Ariel Pink΄s Haunted Graffiti – Mature themes (4AD)

1.	Kinski Assassin
2.	Is This the Best Spot?
3.	Mature Themes
4.	Only in My Dreams
5.	Driftwood
6.	Early Birds of Babylon
7.	Schnitzel Boogie
8.	Symphony of the Nymph
9.	Pink Slime
10.	Farewell American Primitive
11.	Live It Up
12.	Nostradamus & Me
13.	Baby

Λοιπόν, έχουμε και λέμε και ξεκινάμε… Τούτο δω το ωραίο ποπάκι που ανοίγει το δίσκο με το παλιομοδίτικο το οργανάκι μήπως θα μπορούσε να είναι και Deep Freeze Mice (θυμάστε;). Το άλλο μήπως δεν θυμίζει όλα αυτά τα γκρουπάκια των 60s, εκείνα που (δεν θυμάστε υποθέτω) ότι αργότερα μαζεύτηκαν κάτω από το επινοημένο είδος της (καμία σχέση με μπαρόκ!) μπαρόκ ποπ (αναζητήστε τη συλλογή «Tea Symphony- Τhe Εnglish Βaroque Sound 1967-1974» για να ακούσετε τι ακριβώς εννοώ); Αυτοί οι μελωδικοί κιθαριστικοί αρπισμοί δεν παραπέμπουν στους Byrds πριν τους σαγηνεύσουν τα ροντέο και οι αγελαδοκόριτσα; Και αυτό το σχήμα στο μπάσο, κάλλιστα δεν θα το συναντούσες σε new wave δισκίο των 80s; Ή στον Bowie; Εντάξει, στον Bowie μπορείς να παραπέμψεις σχεδόν από κάθε είδος μουσικής… Το δείνα όμως μήπως δεν ακούγεται σαν χαμένο κλασικό των …, να κοίτα να δεις, εδώ τους έχω….

ΟΚ, σταματώ εδώ, τούτο είναι ακριβώς το είδος της μουσικοκριτικής που συνειδητά αντιπαθώ, αυτές τις ατελείωτες αμφίβολες αναφορές οι οποίες κατά κανόνα δεν οδηγούν πουθενά και συνήθως καταλήγουν με έναν αναγνώστη σε πλήρη σύγχυση κι ένα μεγάλο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι του. Κι όμως, ας υπερασπιστώ για μία φορά το σινάφι. Γιατί τι αλήθεια να κάνεις όταν, ολοένα και συχνότερα μάλιστα, έρχεσαι αντιμέτωπος με έργα που σε αναγκάζουν να επιλέξεις αυτό τον τρόπο προσέγγισης; Μπαίνεις κι εσύ σε αυτό το διανοητικό παιχνίδι, την προσπάθεια ανασύνθεσης του παζλ; Κι αν το παζλ είναι από εκείνα των 5000 κομματιών; Κι αν όλα αυτά είναι απλά και μόνο μια καλοστημένη φάρσα του δημιουργού;

Το κομμάτι που εκφράζει εναργέστερα το πνεύμα του νέου δίσκου του Ariel Pink και της στοιχειωμένης του παρέας είναι το καταληκτικό «Baby». Όχι όμως τόσο από άποψη ήχου. Λίγη ιστορία ακόμη… Το πρωτότυπο κομμάτι ήταν κάποιων αδελφών Donnie και Joe Emerson, από έναν δίσκο ο οποίος ηχογραφήθηκε στο στούντιο του μπαμπά και κυκλοφόρησε το 1979 με την κλασική μέθοδο από χέρι σε χέρι. Και μετά, κουρτίνα λήθης… Μέχρι που το 2008 ένας δημοφιλής αμερικανός blogger το ξέθαψε υμνητικά, ο δίσκος «Dreamin’ wild» πήρε την πολυπόθητη (;) ετικέτα του καλτ, έγινε αντικείμενο ζήτησης και ιδού που κατέληξε… Το ίδιο κομμάτι φέτος μάλιστα διασκεύασαν και οι Dean Blunt και Inga Copeland. Μεγάλες δόξες (και απροσδόκητα έσοδα)…

Ο Ariel Pink ανήκει σε αυτή τη γενιά μουσικών οι οποίοι έχουν το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν, ένα βλέμμα διαθλασμένο μέσα από σύγχρονες οθόνες και υπερ-τεχνολογικά gadget (ωραία αντίφαση!), ένα βλέμμα ανιχνευτικό και πολυσυλλεκτικό που τσαλαβουτά στον κάδο ανακύκλωσης της Ιστορίας σε μια μανιακή αναζήτηση για χαμένα διαμάντια ή και …άνθρακες που η χρονική απόσταση τα έχει μετατρέψει σε «διαμάντια» (άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι και το διαμάντι από χημική άποψη είναι καθαρότατος άνθρακας).

Τυμβωρυχία; «Αυτιστικοπαραπληγική, εσωτερικοαγαμητική» οπτική, όπως έγραφε στην απόλυτα εύστοχη κριτική του για τον προηγούμενο δίσκο του Ariel ο Άρης Καραμπεάζης; Αμφότεροι χαρακτηρισμοί έχουν βάση, αλλά στον συγκεκριμένο δίσκο θα του πιστώσουμε το θετικό ότι γράφει τραγούδια, κάτι όχι τόσο αυτονόητο με τις παρέες της Paw Tracks με τις οποίες ήταν μπλεγμένος. Και αυτός ο δίσκος βγαίνει στην 4AD (όχι ότι έχει κάποια σημασία αυτή η παρατήρηση, αυτή την έχει χάσει προ αμνημονεύτων ετών) και θα έλεγε κανείς ότι αν δεν είναι πιο ώριμος όπως υπογραμμίζει κι ο ίδιος με τον επιλεγμένο τίτλο του, σίγουρα είναι πιο επαγγελματικός (με την καλή έννοια!).

Τέρμα λοιπόν οι lo-fi επιτηδεύσεις, οι (ψευτο)φτηνές παραγωγές σε κασέτες και η θολή δηθενιά. Τα αγαπημένα του απλοϊκά σύνθια ασφαλώς και απαντώνται εδώ, όχι όμως ως αυτοσκοπός αλλά ως υπηρέτες της μελωδίας. Όλα τα κομμάτια έχουν μια κεντρική μελωδική ιδέα, η οποία άλλοτε αναπτύσσεται επιτυχώς, άλλοτε όχι. Κι αν η συνολική αισθητική του αποτελέσματος είναι κάπως μπερδεμένη (μοιραία!), κι αν οι στίχοι του είναι σαχλαμαρίτσες τις οποίες με λίγο καλή διάθεση μπορείς να τις αντιμετωπίσεις ως σουρεαλιστικό χιούμορ (ή ζαπικές επιρροές), μετά τον τελικό απολογισμό απομένει μια χούφτα ωραία και (ναι) ευχάριστα τραγούδια. Θα διαλέξω έτσι αυθόρμητα το «Symphony of the Nymph», το οποίο θυμίζει τον ομοϊδεάτη του John Maus (ρε, δεν είπαμε, όχι άλλες αναφορές; πιπέρι!).

Ασφαλώς κι ο Ariel Pink δεν είναι ο σωτήρας της ποπ, όπως κάποια στιγμή προβλήθηκε (προσωπικά τόσο στην πολιτική πόσο μάλλον στην τέχνη οι διάφορες σωτηριολογικές απόψεις με απωθούν). Έχει όμως ένα ταλέντο που δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Όσο κι αν συχνά προσπαθεί ο ίδιος γι’ αυτό φιλότιμα!

Το βασικό θέμα μου με όλη αυτή την σκηνή δεν είναι αυτή η αρχαιολογική εμμονή με το παρελθόν. Πάντοτε το μέλλον έρχεται και πατάει σε αυτό, δεν υπάρχει γέφυρα χωρίς αντερείσματα και υποστηρίγματα. Όμως αυτό που λείπει όχι μόνο (ή τόσο) από τον Ariel, είναι αυτή η αιρετική δόση ασέβειας προς το παρελθόν, αυτή που υπονομεύει και «καταστρέφει» δημιουργικά, αυτή που δεν αρκείται στην ανασκευή και την αποδόμηση. Όχι άλλο Ντεριντά λοιπόν, σας παρακαλώ. Νισάφι πια…

8

 1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr