Go Go Charlton – Beaucoup schlager (Asphalt Duchess)

1.	Sexually speaking
2.	Song for the here and the hereafter
3.	4 AM
4.	The wises daughter
5.	Berlin
6.	Your son
7.	What if
8.	Springtime
9.	Go Betweens gig
10.	Seventy five percent
11.	Young hippie chic Parisian punks

Ποια είναι η διαφορά ενός μεγάλου δίσκου με έναν πολύ καλό δίσκο; ΟK, αυτονόητο, μεγάλος δίσκος είναι εκείνος που θα κρίνουν οι ιστορικοί εκ των υστέρων, εκείνος που θα συντονίσει σε ομοφωνία τους ειδικούς και τους επαΐοντες για την αξία του. Μπορώ να σκεφτώ και άλλα ακαδημαϊκά κριτήρια: πόσους κατοπινούς επηρέασε, τι νέο κόμισε στην τέχνη, πόσοι τον μνημόνευσαν ως επιρροή (citation index θα το έλεγε ένας πανεπιστημιακός!). Συναισθηματικά όμως; Μουσικά; Η Μαλβίνα (νομίζω) κάπου είχε γράψει ότι η δυναμική ενός έρωτα κρίνεται στις μικρές καθημερινές στιγμές. Αναλογικά, ο μεγάλος δίσκος αναδεικνύεται στα «δεύτερα» τραγούδια. Στον μεγάλο δίσκο τίποτε δεν είναι γέμισμα, τίποτε δεν περισσεύει, καμία λεπτομέρεια δεν περιττεύει…

Υπό αυτό το πρίσμα τολμώ να προβλέψω (αγνοώντας τη λαϊκή ρήση που θέλει κάθε μετά Χριστόν προφήτη γάιδαρο) ότι ο δίσκος των καινοφανών Go Go Charlton «Beaucoup schlager» δεν θα αποδειχθεί μεγάλος. Αποδέχομαι πάντως ευχαρίστως την γαϊδουρινή μου ιδιότητα, καθότι με μεγάλη υπομονή και ανοχή άκουσα προσφάτως πλείστα pop και ψευδο-pop δημιουργήματα εγχώριας και αλλοδαπής προέλευσης, τα οποία, φευ, έχουν ταυτίσει την pop με τη φτήνια και την απλοϊκότητα. Τούτα εδώ τα γαλλόπουλα θα μπορούσαν να δώσουν μαθήματα σε πολλούς…

Δεν έχει νομίζω ιδιαίτερη σημασία η πληροφορία περί της προέλευσης της μπάντας. Θα μπορούσαν να είναι από οπουδήποτε από τον …αγγλόφωνο κόσμο. Άλλωστε στο αίμα που τροφοδοτεί τις μουσικές τους ανιχνεύουμε κύτταρα από Orange Juice, Pale Fountains, Belle & Sebastian, φυσικά Smiths (εκμυστήρευση: πόσο ζηλεύω τα νέα παρθένα αυτιά!), και μια εκτεταμένη νεοκυματική «προσβολή». Είναι τόσο Γάλλοι όσο και οι Poni Hoax… Καθόλου δηλαδή!

Schlager αποκαλούν οι Γερμανοί τα τραγούδια-σουξέ (χιτάκια στα …ελληνικά!), beaucoup λένε οι Γάλλοι το πολύ. Στον δίσκο ομολογουμένως παρατηρείται συγκέντρωση ευμνημόνευτων κομματιών σαφώς ανωτέρα του συνήθους για το είδος μέσου όρου (1 δηλαδή!). Για τους αμετανόητους κατά συρροή «φονιάδες» της μουσικής τα αναφέρω με σειρά εμφανίσεως: «Sexually speaking» (οι Interpol με πιανάκι), «4 ΑΜ», «Berlin», «Your son», «Seventy five percent».

Ειδική μνεία αξίζει στο «Berlin». Το «Berlin» είναι μια ελεγεία… Αν η μουσική του έπαιρνε χρώμα θα ήταν αυτό ενός απαλού απομεσήμερου, αν είχε γεύση θα ήταν μια μαντλέν η οποία πυροδοτεί μια αλυσίδα αναμνήσεων (αν ο Προυστ ήταν Έλληνας θα είχε γράψει για κουραμπιέ υποθέτω!), αν ήταν μυρωδιά θα θύμιζε χώμα μετά από βροχή… Η φωνή έχει εκφραστικό βάθος, οι νότες από το πιάνο σταλάζουν μοναχικά και οι στίχοι προτρέπουν την αποδημία στο Βερολίνο για ερωτικούς λόγους (και ουχί για τους γνωστούς trendy λόγους που έχουν μετατρέψει το Βερολίνο σε πρωτεύουσα των μέτριων καλλιτεχνών και παρα-καλλιτεχνών που περιμένουν η αύρα της πόλης να ζωντανέψει τη στείρα έμπνευσή τους).

Μήπως τελικά το κυνήγι της πρωτοτυπίας γίνεται κάποιες φορές ένα κυνήγι αυνανιστικού αυτοσκοπού; Μήπως είναι πιο δύσκολο να είσαι συμβατικός; Πόσο πιο δύσκολο είναι να εκστομίσεις το κοινότυπο «Σ’ αγαπώ» που έλεγε και ο «ερωτολόγος» Ρολάν Μπαρτ; Είναι μεγάλος δίσκος το «Beaucoup schlager»; Ποιος νοιάζεται αλήθεια;

8.5

1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr