Ωραίος τίτλος θα ήταν και «Die Neue Deutsche Welle ist Da Da Da» αλλά με πρόλαβε η ομώνυμη συλλογή ήδη από το 1982. 1982… Κοιτάζοντας τις χρονολογίες των επιλεγμένων κυκλοφοριών, συνειδητοποιώ ότι εκείνη η χρονιά σηματοδότησε την κορύφωση του κύματος, μετά ξεκίνησε το σκάσιμο, όπως κι αν το ερμηνεύσει κανείς αυτό. «Back in 1982» θα ήταν ένας άλλος κατάλληλα εναλλακτικός τίτλος, όπως λεγόταν και ένα παλιότερο κομμάτι του Hacker και της μις γατούλας.
Μιας που ως γνωστόν η επανάληψη είναι μητέρα της μαθήσεως αλλά και ξαδέρφη της ανίας, για εισαγωγή στο παρόν αφιέρωμα προσθέστε αυτούσια εκείνη του πρώτου μέρους, δεν έχουν αλλάξει από τότε τα πράγματα και οι απόψεις. Σχεδόν… Όταν γραφόταν το κείμενο εκείνο το 2007, η Neue Deutsche Welle δεν υπήρχε στον ελληνικό χάρτη, τις προάλλες είδα σε διαφημιστική αφίσα για dj set ακόμη και τη σύντμηση NDW, όπου και να βγεις άλλωστε σήμερα στην πόλη για ποτό, 80s ακούς σε διάφορες εκδοχές τους, για δες πως τα φέρνει ο καιρός, τελικά αλλάζουν τα πράγματα…
Ας είναι καλά οι αναβιώσεις και η ακατάσχετη αναζήτηση στο παρελθόν. Ας θυμόμαστε όμως ταυτόχρονα ότι στην ανασκαφή η σκαπάνη του αρχαιολόγου φέρνει στο φως τα πάντα αδιακρίτως, διαμάντια και κάρβουνα (τα ίδια από χημική άποψη), τον αφρό αλλά και τον πάτο και οτιδήποτε ενδιάμεσα. Με αυτό τον τρόπο πολλά έργα ξεχασμένα ακόμη και από τους ίδιους τους δημιουργούς τους (για να μην πω και από τη μάνα τους) βγήκαν από τη λήθη. Αδίκως ξεχασμένα; Μη βιαστείτε να βάλετε αυτό το επίθετο το οποίο αποδίδεται ανέξοδα και αβασάνιστα σε οτιδήποτε αφανές από το παρελθόν. Αφήστε που κατ’ αρχήν δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στη …μουσική δικαιοσύνη (και σε οποιαδήποτε άλλη εδώ που τα λέμε). Από κει και πέρα όμως, καλό είναι να αποφεύγεται η κλασική παγίδα της εξιδανίκευσης και της υπερβολής, συνήθως υπάρχει μία πολύ συγκεκριμένη αιτία πίσω από κάθε αναγνώριση ή παραγνώριση. Και γενικά όταν ξεσκαλίζεις τις κρυφές υποφωτισμένες γωνίες των μουσικών ειδών έρχεσαι αντιμέτωπος με περιπτώσεις οι οποίες «συνθλίφτηκαν κάτω από το ανάστημα των επιρροών τους και της τάσης τους για δογματική προσήλωση σε ορισμένες βασικές αρχές» όπως σημείωνε εύστοχα ο Άρης Καραμπεάζης σε μια παλαιότερη σχετική κριτική.
Ο προσεκτικός αναγνώστης θα διαπιστώσει επίσης ότι παρά την ευρύτατα εξαπλωμένη …Βερολινίαση, τη θετική δηλαδή (αλλά και αρνητική) μυθοποίηση της σημερινής γερμανικής πρωτεύουσας, οι πραγματικές δημιουργικές μητροπόλεις στη γερμανική επικράτεια ήταν ανέκαθεν αλλού, κυρίως στο Ντίσελντορφ, την Κολωνία και φυσικά στο Αμβούργο, εκεί πηγαίνουν ακόμη οι σοβαροί δημιουργοί, το Βερολίνο είναι πολύ φρου-φρου, σεξ, χορός και πολιτική, που χρόνος για δουλειά. Έτσι είναι όμως στη ζωή, άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη.
Για το είδος μάλιστα της NDW το μεγάλο λιμάνι του Βορρά υπήρξε κυριολεκτικά το επίκεντρο. Πέρα από τη μεγάλη παράδοση της πόλης (θυμίζω ότι εδώ έκαναν το αγροτικό τους οι Beatles αν τους έχετε ακουστά), η ωραιότερη κατά πολλούς γερμανική πόλη αποτέλεσε και την έδρα της δισκογραφικής ZickZack του περιβόητου Alfred Hilsberg, η οποία στη δεκαετία του ’80 είχε επιδοθεί σε ένα πραγματικό παιδομάζωμα μουσικών από ολόκληρη τη χώρα.
Τα 50 κομμάτια που ακολουθούν είναι το αποτέλεσμα μιας επίμονης ανθολόγησης σε όλο το μήκος και το πλάτος της NDW, και λίγο παραπέρα, τα όρια του είδους άλλωστε ποτέ δεν υπήρξαν απολύτως καθορισμένα. Υπάρχουν βέβαια κάποια γενικότερα κοινά χαρακτηριστικά, για παράδειγμα, η χρήση της γερμανικής γλώσσας (ταμπού για πολλά χρόνια μετά τον πόλεμο), τα αναλογικά ηλεκτρονικά μέσα, η φθηνή παραγωγή, η λογική less is more εξ ανάγκης αλλά και εξ επιλογής και τέλος, μια γενικότερη ανάλαφρη προσέγγιση (και στη μουσική και στην …ονοματολογία όπως θα διαπιστώσετε). Όχι απαραίτητα απολιτίκ, το πολιτικό μπαίνει σαν υπονοούμενο, όσο απομακρύνεσαι από το μαζικό όλο και πιο έντονα, όμως ας μην ξεχνάμε ότι μπορεί οι εντάσεις των μολυβένιων χρόνων να μην είχαν ακόμη κοπάσει, η RAF όμως είχε ουσιαστικά τελειώσει, όχι ασφαλώς επιχειρησιακά αλλά κυρίως ως μύθος με ευρύτερη απήχηση στην κοινωνία.
Η επιλογή μας εδώ λοιπόν θα καλύψει ένα εύρος το οποίο ξεκινά από το είδος το οποίο πολύ αργότερα βαφτίστηκε minimal wave (τότε λέγαμε απλά electropop) και φτάνει έως και τους πρόποδες του πανκ. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι από τους εδώ συμμετέχοντες θα σιχαίνονταν την κατάταξη τους κάτω από την ταμπέλα αυτή, δεν τους αδικώ, εκείνα τα χρόνια η NDW ταυτίστηκε με ένα καταπιεστικά επιβεβλημένο mainstream, ειδικά από τη στιγμή που με την εμπορευματοποίηση επήλθε και η αναπόφευκτη τυποποίηση/ισοπέδωση. Όπως και να ‘χει πάντως, πρόκειται για ένα πολύχρωμο ταξίδι το οποίο θα πραγματοποιηθεί με τη μορφή μιας μη-ιεραρχημένης, αξιολογημένης όμως λίστας η οποία προσπαθεί να αποφύγει την απλή παράθεση ονομάτων. Και πιστεύω όλο και κάτι αξιόλογο θα ανακαλύψετε.
Ρηχά είναι λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες, μπείτε…
1. Saeurekeller – Hiroshima (1982)
Ήταν το πνεύμα των καιρών. Ψυχρός πόλεμος, πάντοτε υπό προοπτική …απόψυξης, πυρηνική απειλή, κόκκινα κουμπιά, ραδιενεργές κεφαλές, πύραυλοι, κινήματα, πανό στους δρόμους, αποπυρηνικοποιημένοι δήμοι (θυμάστε Δαφνιώτες;), η νέα γενιά η οποία έζησε τον πόλεμο μέσα από τις μισο-απρόθυμες αφηγήσεις των γονιών και τα τηλεοπτικά ντοκουμέντα έφριττε με τις εικόνες από τα εγκλήματα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, η δε Γερμανία η οποία ήταν και …προνομιακό πεδίο διέλευσης και αποθήκευσης πυρηνικών ήταν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη στο ζήτημα. Όλο αυτό το κλίμα δεν μπορούσε φυσικά να αφήσει αδιάφορους τους μουσικούς, όλοι θυμάστε και σίγουρα κάπου θα χορέψατε την «Enola Gay», για να εστιάσουμε στον γερμανόφωνο χώρο αξίζει να αναφερθούμε στο «Hiroshima» του Αlexander v. Βorsig (του Hacke δηλαδή των Neubauten), το «Harrakiry mon amour» των Din Α Testbild (του πρώτου συγκροτήματος της Gudrun Gut των Malaria) αλλά και σε τούτη την απλοϊκή αλλά σχεδόν αξιαγάπητη μελωδία του Saeurekeller (του Christian Hartje από το Αμβούργο, ο οποίος αρκετά χρόνια θα κάνει κι ένα πέρασμα από τους πιο γνωστούς -και πιο ροκ- Element of Crime). Το αξιοσημείωτο είναι ότι όλοι οι παραπάνω προσεγγίζουν το ευαίσθητο αυτό θέμα με ειρωνεία και σαρκαστικό χιούμορ το οποίο τσακίζει κόκαλα και πολιτικές ορθότητες: «Χιροσίμα τι ωραία που ήταν», «Η βόμβα μας έφερε τύχη πολλή, είχε πλάκα πολλή, με τα εγκαύματα γελάγαμε μόνο».
2. Zwishenfall – Flucht (1982)
Θα μπορούσαν να… Αυτή η εισαγωγή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για πολλά από τα σχήματα της εποχής, τούτο το τρίο παραλίγο να κληρώσει το λαχείο της επιτυχίας, κάπου τους πήρε το αυτί των Front 242, o Daniel B των οποίων τους έκανε παραγωγή σε ένα δωδεκάιντσο το οποίο μάλιστα κυκλοφόρησε από την σπουδαία Les Disques Du Crepuscule. Αυτό ήταν όμως… Μπορεί το «Tausend Jahre» να ακούγεται πιο πιασάρικο, η φυγή, η απόδραση, η «Flucht» δηλαδή, είναι ένα πανέμορφο κομμάτι με εκείνη την ιδιότυπη μελαγχολία την οποία μπορεί να σου μεταδώσουν τα ηλεκτρονικά, με σκέψεις και αναμνήσεις για μέρη στα οποία ποτέ δεν επιστρέφεις. Ειδικά αν είναι νύχτα αυτό το «nie zurueck» αποκτά μια άλλη βαρύτητα… Από τα πολύ αγαπημένα μου γενικότερα της εποχής και του είδους.
3. EMAK – Tanz in den Himmel (1982)
Την Κολωνία και το Ντίσελντορφ μπορεί να τις ενώνει ο Ρήνος, αλλά τις χωρίζουν πολλά περισσότερα από 60 km στην Autobahn (ή είκοσι λεπτά με το ICE). Κλασική αντιπαλότητα γειτονικών πόλεων, οι μεν ισχυρίζονται για την πόλη των δε ότι το ωραιότερο της σημείο είναι η οδική πινακίδα η οποία δείχνει προς την πόλη τους, μια αντιπαλότητα η οποία πιάνει από το ποδόσφαιρο και φτάνει ως τη μπύρα. Στη μουσική; Εδώ η πλάστιγγα μάλλον γέρνει, το Ντίσελντορφ έχει να επιδείξει και DAF και Kraftwerk και Neu!, η Κολωνία πάντως έχει κι αυτή να υπερηφανεύεται για τον προπάτορα όλων αυτών, τoν Karlheinz Stockhausen. Από την Κολωνία ορμώνται και οι EMAK, τα αρχικά ακριβώς αυτό δείχνουν, Elektronische Musik aus Kοeln, μια κατ’ ουσία χαλαρή κολεκτίβα γύρω από τον Matthias Becker. Vintage σχήμα πολύ πριν γίνει μόδα το vintage, η …άφωνη μουσική τους παιγμένη από μια πληθώρα αναλογικών συνθετητών ενσωμάτωνε επιρροές και από τα «κοσμικά» 70s. Από τον πρώτο τους δίσκο «ΕΜΑΚ 1» με το υπέροχο μινιμαλιστικό εξώφυλλο (το οποίο θα έμενε ίδιο στα επόμενα με διαφορετικούς μόνο χρωματισμούς) ξεχωρίζει το κομμάτι αυτό, το οποίο μάλιστα έζησε και μια δεύτερη ζωή πολλά χρόνια αργότερα χάρις στην επανέκδοση του από τη γνωστή ανασκαφική εταιρεία Soul Jazz.
4. Zerbrechlich – Bei den Beduinen (1982)
Από την εποχή του Μπαρμπαρόσα, όχι του πειρατή, αλλά του Φρειδερίκου του αυτοκράτορα, ο οποίος πέρναγε περισσότερο καιρό στα κάστρα της Ιταλίας παρά στα βόρεια γεωγραφικά πλάτη του βασιλείου του, οι Γερμανοί έχουν μια μανία με τον Νότο και δη με την Ιταλία. Είναι χαρακτηριστικό ότι βάσει επίσημων στατιστικών το δημοφιλέστερο φαγητό δεν είναι τα βουρστ, τα λουκάνικα, ή το sauerkraut, αλλά η μπολονέζ, τα μακαρόνια με κιμά δηλαδή. Και γενικώς τα ζυμαρικά (αξίζει εδώ να αναφέρουμε μια εχμμ ….διασκευή του «Der Mussolini» των DAF από τους Mythen in Tueten ως …Tortellini, ενώ ένα άλλο σχήμα της NDW οι Spliff τίμησε την ένδοξη καρμπονάρα με ένα ομώνυμο τραγούδι). Και φυσικά μόλις μυρίσει στο ημερολόγιο καλοκαιράκι μεταναστεύουν κατά σμήνη προς τις παραλίες της Μεσογείου (γιατί άραγε;). Και αυτό το σινγκλάκι, μοναδική κυκλοφορία των Αυστριακών Zerbrechlich έχει τίτλο «Στις παραλίες της Ιταλίας», στο εν λόγω κομμάτι φτάνουν ακόμη πιο νότια, στους Βεδουίνους, με όχημα μια πρωτόγονη εθιστική μπλι-μπλι-μπλι συνθετική γραμμή.
5. Foyeur des Artes – Wissenswertes ueber Erlangen (1982)
Αν ήμουν δήμαρχος του Erlangen, αυτής της πόλης στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή της Νυρεμβέργης, θα είχα προ πολλού καλέσει τους Foyeur des Artes, θα τους είχα κάνει επίτιμους δημότες, θα τους είχα δώσει το κλειδί της πόλης, έστω μερικά λίτρα δωρεάν μπύρας στο τοπικό ανθυπο-Oktoberfest, μπορεί να είναι Βερολινέζοι αλλά χάρις σε αυτό το κομμάτι τους η πόλη μπήκε έστω και έμμεσα στο μουσικό χάρτη. Από την άλλη βέβαια, το τραγούδι είναι μάλλον περιπαιχτικό απέναντι στην τουριστική βιομηχανία, στους ξεναγούς που σαλαγάνε τα πρόβατα-τουρίστες από το ένα αξιοθέατο στο άλλο και όλο αυτό το πανηγύρι. Στο Βερολίνο λοιπόν δημιουργήθηκαν οι Foyeur des Artes, κάπου τους τσίμπησε η WEA, η NDW είχε γίνει της μόδας και οι μεγάλες πολυεθνικές είχαν μπει στο χορό και υπέγραφαν αβέρτα (βρε τι μου θυμίζει αυτό, τι μου θυμίζει;). Το συγκεκριμένο κομμάτι, λίγο χάρις στους απολαυστικά ευφάνταστους στίχους του, λίγο χάρις στον χοροπηδηχτό ρυθμό και την πρωτότυπη ενορχήστρωση του έγινε επιτυχία (Νο. 36 για να έχουμε ένα μέτρο), κάτι που αποδείχθηκε περισσότερο κατάρα παρά ευχή, τα υπόλοιπα κομμάτια τους αλλά και οι μουσικές τους αναζητήσεις δεν ταίριαζαν με τις νόρμες των σουξέ, έτσι η εταιρεία τους έβαλε στο μούσκιο δεμένους με συμβόλαιο μέχρι το …1986. Μετά τουλάχιστον τους «απελευθέρωσε» και ακολούθησαν έναν δικό τους δρόμο μακριά πλέον από τα φώτα της δημοσιάς. Βρε τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει η ιστορία αυτή…
6. Bottroper Hammerchor – Jupp Putta (1982)
Το Ρουρ. Οι Γερμανοί λένε Ruhrpott, μια πυκνοκατοικημένη κοιλάδα, φλέβες της είναι τα ποτάμια, αρτηρίες οι Autobahn, ο ορίζοντας κόβεται από τις καμινάδες των εργοστασίων και τα ικριώματα των ορυχείων, τις πόλεις τις οποίες αλλάζεις χωρίς να το καταλάβεις δεν τις λες και όμορφες, είναι πόλεις της εργατιάς με το ποδόσφαιρο να είναι η μεγαλύτερη θρησκεία (όποιος αγαπά μπάλα οπαδική πρέπει να βρεθεί μία φορά στη ζωή του στο Westfalen -κανείς δεν το αποκαλεί Signal-Iduna- της Borussia). Το Bottrop είναι μία από τις πόλεις αυτές, σε ένα γυμνάσιο της οποίας ένας καθηγητής αποφάσισε να γράψει ένα τραγούδι για να προβάλει τις ομορφιές της περιοχής, τους στίχους θα τους δουλέψει μαζί με τις μαθήτριες του (θηλέων γαρ το γυμνάσιο) και θα δώσει σαν τίτλο το όνομα ενός διακεκριμένου μουσικού της πόλης, του Juergen Pluta μέλους μεταξύ άλλων των kraut Wallenstein, ο οποίος τελικά θα βάλει κι ένα καλό χεράκι στη μουσική. Το εξώφυλλο θα είναι λίαν αντιπροσωπευτικό, η μελωδία χαριτωμένη και κολλητική, τα κορίτσια συμμετείχαν μάλιστα στη χορωδία και σίγουρα σήμερα κάποιες πενηντάρες γερμανίδες νοικοκυρές την ώρα που θα αναλογίζονται τη μοίρα τους «κοίτα που παντρεύτηκα τον αχαΐρευτο, όλο μπύρα και μπάλα έχει στο κεφάλι», θα έχουν τουλάχιστον να υπερηφανεύονται ότι κάποτε συμμετείχαν και σε έναν καλτ δίσκο της NDW. Κι ας μην έκαναν σουξέ…
7. Jyl – Dance and death (1984)
H μυστηριώδης, αγνώστων λοιπών στοιχείων και μελλοντικής εξέλιξης αμερικανίδα Jyl Porch έδωσε το όνομα της σε τούτο το σχήμα, ήταν όμως ο Ingo Werner ο οποίος έγραφε τη μουσική, ένας κλασικής παιδείας μουσικός προερχόμενος από τα kraut περιβόλια (My Solid Ground, Baba Yaga), εδώ …ξεπέφτει (και δεν το επανέλαβε στη συνέχεια) στις new wave ευκολίες, την δε παραγωγή αναλαμβάνει ο μέγιστος Klaus Schulze. Στο κομμάτι αυτό, με τον εμμονικά και εθιστικά επαναλαμβανόμενο χορευτικό σκοπό, χορός και θάνατος πάνε χέρι-χέρι, «χόρευε στο φιλί του θανάτου, χόρευε για τους νεκρούς της νύχτας» όπως λέει η εισαγωγική απαγγελία (σε άπταιστα ελληνικά παρακαλώ).
8. Stratis – I Fotia (1984)
Θα μπορούσα να διαλέξω το «Green village» το οποίο μου αρέσει πολύ και το θεωρώ το καλύτερο τους δείγμα. Θα μπορούσα να διαλέξω φυσικά το «Herzlos» (το οποίο έχω μάλιστα για ήχο κλήσης στο κινητό μου), είναι το εμβληματικό τους κομμάτι, το συναντήσαμε σε συλλογές όπως η «Call of the Banshee» ή η «New Deutsch», είναι νευρικό, είναι αγχωτικό, συνοψίζει τον ήχο της εποχής χωρίς πολλά-πολλά, δύο λεπτά και οκτώ δευτερόλεπτα και τέλος, έχει στίχους που βαράνε («κλωτσιές στο υπογάστριο, χτυπήματα στο πρόσωπο, εδώ είσαι μόνο φιλοξενούμενος…»). Φιλοξενούμενος, Gast-Arbeiter, πιθανότατα έτσι αισθανόταν στην Κολωνία των 80s ο Αντώνιος Στρατής ο οποίος έδωσε και το όνομα στο σχήμα, η ιστορία του κοινή με πολλών άλλων, παιδί ανθρώπων οι οποίοι συνέβαλαν στο οικονομικό θαύμα της Γερμανίας, που υπήρξαν πιθανώς ένα «νούμερο οκτώ» σε κάποια φάμπρικα του Ρουρ. Έτσι λοιπόν, προς τιμήν της μητρικής ελληνικής, έστω και με προφορά δεύτερης γενιάς, διαλέγω τη Φωτιά. Εν τω μεταξύ, κάπου τον πήρε το μάτι μου και στα 00s μετά από πολλά πολλά χρόνια σιωπής.
9. Extrabreit – Die Polizisten (1982)
Για να περάσουμε σε κάτι πιο mainstream, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια, γιατί έχω την υποψία ότι ο μέσος Γερμανός περισσότερο γνωρίζει τους Extrabreit παρά τους Kraftwerk, το σχήμα δηλαδή που ξεκίνησε από το Hagen το 1978 και συνεχίζει με σκαμπανεβάσματα επιτυχίας και αφάνειας μέχρι σήμερα. Το κομμάτι αυτό, με τη μοχθηρή ερμηνεία του ιδιόρρυθμου τραγουδιστή ονόματι Kai Havaii και το οποίο παίζει με τα στερεότυπα απέναντι στους μπάτσ… εεε αστυνομικούς ήθελα να πω, προκάλεσε σάλο τότε, στην Βαυαρία μάλιστα δεν επιτράπηκε η δημόσια μετάδοσή του (διόλου περίεργο θα μου πείτε, στην Βαυαρία κυβερνά …προαιωνίως το CSU, κάτι σαν μια πολύ συντηρητική χριστιανοδημοκρατία, απορώ μάλιστα γιατί διοργανώνουν ακόμη εκλογές εκεί). Όπως βέβαια γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, ο αρνητικός ντόρος απλά έριξε λάδι στη φωτιά της αναγνώρισης, το τραγούδι έγινε επιτυχία, οι ίδιοι δε σιγόνταραν την κατάσταση πουλώντας ένα image «κακών» παιδιών (μεταξύ άλλων αρνήθηκαν την πρόσκληση της μουσικής εκπομπής του ZDF ενώ σε ένα μπαρ ξενοδοχείου επιτέθηκαν φραστικά στον Γερμανό …Πάριο Udo Juergens).
10. Nichts – Hallo Kartoffelsalat (1982)
Παρά τον τίτλο ο οποίος παραπέμπει σε γαστρονομικές πλην αμαρτωλές θερμιδικά απολαύσεις (η γερμανική πατατοσαλάτα είναι τίγκα στη μαγιονέζα), οι στίχοι μάλλον κάποιο υπαρξιακό κενό θέλουν να υποδηλώσουν (από εκείνα που σε ωθούν ίσως να …τσακίσεις ολόκληρα μπολ πατατοσαλάτας), «δρόμοι, σπίτια, όλα άδεια, εκτός από μένα, καμία ζωή πια», γκρίζο χρώμα έχει αυτό το τραγούδι των Τίποτα, των Νιχτς (Νιξ φαΐ που έλεγε η χοντρή στο δικό μας κατοχικό στιχάκι). Αυτό είναι το αγαπημένο μου αν και έχουν και πιο γνωστά, το συγκρότημα ήταν από εκείνα τα οποία κατάφεραν το πολυπόθητο (;) πέρασμα από το περιθώριο στο προσκήνιο. Μια μετάβαση διόλου αναίμακτη όμως, οι κατηγορίες για «προδοσία» ήταν πολύ εύκολες τω καιρώ εκείνω (για να μη νομίζετε ότι αυτά δεν συνέβαιναν και αλλού), η συμμετοχή δε σε τηλεοπτικές εκπομπές των mainstream καναλιών (όπως η …Bananas του ARD) ή στις περιοδείες που διοργάνωνε με χορηγία γνωστή τότε μάρκα τζιν παντελονιών θεωρούνταν έγκλημα καθοσιώσεως. Τρεις δίσκους έβγαλαν πριν διαλυθούν το 1983, ενώ πρόσφατα κάπου διάβασα για μια επανασύνδεση.
11. Bizarre Leidenschaft – Himbeerschokoladentorte (1982)
Και μετά την ιδιάζουσα πατατοσαλάτα, για επιδόρπιο μια τούρτα με σοκολάτα και βατόμουρα, αυτό σημαίνει τούτος ο τίτλος-σιδηρόδρομος, γεμάτη είναι η γερμανική γλώσσα με τέτοια μακρινάρια (η «awful German language» κατά τον Twain), βασικά είναι ένας τρόπος να αποφεύγεις τις γενικές για να το δούμε κι από την γλωσσολογική άποψη το φαινόμενο. Από το άχρωμα εμπορικό Ανόβερο κατάγονταν οι Bizarre Leidenschaft, ήταν το σχήμα το οποίο συγκρότησε ο Horst Illing μετά τους Rotzkotz (…μυξοξερατό δηλαδή, το απόλυτα περιγραφικό πανκ όνομα), με έναν ήχο πιο ποπ-πανκ, πιο εμπορικό, λέμε τώρα, γιατί στην πράξη ελάχιστοι τους άκουσαν στην εποχή τους. Και το «Geheimnis» από τον ίδιο (και εννοείται μοναδικό) δίσκο ωραίο είναι.
12. Baerchen und die Milchbubis – Muskeln (1981)
Νομίζω η περιγραφή η οποία κυκλοφορούσε τότε στην πιάτσα είναι απολύτως ενδεικτική: για τους πανκ ήταν υπερβολικά ανώδυνοι και ανάλαφροι (που πας με το αρκουδάκι στο αεροπλάνο;) για το mainstream κοινό υπερβολικά αιχμηροί και εκκεντρικοί, κάπου εκεί στο κενό ανάμεσα στην πλατφόρμα και στο τραίνο προς την επιτυχία χάθηκαν οι Milchbubis, μια μπάντα από το Ανόβερο και αυτή η οποία είχε ξεκινήσει από μια παρέα συμμαθητών. Η Ariola του κολοσσού τότε Bertelsmann ανέλαβε τούτο το single, με μέτρια όμως εμπορικά αποτελέσματα. Και οι ίδιοι όμως δεν είχαν το βάρος να αντέξουν τη μεγάλη σκηνή. Πως συμβαίνει με ποδοσφαιριστές οι οποίοι διαπρέπουν στα ξερά γήπεδα της Δ’ Εθνικής αλλά μετά τη μεταγραφή δεν αντέχουν τη βαριά φανέλα της μεγάλης ομάδας; Το αυτό ισχύει για πολλά από τα «μικρά» αγαπημένα κατά τ’ άλλα συγκροτήματα μας (και δεν αναφέρομαι μόνο στα πλαίσια του παρόντος αφιερώματος).
13. Die Radierer – Angriff auf’s Schlaraffenland (1980)
Είναι μια γενική παρατήρηση η οποία αφορά γενικότερα τη γερμανική μουσική, από την κιτς κωμικοτραγωδία των Schlager έως το πιο υπόγειο του underground σχήμα: υπάρχει μια σαφής τάση για χιούμορ. Σε διάφορες εκφάνσεις του. Μπορεί να είναι έξυπνο, γκροτέσκο, άρρωστο, πολιτικό, αμφιλεγόμενο, χαβαλεδιάρικο, κακόγουστο, χαζό, ηλίθιο, κιτς, όπως και να είναι πάντως δεν ορρωδεί ακόμη και μπροστά σε θέματα βαριά και ασήκωτα. Και μου αρέσει γενικά η στάση αυτή, η απουσία σοβαροφάνειας… Όπως μου αρέσει και το συγκεκριμένο κομμάτι από τις …Γόμες, μια επίθεση με ναπάλμ στη Γη της Επαγγελίας (και οι συνειρμοί και οι αναλογίες δικοί σας). Ευφρόσυνο κομμάτι, με μια κλασική μπάσο-ντραμς-κιθάρα ρυθμική βάση και πρωτόγονα μπλιμπλίκια τα οποία θυμίζουν τα απλοϊκά «φάε την τελίτσα, χτύπα τη βούλα» βιντεοπαιχνίδια της εποχής. Οι ήχοι αυτοί μετά από καμία εικοσαετία θα γίνουν μόδα και θα μετεξελιχθούν μάλιστα σε ολάκερο μουσικό είδος (περί 8-bit ο λόγος).
14. Seen Links, Schloesser Rechts – Die Nacht (1982)
Οι λίμνες αριστερά, τα κάστρα δεξιά, μοιάζει με τουριστική ξενάγηση το όνομα του μυστήριου αυτού συγκροτήματος, Το κομμάτι αυτό είναι μια διασκευή ενός paso doble του Gustaf Gruendgens, ενός σπουδαίου ηθοποιού της δεκαετίας του ’30 (ας παραγνωρίσουμε κάποιους χμμμ λεκέδες όσον αφορά τη σχέση του με το ναζιστικό καθεστώς) από την ταινία «Tanz auf dem Vulkan». Πολλά χρόνια πριν γίνει μόδα η διαστροφή/αναδόμηση προπολεμικών μελωδιών, οι Seen Links, Schloesser Rechts αναδεικνύουν (ή εφευρίσκουν) μια υποχθόνια μοχθηρή διάσταση στον παλιό σκοπό και δίνουν νυχτερινό «ραντεβού στις κατακόμβες».
15. Kosmonautentraum – Kosmonaut (1982)
Μπορεί να ήταν οι αμερικανοί εκείνοι που πρωτοπάτησαν στο φεγγάρι, κανένας όμως δεν αιχμαλώτισε τη φαντασία των ανθρώπων όσο ο Γιούρι ο Γκαγκάριν, ακόμη και στη δώθε πλευρά του σιδηρούν παραπετάσματος πολλοί θυμούνται την ημέρα που άκουσαν το νέο, πολλοί βρέθηκαν μετά σε κάποια από τις περιοδείες του (είχε έρθει και στην Ελλάδα μάλιστα), και πολλοί συγκινήθηκαν με τον τραγικό χαμό του. Μια εικόνα του Γκαγκάριν, του πρώτου κοσμοναύτη (και όχι αστροναύτη) φιγουράρει υπερήφανα χαμογελαστή και στο πρώτο LP των Kosmonautentraum, ενός σχήματος από το Ανόβερο αποτελούμενου κυρίως από μέλη των Der Moderne Man (τους οποίους συναντήσαμε στο πρώτο μέρος σε μια …διασκευή στα «Παιδιά του Πειραιά»). Παραγωγικότατοι, με πολλές κασέτες και δίσκους στο ενεργητικό τους, δεν είχαν ένα στυλ, το αγαπημένο αυτό psych (γιατί όχι;) κομμάτι το οποίο λες και το διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα θυμίζει κάπως τους πρώιμους Devo.
Neue Deutsche Welle: Το δεύτερο κύμα [2]
16. Geisterfahrer – Himmel auf Erden (1981)
Όχι το κομμάτι δεν είναι παραπομπή στο hardcore τοπικό έδεσμα της Κολωνίας (εκείνο είναι Himmel & Erde), o τίτλος προέρχεται από ταινία του παλιού καλού (έτσι υποθέτω λένε και εκεί) ασπρόμαυρου κινηματογράφου. Οι Geisterfahrer είχαν την τιμή να είναι το πρώτο συγκρότημα το οποίο έβγαλε δίσκο στην ZickZack, το εν λόγω άσμα από τον δεύτερο δίσκο τους ήταν ότι κοντινότερο σε επιτυχία έγραψαν ποτέ, οι ίδιοι λένε ότι δεν ήθελαν να το κυκλοφορήσουν («αμύνθηκαν με χέρια και πόδια») και φυσικά δεν ήθελαν να τους τσουβαλιάζουν στο καλάθι με τα άλλα χμμμ «Scheisse» της NDW. Μουσικοί με ικανότητες και διάρκεια, επτά δίσκους έβγαλαν ως Geisterfahrer, έφτιαξαν και άλλα σχήματα όπως οι Bal Pare ή οι Palais Schaumburg και μερικοί είναι ενεργοί μέχρι σήμερα (ενδιαφέρον στα μηδένιτις έχουν οι Das Institut). Στη Γερμανία κυκλοφορεί και μια φήμη ότι ο Cobain «έκλεψε» την εισαγωγή του «Come as you are» από το δικό τους «Mein Kind». Στην ουρά παιδιά, στην ουρά (προσοχή, όχι Schwanz!), προηγούνται οι Killing Joke στη διεκδίκηση.
17. Turo – Agent Orange (1982)
Ο Turo, στην ταυτότητα λέει στην πραγματικότητα Matthias Thurow, ήταν μέλος του παλιού περίφημου kraut συγκροτήματος Eulenspygel, με εξαιρετική δισκογραφία τη δεκαετία του ’70. Πολυσχιδής και καταρτισμένος μουσικός, ασχολήθηκε με ένα σωρό διαφορετικά είδη, αυτή εδώ είναι η απόπειρά του να συντονιστεί με το ηλεκτρονικό κλίμα της εποχής. Το Agent Orange το πρωτόμαθαν κυριολεκτικά στο πετσί τους οι Βιετναμέζοι, ήταν ο φυτοκτόνος παράγοντας με τον οποίο κατέστρεφαν οι Αμερικανοί τα δάση ευελπιστώντας να ξετρυπώσουν τους Βιετκόνγκ, μετά το γνωρίσαμε και από το ομώνυμο αμερικάνικο πανκ συγκρότημα. Αυτό εδώ είναι ένα μικρό αριστούργημα ιδιότυπης ποπ, με τη βροχή στους στίχους να έρχεται απειλητική και τοξική…
18. X-Quadrat – Kauf dir die Freiheit (1982)
Το μεταπολεμικό γερμανικό οικονομικό θαύμα, το διαβόητο Wirtschaftswunder και η συνακόλουθη ευμάρεια εκφραζόταν συμβολικά στη λαϊκή του διάσταση στις υπεραγορές και τα πολυκαταστήματα, KdW, Karstadt, C&A, ναοί πραγματικοί της κοινωνίας της κατανάλωσης, ακόμη θυμάμαι την εντύπωση που είχαν κάνει στα παιδικά μου μάτια τα μεγέθη, μόνο ο τομέας των αλλαντικών ήταν όσο το μεγαλύτερο μπακάλικο της Τρίπολης τότε. Απ’ όσο ξέρω βέβαια, πολλά προϊόντα διέθεταν στα ράφια τους, όχι όμως ελευθερία και ευτυχία. Κάτι τέτοιο φαίνεται να υπονοούν οι X-Quadrat, οι Χ εις το τετράγωνο δηλαδή από το Hagen (πάλι!), στο συγκεκριμένο κομμάτι από το μοναδικό τους δωδεκάιντσο, διάστικτο από πυρετώδη, κοφτά, όλο νεανική αδρεναλίνη πλήκτρα συγγενικά με τους γείτονες DAF. Τους έπαιζε λέγεται συχνά ο John Peel, αλλά προφανώς αυτό δεν άλλαξε ιδιαίτερα τη μοίρα τους.
19. Xao Seffcheque und der Rest – Eine Nacht in Tunesien (1981)
Παράξενη προσωπικότητα αυτός ο Αυστριακός από το Graz με το ακόμη πιο παράξενο όνομα (εντάξει ψευδώνυμο είναι, Alexander Sevschek τον γράφουνε στο ληξιαρχείο). Ξεκίνησε σαν μουσικός δημοσιογράφος με λίαν σαρκαστική πένα, μετά πέρασε στην άλλη όχθη για να δείξει υποθέτω πως γίνονται σωστά τα πράγματα, έγινε μουσικός, άλλαζε τα ονόματα σαν πουκάμισα, Xao Seffcheque και der Rest, die Pest, die Post, κοκ, μετά έκανε τηλεόραση (συμμετείχε και στην περίφημη μουσική εκπομπή Musik Convoy – αχ αναμνήσεις) και σήμερα ζει σαν σεναριογράφος. Εδώ τον συναντάμε σε μια εντυπωσιακή, στα όρια της παρωδίας (με την καλή έννοια!) τζαζ-new-wave διασκευή (και με λίγο άρωμα Tuxedomoon) του κλασικού του Dizzy Gillespie. Κι αν σας ακούγεται ο συνδυασμός ασύμβατος, αναλογιστείτε ότι παρά το κοινώς λεγόμενο, η τζαζ απαιτεί πειθαρχία. Και από πειθαρχία αν μη τι άλλο διαθέτουν άφθονη οι Γερμανοί, ακόμη και οι …αναρχικοί, όπως λέει το ανέκδοτο ο γερμανός αναρχικός ο οποίος θα επιτεθεί για να καταλάβει έναν σιδηροδρομικό σταθμό θα …χτυπήσει πρώτα εισιτήριο.
20. R.E.K. – Computer haben Herzschmerz (1983)
Έχω έναν πόνο στην καρδιά, θα μπορούσε να είναι ένα παγκόσμιο λαϊκό άσμα, μόνο που οι R.E.K. στο τραγούδι αυτό αναφέρονται στα γκομπιούτερ. Τα ρεύματα είναι συναισθήματα, ηλεκτρόνια και συχνότητες, επιστημονική φαντασία και φουτουριστικό κιτς μαζί, λίγο καιρό πριν οι Kraftwerk είχαν τραγουδήσει για «Computer love», κοίτα να δεις που όλα αυτά μοιάζουν προφητικά για την εποχή του facebook και των ηλεκτρονικών συνοικεσίων. Όμορφο ποπ επτάιντσο με κύριο δράστη τον αγγλο-γερμανό Richard Edward Kersten από την Φρανκφούρτη, ο οποίος πριν δει το φως το ηλεκτρονικό το αληθινό έπαιζε σε μπάντα οι οποίοι διασκεύαζε …Beatles.
Και για όσους ανικανοποίητους-άπληστους δεν ικανοποιήθηκαν, ιδού μία ακόμη εικοσάδα:
21. Die Atlantikschwimmer – Herbst (1985)
Πριν πούμε στους Κολυμβητές του Ατλαντικού «χαρά στο κουράγιο τους» ας σημειώσουμε ότι το όνομα τους το πήραν από μια ταινία του αναρχικού σουρεαλιστή σκηνοθέτη Herbert Achternbusch, στην πραγματικότητα έδρασαν πολύ μακριά από τον ωκεανό στην επαρχιακή βαυαρική πόλη του Kulmbach (εδώ ίσως ταιριάζει περισσότερο το «χαρά στο κουράγιο τους»). Έναν δίσκο έβγαλαν (και με ωραίο εξώφυλλο ομολογουμένως), οι κριτικοί μάλλον τους έθαψαν («μια βαρετή επαρχιώτικη μπάντα»), παρολ’ αυτά το συγκεκριμένο κομμάτι με το ακορντεόν να δίνει μία φθινοπωρινή πινελιά σε μια κάπως άτεχνη αλλά όμορφη μελωδία είναι ο ορισμός του ακατέργαστου πετραδιού (ας μην υπερβάλλουμε με τα διαμάντια).
22. Silvia – Zuerst ich (1982)
Η μαυρομαλλούσα Silvia μας κοιτάζει ζόρικα και κάπως προκλητικά από το εξώφυλλο του δίσκου της, το κορίτσι δε σηκώνει πολλά-πολλά, εδώ τα λέει σκληρά στον πρώην της «δεν είμαι πλέον μόνη, είτε το θέλεις είτε όχι, πρώτα εγώ μετά εσύ», βέβαια στον δίσκο ο οποίος βγήκε στην Ντισελντορφιανή Schallmauer το κουμάντο κάνει ο Tommi Stumpff, πολύ συνηθισμένο αυτό το σχήμα τότε, η γυναίκα στη φωνή/εμφάνιση και από πίσω ο μέντορας-εγκέφαλος-άντρας (διακρίνεται ένα υποδόριο σεξιστικό στοιχείο ή είναι ιδέα μου;). Η Silvia από τότε δεν ξαναείδε άλλον δίσκο, ο δε Βέλγος στην καταγωγή Stumpff έκανε ένα ονοματάκι στην ΕΒΜ σκηνή.
23. Stahlnetz – Vor all den Jahren (1982)
«Ξέρεις ακόμη πως ήταν τότε, πριν απ’ όλα αυτά τα χρόνια;» Με αναφορές στην καθημερινότητα του Β’ παγκοσμίου πολέμου, με τους Depeche Mode ήδη στο εικονοστάσι και στην κονσόλα της παραγωγής μία από τις δύο ιδιοφυίες του αιώνα με το όνομα Planck (εδώ ο Conny), το κομμάτι αυτό έμελλε να γίνει από τα μεγαλύτερα χιτ της NDW.
24. Geile Tiere Berlin – U Bahn (1980)
Τα καυλωμένα ζώα δεν ξέρω αν ξέφυγαν από το περίφημο ζωολογικό κήπο του Βερολίνου, είχαν πάντως κάτι το ακαταλόγιστα ιδιότυπο στην diy αισθητική τους, πόσο μάλλον όταν το ένα μέλος τους έγινε αργότερα ένας από τους πιο γνωστούς εικαστικούς καλλιτέχνες της Γερμανίας με το όνομα Salome, με το βραχύβιο αυτό πανκίζον συγκρότημα να αποτελεί πλέον μια υποσημείωση μόνο στο βιογραφικό του.
25. Zatopek – Abschiedskuss (1983)
Ένα κελάρι στο Kreuzberg, εννέα νοματαίοι, η ανθρώπινη ατμομηχανή από την Τσεχοσλοβακία στον τίτλο, λίγο new wave, λίγο ska, μπόλικη τρέλα, η τραγουδίστρια περισσότερο τσιρίζει παρά τραγουδάει πάνω σε κάτι ξέσαλα ξεκούρδιστα πνευστά, το αποτέλεσμα πάντως είναι καλύτερο απ’ ότι μπορεί να υπαινίσσεται η περιγραφή. Ένας δίσκος στην Polydor και αυτό ήταν. Ένα φιλί αποχαιρετισμού όπως λέει και το εν λόγω κομμάτι…
26. Erste Weibliche Fleischergesellin Nach 1945 – Ich fress dir aus der Hand (1982)
Πόσο πιο σουρεάλ πια; Σε ελεύθερη μετάφραση, η πρώτη γυναίκα χασάπισσα (τεχνίτης κρέατος για να ακριβολογώ) μετά το 1945. Εντάξει… Το κομμάτι με τον απλοϊκό μεν κολλητικό δε σκοπό, είναι νοηματικά κάτι σαν το «I wanna be your dog» στο πιο ειρωνικό. Το σχήμα του μαθηματικού Thomas Hermann υπήρξε βραχύβιο, …βραχυπώλητο (καμιά 300 δίσκοι πουλήθηκαν) και πέρασε στην ιστορία επειδή φιλοξένησε για λίγο στις τάξεις του τον Φίλιππο τον Βόα, τον Ρωμαίο της Γερμανικής Ποπ όπως έγραψε κάποτε ο Λάμπρος ο Σκουζ.
27. P1/E – 49 Second Romance (1980)
Για ένα ρομάντζο των 49 δευτερολέπτων χρειάζονται κοντά στα 3 λεπτά μουσικής αφήγησης, ας μην τους κατηγορήσουμε όμως για πληθωρισμό, ένα επτάιντσο με δύο κομμάτια κυκλοφόρησαν μόνο στη σύντομη διάρκεια της ζωής τους οι P1/E με το …εμπορικό όνομα, οι οποίοι ανήκαν σε όλο εκείνο το καζάνι συγκροτημάτων και μουσικών που έδρασε στο Βερολίνο ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, το οποίο καζάνι αφού έβρασε, ανακατεύτηκε, ζυμώθηκε, μόλις κατακάθισε τελικά η αναστάτωση γέννησε τους Einstuerzende Neubauten. Στο εν λόγω σχήμα συναντάμε τον Αλέξανδρο τον Hacke, στα σύνθια όμως, ακόμη δεν είχε αρχίσει να «ταλαιπωρεί» το μπάσο. Χαίρομαι ότι μέχρι και σήμερα δεν το ξεχνάει το κομμάτι στις ζωντανές του εμφανίσεις.
28. Mau Mau – Auf der Jagd (1982)
Ένα παρακλάδι των DAF ήταν ουσιαστικά αυτοί, δύο πρώην μέλη τους βασικά, οι οποίοι έπαιζαν επίσης με πολιτικά συμφραζόμενα, οι Μάου Μάου υπήρξαν αντάρτες στην Κένυα εξεγερμένοι κατά της αγγλικής αποικιοκρατίας, μην κοιτάτε που πέρασαν στην εδώ καθομιλουμένη σαν ο ορισμός του βάρβαρου και του απολίτιστου. Οι κάπως δύστροπες post punk μελωδίες τους δεν τους πήγαν και πολύ μακριά, σε αντίθεση με τους άλλοτε συνοδοιπόρους τους.
29. Piefke & Pafke und die Jungs aus der Dunkelkammer – …und es geht ab (1982)
Το πρωτότυπο εξώφυλλο σημαδεύει το Νο. 1 των charts, στην πραγματικότητα έφτασαν μέχρι το 58, δεν είναι και λίγο για ένα κομμάτι το οποίο παρωδεί δηλητηριωδώς ολόκληρο το μουσικό ρεύμα, ιδιαίτερη την εμπορική του μορφή. Δεν περιορίστηκαν σε αυτό, το επόμενο τους single λεγόταν «Auf in die Galaxien» διακωμωδώντας την εμμονή πολλών συγκροτημάτων με θέματα από το διάστημα. Και για να μην μιλήσει κανείς για εύκολη ειρωνεία, οι μουσικοί πίσω από τους Piefke και Pafke ήταν με «καρύδια» και περγαμηνές από τους σπουδαίους (μη δω μορφασμό) Eloy.
30. E-Herd – Koerper (1982) Μπαίνοντας πλέον σε πιο αχαρτογράφητα νερά, συναντάμε μουσικούς οι οποίοι είχαν την ευκαιρία για ένα one night stand με την μούσα τους, ελάχιστοι όμως κατάφεραν να χτίσουν μετά μια μακροχρόνια σχέση. Αυτό είναι από τα πιο αγαπημένα μου.
31. Voices – Amsterdam (1980)
Κάπου στο μεταίχμιο του garage, του πρώτου κύματος αναβίωσης των 60s και του new wave, βρίσκεται αυτό το πολύ όμορφο τραγούδι ενός ξεχασμένου συγκροτήματος από το Αμβούργο (και ουχί από το Άμστερνταμ).
32. Asmodi Bizarr – Das Verderben (1985)
Κάποιο χαμένο κομμάτι των X-Mal Deutschland; Ένα side project ίσως; Νάιν, τίποτε από τα δύο. Και για να μην μπούμε σε μια κουβέντα η οποία θα περιέχει τις λέξεις-κλειδιά «αντιγραφή» και «παρθενογένεση», θα κρατήσουμε αυτό το γοτθικό κομψοτέχνημα μιας φιλότιμης μπάντας από το Ντίσελντορφ. Είχαν και μια διασκευή στο «Last Christmas» των Wham!, αλλά αυτό ας μείνει καλύτερα μεταξύ μας.
33. Neuland – Neuland (1982)
Neuland, Neu-land, το πιάσατε το υπονοούμενο πιστεύω, αν και οι Neuland στο δίσκο τους ενσωμάτωσαν στο ιδιόμορφο μείγμα τους ένα σωρό διαφορετικές επιρροές. Το βασικό τους μέλος ο Peter Volkmann πολύ γρήγορα θα αφήσει πίσω τα μοντέρνα κύματα και σε ένα μοναδικό «άλμα» θα το ρίξει από κει και πέρα στη …βαυαρική φολκ.
34. Fix und Fertig – Cube Carrelage Blanc (1984)
Γαλλόφωνη Neue Deutsche Welle; Γιατί όχι, εδώ έχουμε …αγγλόφωνο ελληνικό ροκ. Κασέτα αγνώστων λοιπών στοιχείων, με το κομμάτι αυτό να ξεχωρίζει και να διασώζεται από τη λήθη μέσα από διάφορες πειρατικές ψηφιακές συλλογές (New Wave Complex, The return of flexipop κλπ).
35. Didi und die Herzschrittmacher – Modern (1982)
O Ντιντής και οι Βηματοδότες. Εντάξει, I rest my case. Παιχνιδιάρικο, απλοϊκό, αφελές, κολλητικό και ασφαλώς μοντέρνο, μοντέρνο, μοντέεεερνο (στο ρυθμό του «Man Machine» των Kraftwerk). Ανεπανάληπτο (κυριολεκτικά!).
36. Collage – Schwarze Nacht (1984)
Από μέλη των Stahlnetz μια προσπάθεια για ακόμη πιο εμπορική ποπ, συντονισμένη με το zeitgeist, το ακούς και διακτινίζεσαι σε μια ντίσκο του 1984. Απορία: υπάρχει μη-εμπορική ποπ ή μήπως έχουμε να κάνουμε με αυτοϋπονόμευση του όρου;
37. Exkurs – Warten (1981)
Μετά τους P1E (βλ. παραπάνω) ο Michael Hirsch με μια νέα παρέα προσπαθεί να πιάσει το ανερχόμενο κύμα, δεν είναι εύκολα τα πράγματα αυτά και δεν φτάνει ένα «θα μπορούσε να γίνει επιτυχία» κομμάτι σαν κι αυτό με την πολύ πιασάρικη νεοκυματική μελωδία.
38. Ton Epoche – Stufen (1983)
Μια κοινότητα 670 κατοίκων στα γερμανοαυστριακά σύνορα είναι το Toging, στην πινέζα δηλαδή, από εκεί προέρχονται οι Ton Epoche, οι οποίοι κινήθηκαν στη μεθόριο μεταξύ new wave και reggae, και παρά τον πληθυντικό αριθμό των σκαλιών του ωραίου αυτού τραγουδιού, δεν κατάφεραν να προχωρήσουν πέρα από το πρώτο. Και μέχρι εδώ που έφθασαν λίγο δεν είναι είχε πει κάποτε ένας ποιητής…
39. Andi Arroganti – Warten auf die Stasis (1981)
Άλλος ένας ήρωας της εποχής της κασέτας. Απλοϊκή συνθετική γραμμή, προκλητικό πνεύμα και μία ασαφής αγχωτική αίσθηση. Λογικό εάν περιμένεις να έρθει η Στάζι.
40. Ami Marie – Der Seemann und die Rose (1981)
Ποιητικό το όνομα του τραγουδιού, ο ναύτης και το ρόδο (και όχι η κυρία), καταχθόνια και μυστήρια η ομιχλώδης ατμόσφαιρα του, εξίσου μυστήρια η μετέπειτα τύχη του συγκροτήματος το οποίο είχε την αρχική …τύχη να ηχογραφήσει στην μεγάλη Ariola.
Πάμε άλλα δέκα για το O.D.;
41. Deutsche Wertarbeit – Deutscher Wald
42. Metro Pakt – Neue Strassen
43. Camp Sophisto – Obsession
44. El Deux – Computer Maedchen
45. The Wirtschaftswunder – Television
46. Nullzeit – Dein ganzes Leben
47. Die Werkpiloten – The wonderful world of
48. Frische Farbe – Oh, oh …Boys
49. Neros Tanzende Elektropaepste – Hilfe, mein Deo brennt
50. 50 Tabletten – Carona
Πενήντα χάπια για το τέλος και δεν περιγράφω άλλο…
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 