| 1. | The Killing Moon |
| 2. | Ever Fallen In Love |
| 3. | Dance With Me |
| 4. | Dont Go |
| 5. | Dancing With Myself |
| 6. | Heart Of Glass |
| 7. | O Pamela |
| 8. | Blue Monday |
| 9. | Human Fly |
| 10. | Bela Lugosis Dead |
| 11. | Escape Myself |
| 12. | Let Me Go |
| 13. | Fade To Grey |
| 14. | Waves |
Ο νέος (τυπικά τουλάχιστον) δίσκος των Nouvelle Vague πρέπει να ομολογήσω ότι …πότισε το δέντρο της αυτοεκτίμησης μου. Έτσι με έκανε να αναρωτηθώ, μήπως διαθέτω κληρονομικό χάρισμα και το χαραμίζω; Έγραφα λοιπόν κάπου ένα χρόνο πίσω για τον 1ο δίσκο του σχήματος: «Λίγος χαβαλές (του τύπου «άκου πως το κάνανε»), 1-2 ενδιαφέρουσες εκτελέσεις και μέχρις εκεί…. Αφήστε που μετά το τρίτο, τέταρτο τραγούδι όλα είναι πλέον προβλέψιμα, η όποια έκπληξη χάνεται, και το τοπίο γίνεται επίπεδο σαν την …σιβηριανή τούντρα! Και αν βάλω στοίχημα ότι σίγουρα θα ακολουθήσει και vol Νο 2 λέτε να το χάσω;»
Και όπως είπε κι ένας μεγάλος, όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, αυτό γίνεται σαν φάρσα. Και τούτοι εδώ μας κοροϊδεύουν και μάλιστα χοντρά! Και ρωτώ… Τι να είναι η μουσική; Μην είναι μια μορφή έκφρασης συναισθημάτων, έρωτα, πόνου, χαράς, ιδεών ακόμη και μίσους; Ιδεαλιστικό! Η μουσική στις μέρες είναι σε μικρό ή μεγάλο βαθμό και εμπόριο. Είτε μιλάμε για πολυεθνική είτε για τη μικρή ανεξάρτητη της …γειτονιάς! Αναπόφευκτο… Τί γίνεται όμως όταν η μουσική, η τέχνη γενικότερα, είναι μόνο εμπόριο;
Ε, σ’ αυτή την περίπτωση δεν μιλάμε προφανώς για τέχνη. Αλλά για τεχνική. Η πιστή εφαρμογή ενός καλουπιού απαιτεί σίγουρα ικανότητες αλλά τέχνη δεν είναι. Ειδάλλως όλοι οι κατασκευαστές …μπιντέδων θα θεωρούνταν αυτοχρήμα καλλιτέχνες επειδή κάτι τέτοιο έκανε κάποτε κάποιος Duschamp!
Αυτοί ακριβώς είναι και η περίπτωση των Nouvelle Vague. Οι άνθρωποι είναι κατασκευαστές και έμποροι. Και ασφαλώς αξιοθαύμαστοι! Έκαναν ακριβώς αυτό που διδάσκεται σε όλες τις σχολές Οικονομικών και Διοίκησης Επιχειρήσεων… Πάτησαν και κεφαλοποίησαν μια ήδη υπάρχουσα εμπορική επιτυχία, εκμεταλλευόμενοι συγχρόνως και το γεγονός ότι η «κολεξιόν» των 80s βρίσκεται στο προσκήνιο της μόδας. Καλοκαίρι έρχεται κιόλας, τέλειος ο συγχρονισμός για ένα τέτοιο ελαφρύ άκουσμα…
Από μουσικής απόψεως όμως πως μπορεί να κριθεί αυτό το προϊόν; Πριν καν το ακούσω …άναψαν τα λαμπάκια μου βλέποντας το «Escape myself». Οι δε εκτελέσεις τους είναι κυριολεκτικά …εκτελέσεις (στα 3 μέτρα) και ισοπεδωτικές με τη χάρη ενός ελέφαντα. Και αν το πρώτο εγχείρημα είχε μια χαριτωμενιά και κινούσε την περιέργεια, το δεύτερο είναι απλώς «μίμηση πράξεως μετρίας». Η δε επίφαση κουλτούρας (η παραπομπή του τίτλου σε ταινία του νεοκυματικού Godard) μοιάζει σχεδόν γελοία. Άγευστο, αδιάφορο, άνευρο, ανούσιο, άοσμο, άχρωμο κοκ κοκ (και φανταστείτε ότι είμαι ακόμη στο Α!)
Βέβαια, αν έχετε bar στην παραλία ή καφέ στο Κολωνάκι και ψάχνετε κάτι για να ξεκουράζονται σε νωχελικούς καναπέδες οι κυρίες μετά τα ψώνια και να ακούνε κάτι ελαφρύ για μην τους κάτσει βαρύ το σούσι, αυτός ο δίσκος είναι ιδανικός. Το ίδιο ισχύει και για ιδιοκτήτες supermarket ή ξενοδοχείου. Αν επίσης δεν πολυ-έχετε σχέση με τη μουσική και θέλετε να το παίξετε χαλαράαα «ψαγμένοι» σε κάποια πιο «κουλτουριάρα (διάβαζε: που δεν ακούει σκυλάδικα) γκόμενα, αν της χαρίσετε αυτό το CD έχετε κάποιες ελπίδες.. Αν η σχέση σας με τη μουσική περιορίζεται στις playlist και τα εξυπνακίστικα σχόλια λοβοτομημένων ραδιοφωνατζήδων θα το λατρέψετε επίσης. Και ασφαλώς ο δίσκος θα φιγουράρει στα …favorites των ψαγμένων τσοντο-περιοδικών με τις μουσικοκριτικές της μίας πρότασης (ξέρετε, από αυτές όπου οι μισές λέξεις είναι στα αγγλικά και οι άλλες μισές σε μια βαρβαρική που φέρνει προς την ελληνική).
Εμείς όμως γιατί να συμβάλουμε στον πλουτισμό κάποιων μουσικών εμπόρων που κοιτάνε με λάγνο βλέμμα την τσέπη μας; Στα λιοντάρια…
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 