Εν αρχή είναι η γκρίνια… Είναι σχεδόν δώδεκα η ώρα, almost midnight, η ώρα των τρελών που τραγούδαγε κάποτε η Αρλέτα (περαστικά!) και μόλις τώρα ανεβαίνουν οι… πέντε Tied & Tickled Trio στη σκηνή! Δεν ξέρω αν με έχουν πάρει τα χρόνια ή εάν πρόκειται για κάποια προσωπική παραξενιά, αλλά πραγματικά δε βλέπω το λόγο για τον οποίο οι συναυλίες στην Ελλάδα πρέπει να απευθύνονται σε ξενύχτηδες… Ναι, ξέρω το κλισέ, εμείς είμαστε θερμός και μεσογειακός λαός, δεν είμαστε σαν τους …ξενέρωτους Ευρωπαίους που κλείνονται στα σπίτια τους από τις 10. Αλλά από την άλλη, δεν ήταν και πολύ ωραίο και τιμητικό το θέαμα ο κόσμος να φυλλορροεί και στο τέλος να απομένουν μόνο οι 100 «ηρωικοί» πιστοί, μέχρι τη μία και μισή όταν τελείωσε πια η συναυλία…
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Συνέχεια περί κλισέ… Δύο σχήματα έπαιζαν εκείνο το βράδυ στο Gagarin, ένα δικό μας και ένα εκ Γερμανίας… Ποιο από τα δύο ήταν το πιο τεχνοκρατικό, ψυχρό, αποστασιοποιημένο, ορθολογιστικά πειραματικό και αυστηρά αυτοσχεδιαστικό; Αν απαντήσατε ακολουθώντας τη στερεότυπη πεπατημένη, χάσατε… Η παραπάνω αλληλουχία επιθέτων πιστεύω περιγράφει πλήρως τον τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνω τη μουσική των drog_A_tek. Τους έχω παρακολουθήσει ουκ ολίγες φορές, εκτιμώ την προσπάθεια και την ανησυχία τους για άνοιγμα σε νέα ακούσματα, οι χαμηλότονες στιγμές τους έχουν ενδιαφέρον και μπορεί να σε ταξιδέψουν, αλλά ομολογώ ότι εν γένει η μουσική αυτή με αποξενώνει (ειδικά όταν εκπίπτει σε ένα διόλου πρωτότυπο, σχεδόν καθαρό drum & bass). Όταν δε, η μπάντα ζει και «χτυπιέται» στο ρυθμό της μουσικής περισσότερο από το κοινό, τότε κάποιο, πιθανότατα αμφίπλευρο, πρόβλημα υπάρχει στην επικοινωνία… Ίσως εδώ να ταιριάζει γάντι το άλλο γνωστό κλισέ, που λέει ότι τον αυτοσχεδιασμό και τον πειραματισμό τον απολαμβάνει περισσότερο ο δημιουργός παρά ο ακροατής… Και σαν ακροατής τη βίωσα αυτήν την κούραση, ειδικά εάν ληφθεί υπόψη ότι έσπασαν κάθε ρεκόρ διάρκειας για support μπάντα, παίζοντας για σχεδόν μία ώρα!
Δεν πρέπει να υπάρχει πιο ταιριαστό όνομα για χώρο που φιλοξενεί συναυλία των T&TT από κάποιον που φέρει το όνομα του πρώτου Ρώσου (και ανθρώπου) κοσμοναύτη (υπενθυμίζω ότι ο πρόσφατός τους δίσκος, το «Aelita», είναι ουσιαστικά ένα concept έργο εμπνευσμένο από το ρώσικο φουτουρισμό)! Έξυπνη και αβανταδόρικη η ατάκα, αλλά την …πρωτοτυπία μού την «έκλεψε» ο Markus Acher, καλωσορίζοντάς μας λίγο πριν οι δείκτες δείξουν δώδεκα…
Το ζητούμενο της συναυλίας: θα κατάφερναν οι Τ&ΤΤ να μεταφέρουν επί σκηνής την περίτεχνα ενορχηστρωμένη ευαισθησία του «Aelita», ενός δίσκου εμφανώς δουλεμένου εξαντλητικά στο στούντιο με μια περίπλοκη παλέτα ήχων; Για να μη μακρηγορούμε, η απάντηση που δόθηκε το βράδυ της Πέμπτης ήταν θετική… Και το πέτυχαν μάλιστα χωρίς να καταφύγουν στην ευκολία της πιστής απόδοσης με τη συνδρομή προηχογραφημένων μέσων… Οι δε, ζωντανές αποδόσεις των κομματιών τις περισσότερες φορές απείχαν παρασάγγες από τις δισκογραφημένες τους εκδοχές, ήταν συνήθως διευρυμένες σε διάρκεια (αλλά διόλου ξεχειλωμένες), πιο απέριττες, με περισσότερα κρουστά και καθόλου πνευστά. Ίσως κάτι τέτοιο να εννοούσε και ο Carl Oesterhelt όταν έλεγε ότι το live είναι μια «Voodoo-εκδοχή» του δίσκου!
Την προσέγγιση αυτή επιβάλει στην πράξη και η τρέχουσα σύνθεσή τους, η οποία περιλαμβάνει μπάσο (έναν αεικίνητο Micha Acher ο οποίος ξεβιδώθηκε ζώντας κάθε νότα που έπαιζε), δύο ντράμερ, έναν «ηλεκτρονικό και ένα «συμβατικό», τη μορφή των Loopspool Andreas Gerth στα ηλεκτρονικά και φυσικά τον Markus Acher να …πληκτρολογεί επιδέξια τρυφερές νότες στα keyboards και στο ξυλόφωνο. Εξαιρετικοί μουσικοί όλοι τους (έχουν …χάσει το λογαριασμό σε πόσες διαφορετικές μπάντες παίζει ο καθένας), αυτοσχεδίαζαν πάνω στη μορφή του κομματιού χωρίς όμως να παρασύρονται και να χάνουν τη στόχευση και την ουσία.
Αξιομνημόνευτη κορύφωση της βραδιάς το αγαπημένο «Other voices other rooms» και ένα αρκούντως μεταλλαγμένο «Revolution»! Να σημειώσω επίσης, ότι παρά την εκτελεστική ομοιογένεια του ύφους μεταξύ παλιού και νέου υλικού, τα κομμάτια του «Aelita» κατά την ταπεινή μου άποψη, στέκουν εμφανώς ένα κεφάλι πάνω από τα παλιότερα, το …διαστημικό λυρισμό των οποίων υπογράμμιζαν εμφατικά και οι προβολές αποσπασμάτων από ταινίες επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του ’20. Το μέλλον μόνο θα δείξει αν θα έχει συνέχεια η νέα αυτή πορεία… Από το Gagarin πάντως, έφυγα με την αίσθηση ότι έχουμε πολλά ακόμη να περιμένουμε από τούτη την πολύφερνη παρέα…
Bouquet of dreams 