| 1. | No Words/No Thoughts |
| 2. | Reeling the liars in |
| 3. | Jim |
| 4. | My birth |
| 5. | You fucking people make me sick |
| 6. | Inside Madeline |
| 7. | Eden Prison |
| 8. | Little mouth |
Σαν ένας σύγχρονος Λουδοβίκος ΙΔ’, o Michael Gira θα δικαιούνταν(;) να κομπάσει: «Οι Swans είμαι εγώ». Με τον ίδιο τρόπο που αποφάσισε τη διάλυση τους πριν από 14 χρόνια, βάζοντας μάλιστα την οριστική(;) ταφόπλακα με εκείνον τον live ξεκάθαρων προθέσεων δίσκο «Swans are dead», τους επαναφέρει τώρα στη ζωή αποδεικνύοντας όχι μόνο ότι τίποτε δεν είναι οριστικό, «ποτέ μη λες ποτέ» που λέει ο λαός, αλλά και ότι το διαβόητο …κύκνειο άσμα είναι ένας μεγάλος μύθος (και όχι μόνο στη ζωολογία). Και με τον ίδιο τρόπο επέλεξε τους νέους «κύκνους» του, από τους οποίους απουσιάζει φυσικά η αυτού σκοτεινότης Jarboe (τα κουτσομπολιά λένε ότι δε θέλει να τη δει ούτε ζωγραφιστή- με αμοιβαία τα αισθήματα).
Η πορεία του Gira όλα αυτά τα χρόνια μπορεί εύκολα να ταξινομηθεί σε διακριτές περιόδους. Αφήνοντας πίσω τις ρημαγμένες νεοϋορκέζικες ημέρες του no wave (με το «Νο» άλλωστε δεν πας και πολύ μακριά – ρωτήστε και την ελληνική αριστερά), μιας σκηνής η οποία ξεκινούσε από το ακραία ατάλαντο και έφτανε ως το διανοουμενίστικο (Sonic Youth) ή απλά το απερίγραπτο (Lydia Lunch), πέρασε σε ένα αιμάσσον hard rock blues, πολύ μακριά (είχε μεσολαβήσει και το punk!) αλλά συγχρόνως και πολύ κοντά στους …Led Zeppelin (το σπέρμα του «Kashmir» ανιχνεύεται και στον παρόντα δίσκο-ακούστε π.χ. το «Eden prison»). Αυτά είναι σχεδόν προφανή για τον επιμελή ακροατή.
Νομίζω όμως ότι εξίσου προφανές είναι και ένα σημείο αναφοράς το οποίο είναι σταθερό ως …πολικός αστέρας σε όλη αυτή την πορεία. Και αυτό είναι η θρησκευτικότητα συνδυασμένη με μια σχεδόν ψυχαναγκαστική ιδεοληψία με την αμαρτία, την ταπείνωση και την εξύψωση μέσω του μαρτυρίου, καθαρά εβραϊκής κοσμοαντίληψης (και να σκεφτεί κανείς ότι ο 18χρονος Gira δεν είχε καλοπεράσει στις ισραηλινές φυλακές). Μια εμμονή η οποία μάλιστα εντείνεται με το πέρασμα των χρόνων (για προφανείς λόγους!). Οι δύσπιστοι ας μετρήσουν πόσα τραγούδια των Swans περιέχουν τη λέξη God, σε συνώνυμα ή υπονοούμενα. Και από μια μεταφυσική φαντασίωση του τύπου «θα με πάρει ο Θεός κοντά του» έλκει και τον τίτλο του τούτος ο δίσκος.
Η εμμονή ως γνωστόν, ακόμη και η παθολογική, μπορεί να δώσει αριστουργήματα στην τέχνη, μπορεί όμως να οδηγήσει και σε κάθε είδους βαλτότοπους (όπως διαπιστώσαμε ας πούμε στην τελευταία συναυλία των Woven Hand). Τι συμβαίνει λοιπόν στην προκειμένη περίπτωση; Ξεκάθαρα τίποτε από τα δύο…
Ο δίσκος ξεκινά εντυπωσιακά, το τελετουργικό «No words/no thoughts» θυμίζει αργή και επιβλητική επέλαση …ελεφάντων υπό το σήμαντρο της καμπάνας (ακούστε και θα καταλάβετε την παρομοίωση), με τον γνώριμο βαρύ, ενίοτε και πομπώδη ήχο και τα ογκώδη τύμπανα (διόλου περίεργο ότι τους είχε λατρέψει το metal κοινό). Στη συνέχεια η ένταση καταλαγιάζει, ο δίσκος συνεχίζει όμως να κυλά πηχτός και ομοιογενής σα βρώμικο ρεύμα απόβλητων σε ασπρόμαυρο και επίπεδο τοπίο, με τον Gira να τραγουδά σαν βιβλικός προφήτης ενός δυστοπικού κόσμου. Οι φλέβες του blues διαγράφονται ξεκάθαρα κάτω από την επιδερμίδα των κομματιών, φτάνοντας κατά στιγμές σε έναν ήχο που θυμίζει …Birthday Party, με την υποστήριξη μάλλον συμβατικών μελωδιών και εύκολων δρόμων. Μέσα σε όλα εμφανίζεται και ο Devendra στον «You fucking people make me sick» ύμνο της μισανθρωπίας, με την παιδική φωνούλα της 3χρονης κόρης του Gira μάλλον να επιτείνει παρά να απαλαίνει το δυσοίωνο κλίμα (με τον τρόπο που έχει χρησιμοποιήσει πολλάκις ο David Tibet).
Και η ελπίδα; Η αισιοδοξία; Η χαρά της ζωής; Αυτά τα στοιχεία πάντοτε σπάνιζαν στον κόσμο των Swans. Ίσως γι’ αυτό να επιδίωξε αυτή την νεκρανάσταση, παίζοντας στα ζάρια την απομυθοποίηση τους. Να προτίμησε να επιστρέψει σε έναν χώρο που τον έχει οργώσει για τα καλά, ίσως το πλαίσιο των Angels of Light να μη χωρούσε τη μαυρίλα του. Κατά τα λοιπά το ερώτημα παραμένει εκκρεμές. Ποιος ξέρει; Είθε το τρικυμισμένο του κρανίο να βρει κάπως τη λύτρωση που αναζητά…
Υ.Γ. 1: Τυχαία τις ίδιες ημέρες άκουγα σε παράλληλη ακρόαση το νέο Grinderman και παρακολουθούσα την εμφάνιση των Einsturzende Neubauten. Ίδια «σειρά» και οι τρεις (αν και ο Gira μου θυμίζει περισσότερο Blixa στην πορεία, ποτέ δεν ευτελίστηκε όσο ο Αυστραλός). Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα ή μήπως ο πενηντάρης είναι ο νέος της εποχής, πολύ περισσότερο από τότε που τον τραγουδούσε ο Ζαμπέτας και τον ενσάρκωνε ο Κωνσταντάρας;
Υ.Γ. 2: Τα νέα λένε ότι την άνοιξη το σμήνος των Swans θα περάσει και από τα μέρη μας. Μοναδική ευκαιρία να διαπιστώσουμε τον τρόπο με τον οποίο ενσαρκώνει επί σκηνής το δημιουργικό του όραμα ο Gira. Προσοχή όμως: μιλάμε για τον άνθρωπο που κάποτε είχε πει ότι «το καλύτερο rock ‘n’ roll για μένα είναι σαν ένα μεγάλο κλύσμα», για το σχήμα που οι συναυλίες του είχαν επίδραση …εμετικού στο κοινό και έσπαγαν τα όργανα μέτρησης των ντεσιμπέλ. Όσοι τολμήσετε, πλησιάστε με δική σας ευθύνη (και …ωτασπίδες) για να βιώσετε μια θρησκευτική εμπειρία-πείραμα οδύνης και λύτρωσης. Εγώ ως γνήσιος άπιστος, θα απόσχω…
7.5
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 