| 1. | Idumea (Marc Almond) |
| 2. | Sunset (The Death Of Thumbelina) |
| 3. | Black Ships in The Sky |
| 4. | Then Kill Caesar |
| 5. | Idumea (Bonnie Prince Billy) |
| 6. | This Autistic Imperium Is Nihil Reich |
| 7. | The Dissolution Of The Boat «Millions of Years» |
| 8. | Idumea (Baby Dee) |
| 9. | Bind Your Tortoise Mouth |
| 10. | Idumea (Antony) |
| 11. | Black Ships Seen Last Year South Of Heaven |
| 12. | Abba Amma (Babylon Destroyer) |
| 13. | Idumea (Clodagh Simonds) |
| 14. | Black Ships Were Sinking/Idumea (Cosey Fanni Tutti) |
| 15. | The Beautiful Dancing Dust (Antony) |
| 16. | Idumea (Vocals: Pantaleimon) |
| 17. | VauVauVau (Black ships in their harbour) |
| 18. | Idumea (D. Tibet) |
| 19. | Black ships ate the sky |
| 20. | Why Caesar is burning Part II |
| 21. | Idumea (Shirley Collins) |
Που αλήθεια αναδεικνύεται καλύτερα η ουσία και η δύναμη της μουσικής; Στη συναυλιακή («ζωντανή») ή στη δισκογραφημένη της εκδοχή; Και μήπως αυτές οι δύο είναι συμπληρωματικές; Σε μια συναυλία η επαφή με τον ίδιο τον καλλιτέχνη είναι ασφαλώς πιο άμεση, ενώ ακόμη και οι αστάθμητες αναπόφευκτες ατέλειες προσδίδουν γοητεία. Από την άλλη όμως, πόσες φορές μια συναυλία δεν έχει λειτουργήσει απογυμνωτικά και απομυθοποιητικά για κάποιον μουσικό (πολλά δυστυχώς παραδείγματα θα μπορούσα να παραθέσω); Η δε συναυλία έχει και τη δυσκολία ότι εξαρτάται από έναν παράγοντα, συνήθως αρνητικό… Το κοινό! Όταν όμως συμβεί η μαγική συναστρία, ο καλλιτέχνης να έχει όραμα, ψυχή και πάθος και υπάρχει ένα κοινό με την αισθητική και τη διάθεση να συντονιστεί μαζί του, τότε η εμπειρία είναι ασύγκριτη. Και συγκλονιστική, όπως ήταν η συναυλία των Current 93 πριν από μερικές εβδομάδες…
Και ομολογώ ότι μετά τη συναυλία η άποψη μου για τον νέο μετά από πάρα πολλά (για τα δεδομένα του μουσικού σταχανοβίτη Tibet) χρόνια είχε βελτιωθεί. Όχι πως ήταν αρνητική. Απλώς είχα εστιάσει πολύ στα αρνητικά του. Ποια είναι αυτά; Η άσκοπα μεγάλη διάρκεια. Η υπερβολή των 8 εκτελέσεων ενός κομματιού. Οι πολλοί (αν και εκλεκτοί) καλεσμένοι. Προσωπικά είμαι πάντα είμαι επιφυλακτικός σε τέτοιου τύπου συνεργασίες. Τις περισσότερες φορές δεν κομίζουν κάτι νέο και ουσιαστικό και μοιάζουν πιο πολύ σαν μια επιβεβαίωση φιλικών δεσμών παρά ουσιαστική καλλιτεχνική συνεισφορά.
Η κεντρική θεματική ιδέα του «Black ships ate the sky» προήλθε (κατά τα λεγόμενα του ιδίου του Tibet) από ένα όνειρο το οποίο είχαν στοιχειώσει μαύρα πλοία τα οποία καταβρόχθιζαν τον ουρανό (σε ελληνική απόδοση συνέντευξης του Tibet διάβασα για μαύρα …πρόβατα (!!)- πεινασμένα πρέπει να ήταν τα καημένα για να καταφέρουν να …φάνε ολόκληρο ουρανό!). Το όνειρο δε ήταν τόσο έντονο που έκατσε και έγραψε τους στίχους αμέσως με το που ανακάθησε στο κρεβάτι του… Παράξενο όνειρο το λιγότερο! Αλλά τα όνειρα του καθενός είναι απολύτως προσωπικά, σπάνια μοιράζονται και παραμένουν ανείπωτα, ακατανόητα και απερίγραπτα. Ίσως μια από τις κύριες πηγές της ανθρώπινης μοναξιάς…
Η μουσική των Current 93 είναι πλέον προτυποποιημένη. Ο Tibet εδώ και πάρα πολλά χρόνια εμμένει σε αυτό που χαρακτηρίστηκε ως αποκαλυπτική folk… Να προσθέσω και τις μεταφυσικές εμμονές με την αποκάλυψη, τα σημεία της και τους συμβολισμούς της αλλά και τις …ψιψίνες! Βέβαια o Tibet πάντα ισχυριζόταν ότι ήταν περισότερο ποιητής παρά μουσικός (άλλωστε όπως έχει δηλώσει δεν ξέρει να παίζει κανέναν όργανο!) Όσο δε περνάνε τα χρόνια γίνεται όλο και πιο αφαιρετικός, πιο εσωτερικός, πιο ανθρώπινος, και πιο σπαραχτικός… Και όχι άρρωστα καταθλιπτικός, αλλά δημιουργικά θλιμμένος. Και σε αυτό το όραμα του συνεπικουρείται από μια ολόκληρη κολλεκτίβα άξιων μουσικών, από τους παλιούς στυλοβάτες Steven Stapleton and Michael Cashmore μέχρι νεότερους μουσικούς όπως ο Ben Chasny των Six Organs of Admittance.
Ο κορμός του δίσκου είναι το «Idumea», κομμάτι γραμμένο τον 18ο αιώνα από τον Μεθοδιστή υμνογράφο Charles Wesley με στίχους οι οποίοι αναφέρονται στο θάνατο (οποία έκπληξις!) και την ανάσταση. 8 φορές θα το απαντήσουμε το κομμάτι στο δίσκο τούτο, σε 8 διαφορετικές ερμηνείες! Έκπληξη για μένα η πολύ καλή ερμηνεία του Almond, όπου ακούγεται περισσότερο λυρικός παρά κλαψιάρης ως συνήθως, προβλέψιμος ο Bonnie «Prince» Billy με το μπάντζο του, μετριότατος ο βασιλιάς της βαρεμάρας και της φλεβοτομής Antony. Ξεχωρίζει σαφώς η εκτέλεση του (της) Baby Dee, όπου η άρπα δίνει μια αναγεννησιακή χροιά στο κομμάτι. Η υπερβολή όμως αυτή αδυνατίζει και ξεχειλώνει το δίσκο, ο οποίος κατά τα λοιπά ξεχειλίζει από έμπνευση, τρυφερότητα, και στοχαστικές μελωδίες, μετουσιώσεις μιας ώριμης σοφίας και μεγάλου πόνου (η απώλεια του φίλου John) Balance είναι πολύ πρόσφατη και ρίχνει τη σκιά της βαριά). Μια σειρά από εφιαλτικά παραμύθια, όχι για νανούρισμα μωρών αλλά για αφύπνιση των μεγάλων, ερμηνευμένα με τον χαρακτηριστικό «ιοβόλο» τρόπο του Tibet…
Η εικαστική επιμέλεια και πάλι έργο του ίδιου του Tibet, με ζωγραφιές που πέρα από την «προφανή» παιδική αθωότητα υποκρύπτουν κάτι το δυσοίωνο και το παράταιρα δαιμονικό. Αξίζει να σημειώσουμε επίσης ότι η παράξενη γλώσσα στο εξώφυλλο, είναι ο τίτλος του δίσκου στα κοπτικά, μια άλλη παλιά εμμονή του Tibet.
Θα μπορούσα να γράψω πολύ περισσότερα για το δίσκο αυτό. Τις προκαλεί εύκολα αυτές τις συναισθηματικές υπερχειλίσεις ο Tibet… Αλλά θα ήταν μάταιο και περιττό! Άλλωστε η πραγματική δύναμη τέτοιων έργων κρύβεται στα άρρητα…
8
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 