκε στο sex, τη μαριχουάνα και στο πόσο όμορφα (και …επαναστατικά) κούναγε τα μπούτια του ο Elvis! Άλλωστε δείτε τι έκανε εκείνη η γενιά και οι «επαναστάτες» της όταν ήρθαν στα πράγματα και εδώ και έξω. Δείτε τι έκανε εδώ η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου (θα μου πείτε το Πολυτεχνείο έγινε στα 70s, αλλά εδώ στην Ελλάδα ακόμη και τα 60s τα βιώσαμε με μια δεκαετία διαφορά)! Και τώρα πια, οι διάφοροι Stones αποτελούν την τέλεια αποενοχοποίηση για τον πενηντάρη γιάπη που εκείνη την εποχή άκουγε Βίκυ Λέανδρος και χλεύαζε τους γιεγιέδες, και τώρα επαίρεται για τα …»επαναστατικά» του νιάτα. Αλήθεια, πόσα χρόνια έχουν οι Stones να βγάλουν κάποιο τραγούδι το οποίο να ακουστεί πραγματικά και να αγγίξει τις νέες γενιές; Ίσως από την εποχή του …χούφτωστ’ την «Angie» και την υποταγή στην disco μόδα «Miss you» (ενδεικτικό κι αυτό της εμπορολαγνικής τους νοοτροπίας). Αλήθεια, αν το προϊόν αυτό κυκλοφορούσε υπό διαφορετικό trademark αντί για «Rolling Stones®», θα του έδινε κανείς σημασία; Με άλλο όνομα στην ούγια ο δίσκος δεν θα είχε περάσει ούτε στις κριτικές των δύο προτάσεων με τα μικρά γράμματα. Αλλά όπως και σε κάθε τύπου κριτική, το όνομα πολλές φορές μετράει περισσότερο από την ουσία (είχε πολύ πλάκα ένα πρόσφατο γεγονός έναν διαγωνισμό γευσιγνωσίας, όπου το ίδιο κρασί πήρε δύο εντελώς διαφορετικούς βαθμούς, από τον ίδιο κριτικό, ανάλογα με την ετικέτα με την οποία παρουσιάστηκε!). Και αλήθεια, αποτελούν πια οι Stones τίποτε άλλο παρά ένα αξιοπερίεργο, ένα περιφερόμενο τσίρκο του τύπου «κοίτα βρε τα γερόντια πως αντέχουνε», (δεν ήξερα πάντως ότι τα αθλητικά προσόντα και η φυσική κατάσταση χρειάζονται στη μουσική). Και τέλος το αποκορύφωμα της γελοιότητας! Στον δίσκο υπάρχει λέει ένα τραγούδι που τα …χώνει στον Bush (το «Sweet Neo-Con» για όσους δεν το έχετε πληροφορηθεί παρά την επικοινωνιακή καταιγίδα). Το γελοίο δεν είναι τόσο ότι προέρχεται από μια ως επί το πλείστον απολιτίκ μπάντα. Το γελοίο είναι η εκ νέου υποταγή των Stones στο σύγχρονο trend, το οποίο επιτάσσει σε κάθε …σκεπτόμενο «καλλιτέχνη», είτε παίζει με ούτια και τουμπερλέκια είτε με κιθάρες, να δηλώνει και πολέμιος του Bush (σιγά μη σκίσετε κανένα …καλσόν). Αρχίζει και μου γίνεται ..συμπαθής τελικά αυτός ο αγράμματος από το Τέξας, ο οποίος έχει γίνει ο σάκος του box για όλους τους υπόλοιπους ανά τον κόσμο αγράμματους, που τον έχουν ταυτίσει με τον επί Γης Σατανά, λες και είναι αυτός που ευθύνεται ατομικά και όχι το σύστημα που τον εκτρέφει! Σε πιο λαγούμι ήταν χωμένοι αλήθεια όλοι αυτοί, όταν π.χ. ο …δημοκρατικός Clinton βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ; Και είναι εξίσου γελοίο να βλέπεις δημοσιογράφους να μένουν σαν χάνοι με το στόμα ανοιχτό μπροστά λέει στο …θάρρος των Stones να στραφούν εναντίον των πελατών τους, λες και οι ρεπουμπλικάνοι που θίγονται θα ασχολούνταν ποτέ με τις ροκιές… Είπαμε! Οι Stones είναι άριστοι επιχειρηματίες! Κλείνοντας… Όσοι είναι να πάρετε το CD, θα το έχετε ήδη κάνει. Οι υπόλοιποι, θα σύστηνα να κρατηθείτε μακριά… Τα 14 Ευρώ άλλωστε είναι πολύτιμα τη σήμερον ημέρα! Μην σας πω ότι περισσότερο τόπο θα πιάσουν αν προμηθευτείτε το νέο πόνημα του Φοίβου «Teleia teleia». Τουλάχιστον αυτό θα χαρακτηρίζει την εποχή του μετά από πολλά χρόνια έστω και σαν γελοίο άκουσμα. Κάτι που οι Stones έχουν πάψει να καταφέρνουν από τότε που την Ελλάδα κυβερνούσε κάποιος Παπαδόπουλος… (Περιμένετε και βαθμό;;) 1η δημοσίευση: http://www.mic.gr