«Το ότι ζούμε σε αδιάφορες εποχές είναι εύκολο ή δύσκολο να το παραδεχτεί κανείς ανάλογα με το πόσο κοντά στο κέντρο του Σύμπαντος τοποθετεί τον εαυτό του». Έτσι προκλητικά ήθελα να ξεκινήσω το κείμενο μου για το εκπνέον 2009.
Θα συνέχιζα μιλώντας για το αυτονόητο, για το γεγονός ότι ανατροπές και «επαναστάσεις» (όσο μπορεί να σταθεί αυτή η έννοια στη μουσική-μεγάλη κουβέντα!) συμβαίνουν σπανιότατα και υπερβαίνουν το ταπεινό προσδόκιμο ζωής μας, προσπαθώντας παράλληλα να κατανοήσω το άγχος μας να προσδώσουμε αξία στους καιρούς που ζούμε… Ακόμη κι ο περιβόητος Δεκέμβρης πνίγηκε μέσα στα σοσιαλιστικά δακρυγόνα και στη μελαγχολία του επετειακού σπασίματος, δίκην μνημόσυνου…
Θα παρατηρούσα ότι η αναλογία δημιουργών-ακροατών είναι πλέον πολύ μεγαλύτερη από παλιότερα, αλλά ο …φρέσκος ήχος μάλλον ταυτίζεται περισσότερο με το νεαρό της ηλικίας και τη φρεσκάδα του …δέρματος του δημιουργού παρά με τον ήχο αυτόν καθαυτό.
Θα αναρωτιόμουν που πήγαν οι «δίσκοι της χρονιάς» που τα τελευταία χρόνια ψηφίσαμε η …σέξτα (που λέει και ο Σόμπολος) των μουσικοκριτικών, πόσους άγγιξαν, πόσο πούλησαν, γιατί αυτή η μηδενική απήχηση (πέρα από τους λίγους χιλιάδες γνωστούς-άγνωστους) παρόλο που όλα τα «σοβαρά» έντυπα και όλα ουδενός εξαιρουμένου τα free press ασχολούνται με αυτές τις μουσικές… Μάλλον ζούμε στην εποχή της «φούσκας» γενικότερα -πέρυσι οι φούσκες των χρηματιστηρίων φέτος η γιγαντιαία παγκόσμια απάτη του Η1Ν1. Την ίδια στιγμή Νο. 1 στις πωλήσεις είναι ο Gummy Bear…
Θα στεκόμουν παραξενεμένος και με ένα τεράστιο ερωτηματικό μπροστά σε μια παράξενη ενορχηστρωμένη αποθέωση, στο πως πριν καν κυκλοφορήσει ήταν ήδη γνωστός ο «καλύτερος» δίσκος του 2009. Και ίσως θα εξηγούσα γιατί ο κόσμος προτιμάει να πληρώσει (και μάλιστα αδρά) για τους U2, τους James ή τους …Puressence παρά διάφορες περισπούδαστες κενότητες ενός ιδρυματικού μικρόκοσμου.
Δεν θα αναλύσω περαιτέρω τις παραπάνω …φωτοβολίδες, διακινδυνεύοντας παρεξηγήσεις και παρανοήσεις (αναπόφευκτες, διαβαζόμαστε γαρ από ποικίλα …IQ). Άλλωστε εδώ είμαστε, ας βάλει το χέρι του ο Θεός (κι ας μην …υπάρχει), και θα τα ξαναπούμε…
Δεν θα κάνω τίποτε από τα παραπάνω… Ήθελα πιο πολύ να μιλήσω για την αυγή του 2010, η οποία θα είναι η πρώτη μετά από πάρα πολλά χρόνια που δεν θα υπάρχει κάπου η ταμπέλα «Rollin Under». Κάποτε υπήρξε το φανζίν που βαραίνει την προϊστορία και τη «φανέλα» του MiC. Μετά δισκοπωλείο, από εκείνα που πολλοί θα μνημονεύσουν εκ των υστέρων, λίγοι δε στήριξαν εν ζωή (καλοί οι θρήνοι για το μπακάλικο της γειτονιάς, αλλά οι περισσότεροι στο super market κάνουμε τα ψώνια μας)… Και μετά τι;
Και η ζωή θα κυλήσει δίχως να κοιτάξει τη δική μας μελαγχολία… Όλα θα κυλήσουν… Και θα συνεχίσουν οι εξατμίσεις των λεωφορείων να καπνίζουν στην μποτιλιαρισμένη Εγνατία. Κάτι θα λείπει… Ένα καμένο φωτάκι στα χιλιάδες λαμπιόνια που φωτίζουν τη γιορτινή πόλη…
Ήθελα να γράψω πολλά… Για την κρίση, για τη σκληρότητα της στατιστικής, για μαγαζιά που κλείνουν, για ανθρώπους πίσω από αριθμούς, «I am the one in ten», για ακατανόητους οικονομοτεχνικούς όρους, για φανζίν που πλέον δεν υπάρχουν, που αντικαταστάθηκαν από blog προχειρογραφήματα, για άδοξα τέλη (αλήθεια, πως να είναι ένα ένδοξο τέλος;), για πρωινές μπουγάτσες, για πηγαδάκια όπου σκουλήκια, μπαόκια και γριές μπλέκονταν με ατελείωτες κόντρες για τον Τάδε δίσκο, δίσκο του οποίου την ύπαρξη του (φευ!) αγνοούσε το 99% των γοητευτικών (υπερ)στολισμένων δεσποινίδων που διέσχιζαν πάνω στα περήφανα τακούνια τους την Ιωάννου Μιχαήλ…
Ήθελα να γράψω πολλά… Αλλά προτιμώ να δώσω το λόγο σε έναν άγνωστό μου blogger, ο οποίος σε ανύποπτη στιγμή και εποχή είχε σκιαγραφήσει με συγκινητικά λιτό λυρισμό μιαν ολόκληρη εποχή που τελειώνει (;). Κι εγώ αφού πιαστώ από την παρηγορητική βεβαιότητα του «κάθε τέλος και μια καινούργια αρχή», θα περιοριστώ τελικά στη γνωστή εθιμική λίστα.
Ακολουθούν λοιπόν μερικοί δίσκοι, από τους λίγους που άκουσα και εκτίμησα ολόκληρους φέτος. Σε καταχρηστική αξιολογική σειρά. Καλά τα λέει ο Σαββόπουλος, η μουσική δεν είναι ιπποδρομία…
1. Immolate yourself – Telefon Tel Aviv
Επιτέλους μια σύγχρονη εμπνευσμένη ευρηματική electropop χωρίς (εμφανή) δάνεια φτηνού …επιτοκίου από τα 80s. Δυστυχώς δεν θα ξανακούσουμε κάτι νεότερο από το σχήμα αυτό. Χάπια και αλκοόλ δεν υπήρξαν ποτέ ένας καλός συνδυασμός…
2. Solanaceae – Solanaceae
Κόσμος έξι χορδών, κόσμος απλός, μελωδικός. Αναζητούσα ένα επίθετο για αυτόν το δίσκο-έκπληξη από τη Δανία. Δεν κατάφερα να σκεφτώ κάτι λιγότερο από το «όμορφος» σε όλες του τις επιθετικές μορφές…
3. Six – Black Heart Procession
Δεν ξεπέρασαν τον εαυτό τους (πόσες φορές πια!), παρέμειναν όμως συνεπείς (και ουχί κολλημένοι) σε ένα γνήσια σύγχρονο αμερικανικό λαϊκό τραγούδι. Δάκρυα, σπέρμα, αίμα, πόνος, αγάπη, εγκατάλειψη… Πόσα αλήθεια είναι τα διαφορετικά θέματα που απασχολούν τους ανθρώπους;
4. Drift – Nosaj Thing
Το νέο αγαπημένο παιδί της …nerd electronica, προϊόν μιας γενιάς η οποία μαθαίνει το πληκτρολόγιο και το ποντίκι χωρίς να χρειαστεί να πιάσει μολύβι στα χέρια… Οι «προφήτες» μιλάνε για τον νέο Aphex Twin, εμείς οι κοινοί θνητοί ας περιοριστούμε στην απόλαυση του παρόντος. Έξυπνος δίσκος αν μη τι άλλο…
5. A world without – 2econd Class Citizen
Κάποτε η λέξη «ευαισθησία» σπάνια βρισκόταν στην ίδια πρόταση με το hip-hop. Ο DJ Shadow και οι επίγονοι του μπορούν να είναι υπερήφανοι για τον εμπλουτισμό του λεξιλογίου του ιδιώματος… Μελούργημα…
6. Little black cloud – A Wake A Week
Ζόφος, σκοτάδι, έρεβος… Δίσκος που απαιτεί πολλές ακροάσεις… Για τους λίγους… Αναιρέστε τις παραπάνω μουσικοκριτικές κοινοτυπίες και απολαύστε έναν δίσκο πραγματική ηχητική περιπέτεια…
7. Onani – Ordo Rosarius Equilibrio
Η Cold Meat Industry φέτος ευτύχησε δημιουργικά, καθώς στην ίδια θέση θα μπορούσε να φιγουράρει ο επίσης εξαιρετικός δίσκος των Rome. Διαλέγω το έργο των Ordo για τον λυρικό τρόπο που χειρίζονται το πιπεράτο και «επικίνδυνο» θέμα τους διατηρώντας συγχρόνως απόσταση από τη neofolk γραφικότητα…
8. Ovations – Piano Magic
Τραγούδια είπαμε! Μελωδίες! Ένας λόχος μεταμοντέρνων πειραματιστών που κρύβουν την «αταλαντοσύνη» τους πίσω από νεφελώδη μουσικά ιδιώματα και εξίσου νεφελώδη …ηχοτοπία δεν φτάνει να γλείψει το μικρό δακτυλάκι του Glenn…
9. The XX – The XX
Είναι φυσιολογικοί πιτσιρικάδες, τιμούν δεόντως το παρελθόν χωρίς παπαγαλία και σκονάκια, αποπνέουν αυτή την γλυκιά εσωστρεφή μετεφηβική μελαγχολία, και το μέλλον είναι μπροστά τους ανοιχτή θάλασσα…
10. The confederacy – Voyvoda
Βούλγαροι …κατσαπλιάδες κομιτατζήδες λεηλατούν το αφύλακτο πλέον σπίτι των Coil και σηκώνουν με επιλεκτικότητα τα πιο πολύτιμα ασημικά…
11. Experiences modernes – Millimetric
Γάλλος που παίζει αυστηρά γεωμετρικό τευτονικό electro. Γαλλο-γερμανικός άξονας;
Και μερικά τραγούδια (από τα πάρα πολλά!) μιας πολύχρωμης πραγματικότητας:
1. Maps – Nothing
Καταθλιπτική ευφορία; Ευφορική κατάθλιψη; Λύτρωση μέσω της «ομοιοπαθητικής»;
2. A Second of June – Dago Bay
Γάλλοι που παίζουν βρετανικό shoegaze. Γαλλο-βρετανικός άξονας;
3. Cold Cave – The laurels of erotomania
Cold Cave, cold wave…
4. Miss Kittin & the Hacker – Inutile eternite
Τα 80s είναι εδώ. «Πράσινο» βραβείο για την επιτυχή ανακύκλωση στον χάκερ και τη γατούλα του!
5. Doves – Kingdom of rust
Δεν είναι πλέον καβάλα στο άρμα του hype, και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας φτιάχνουν επικολυρικά μινόρε αριστουργήματα…
6. Passion Pit – I’ve got your number
Φθηνή ποπ για την indie κοινότητα…
7. Telepathe – So fine
Χαρούμενα φτιαγμένη, κοριτσίστικη, δροσερή ποπ…
8. White Lies – To lose my life
Τα 80s είναι εδώ, δεν θυμάμαι αν σας το ξαναείπα!
9. Indochine – Little dolls
Κουπλέ-ρεφραίν-γέφυρα, κουπλέ-ρεφραίν, ευκρινή μελωδία την οποία μπορείς να πάρεις μαζί σου στο δρόμο. Τι άλλο θέλεις; Οι παλιοσειρές μετά από 11 δίσκους και 20 χρόνια διδάσκουν pop γραφή…
10. Α Place to Bury Strangers – In your heart
Τα ίδια ξανά, ούτε ένα εκατοστό πέρα από τον πρώτο δίσκο… Αλλά το κάνουν καλά!
11. Rome – To die among strangers
Ρωμαίοι από το Λουξεμβούργο ανασκαλεύουν το σκοτεινό ευρωπαϊκό παρελθόν…
Υστερόγραφον: Ανησυχώ… Σε λίγες μέρες μπαίνει το 2010 και ακόμη δεν γνωρίζουμε τον «καλύτερο» δίσκο της ..χρονιάς! Για επιληφθείτε αρμόδιοι (πλάκα-πλάκα, ήδη άρχισαν τα πρώτα όργανα για τους Beach House!).
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 