:: Να ‘μαστε λοιπόν πάλι φίλε Αναγνώστη στο …ασυνεπές μας ραντεβού! Ήταν αναγκαία μια περίοδος αγρανάπαυσης, αναγκαία κυρίως για μένα. Να που μετά από 7 συνέχειες αποκτήσαμε και …οικειότητα και σου μιλάω και στον ενικό! Και αλήθεια, αναρωτιέμαι πως να είσαι φίλε Αναγνώστη; Πως να σε φαντασιωθώ ιδανικά; (περιττολογία: η φαντασίωση είναι εξ ορισμού εξιδανίκευση). Για ποιον κάθομαι και γράφω τούτες τις αράδες; Για κάποια ιδανική αναγνώστρια μήπως με δίμετρο πόδι, …δίκιλο στήθος, η οποία λατρεύει …Modern English και διαβάζει Μπρεχτ; Χαχα, ας αυτοσαρκαστούμε και λίγο! Καμιά φορά σε σκέφτομαι φίλε αναγνώστη σαν …πελάτη πορνείου! Μπαίνεις, επιφυλακτικά πολλές φορές, διαβάζεις λίγο και ξαναφεύγεις. Με ένα κλικ… Από την άλλη σε φαντάζομαι να «τετραγωνίζονται» τα μάτια σου στην οθόνη προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσεις τα «και καλά» βαθυστόχαστα μηνύματα των κειμένων. Ή μήπως καμιά φορά σε ταυτίζω με κάποιους που ήδη γνωρίζω και εκτιμώ και επιζητώ την επιδοκιμασία τους; Ή μήπως όλα αυτά τα κειμενάκια να είναι τύποις και ουσία «messages in a bottle» και στέλνουν …S.O.S. σε ένα ανθρώπινο αστρικό κενό; Απέλπιδες αναζητήσεις επικοινωνίας, τόσο απέλπιδες σαν την αναζήτηση του SETI για εξωγήινα μηνύματα;
Τέλος πάντων, τέρμα ο …αυτισμός, μπήκε και ο φθινόπωρος, κιτρίνισαν τα φύλλα στα δέντρα, συννέφιασε ο ουρανός, έπεσαν και τα πρωτοβρόχια, άρχισαν τα σχολεία και το …Champiοns League, και γενικώς συμβαίνουν όλα αυτά τα ωραία που γράφουν στις εκθέσεις αυτήν την εποχή τα παιδάκια του Δημοτικού! Έφτιαξε κι ο καιρός! Τώρα έχει μια βαριά συννεφιά, από αυτές που τρυπώνουν εύκολα στην καρδιά… Να αναρωτηθώ φωναχτά; Γιατί πάντα λέμε χάλασε ο καιρός όταν βρέχει χειμώνα; Μα αυτό είναι το φυσιολογικό! Και ειδικά σε καιρούς οικολογικής ανησυχίας για κλιματικές αλλαγές κλπ κλπ, δεν θα έπρεπε να χαιρόμαστε όταν συμβαίνει το φυσιολογικό; Οπότε ένας ντάλα ήλιος 30oC μες στα Χριστούγεννα μάλλον …κακός καιρός θα έπρεπε να νοείται!
:: Ξανά-ματά τέλος πάντων, στο θέμα μας τώρα, που όπως θα θυμάσαι εσύ ιδανικέ Αναγνώστη, είναι τα πνευματικά δικαιώματα. Όντως το έχω πάρει κάπως «πατριωτικά» το ζήτημα αυτό, και χαίρομαι που και κάποιους από σας έχει αγγίξει, αν κρίνω από κάποια σποραδικά mail που μου φέρνει ο σερβιτόρος του Incredimail. Βέβαια παρατηρώ ότι όλοι περιορίζουμε το ενδιαφέρον μας στην κακή ΑΕΠΙ και στην τέχνη γενικότερα. Στην πραγματικότητα όμως είναι ένα ζήτημα που αγγίζει την ίδια μας τη ζωή πολύ ευρύτερα! Γιατί πόσοι ξέρουμε ή έχουμε συνειδητοποιήσει ότι στην ιεραρχία των ανθρώπινων αξιών, το copyright αποδεικνύεται στην πράξη ανώτερη αξία από αυτή την ίδια τη ζωή; Για να δούμε λοιπόν τι συμβαίνει με τις πατέντες.
Η έννοια της πατέντας ακούγεται και αυτή ωραία και αθώα, όπως όλες οι ωραίες και αθώες του κόσμου τούτου, πριν αποκαλυφθεί ότι ούτε ωραίες είναι αλλά κυρίως ούτε αθώες!! Όταν ακούμε πατέντες, μας έρχεται στο νου ένας τύπος σαν τον …Κύρο Γρανάζη ο οποίος επινοεί κάθε είδους απίθανη συσκευή, συνήθως προκλητικής αχρηστίας (για επισκεφθείτε την παρακάτω διεύθυνση για να διαπιστώσετε το πως η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία: patent.freeserve.co.uk). Λάθος: όταν ακούμε πατέντες αυτό που πρέπει να μας έρχεται στο νου είναι απλώς εταιρείες. Άλλωστε για να κατοχυρώσεις μια εφεύρεση ως πατέντα, πρέπει να πληρώσεις πολλά λεφτά (και όταν εννοώ πολλά, εννοώ ΠΟΛΛΑ), οπότε εσύ που έχεις κατασκευάσει το …μουσικό προφυλακτικό ή τη συσκευή για …υποβρύχιο γκολφ (πρόκειται για αληθινές εφευρέσεις!), καλύτερα να πας να βρεις μια εταιρεία, ειδάλλως οδεύεις …ξεβράκωτος στα αγγούρια! Μα θα μου πείτε, και που είναι το κακό της ιστορίας; Ασφαλώς και οι εταιρείες δεν είναι φιλόπτωχα σωματεία τύπου «Ο Άγιος Φανούρης», αλλά επιχειρήσεις με σκοπό το κέρδος. Καμία αντίρρηση! Η όλη ιστορία όμως παίζεται στο τι είναι δυνατό να κατοχυρωθεί ως εφεύρεση. Μια τεχνολογική κατασκευή ασφαλώς είναι πολύ εύκολο να αναγνωριστεί ως εφεύρεση. Γιατί είναι κάτι που δεν υπάρχει στη φύση, αλλά ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα. Τι γίνεται όμως όταν πατεντάρεται κάτι το οποίο υπάρχει στη φύση …εκ φύσεως; Ένα ανθρώπινο γονίδιο ίσως; Ένας ολόκληρος άνθρωπος ίσως;; Κινδυνολογώ; Και όμως αυτά είναι ήδη πραγματικότητα! («πότε έγιναν αυτά και δεν τα μάθαμε»; Εμ, η ενημέρωση από τους Χατζηνικολάου και τους Ευαγγελάτους αφήνει κάποια …κενά!) Και τί γίνεται όταν πατεντάρεται γνώση η οποία είναι ήδη υπαρκτή εδώ και αιώνες; Ή όταν πατεντάρεται κάτι που αποτελεί κοινωνικό αγαθό; Φαντάζεστε κάποιον να είχε πατεντάρει π.χ. το γράμμα Α ή τη νότα λα και να διεκδικούσε πληρωμή για κάθε χρήση τους;
Οι υποστηρικτές του ισχύοντος συστήματος προβάλουν το επιχείρημα ότι η πατέντα είναι ζωτική για την προαγωγή της επιστημονικής έρευνας καθώς διασφαλίζει το κέρδος του εφευρέτη ερευνητή (βασικό δηλαδή κίνητρο για την δημιουργία το κέρδος να υποθέσω;). Τουλάχιστον με αυτό το σκεπτικό θεσπίστηκε ο θεσμός αυτός. Τι γίνεται όμως όταν οι θεσμοί διαστρέφονται; Ας δούμε μια διδακτική και σχεδόν συγκλονιστική ιστορία. Η Miriad Genetics, μια μεγάλη Αμερικανική εταιρεία βιοτεχνολογίας, εκμεταλλευόμενη τις ανακαλύψεις μιας ομάδας επιστημόνων οι οποίοι εντόπισαν τα γονίδια που ευθύνονται για τον καρκίνο του μαστού, πατένταρε τα δύο αυτά γονίδια και έφτιαξε ένα διαγνωστικό τεστ ανίχνευσης του καρκινικού γονιδίου. Το οποίο, «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει», το κοστολόγησε στα 2000 Ε (ζήτω η ελεύθερη αγορά!) Την ίδια στιγμή, στα εργαστήρια Κιουρί στη Γαλλία, επιστήμονες βασιζόμενοι στα ίδια γονίδια ανέπτυξαν και αυτοί ένα test φθηνότερο και πιο αξιόπιστο από αυτό της Miriad (τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονταν). Το οποίο όμως δεν βγήκε ποτέ στην αγορά καθώς η Miriad κατάφερε να μπλοκάρει κάθε σχετική έρευνα σε ολόκληρο τον κόσμο! Πως είπατε; Η πνευματική κατοχύρωση προάγει την έρευνα;; Νομίζω ότι δεν χρειάζεται σχόλιο! Στα γονίδια όμως θα επανέλθω, γιατί σε αυτό το γήπεδο παίζεται όλη η μπάλα… Προσεχώς!
Απίστευτη ακούγεται και η ιστορία του John Moore, ενός επιχειρηματία από το Seattle. Ο Moore είχε την ατυχία να πάσχει από μια σπάνια μορφή καρκίνου αλλά και την ταυτόχρονη τύχη η σπλήνα του να παράγει μια πρωτεΐνη που μπορούσε να δράσει κατά του καρκίνου. Οι γιατροί αφού απομόνωσαν την ουσία αυτή, έσπευσαν να την πατεντάρουν και μετά να την πουλήσουν για το συμβολικό ποσό των …3 δις δολλαρίων στη φαρμακευτική εταιρεία Sandoz. Ο Μoore όπως κάθε εξαπατημένος το έμαθε τελευταίος. Κατέθεσε αγωγή εναντίον των γιατρών, αλλά ο δικαστής αποφάσισε ότι ο ασθενής δεν δικαιούταν να έχει δικαιώματα ιδιοκτησίας για τους ιστούς του ίδιου του σώματός του! No comment και πάλι…
:: Η υγεία… «Κοινωνικό αγαθό» όπως επαίρονται με στόμφο και στόμα που πετάει …μπαλίτσες σάλιου όλοι οι πολιτικοί του κόσμου τούτου. Το οποίο όμως όταν έρχεται σε σύγκρουση με το copyright, μια ανώτερη δηλαδή …αξία, πάει «περίπατο». Είναι χαρακτηριστικό το παιχνίδι που γίνεται στο χώρο των φαρμάκων. Αν και ξέρω ότι βαριέστε τους αριθμούς και τα στοιχεία, καθώς βομβαρδίζεστε από δαύτα καθημερινώς, τούτα εδώ αξίζουν λίγη προσοχή. Μέσα στα επόμενα χρόνια ο ιός HIV θα σκοτώσει τους μισούς (!) νεαρούς ενήλικες της Μποτσουάνα, της Νότιας Αφρικής και της Ζιμπάμπουε! Την ίδια στιγμή η αγορά του cocktail φαρμάκων για την καταπολέμηση (αναστολή ουσιαστικά) του AIDS στοιχίζει για έναν αμερικανό πολίτη περίπου 10.000-15.000 δολάρια ετησίως. Όμως το 95% των ασθενών του AIDS δεν κατοικεί φυσικά στις ΗΠΑ ή στην οικονομικά ευμαρή Ευρώπη και κατά συνέπεια δεν έχει ούτε κατ’ ελάχιστον την αγοραστική δύναμη ενός μέσου αμερικανού ή ευρωπαίου πολίτη. Ο ίδιος ο πρόεδρος της GlaxoSmithKline, της μεγαλύτερης φαρμακευτικής εταιρείας του κόσμου σκιαγραφεί την κατάσταση: «το 80% των πωλήσεων των φαρμάκων έχει ως αγοραστές το 20% των ασθενών όλου του κόσμου»(!).
Όταν οι χώρες που «καίγονταν» αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να αναπτύξουν βιομηχανίες ικανές να παράγουν μαζικά φτηνά φαρμακευτικά σκεύασματα τα οποία περιείχαν τη δραστική ουσία αλλά ήταν στο 1/10 της τιμής (τα λεγόμενα «αντίγραφα»), μια μεγάλη και πολυετής διαμάχη ξέσπασε. Την άποψη των πολυεθνικών στη διαμάχη για το «κοινωνικό αγαθό» της υγείας, την εξέφρασε εύγλωττα ο πρόεδρος των γάλλων φαρμακοβιομηχάνων σε μια κρίση ειλικρίνειας: «από την Renault κανείς δεν ζητά να μοιράσει αυτοκίνητα στους φτωχούς. Από εμάς γιατί;;» Μετά πάντως από πολλές διαπραγματεύσεις, όπου το ρόλο του κακού είχε, (ναι σωστά μαντέψατε!) η κυβέρνηση των ΗΠΑ (και μάλιστα αυτή του Κλίντον), τελικά επιτεύχθηκε ένα συμβιβασμός, αφού οι ΗΠΑ έλαβαν διαβεβαιώσεις ότι τα φθηνά φάρμακα-αντίγραφα δεν θα εισάγονται εκ νέου στις ανεπτυγμένες χώρες. Θα μου πείτε, με τους φτωχούς και τους απόκληρους των ανεπτυγμένων χωρών τι γίνεται; Είναι φανερό ότι ο χώρος της υγείας είναι ίσως ο χώρος όπου είναι τόσο σαφής και απόλυτη η ταξική διαφορά, μια διαφορά η οποία προσλαμβάνει σιγά-σιγά διαστάσεις γενοκτονίας των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων και χωρών. Κοινωνικό αγαθό είπαμε;
Πέρα από όλα αυτά, οι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν ρίξει μεγάλο βάρος της έρευνας τους στις λεγόμενες «κερδοφόρες» ασθένειες, οι οποίες αφορούν κυρίως τον δυτικό καλοζωισμένο κόσμο όπως η…παχυσαρκία (παχυσαρκία την ώρα που εκατομμύρια πεθαίνουν από πείνα μοιάζει το λιγότερο με μαύρο ειρωνικό χιούμορ) ή σε διάφορες «ψυχολογικές» ασθένειες που κατά καιρούς εφευρίσκονται (π.χ. η γυναικεία ανικανότητα ή η παιδική υπερκινητικότητα!). Έτσι πριν από 20 χρόνια ήσουν απλώς ένας στενοχωρημένος. Τώρα είσαι πια ένας «manic depressive», πάρε λοιπόν 20 mg Fluoxetine. 250 mg ολικής χοληστερόλης πριν από μια δεκαετία ήταν φυσιολογικό, τώρα στα 220 σε βάζουν σε αγωγή. Την «εποχική συναισθηματική διαταραχή» (Seasonal Affective Disorder) την ξέρετε; Είναι η μελαγχολία που μας πιάνει όταν συννεφιάζει και χειμωνιάζει! Ασθένεια και αυτή! Και για όλα αυτά υπάρχει φυσικά και το αντίστοιχο «θαυματουργό» χαπάκι. Μια «κουλτούρα χαπιού» επιβάλλεται προοδευτικά, μια κουλτούρα που προβάλει το χάπι σαν μια θεραπεία «δια πάσαν νόσο και πάσα μαλακία», μια κουλτούρα «πάρε ένα χάπι και γίνε happy» ειδικά προσαρμοσμένη στον βιαστικό αγχωμένο νεο-γιάπι του Δυτικού κόσμου. Έχετε ακούσει για το πρόγραμμα «Νέα Ελευθερία»; Είναι ένα πρόγραμμα το οποίο σκοπεύει να εφαρμόσει ο Βους και το οποίο στόχο έχει την ψυχιατρική εξέταση όλων των μαθητών στα σχολεία των ΗΠΑ! Ένα πρόγραμμα το οποίο θα εκτελεστεί σε συνεργασία με τις (ποιες άλλες) φαρμακευτικές βιομηχανίες και τα κέντρα ψυχικής υγείας! Αυτό είναι διαπλοκή, όχι παίξε-γέλασε! Και δυστυχώς οι Αμερικανοί δεν έχουν για πρόεδρο έναν …Καραμανλή να καταγγείλει τη διαπλοκή και τους «νταβατζήδες» από κάποιο φαστφουντάδικο του Texas!… Ας μην το απλώσουμε πολύ το θέμα όμως. Άλλωστε θα ξανα-ματα-επανέλθουμε. Και όποιος αντέξει…:-)
:: Τελείωσαν πολύ διακριτικά, αθόρυβα και μακριά από το glamour των «κανονικών», οι Παραολυμπιακοί. Θα μου πείτε, που τους θυμήθηκες; Τους θυμήθηκα απλώς ως αφορμή να μοιραστώ κάποιες σκέψεις. Όχι για τους Αγώνες αυτούς καθαυτούς. Αλλά για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Ή μάλλον πιο …politically correct (!!), τα άτομα με ειδικές ικανότητες! Την καταλαβαίνω την ανθρώπινη ανάγκη για εξωραϊσμό δυσάρεστων και οδυνηρών καταστάσεων. Από τα πανάρχαια χρόνια βαφτίζαμε τους τρικυμισμένους πόντους Εύξεινους και τους απειλητικούς ωκεανούς Ειρηνικούς. Κάτι σαν ξόρκι θα λέγαμε. Και σαν ξόρκι μου φαίνονται εμένα οι παραπάνω εκφράσεις, που μεταφράζονται σε «μακριά από μας». Μόνο που εδώ διάολε δεν έχουμε να κάνουμε με μάζες νερού, αλλά με ανθρώπινα πλάσματα. Τι προσπαθούμε τότε, ποια αυτιά θα χαϊδέψουμε με αυτό το χυδαίο «άτομα με ειδικές ικανότητες»; Τι λες ρε μεγάλε; Ειδικές ικανότητες; Γιατί δε θέλεις τότε να τις αποκτήσεις κι εσύ; Γιατί δεν λες τα πράγματα όπως είναι; Άνθρωποι με αναπηρία, ανάπηροι, λάθη της φύσης, εγκλήματα της Φύσης; Του ίδιου του …Θεού; Ααα, μην τον αγγίζετε τον Μεγάλο! Ο οποίος σύμφωνα με την χριστιανική (και όχι μόνο) θεολογία «τα πάντα εν σοφία εποίησεν»! Εν σοφία εποίησε δηλαδή και το παιδάκι που γεννιέται με καρκίνο ή AIDS, εν σοφία εποίησε και τους πολέμους, εν σοφία εποίησε και τα Άουσβιτς;; Μάλλον τρικυμία εν κρανίω μου φαίνεται ότι είχε αυτός ο Θεός! Εκτός αν δεχτώ αυτό που είπε ο Οβριός ο Αϊνστάϊν: «ακόμη κι αν κάποιος Θεός έφτιαξε τον κόσμο, φαίνεται ότι μετά αποχώρησε».
Κάτι τέτοιες σκέψεις και ερωτήματα τα οποία πάντα έριχνα στο τραπέζι όταν γνώριζα μορφωμένους θρήσκους ήταν που με έκαναν άθεο (βάλτε έναν τίτλο στο παρακάτω κείμενο «πως ο Αντώνης έγινε άθεος»-ή για να ακριβολογώ άθρησκος!). Χάριν οικονομίας της συζήτησης δεν θα μιλήσω διόλου επιστημονικά, θα δεχτώ ότι ο άνθρωπος πλάστηκε από πηλό (το είπε και ο Σφακιανάκης!) και ότι η γυναίκα είναι ένα …παϊδάκι του άντρα, και θα αγνοήσω τους σκοταδιστές που μιλούν για Big Bang και εξέλιξη των ειδών και άλλα τέτοια φρούτα του Σατανά (φτου φτου φτου…).
Η κρίσιμη ερώτηση λοιπόν που έθετα, ήταν το πως συμβιβάζεται η ύπαρξη του Κακού στον κόσμο και το ανθρώπινο μαρτύριο με την ύπαρξη του Πανάγαθου; Και ειδικά αυτό των αθώων πλασμάτων όπως ένα νεογέννητο παιδί. Και έπαιρνα δύο απαντήσεις τις οποίες τις θεωρούσα τουλάχιστον θλιβερές έως και χυδαίες! Η μία, η πιο συνήθης, τα εξηγούσε όλα βάσει του διαβόητου προπατορικού αμαρτήματος. Ξέρετε εκείνο το μήλο που έφαγε ο Αδάμ, αφού τον κορόιδεψε η Εύα, την οποία πάλι είχε κοροϊδέψει το φίδι μπλα μπλα. Ας αγνοήσω πάλι το γεγονός ότι σαν μύθος η ιστορία αυτή μου κάνει περισσότερο σαν μια ωδή προς την ελευθερία και ενάντια σε κάθε εξουσία που κρατά κλειδωμένη τη γνώση και αξιώνει υπακοή τυφλή και «πίστευε και μη ερεύνα»! Ας σταθούμε στο ότι όλοι φέρουμε σαν στίγμα το προπατορικό αμάρτημα, κάτι σαν …σφραγισμένα μοσχάρια! Και αυτό λέει πληρώνουμε με πόνο και θάνατο και βασανιστήρια. Τώρα με όση καλή διάθεση και να το σκεφτώ, πέρα από το ότι μου φέρνει στο νου έναν …S&M Θεό, μιας σαδιστικότητας που ποτέ δεν κατάφερε να συλλάβει η πένα του Μαρκήσιου, στην ουσία του θυμίζει την περιβόητη συλλογική ευθύνη. Μια έννοια την οποία κάθε πολιτισμένο ανθρώπινο δίκαιο θεωρεί απαράδεκτη (ας μην πάρω και όρκο βέβαια-μόλις θυμήθηκα τη δίκη του ΕΛΑ!). Μια έννοια βέβαια που με μεγάλη προθυμία υιοθετήθηκε από τους ναζί αλλά και άλλα φιλάνθρωπα καθεστώτα ανά τους αιώνες! Μα βλάσφημε, ναζί ο Θεός;; Ή μήπως τελικά οι φασίστες είναι απλώς «καλά παιδιά του Θεού»;
Η δεύτερη απάντηση που λάμβανα, ήταν και αυτή κοντά στην έννοια της συλλογικής ευθύνης. Μόνο που ήταν τώρα πιο συγκεκριμένη και αφορούσε τους γονείς. Έτσι λοιπόν, ένα ανάπηρο παιδί γεννιέται για να «τιμωρηθούν» λέει οι αμαρτίες των γονιών, οι οποίοι έτσι λέει αφού βασανιστούν και πονέσουν, θα έρθουν πιο κοντά στο Θεό, λέει! Welcome to the twilight zone! Και συμπληρώνουν ότι το λέει και η παροιμία «αμαρτίαι γονέων, παιδεύουσι τέκνα». Πρώτα απ’ όλα βέβαια, η φράση αυτή δεν έχει καμία σχέση με το νόημα που της αποδίδεται, πράγμα διόλου περίεργο σε μια εθνικώς υπερήφανη χώρα με αμόρφωτους όμως «εθνικά υπερήφανους» κατοίκους! Γιατί το ρήμα παιδεύω δεν σήμαινε την εποχή των αρχαίων ημών, βασανίζω (εκτός και αν οι Νεοέλληνες θεωρούν ότι η παιδεία όντως είναι ή θα έπρεπε να είναι ένα βασανιστήριο για τα παιδιά!) αλλά απλούστατα, εκπαιδεύω, διδάσκω! Οι αμαρτίες των γονέων λοιπόν απλώς διδάσκουν τα τέκνα ώστε αυτά να τις αποφύγουν, και δεν τα …παιδεύουν! Ουφφ, μεγάλο θέμα ανοίξαμε, αλλά πιστεύω ότι έδωσα ένα στίγμα. Και αφορμή για συζητήσεις…
:: Έχω γράψει κι άλλες φορές για το φαινόμενο της εποχής. Το είδαμε σε όλο του το μεγαλείο στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών (πάλι αυτοί!). Με μπροστάρη τον άνθρωπο-σύμβολο αυτού του φαινομένου. Παρένθεση: παλιά αναρωτιόμουν πως κατάφερε και είχε αποδοχή ο τύπος αυτός. Τώρα δεν αναρωτιέμαι πια. Απλούστατα πάντα έπιανε το σφυγμό της αγοράς. Στα 60s που ήταν της μόδας η αμφισβήτηση, πάρε αμφισβήτηση και κοπιαρισμένο Dylan! Μετά όταν το ροκ έγινε …αμερικανόφερτο και «όργανο του ιμπεριαλισμού», να η επιστροφή στην παράδοση. Όταν μετά το σύστημα τουμπάρησε προς τα δεξιά, πρώτος έσπευσε να βουτήξει. Και τώρα που φοριέται πολύ το τουρλού και το «όλα πάνε με όλα» πάλι στην επιφάνεια βρίσκεται! Κλείνει η παρένθεση… Βέβαια οι ανοιχτόμυαλοι και οι προοδευτικοί έχουν έτοιμο τον χαρακτηρισμό που και αυτός φοριέται πολύ. Όποιος δεν ανέχεται να τρώει όλες τις αηδίες που σερβίρονται, ή έστω να διασκεδάζει με την αθλιότητα, είναι οπισθοδρομικός και μίζερος! Για ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Μπορείτε να δείτε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. «Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει!» Ιδιαίτερα το συνολάκι «σκυλάδικο+ροκ» φοριέται πολύ, ειδικά στην ηλικία των 30+ και από αυτούς που βρίσκονται στο μεταίχμιο του ροκ παρελθόντος και του γιάπικου μέλλοντος τους. Όμως «ανοιχτό μυαλό» δεν σημαίνει ότι αποδέχεσαι τα πάντα! Σημαίνει ότι τα δοκιμάζεις όλα και στη συνέχεια επιλέγεις. Το αντίθετο δείχνει στην καλύτερη περίπτωση πνευματική οκνηρία. Εκτός κι αν είμαι ο …αναχρονισμός αυτοπροσώπως!
:: Πολλά και θλιβερά τα ατυχήματα τον τελευταίο καιρό. Δυστυχώς, όσο και να εξελιχθεί η τεχνολογία και τα μέσα, δεν θα απαλλαγούμε ποτέ από τα ατυχήματα και τις καταστροφές. Η αλαζονία του ανθρώπου όμως τον κάνει να ξεχνά ότι από την ώρα που εφευρέθηκε η φωτιά, συγχρόνως «εφευρέθηκαν» και οι πυρκαγιές και τα εγκαύματα! Μαζί με το πλοίο και το ναυάγιο… Και θυμάμαι τέτοιες ώρες την απάντηση του Γάλλου στοχαστή Πολ Βιριλιό όταν τον ρώτησαν από την εταιρεία Airbus, αν το νέο αεροπλάνο 1000 θέσεων που σχεδιάζει, είναι οικονομικά συμφέρον. Ναι, ήταν η απάντηση, «όμως προετοιμαστείτε να έχετε και ένα ατύχημα με 1000 νεκρούς»!
:: Όσοι μείναμε στη …Ντορούπολη για τους Ολυμπιακούς και περπατήσαμε στον περίπατο της Ακρόπολης, θα είδαμε τα έργα της υπαίθριας έκθεσης «Athens by Art». Και οι περισσότεροι από μας την είπαμε την …κακιούλα μας! Εγώ εξέφρασα τον φόβο μήπως κάποιος …άτεχνος οδοκαθαριστής δεν συλλάβει τα βαθυστόχαστα νοήματα και απλώς τα φορτώσει στη σκουπιδιάρα! (τα έργα, όχι τα νοήματα!) «Είναι άραγε τέχνη αυτή»; Μετά όμως ήρθε η δεύτερη σκέψη: από τη στιγμή και μόνο που τέθηκε το ερώτημα «είναι τέχνη», τα έργα δικαιώνονται. Γιατί η τέχνη θέτει ερωτήματα, ακόμη και με άκομψο ή και αντιαισθητικό τρόπο! Και εν τέλει «τέχνη είναι καθετί που θεωρούν οι άνθρωποι ότι είναι τέχνη» όπως είχε πει ο Marcel Duschampes, ο άνθρωπος που πρώτος έκανε έναν …μπιντέ μουσειακό έκθεμα!
:: Η 28η Οκτωβρίου θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για μια σειρά απο αιρετικά ερωτήματα! Γιατί πολλοί μύθοι προς λαϊκή κατανάλωση κυκλοφορούν. Να θέσω ένα προς το παρόν: ναι, το 1940 ήταν πόλεμος για την εθνική ανεξαρτησία! Αλλά εναντίον του φασισμού, από κι ως που; Εκτός κι αν το φασιστικό καθεστώς του Μεταξά βαφτίστηκε δημοκρατικό στην κολυμπήθρα της ιστορικής αποενοχοποίησης. Τους φασίστες τους πολέμησαν στα βουνά κάτι «εαμοβούλγαροι», οι οποίοι στη συνέχεια με μια μοναδική στα φαινόμενα αντιστροφή της ιστορίας, και μια απίστευτη μετατροπή του λευκού σε μαύρο, έγιναν εχθροί του έθνους ενώ οι «εθνικόφρονες» νοικοκυραίοι, οι μαυραγορίτες, οι συνεργάτες των Γερμανών έγιναν οι υπερασπιστές του έθνους.
:: Κουβέντες του κρασιού… «Οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται»! Ίσως… Για μένα φαίνονται περισσότερο στα «εύκολα». Σε εκείνες τις μικρές καθημερινές στιγμές που δεν χρειάζεσαι φανερά συμπαράσταση. Στις στιγμές που απλώς γεμίζουν τη ζωή, στιγμές που δεν χαράσσονται στη μνήμη, στιγμές όμως που αποτελούν τη βάση όλης της ζωής σου. Στις πολύ δύσκολες πολλοί θα σπεύσουν να βοηθήσουν! Έχουν και μια «ηρωική» αίγλη αυτές οι στιγμές! Καμιά φορά ενέχουν και οίκτο και συμπόνια…. «Οι φίλοι στα εύκολα φαίνονται» λοιπόν…
:: Να αγαπάς ή να αγαπιέσαι; Τι δίλημμα κι αυτό! Όλοι ασφαλώς επιθυμούν και ονειρεύονται αυτή τη μαγική σύμπτωση, όταν συμβαίνουν συγχρόνως και τα δύο! Αν σου δινόταν όμως η ευκαιρία να διαλέξεις; Ναι, το να αγαπιέσαι είναι ωραίο, τονώνει και τον εγωισμό, καμιά φορά και την ματαιοδοξία σου. Είναι όμως ένα αίσθημα κάποιου τρίτου. Να αγαπάς λοιπόν, γιατί τότε νιώθεις…
:: Ο αέρας παίρνει τα σκουπίδια, τα φύλλα των δέντρων, τα σκισμένα χαρτιά και τα στροβιλίζει στον αέρα. The carnival is over…
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 