Tindersticks – Working for the man (Island)

1.	City Sickness
2.	Marbles
3.	Patchwork
4.	Her
5.	Traveling Light
6.	Tiny Tears
7.	Bathtime
8.	Another night in
9.	Can we start again?
10.	I know that loving
11.	For those…

The Best of the Island/This Way Up Years 1992 – 1999

Limited bonus CD: Patchwork, Milky teeth, Joe Stumble, For those…, Benn, Fruitless, Untitled, The bullring, Kathleen, Summat moon, A sweet sweet man, E-Type Joe, Plus de liaisons, Waiting round you, I’ve been loving you too long, Here, Harry’s Dilemma

«Πως μας ενώνει, πως μας δονεί, του Stuart Staples η φωνή…!» Πράγματι η φωνή του Staples αλλά και γενικότερα η μουσική των Tindersticks είναι από τα πολύ λίγα κοινά σημεία αναφοράς που ενώνουν σχεδόν όλους τους απανταχού indy-fans (μόνο τους Pixies μπορώ να σκεφτώ ως ανάλογο παράδειγμα). Σταθερή αξία από το 1992 που πρωτοεμφανίστηκαν (ρε, πέρασαν τόσα χρόνια; αρχίζουν να με φοβίζουν τέτοιες εκφράσεις και διαπιστώσεις!) αυτοί οι …φονταμενταλιστές της μελαγχολίας, εν μέσω grunge θύελλας και ηλεκτρονικών πειραματισμών. Και ειδικά σε τούτα τα χώματα όπου γεννήθηκε και άνθισε η τραγωδία λατρεύτηκαν, κάνοντας ίσως την Ελλάδα, την χώρα με τους περισσότερους κατά κεφαλήν δίσκους των Tindersticks!

Σαν μουσικοί δεν έφεραν κάτι το καινούργιο ή το πρωτοποριακό, έφεραν όμως το παλιό ειδωμένο και περασμένο μέσα από την δική τους ματιά και ευαισθησία (άλλωστε πόσοι μουσικοί θα μπορούσαν να ισχυριστούν όπως ο Στραβίνσκυ ότι είναι «εφευρέτες μουσικής»;) Οι Tindersticks μάλιστα πρέπει να είναι από τα συγκροτήματα για τα οποία έχουν αναγνωριστεί οι περισσότερες επιρροές… Kurt Weil, Cave, Leonard Cohen, Joy Division, Motown, Phil Spector, Jesus & Mary Chain, Scott Walker, ο καθένας κυριολεκτικά αναγνωρίζει ότι θέλει! Aλλά παρολ’ αυτά όταν ακούσεις ένα κομμάτι τους, αναγνωρίζεις αμέσως ότι είναι Tindersticks. Και σε τελική ανάλυση η πεμπτουσία της τέχνης αυτή δεν είναι;

Ο δίσκος που παρουσιάζουμε, όπως θα έχετε καταλάβει και από τον τίτλο, δεν είναι φρέσκος αλλά πρόκειται για συλλογή. Και η κυκλοφορία του είναι στα πλαίσια μιας γενικότερης επιστροφής των Tindersticks στο παρελθόν. Συνολικά πρόκειται να βγουν σε επανέκδοση πέντε συνολικά δίσκοι, οι οποίο όλοι θα συνοδεύονται από extra CD με υλικό από B-sides, demos, ακυκλοφόρητα, διασκευές και άλλα καλούδια (και μη!). Τι συμβαίνει όμως όταν ένας καλλιτέχνης, μια μπάντα αποφασίζει να …ανοίξει τις αποθήκες της και αρχίζει να κυκλοφορεί συλλογές και επανακυκλοφορίες; Μήπως ότι πλέον το παρελθόν αρχίζει να βαραίνει περισσότερο από το μέλλον στην ζυγαριά του χρόνου;. Κάτι που για τους Tindersticks πάντως είχε γίνει φανερό ήδη παρακολουθώντας την φθίνουσα πορεία των δίσκων τους, με τους τελευταίους ειδικά να γεμίζουν πια τα ράφια με τις προσφορές.

Μα τούτη η συλλογή όμως καλύπτει την περίοδο που η μπάντα ήταν σε δαιμονιώδη φόρμα, τότε που κυκλοφορούσε απανωτά το ένα αριστουργηματικό signle μετά το άλλο, το διάστημα δηλαδή από το 1992 έως το 1999, λίγο πριν αρχίσει η «όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα..»

Το πρώτο δισκάκι έχει τα standards, κομμάτια πολυακουσμένα, που για το καθένα από αυτό ο καθένας από μας θα μπορούσε να διηγηθεί μια δική του προσωπική ιστορία: οπότε τι παραπάνω να προσθέσω και να πω για την μελωδική θαλπωρή του μοναδικού «Marbles», την αφοπλιστική εξομολόγηση του «Tiny Tears», για το υπέροχο ντουέτο με την νεράιδα των Walkabouts «Travelling light», την ζεστή σπιτίσια ατμόσφαιρα του «Bathtime», την κομψή μελαγχολία του «Patchwork», το δακρυγόνο (τύφλα να ‘χουνε αυτά των ΜΑΤ!) «Another night in»… Οπότε ας εστιάσουμε την ματιά μας στο CD με τις «σπανιότητες» (τα rarities δηλαδή ελληνιστί!), όπου συνυπάρχουν B-sides και τραγούδια που υπήρχαν σε EP ή μόνο στις βινυλιακές εκδόσεις των LP τους. Σχεδόν μοιραία σε τέτοια εγχειρήματα υπάρχουν και δευτεράντζες (εξηγούμαστε: για τα δεδομένα των Tindersticks, άλλοι θα πουλούσαν στον διάβολο μισοτιμής την ψυχή τους για τέτοια κομμάτια), κομμάτια που μοιάζουν με ασκήσεις ύφους και πειραματισμούς («Joe Stubble», «Benn») ή μελωδικές μινιατούρες οι οποίες όμως ποτέ δεν …μεγάλωσαν για να γίνουν «κανονικά» κομμάτια («Fruitless», «Bullring», «E-Type Joe»). Δίπλα τους λάμπει όμως η μεγαλειώδης μελωδία του «Kathleen» (του μάλλον ξεχασμένου Townes Van Zandt) όπου τα βιολιά στάζουν «αίμα» και μελωδία, ο ερωτικός ύμνος «Milky Teeth», «η διασκευή τους στο κλασικό πια «Here» των Pavement η οποία είναι ένα πρότυπο για το πως πρέπει να είναι μια διασκευή και η γαλλική εκδοχή του μοναδικού «No more affairs» υπό τον τίτλο «Plus de liaisons» (πως του πάνε τα γαλλικά του Stuart!).

Ολοκληρώντας την ακρόαση, συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά τι ήταν αυτό που έκανε τους Tindersticks τόσο αγαπητούς. Ήταν το ότι είχαν μια μελαγχολία η οποία δεν ήταν ούτε πνιγηρή ούτε στημένη ούτε γραφική… Γιατί μετουσίωσαν μικρούς, καθημερινούς, αντιηρωϊκούς πόνους σε μεγάλη τέχνη… Γιατί δικαίωσαν την εσωστρέφεια σε μια εποχή επιθετικής εξωστρέφειας… Και γιατί η μελαγχολία τους αυτή δεν προξενούσε θλίψη αλλά είχε μια βαθιά ανθρώπινη αξιοπρέπεια… (και επίσης μόλις συνειδητοποιώ ότι ασυναίσθητα χρησιμοποιώ χρόνο παρελθοντικό, αν σας λέει κάτι αυτό).

Και ναι.. Από κάποια στιγμή και μετά κόλλησαν στο βάλτο της επανάληψης, της μανιέρας, του δόγματος «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει», σε όλα αυτά τέλος πάντων πίσω από τα οποία βολεύονται οι άνθρωποι όταν στομώσει η ορμή για το καινούργιο και αρχίζουν να αναζητούν την ασφάλεια του οικείου και του δοκιμασμένου. Ναι, οι Tindersticks παίζουν εδώ και χρόνια στο ίδιο και το αυτό στυλ, είναι προβλέψιμα τρυφεροί και ζεστοί, αλλά… Αλλά μήπως προβλέψιμα τρυφερό και ζεστό, ίδιο αλλά κάθε φορά διαφορετικό και τόσο απαραίτητο, δεν είναι και το χάδι προσώπου αγαπημένου; Και για να τελειώνουμε, μπορώ να πω ότι ζηλεύω, ή και σχεδόν φθονώ τους νεότερους που θα ακούσουν για πρώτη φορά Tindesticks από τούτον τον δίσκο. Αλήθεια λοιπόν, θα μπορούσα ποτέ να βάλω κάτι λιγότερο από 10 για τον πρώτο δίσκο και 7 για τον δεύτερο.

10 & 7

1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr