Miss Kittin & the Hacker – Two (Nobodys Bizzness)

1.	The womb
2.	1000 Dreams
3.	PPPO
4.	Party in my head
5.	Indulgence
6.	Emotional interlude
7.	Suspicious minds
8.	Electronic city
9.	Inutile eternite
10.	Ray Ban
11.	1000 Dreams (Reprise)

Κάποτε υπήρξε electroclash (αιωνία η μνήμη!). Μια μουσική μόδα η οποία ακροβατούσε στα όρια του κιτς, της νεανικής αυθάδειας και του φετιχιστικού υλισμού. Μια επιτηδευμένη λουσάτη electronica, επιτηδευμένα φτηνής αισθητικής η οποία απενοχοποίησε (;) όλο το σκουπίδι της δεκαετίας του ’80, ανέσυρε από τη λήθη και την καταφρόνια το italo disco (η ετεροχρονισμένη εκδίκηση των φλώρων πραγματικά!) και αποθέωσε τον τευτονικό ρεαλισμό ονομάτων όπως οι Propaganda.

Άλλες εποχές… Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω το electroclash ξέχωρα από τα ιστορικά συμφραζόμενα. 2001… Η αισιοδοξία του millennium, η κυριαρχία του φανταχτερού κόσμου του lifestyle, η θρησκευτική πίστη στην αγορά, την κατανάλωση, ση μάρκα, το glamour, το παγκοσμιοποιημένο αμερικάνικο όνειρο. Στα glossy περιοδικά (κοιτάτε μα μην αγγίζετε!) ένας κόσμος μακρινός και απατηλά εφικτός. Ουσίες, λιμουζίνες, κοσμικά πάρτυ, ακριβές σαμπάνιες, απαθές άφυλο σεξ (τύπου …Paris Hilton).

Ο δίσκος μιας νεαρής τότε Γαλλίδας με το ψευδώνυμο Miss Kittin υπό την καθοδήγηση ενός πανέξυπνου συμπατριώτη της παραγωγού υπήρξε μια επιτομή εκείνου του κλίματος σε μια αφελώς γοητευτική συλλογή έξυπνων σπιρτόζων electro ρυθμών, ξεκάθαρων γραμμών και προθέσεων, αλλά και (γεγονός που προσέδωσε προσθετική αξία) υποδόριας ειρωνείας και αυτοσαρκασμού.

Από τότε η «γατούλα» μας έχτισε το όνομα της ως DJ, συνεργάστηκε με …χρυσά αγόρια και κυκλοφόρησε δύο επιεικώς μέτριους δίσκους, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι είναι καλύτερη ως …μούσα (ή μουσίτσα αν θέλετε) παρά ως δημιουργός. Και τώρα, εν έτει 2009, μαζί με τον πρώτο της μέντορα προσπαθεί να ξαναπιάσει το νήμα από εκεί που το είχε αφήσει… Φευ… Τα χρόνια έχουν περάσει, οι εποχές της αφθονίας αποδείχθηκαν πράγματι μετρημένες, η φούσκα του glamour έσκασε, το πάρτυ σχόλασε, τα golden boys είναι πια στο μάτι του κυκλώνα και η μόδα του electroclash έχει παρέλθει (μέχρι νεοτέρας;).

Ο υπερδραστήριος τον τελευταίο καιρό Hacker (με την πληθωρική του παρουσία να αρχίζει να ομοιάζει με το ρόλο γνωστού …μυριστικού) έχοντας αντιληφθεί τα μηνύματα των καιρών προσπαθεί στο «Two» να διευρύνει το μουσικό φάσμα συμπεριλαμβάνοντας σποραδικές soul πινελιές, κάποιες (όχι πάντως ιδιαίτερα εμπνευσμένες) EBM παρεκκλίσεις, μπόλικη disco χρυσόσκονη, καλεί τα πνεύματα των διαστημικών Space (θυμάστε το «Magic fly»;) και των προ …Βιέννης Ultravox, ενώ προστρέχει στο ρεπερτόριο του Βασιλιά για μια αλά-Donna Summer-Jimmy Sommerville διασκευή του «Suspicious minds».

Αρκούν αυτά; Σαν περιγραφή ναι. Σαν περιεχόμενο όχι! Και μπορεί η «γατούλα» να ερμηνεύει με τη γνώριμη σαγηνευτική αποστασιοποιημένη στεγνότητα της, αλλά οι μελωδίες και οι ρυθμικές βάσεις είναι κατά βάση ισχνές και τετριμμένες και δεν βλέπω να λειτουργούν ούτε καν στον προνομιακό και ανεκτικό χώρο μιας πίστας χορού. Τα βλέμματα είναι και πάλι κενά, το συναίσθημα απόν, αλλά λείπει εκείνη η αύρα… Οι εξαιρέσεις των «Inutile eternite» και «1000 Dreams» αρκούν; Και τελικά, πόσο μεγάλη επιρροή μπορεί πλέον να είναι ο Giorgio Moroder;

6.5 1η δημοσίευση: http://www.mic.gr