Tuxedomoon
(Gagarin 205, Αθήνα – 20/05/2004)
Δεν σας κρύβω ότι παίρνοντας το μετρό πηγαίνοντας προς το Gagarin ένα περίεργο άγχος φώλιαζε μέσα μου. Πάντα μου συμβαίνει αυτό όταν πρόκειται να δω live κάποιο όνομα το οποίο ανήκει στην πολύ προσωπική μου μυθολογία, που οι δίσκοι του έσκαψαν μέσα μου, και που εν μέρει είναι εγώ! Και το άγχος αυτό οφείλεται στην απογοήτευση και την απομυθοποίηση που πάντα παραμονεύουν «οπλισμένες» στην γωνιά σε τέτοιες περιπτώσεις!. Ειδικά όταν βλέπεις κάποιους που έχουν ήδη 25 χρόνια στο κουρμπέτι, και επιστρέφουν μετά από μεγάλη απουσία, και μάλιστα είναι και η πρώτη φορά που τους βλέπεις (πριν χρόνια τους είχα δει από τα γνωστά «βραχάκια», οπότε αυτή θεωρείται ως «μη γενόμενον»!). Και από τους Tuxedomoon είχα και έχω μεγάλες προσδοκίες. Και δεν θα περίμενα από ένα group που το χαρακτηρίζει απόλυτα η αγγλική λέξη «class», να δω επί σκηνής κάποιους πενηντάρηδες να το παίζουν «τζόβενα» ή κάποιους κουρασμένους μεσήλικες που μαζεύτηκαν για να κολλήσουν τα τελευταία τους ένσημα! Και όντως η περίπτωση δεν ήταν τέτοια! Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή…
Ήμουν ήδη εκεί όταν βγήκε το support group, συνήθεια που την τηρώ πάντα ευλαβικά, καθώς πολλές φορές το support, μου είναι πιο ενδιαφέρον από το κύριο group, γιατί εν τέλει είναι και κάτι καινούργιο (για να μην πω ότι πολλές φορές καταθέτουν και περισσότερη ψυχή)! Στην συγκεκριμένη περίπτωση το δύσκολο έργο να ανοίξουν την βραδιά, ανέλαβαν οι δικοί μας Boomstate από την Θεσσαλονίκη (μπορεί η άποψη ότι από την Θεσσαλονίκη έρχεται η καλύτερη μουσική να κοντεύει να συναγωνιστεί το πολυφορεμένο κλισέ περί «ερωτικής πόλης», κανείς όμως δεν μπορεί να με πείσει περί του αντιθέτου!), μπροστά σε ένα κοινό που (κλασικά!) τους υποδέχθηκε με μια ψυχρή συγκαταβατικότητα. Οι Boomstate, με τον πλούσιο και ευρηματικό τους ήχο, διανθίζοντας τα κομμάτια τους με βιολιά και ευρηματικές πληκτριές (απ’ τον Χάρη Έλεκτρον, ο οποίος αποτελεί και ένα είδος σκηνικής ατραξιόν της μπάντας!) και έναν τραγουδιστή που πολύ θα ήθελε να είναι ο Frank Black, στάθηκαν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπώς. Και αλήθεια δεν ξέρω και πολλά ελληνικά group που θα μπορούσαν να σταθούν δίπλα στους Tuxedo χωρίς να φανεί η «γύμνια» τους και η μίζερη μονοτονία του υπέρκορου πια σχήματος «μπάσο-κιθάρα-drums»… Καλή εμφάνιση και καλή επιλογή…
Ήταν η ώρα 11 όταν ανέβηκαν στη σκηνή ενός κατάμεστου Gagarin… H μπάντα που υπήρξε πρακτική εφαρμογή της πολυπολιτισμικότητας, η μπάντα που έπαιξε τα πάντα, από new wave, pop και art-rock έως jazz, έθνικ ακόμη και …κλασική μουσική δωματίου, ήταν και πάλι εδώ. Σκόρπιοι στον χάρτη, νομάδες μεταξύ Αθήνας, Μεξικού, Νέας Υόρκης και Βρυξελλών, ενωμένοι και πάλι στη σκηνή και στο μουσικό ταξίδι. Και οι όποιοι φόβοι και αμφιβολίες που είχα στην αρχή, ξορκίστηκαν όταν τον χώρο γέμισαν οι τόσο οικείες νότες της τρομπέτας του Luc Van Lieshout στο μοναδικό «The waltz», μέσα σε εντυπωσιακά έως και υποβλητικά παιχνίδια με τις σκιές και το φως που έστηνε με τον προτζέκτορα του ο Bruce Geduldig. Και σε λίγο διαλύθηκαν εντελώς για να αφήσουν τόπο στην μαγεία. Της μουσικής αλλά και της εικόνας…
O Peter Principle, επιβλητική μορφή στη σκηνή και ακίνητος σαν βράχος, έστρωνε με το στιβαρό του μπάσο το έδαφος για να κεντήσουν τις περίτεχνες μελωδίες τους ο Steven Brown με το πιάνο ή το σαξόφωνο και ο Blaine Reininger με την κιθάρα ή το βιολί του. Το βιολί το οποίο στα χέρια του Blaine χάνει κάτι από την λόγια σοβαροφάνειά του ενώ το σαξόφωνο, όργανο που έχει ταυτιστεί δικαίως-αδίκως με την απόλυτη μουσική ανία της muzak, στα χέρια του Brown αποκτά μια σχεδόν λυτρωτική χροιά.
Μ’ άρεσε πολύ που μοίρασαν τον χρόνο τους ανάμεσα στα κομμάτια του νέου τους δίσκου «Cabin in the sky» και των παλιότερων. Μου την «δίνει» σε απίστευτο βαθμό η εμμονή των περισσότερων καλλιτεχνών στα live τους να επικεντρώνονται στον εκάστοτε καινούργιο δίσκο, και η συναυλία να μετατρέπεται έτσι σε διαφήμιση πραμάτειας! Οι Tuxedomoon κράτησαν τις ισορροπίες, θυμίζοντας ειδικά με τα «Dark Companion» και «Desire» τις «παλιές καλές εποχές», τότε που απάντησαν θετικά στην ερώτηση «αν η avant-guarde μπορεί να γίνει pop». Και ακούγοντας τα εκ νέου, συνειδητοποίησα ότι στον δρόμο που αυτοί πρωτοβάδισαν, λίγοι τους ακολούθησαν… Από την άλλη χάρηκα και τα νέα τους κομμάτια, καθώς έδειξαν ότι έχουν παρόν και μέλλον, όχι μόνο «ένδοξο» παρελθόν (όπως τα περισσότερα μέλη του …Jurassic Park που θα μας επισκεφτούν τούτο το συναυλιακό καλοκαίρι!)
Από τα νέα τους λοιπόν κομμάτα (τα οποία ακόμη δεν έχω προλάβει να …εμπεδώσω) ξεχώρισαν το ιταλόφωνο «Diario di un egoista» (που μου θύμισε Tonino Carotone, χάρις κυρίως στο ιδιότυπο γρέζι της φωνής του Blaine), το πολύ «Coti-κό «Annuncialto», το τζαζέ «Baron Brown» και το νοσταλγικά κινηματογραφικό, noir «Cagli Five-O» (noir με την φελινική έννοια όχι την χιτσκοκική!). Σχεδόν μυσταγωγικές στιγμές… Αν έλειπαν και οι πανταχού παρόντες και ξεφυτρώνοντες κάφροι… (τελικά πρέπει να συμβιβαστώ με την ύπαρξη τους και με το γεγονός ότι δεν αλλάζουν ότι κι αν ακούσουν, ότι κι αν διαβάσουν!). Ή και οι διάφοροι τυχαίοι που έμαθαν τους Tuxedomoon από σπόντα μέσω …gothic συλλογών (έλεος!!) και δυσαρεστήθηκαν καθώς περίμεναν το «No tears» και το «In a manner of speaking». Γι’ αυτό χάρηκα που δεν τα έπαιξαν κι ας τα αγαπώ πολύ! Ας είναι όμως…
Το κύριο μέρος ολοκληρώθηκε (σχετικά σύντομα) με μια συγκλονιστική εκτέλεση του «Loneliness» με τον Bruce να διαλύει, ανεμίζοντας με μανία, μια λευκή χάρτινη σημαία… Τα δύο encore ήταν τούτη την φορά επιβεβλημένα και όχι μια συνήθεια, η οποία έχει χάσει πια το νόημα της! Όμως το οριστικό τέλος ήρθε δυστυχώς πολύ γρήγορα. Και ήρθε συνοδευμένο από ένα αίσθημα που σχεδόν το είχα ξεχάσει… Τι είναι αυτή η ψυχρή αύρα, αυτός ο κόμπος στο λαιμό, αυτό το βούρκωμα στα μάτια; Είναι ένα ανατριχιαστικό μες στην δωρική απλότητα του, «Again»… «…nothing could be better than oblivion, can Ι have it now, need to have it now, let me have it now, on your free day…» Τι άλλο μπορούσα να επιθυμήσω και να ευχηθώ… Έξω η Λιοσίων είχε την καθησυχαστική συνηθισμένη κίνηση της. Και η ασχήμια της ήταν σχεδόν γοητευτική! Η θεραπευτική αξία της μουσικής… Και τελικά αυτό δεν ήταν κριτική παρουσίαση μιας συναυλίας! Ήταν μια ακόμη σελίδα του προσωπικού μου ημερολογίου… Blaine, Steve, Peter (κι ας μην είναι πια μαζί σας ο Winston) ευχαριστούμε που υπάρχετε…
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 