Γιατί ήρθε, δεν ήρθε; Ε; Μην μου πείτε… Στην ταπεινή μου αθηναϊκή γειτονιά πάντως, τούτο τον χρόνο άνοιξαν δύο (!) start-up φούρνοι, ένα καινοτόμο σουβλατζίδικο, ένα εξωστρεφές κατά ted φαρμακείο και μια θερμοκοιτίδα βιώσιμης νεοφυούς επιχειρηματικότητας (για το ενεχυροδανειστήριο της γωνίας λέω ντε). Γιατί ναι, πράγματι, η κρίση είναι ευκαιρία (είπε και έτριψε με ένα παγωμένο χαμόγελο τα χέρια του και ο λαδέμπορας της Κατοχής). Ακόμη κι αν δεν έχεις τίποτε να φας, παρά μόνο ίσως τις δάφνες του τιμημένου αρχαίου παρελθόντος, καλές είναι και οι δάφνες, νοστιμίζουν το στιφάδο, ωραίο και αυτό το άτιμο, αλλά δεν φτιάχνεται μόνο με δάφνες… Ωπ, σαν να διολισθαίνω προς τον λαϊκισμό μου φαίνεται, αλλά ευτυχώς η φωνή του ορθολογισμού και του αυτονόητου με συνεφέρνει γρήγορα…Για δες πάντως πως πέρασαν τα χρόνια, έτσι είναι φτιαγμένα αυτά τα άτιμα, για να περνάνε, πολύ μολυσμένο νερό κύλησε στο αυλάκι του χρόνου και συμπληρώσαμε πέντε χρόνια γεμάτα σε «κρίση», σχεδόν μοιάζει να συνηθίσαμε. Εν τω μεταξύ τα σκιάχτρα los tromos χορεύουν και πάλι μπροστά στα μάτια μας, «τώρα θα δείτε τι έχουμε να πάθετε αν δεν…» λένε με αυτάρεσκη βεβαιότητα οι αστικές συζητήσεις σε ένα διάλειμμα της δοκιμασίας του νουβώ Μποζολαί, γιατί δεν είναι όπως τα ξέρατε τα πράγματα, το νέο trend είναι ο συστημικός ο οποίος έχει ενδυθεί την προβιά του αντι-συστημικού, ο …ακραίος κεντρώος, ο εναλλακτικός του …εναλλακτικού, ο οποίος τελικά στο mainstream μπορεί να καταλήγει πάλι, έχει περάσει όμως προηγουμένως από …εναλλακτική οδό, είναι διαφορετικά έτσι, δεν νομίζετε; Εεε; Κι αν οι παραπάνω φίλοι μας μπορεί να τρομάζουν για το μέλλον εκ του ασφαλούς, τσιμπώντας τώρα τη νέα δημιουργία του φερέλπιδος σεφ, το ίδιο μπορεί παραδόξως να κάνουν ακόμα και οι άνεργοι και ο βαριά φορολογημένοι και οι μη έχοντες στον ήλιο μοίρα, γιατί ως γνωστόν, πάντοτε υπάρχει κάτι χειρότερο, οπότε «δόξα σοι ο θεός παιδί μου» που έλεγε και η συγχωρεμένη η γιαγιά μου, και μη χειρότερα, και μη χειρότερα να λες… Το θέμα είναι να είμαστε όλοι ενωμένοι. Πάνω απ’ όλα με συναίνεση και με σταθερότητα. «Αλήθεια, για γλυκό τι έχετε;»
Όπως και να ‘χουν τα πράγματα, ακόμη και όταν κάποτε οι αγελάδες ξαναπαχύνουν, εμείς στην …αμφιπολίτευση θα είμαστε και τότε, να μου το θυμηθείτε αυτό. Γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής, η ζωή είναι συγκρούσεις και επιλογές, όλο αβεβαιότητα και ανασφάλεια, κανείς δεν σου εγγυάται ποτέ και τίποτε για το μέλλον (ούτε καν οι χαρτορίχτρες, πόσο μάλλον οι …οικονομολόγοι). Και κάποια στιγμή αρχίζεις να συμβιβάζεσαι με την ιδέα του «ζω ανάμεσα τους» και κάποια στιγμή αποφασίζεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις, και η φετινή χρονιά έδωσε πολλές αφορμές για ένα τέτοιο ξεσκαρτάρισμα (και κάτι μου λέει ότι έρχονται κι άλλες). Η ποιότητα και η αισθητική και η ηθική άλλωστε στις εποχές της κρίσης ξεχωρίζει… Σε κάθε πεδίο και σε κάθε επίπεδο.
Ναι και στη μουσική… Όπου οι ρητορικές «κρίσης» με συνοδεύουν από τότε που πρωτοαγόρασα κασέτα στα μακρινά μέσα των 80s (δεν θυμάμαι, αναρωτήθηκα στο κείμενο καθόλου για το «πως πέρασαν τα χρόνια;»). Ρητορικές του τύπου ξέρετε τώρα, γκρι-γκρι-γκρι-γκρίνια και μίρλα, δεν είναι μουσική η σημερινή, είναι ψεύτικη και πλαστική, μια χρυσή μετριότητα, όχι όπως τότε, παλιά, εκείνα τα χρόνια. Ένα «τότε» το οποίο βέβαια όλο και μετατοπίζεται χρονικά, είναι που αλλάζουν και οι γενιές, τώρα ήρθε η σειρά εκείνης των 90s να νοσταλγήσει και δαύτη επιτέλους. Καλή όμως και αγία η νοσταλγία (που τραγούδησε και ο Παπακωνσταντίνου ο Θήτα) αλλά δεν τα καταφέρνει τόσο καλά ως χάρτης και οδηγός ζωής. Και καλά να νοσταλγούν οι παλιοί (που είναι και αλλιώς). Αλλά οι νέοι, που είναι και ωραίοι; Να φτάνω να διαβάζω σε δελτία τύπου για την «επανάσταση των μουσικόφιλων που επιζητούν μέσω των βινυλίων επιστροφή στις ρίζες της μουσικής»; Και θα υπερθεματίσω προβοκατόρικα: γιατί να σταματήσουμε ρε παιδιά στο βινύλιο (που είναι και …»πλαστικούρα» κιόλας), να πάμε πιο πίσω, όχι μόνο στο γραμμόφωνο αλλά ακόμη πιο πίσω, τότε που δεν υπήρχε καμία εμπορεύσιμη συσκευασία της μουσικής παρά μόνο ζωντανή εκτέλεση και ακρόαση. Αυτή δεν θα ήταν μια πραγματική επιστροφή στις ρίζες; Και πλάκα-πλάκα, μήπως, λέω μήπως, κατά έναν παράξενο τρόπο δεν τη βλέπετε ήδη να συμβαίνει; Για σκεφτείτε το…
Τέλος πάντων, αν ο μουσικόφιλος αφήσει τις ρίζες στην ησυχία τους και κοιτάξει λίγο προς τα πάνω, θα δει ότι το δέντρο μια χαρά υγιέστατο είναι, διαρκώς και πετάει νέα κλαράκια, τα είδη μπολιάζονται, γονιμοποιούνται και διασταυρώνονται μεταξύ τους σε κάθε νοητό και αδιανόητο συνδυασμό, η μουσική ρέει άφθονη και διαθέσιμη σε όποιον την έχει πραγματικά ανάγκη σε κάθε νοητή και αδιανόητη μορφή, cd, βινύλια, mp3, flac, ακόμη και κασέτες. Ναι κασέτες, γιατί όχι; Αρκεί να δουλεύει ακόμη εκείνο το παλιό σκονισμένο κασετόφωνο. Και να μην δουλεύει, δεν πειράζει, μπορεί να γίνει ένα ωραίο vintage διακοσμητικό στο σαλόνι…
Σε προσωπικό επίπεδο είχε το ενδιαφέρον της η χρονιά που τελειώνει, η ραδιοφωνική μας εκπομπή, το MiC Label μετά το άτυχο τέλος της στα ερτζιανά επανεμφανίστηκε σε ψηφιακό ιντερνετικό περιβάλλον και σε νέο αυτο-διαχειριζόμενο πλαίσιο, ενώ χάρις στο Ανθρωποειδές Κασσετομηχάνημα (aka Στυλιανός Τζιρίτας) βρέθηκα και ορισμένες φορές πάνω στην μουσική σκηνή κυριολεκτικά, δεν ξέρω αν με …άντεξε (η σκηνή), όσο να ‘ναι πάντως, αλλιώς τα βλέπεις τα πράγματα από την αντίπερα όχθη. Ακόμη κι αν δεν αλλάζεις οπτική, τουλάχιστον την συμπληρώνεις…
Μένοντας δε στο προσωπικό, να εκμυστηρευτώ ότι κάθε νέα χρονιά όλο και σκέφτομαι να πάψω να παίζω το πατροπαράδοτο έθιμο της λίστας, όχι τόσο γιατί δεν με εκφράζουν έννοιες όπως τα καλύτερα, τα χειρότερα, τα σπουδαιότερα, τα κάθε λογής -ότερα της χρονιάς, τέτοιες εκφράσεις τις έχω αποβάλλει προ πολλού από το προσωπικό μου λεξιλόγιο. Είναι που βαριέμαι να διαβάζω την ανακύκλωση μιας δεδομένης, σαν υπεράνω επιβεβλημένης short list ανά τα έντυπα (υλικά και άυλα) του δυτικού κόσμου; Ή είναι που με πιάνει να λέω στον εαυτό μου, πόσους δίσκους άκουσες ρε μεγάλε, χίλιους, δύο χιλιάδες, και από πόσα είδη; Όσοι και να ήταν, σταγόνα στον ωκεανό της δημιουργίας ήταν. Εδώ ακόμη ανακαλύπτεις υπέροχες μουσικές από το 1972, το 1985, το 1999, φαντάσου τι χάνεις στη σημερινή πλημμυρίδα. Σε τούτο το πλαίσιο λοιπόν ίσως είναι καλύτερα να είσαι ανεπίκαιρος, άουτ, uncool, ακόμη και …ελιτιστής (μεταξύ μας, από τις φρυγανιές προτιμώ τα παξιμάδια). Αυτονόητο δεν ακούγεται; Έτσι είναι επειδή έτσι νομίζω εγώ, έχει κανείς καμία αντίρρηση;;
11 Δίσκοι
1. Exit Oz – Impamantenit
Από τους δίσκους που μπορεί να φέρουν σε απόγνωση τον μουσικοκριτικό (ο Πάνος Πανότας καλά το πάλεψε εδώ σε αυτές τις σελίδες). Της Παναγιάς της …Ρουμάνας τα μάτια ακούς εδώ μέσα: τζαζ, ηλεκτρονική, kraut, post-rock, μέταλ, βαλκανική φολκ, εκκλησιαστική μουσική. Ένας απροσδόκητος δίσκος από μια απροσδόκητη γωνιά του κόσμου. Τι λέγαμε για συναρπαστικούς καιρούς μόλις παραπάνω;
2. Schloss Mirabell – Ghosthour Diary
Είναι δώδεκα η ώρα, είναι η ώρα των τρελών (κι ούτε ένα τηλεφώνημα), κι ένα κορίτσι ξενυχτάει παρέα με φαντάσματα, ένα τσέλο και μερικά ηλεκτρονικά μαραφέτια. To αραχνο-υφαντό της φετινής χρονιάς…
3. Eaux – Plastics
H ιστορία των Ο, των Eaux δηλαδή, δεν είναι πολύ μεγάλη, βασικά τώρα ξεκινάει…Και πως κιόλας… Εύστροφη ηλεκτρονική ποπ η οποία ξεφεύγει από τις …πλαστικές συντεταγμένες του είδους, φτιαγμένη με πνεύμα ροκ τζαμαρίσματος.
4. Pharmakon – Bestial burden
Βρε Μαργαρίτα, εσύ μικρό κορίτσι, δροσερό σαν τα κρύα τα νερά και να έχεις τόσα νεύρα, τόση μαυρίλα μέσα σου; Από την άλλη, κάπως νομίζω ότι μπορώ να σε καταλάβω… Τουλάχιστον την μοιράζεσαι μαζί μας, την εκτονώνεις, ίσως και να την ανακουφίζεις έτσι…
5. Dean Blunt – Black metal
Είναι μαύρος από το Λονδίνο, ονομάζει τον δίσκο του «Black metal», έχει και κομμάτια «Punk» και «Country», καμία σχέση κατά τα άλλα, ο τύπος είναι προβοκάτορας και βγάζει τη …μεταμοντέρνα του γλώσσα σε όλα τούτα τα είδη της «ασπρίλας».
6. Vessel – Punish, Honey
Ένας τύπος από το Μπρίστολ είναι που ξεκίνησε τους Vessel, αλλά στον δεύτερο αυτό δίσκο υπέκυψε στη γοητεία του να έχεις και συνεργάτες, έχει τη χάρη του να είσαι σε συγκρότημα, λες και ένα «πάμε για μια μπύρα μετά την ηχογράφηση», δεν είσαι μόνος και μαγκούφης. Τι παίζει (παίζουν) τώρα τούτοι; Τι να σας πω… Κάπου ανάμεσα στον ηλεκτρονικό και τον βιομηχανικό ήχο πέφτουν…
7. The Soundcarriers – Entropicalia
«Ελαφρά easy listening τζαζ, από αυτή που ακούγεται δίπλα σε μια πισίνα ζωγραφισμένη σε παστέλ χρώματα του David Hockney, απαλά γυναικεία φωνητικά σε ψυχεδελικούς δρόμους της δυτικής ακτής, μαμάδες και μπαμπάδες, αλλά και Byrds (πριν αυτοί ανακαλύψουν τη γοητεία των χυμωδών κοριτσιών των ροντέο) και γαλλική ποπ, οι ντάμες του Παρισιού και ανάλογες συλλογές, και soundtrack από 70s γαλλικές ταινίες με τις εν λόγω ντάμες σε soft porno περιπέτειες. Κορφολογώντας από τόσες διαφορετικές πηγές οι Soundcarriers καταφέρνουν με …ελεύθερο σχεδιασμό (προσοχή εδώ υπάρχει υπονοούμενη αναφορά) να φτιάξουν μερικά εξαιρετικά δημιουργήματα βελούδινης ποπ». Αυτά έγραφα στην κριτική του δίσκου πριν από μερικούς μήνες και…. νομίζω ότι συμφωνώ τελικά μαζί μου…
8. Black Rain – Dark pool
Μπρρρρρρρρρ….
9. Vijay Iyer – Mutations
Διακινδυνεύω να πέσει φωτιά να με κάψει, αλλά δηλώνω ότι βαριέμαι (και μάλιστα πάει και καιρός που μου συμβαίνει) την ECM. Εντάξει, πάντοτε ήταν συντηρητική εταιρεία (Βαυαροί παιδί μου), εντάξει, η ετικέτα εξασφαλίζει πάντοτε ένα στάνταρ ποιότητας από το οποίο δεν πέφτει, αλλά … το περιθώριο για το συναρπαστικό και το απρόβλεπτο είναι σχεδόν μηδαμινό. Τούτος ο ινδο-αμερικάνος πιανίστας κόντεψε να το φτάσει…
10. Kiasmos – Kiasmos
Ένας σταρ της νεοκλασικής ποπ των πιάνων και των βιολιών από την Ισλανδία και ένας ηλεκτρονικάριος από τα νησιά Φερόε (καλά αυτοί εκεί ψαράδες δεν είναι μόνο;) φτιάχνουν ένα minimal moody techno κομψοτέχνημα. Να επιστήσω την προσοχή στο μεσαίο σίγμα (δεν είναι καιρός για …παρεξηγήσεις).
11. Siinai – Supermarket
Υποκλοπή συνομιλίας του Michael Rother (Neu! κ.α.) και του Klaus Schulze (Tangerine Dream κ.α.) Τόπος: μια μπυραρία κάπου στο Ντύσελντορφ:
– Ρε συ Κλάους, άκουσες τον καινούργιο δίσκο κάποιων Σουηδών που λέγονται Siinai;
– Ναι ρε συ Μίκαελ, και ξέρεις τι σκέφτηκα;
– Τι ρε Κλάους;
– Ότι κάτι καταφέραμε κι εμείς στη ζωή μας, δεν ξοδέψαμε τσάμπα τα νιάτα μας.
– Έτσι είναι ρε παλιοσύντροφε. Άντε να ‘μαστε καλά κι εμείς. Πάντα τέτοια. Πρρροστ (ήχος συγκρουόμενων ξέχειλων ποτηριών μπύρας).
και έντεκα κομμάτια, έτσι χωρίς σειρά…
1. Johann Sebastian Punk – Jesus crust baked
Πως χαρακτηρίζεις έναν τύπο ο οποίος ανοίγει τον δίσκο του με ένα κομμάτι «Exit» και τον κλείνει με ένα «Enter»; Που έχει τίτλους όπως «Ναι, μου λείπουν οι Ραμόνες» (εντάξει) ή «Το παράδοξο του καλά κουρεμένου πρόβατου» (εεεεεντάξει); Για να μην πούμε για το ψευδώνυμο που επιλέγει…
2. Metroland – Thalys
Oι τραινολάγνοι μέχρι και σε οργασμό μπορεί να φτάσουν με κάτι τέτοια. Το Trans-Europe Express μπορεί να μην υπάρχει πια, υπάρχουν όμως τα TGV, τα ICE και ο Θαλής. Το πιάσατε το υπονοούμενο ε;
3. Dream Police – Pouring rain
Στο εξώφυλλο του δίσκου αναγράφεται σαφώς: «ένας δίσκος που ηχογραφήθηκε το 2014». Και νομίζω είναι απαραίτητη η αναφορά, κάποιος ανυποψίαστος μπορεί να νομίζει ότι ανακάλυψε ένα ακόμη χαμένο …διαμαντάκι των πρώιμων 80s.
4. Lussuria – Art of veins
Κάπου εδώ μέσα σαν να άκουσα τα φαντάσματα των Coil να περπατάνε… Βιομηχανικό, κλειστοφοβικό, ατμοσφαιρικό, ξέρετε τώρα…
5. The Wind-Up Birds – Poor music
Είναι και από το Leeds, την πόλη όπου τέτοια σχήματα φτιάχνονται όπως παλιότερα οι ρεμπέτικες κομπανίες στα δικά μας μέρη. Παίρνουν το όνομα τους από βιβλίο του Μουρακάμι και παίζουν ένα λίαν παραδοσιακό πανκ ποπ υβρίδιο με όλα τα κλισέ να χωράνε. Ενίοτε τα καταφέρνουν και καλά…
6. Avec le Soleil Sortant de sa Bouche – Face a l’instant I-ΙV
Κλέβω λιγάκι εδώ, τέσσερα κομμάτια είναι αυτά συναρθρωμένα σε μία σουίτα, σχεδόν ο μισός δίσκος είναι αυτός. Το νέο πουλαίν της Constellation (έπρεπε να το καταλάβετε από το ιδιαίτερο όνομα) σε kraut funk περιπέτειες. Να κι ένας συνδυασμός που δεν τον έχω πολυ-ματα-ακούσει…
7. Lydia Lunch & Cypress Grove – Jericho
Σκονισμένα λιόκαφτα τοπία, καπνισμένες κάνες, ατίθασοι banditos, ύπουλα μούτρα που τα κάνουν όλα για μια χούφτα δολάρια, όλους αυτούς τους «παίζει» μια γυναίκα μοχθηρό αρπαχτικό στην άγρια Δύση (ή στην Άγρια …Στύση που έλεγε η παλιά τσόντα, γιατί όχι, η Lydia ποτέ δεν δίσταζε μπροστά σε κάτι τέτοια). Μαζί και ο μούσος της Cypress Grove σε δηλητηριώδεις, ξερές σαν την έρημο blues ερμηνείες.
8. Kazuki Tomokawa – Junzaburo in Awe
Θα τον φανταζόμουν δίπλα στον Κώστα Χατζή σε μια μπουάτ του ’70 τούτον τον τραχύ αλλά ποιητικό Ιάπωνα «screaming philosopher» ο οποίος πλησιάζει τα σαράντα χρόνια πάλης με την κιθάρα. Διόλου περίεργο, έχουν και μια εμμονή με την τελειότητα οι Ιάπωνες, ας πούμε για να μάθεις να φτιάχνεις το φαινομενικά απλό σούσι πρέπει να περάσεις καμιά δεκαετία εξάσκησης…
9. Winter Severity Index – Α sudden cold
Κι έπιασε που λέτε παιδιά μια ψύχρα, κλείσε είπα αγάπη μου το παράθυρο, θα πουντιάσουμε, και μετά μπήκε κι ένα beat σαν ρεύμα Decades από Joy Division, άσε τον δαγκώσαμε… Πολύ ωραία ήταν όμως…
10. The Movements – Six feet under
Σε ψυχεδελικό ιπτάμενο χαλί οκτώ μίλια ψηλά πέταγαν κάποτε οι Byrds, αυτοί οι Σουηδοί είναι πιο …γήινοι, αλλά το αποτέλεσμα είναι εξίσου ταξιδευτικό. Όμορφη ψυχεδελική ποπ σουηδικάνα στα πλαίσια της 45ης (αν δεν έχω χάσει τον λογαριασμό-που τον έχω) αναβίωσης της ψυχεδέλειας
11. Letitia Sadier – Then I will love you again
«Something shines» μας υπόσχεται η αγαπημένη Γαλλοπούλα στον φετινό της δίσκο, άραγε αρκεί ένα υπέροχο κομμάτι για να πούμε ότι κράτησε την υπόσχεση της;
That’s (not) all folks!
Και του χρόνου…
_____
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 