VNV Nation – Automatic (Anachron Sounds)

1.	On-Air
2.	Space & Time
3.	Resolution
4.	Control
5.	Goodbye 20th Century
6.	Streamline
7.	Gratitude
8.	Nova (shine a light on me)
9.	Photon
10.	Radio

Ο Ronan Harris έχει ζητήματα με το παρελθόν. Ποιος δεν έχει θα μου πείτε, ο καθένας το παλεύει με τον τρόπο του, με …θάψιμο ή με υπερ-έκθεση κι η ζωή να προχωράει. Εδώ βέβαια έχουμε να κάνουμε με τον άνθρωπο ο οποίος κάποτε εισήγαγε τον όρο future pop (πρώην μουσικός δημοσιογράφος γαρ, δεν είχε αποβάλει το χούι να εφευρίσκει ταμπέλες!). Τι σόι όμως «ποπ του μέλλοντος» είναι δαύτη όταν εν έτει 2011 δεν έχει ξεπεράσει ακόμη τον (μεγάλο κατά τ’ άλλα) Moroder (άκου π.χ. το «Streamline»);

Είναι λίαν ενδιαφέρουσα από πολλές γωνίες (κοινωνιολογική, φιλοσοφική, πολιτική και φυσικά μουσική) η παρατήρηση ότι οι περισσότεροι φανατικοί ευαγγελιστές του μέλλοντος καταλήγουν μέσα από μια εκπληκτική λογική αντιστροφή στην «επιστροφή στις ρίζες» και στη λατρευτική νοσταλγία μιας κάποιας παρελθοντικής Χρυσής Εποχής (σε σαφή πάντα αντιδιαστολή με ένα παρακμάζον παρόν). Σχιζοφρενικός διχασμός, ο οποίος και έπληξε τραυματικά τον 20ο αιώνα, ο ακραίος φουτουρισμός (σταθερή αναφορά και των ιδίων των VNV) εναγκαλίστηκε με τον φασισμό, ο οποίος αφού φαντασιώθηκε χιλιόχρονα Ράιχ και τεχνολογικούς υπεράνθρωπους, έφτασε να αναπολεί Γότθους, Ρούνους, παρθένα δάση, ιππότες με ξίφη και γαλακτερές παρθένες με στήθη (αυτό το μπέρδεμα μας ταλαιπωρεί ακόμη, με τα ποικίλα νεοφασιστικά σχήματα -μουσικά τε και πολιτικά- να διχάζονται ανάμεσα στον μεσαιωνικό φετιχισμό και την ειδωλολατρία της hi-tech …δερματίνης).

Η «χρυσή εποχή» την οποία νοσταλγεί πάντως ο Harris είναι προφανέστατα εκείνη του «Futureperfect», το οποίο και αποτελεί μακράν ότι πιο ουσιαστικό έχει «κομίσει εις την τέχνη». Εκεί επιστρέφει και σήμερα για να εμπνευστεί, μετά από μια πρόσφατη σειρά σχεδόν απαράδεκτων δίσκων, επιμένοντας στο αυτοσχέδιο του υβρίδιο συνθετικής ποπ. Κάποιος θα μπορούσε καλοπροαίρετα να μιλήσει για τελειομανή εμμονή και συνέπεια, αν είχε καταφέρει κάπως να του δώσει μια νέα διάσταση, να το εμπλουτίσει, ή ακόμη και να το επαναπροσδιορίσει.

Όποιος ξέρει λοιπόν από VNV, δεν πρόκειται να απαντήσει καμία έκπληξη στο «Automatic». Προβλέψιμες δομές, τα γνωστά ψευδο-συμφωνικά μέρη, κάποια trance περάσματα, η τυπική καλπάζουσα μπότα, στερεότυπες μπασογραμμές. Η αισθητικοποίηση του μέλλοντος για άλλη μια φορά μας οδήγησε στο παρελθόν…

Εντάξει, το εμπεδώσαμε ότι «future» δεν θα βρούμε στον δίσκο, υπάρχει τουλάχιστον μια pop φλέβα; Κάποια τραγουδάκια να σιγοντάρουμε έστω, μια μελωδία να ακολουθήσουμε; Η απάντηση είναι καταφατική, πραγματικά κάποια καντηλάκια έμπνευσης σιγοκαίνε εδώ μέσα. Το εναρκτήριο «On-Air» δείχνει και μια διάθεση περιπετειώδους δημιουργικότητας, με μια μικρο-μελωδία να παλεύει να ακουστεί μέσα στα παράσιτα των βραχέων, το δε «Nova» είναι μια απλή και φωτεινή μπαλάντα (κάτι που εκτιμώ στους VNV είναι αυτή ακριβώς η «φωτεινότητα» την οποία εκπέμπουν σε αντίθεση με τη συνήθη, ολίγον γραφική και ολίγον άρρωστη βόρεια σκοτεινιά αντίστοιχων σχημάτων).

Ακόμη και το «Gratitude», όσο κι αν μοιάζει με sequel του «Beloved» (θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται…), όσο κι αν οι στίχοι του είναι επιπέδου …λευκώματος δημοτικού, καταφέρνει μολοταύτα να εκμαιεύσει μια συγκαταβατική συγκίνηση με τον επιτηδευμένο μελοδραματισμό του.

Κι έτσι αναλογίζομαι για πολλοστή φορά ότι η ποπ, η «γνήσια» ποπ, δεν είναι μουσική για μεγάλους δίσκους και ολοκληρωμένα έργα, ότι ίσως αδικούνται αυτοί οι δίσκοι όταν αντιμετωπίζονται με κριτήρια ολότητας. Εν προκειμένω όμως δεν μπορείς και να αγνοήσεις την ψηφιακή έρημο από ρηχά και φτηνά beat κατάλληλα μόνο για μαυροντυμένες φυλές (κάθε φύλου) που έχασαν το δρόμο για το σκυλάδικο (τον οποίο πάντως δεν θα αργήσουν να βρουν).

Όσο για το μέλλον… Παρολ’ αυτά, αλλά και για όλα αυτά, οι VNV Nation παραμένουν σίγουρα ένα από τα ακρογωνιαία σχήματα του είδους. Ενός είδους το οποίο μοιάζει να βαίνει ολοένα από το καλό στο ακόμη καλύτερο. Εάν κοιτάς προς τα …πίσω βέβαια!

6

 1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr