Wet dreams

Κι από φωνή…
Από μικρός είχα δυσκολία να απαντήσω στην ερώτηση «ποια είναι η αγαπημένη σου ….» (στα αποσιωπητικά βάλτε: ηθοποιός, τραγουδίστρια, μοντέλο κλπ.). Αντιθέτως δεν δυσκολευόμουν διόλου να πω ποια συμμαθήτρια μου αναστάτωνε το ισοζύγιο των ορμονών και ξύπναγε τάσεις αρχέγονες («να την ηπλώσω επί της χλόης και να της υπενθυμίσω τον αληθή επί της γης προορισμόν της γυναικός» που έγραφε και ο Ροΐδης στην «Πάπισσα Ιωάννα» του!) παρά τους κινδύνους «έκθεσης» που ενείχε μια τέτοια εκδήλωση προτίμησης! Ήταν που για να με τραβήξει μια εμφάνιση, για να εκτοξευτεί η φαντασία μου σε πολλές διαστάσεις, ήθελα (και θέλω!) το αντικείμενο του πόθου μου να είναι …τρισδιάστατο, «χειροπιαστό», ένσαρκο, δεν μου έφταναν οι δύο διαστάσεις μιας έντυπης φωτογραφίας, συχνά επεξεργασμένης από το Photoshop σε βαθμό που τα πρόσωπα μοιάζουν με κέρινα…

Επιπλέον και ειδικότερα, η σχέση μου με τη μουσική είναι υπερβολικά προσωπική, συναισθηματική, σχεδόν εγωκεντρική. Οι μουσικές και τα τραγούδια μου «ανήκουν», εγώ τις έχω πλάσει, και τίποτα δεν θέλω να μπαίνει ανάμεσα μας. Ούτε καν ο ίδιος ο δημιουργός («το να σου αρέσει ένας συγγραφέας και να θέλεις να τον γνωρίσεις είναι σαν να σου αρέσει το φουά γκρα και να θέλεις να γνωρίσεις τη χήνα» είχε πει κάποτε ο συγγραφέας Άρθουρ Καίσλερ). Χαρακτηριστικό παράδειγμα: ενώ λάτρευα πάντα τις φωνές των Dead Can Dance και των Cocteau Twins, το δίδυμο των Λιζών δηλαδή, για χρόνια απέφευγα εξεπιτούτου να δω φωτογραφίες τους. Ήταν στη φαντασία μου τόσο αιθέρια, σχεδόν εξωγήινα πλάσματα… Αθώα χρόνια! Ας είναι, προσωπικές εμμονές και ιδιοτροπίες! Εδώ κάνουμε φαντασιώσεις και εξιδανικεύσεις ανθρώπων που ζουν δίπλα μας… Και τελικά, μήπως στην ουσία της η εξιδανίκευση δεν είναι μια ακραία υποτίμηση;
Τη σήμερον εποχή της εικόνας δύσκολο να επιβιώσουν τέτοιοι ρομαντισμοί. Η εικόνα είναι παντού, και όχι μόνο το πρόσωπο, αλλά και το …μπούτι και στο στήθος, η σύγχρονη pop στιγμές λες και μοιάζει με κρεοπωλείο. Δύσκολο είναι άλλωστε να ξεχωρίσεις από το σωρό με τη μουσική αυτή καθαυτή, οπότε επιστρατεύονται τα μεγάλα «μέσα»! Έτσι έχουν δει τα ματάκια μας διάφορες εξαλλοσύνες, από τύπισσες όπως οι Dirty Princess ή οι C.S.S. Μια πρόκληση μελετημένη, προσχεδιασμένη, χωρίς προσωπικό κόστος, χωρίς «κίνδυνο», χωρίς πάθος… Αποστειρωμένη… Όσο sexy και να φαίνονται, μοιάζουν τόσο αδιάφορες, τόσο α-σεξουαλικές, τόσο politically correct προκλητικές, θυμίζοντας σε αναλογία τις πλαστικές «άνευ σεξ» τσόντες του Filmnet και των «ακατάλληλων κάτω των 18» εφημερίδων! Σε αντιδιαστολή θα θυμηθώ μία μουσικό η οποία εκτέθηκε όσο καμία άλλη ίσως στην πρόσφατη ιστορία. Κάποια που μπορεί να μην διέθετε κανένα λαμπρό ταλέντο, αλλά κατόρθωσε να αφήσει ένα έντονο στίγμα μέσα από αναρίθμητες συνεργασίες και προσωπικούς δίσκους (δεν πρέπει να έχει αφήσει τίποτε ανέκδοτο!). Κάποια που ξεγυμνώθηκε, μεταφορικά και κυριολεκτικά, με έναν τρόπο κραυγαλέο, επιθετικό, νοσηρό ακόμη και …πουτανίστικο, ο οποίος όμως είχε συνάμα κάτι το απελπισμένο και το παράφορο. Κάποια που δόθηκε στη μουσική και στον κινηματογραφικό φακό με έναν ωμό εξπρεσιονισμό (για να το πω και …διανοουμενίστικα!). Μια γυναίκα-αρπακτικό! Αναζητήστε τις ταινίες που έχει κάνει με τον Richard Kern («The right side of my brain» και το «Fingered») για να καταλάβετε τι σημαίνει γυναίκα που μπορεί να σου πιει το αίμα (…και άλλα σωματικά υγρά) μέχρι τελικής εξαντλήσεως. Lydia Lunch το όνομα αυτής…

Γενικά μ’ αρέσουν οι γυναίκες που παίζουν με τα όρια, ενίοτε τα ξεπερνούν κι ας μην έχουν αυτό που λέμε «κοινώς αποδεκτή ομορφιά» (ας μην μπούμε στον δαίδαλο του ορισμού της ομορφιάς!). Όπως η Cosey Fanni Tutti των ηχοτρομοκρατών Throbbing Gristle (η οποία μεταξύ πολλών ακροτήτων, κάποτε εργάστηκε ως πόρνη πεζοδρομίου έτσι για την …εμπειρία) ή η διαβόητη Jarboe η οποία ειδικά την εποχή των Swans διέπραξε τα μύρια όσα ακατονόμαστα (λογοκρισία, σεμνότης, ηθική!).
Δεν θα κρύψω επίσης τη φετιχιστική και (δυστυχώς κάποιες φορές) αναπόδραστη γοητεία που ασκούν επάνω μου οι σκοτεινές και μαυροφορούσες υπάρξεις! Τα παραδείγματα πολλά: οι δίμετρες εντυπωσιακές βαμπιρέλες με τα string των κατά τα λοιπά εκπροσώπων της σκυλάδικης πλευράς του gothic Blutengel. Οι πληκτρούδες που διαλέγει κατά καιρούς με καλό γούστο ο Ronny των Clan of Xymox (τα πλήκτρα είναι γενικά όργανο που πάει στις γυναίκες, σε αντίθεση με π.χ. το μπάσο το οποίο συνήθως χτίζει …μπράτσα και πλάτες!). Και παρόλο που γενικά δεν μ’ αρέσουν διόλου οι ξανθιές (βαμμένες και άβαφες!), ειδικά οι βόρειες που πολλές φορές θυμίζουν dominatrix που αναζητά άντρα χαμηλών τόνων για …διδασκαλία (ή έχουν μια κατεψυγμένη ομορφιά όπως η Nico), η Βαλκυρία Anja Huwe των X-Mal Deutschland είναι για μένα η απόλυτη γυναίκα-αράχνη (αναζητήστε στο YouΤube το live video του «Orient» για τα περαιτέρω άρρητα). Όσο για την κιθαρίστρια της εν λόγω αγαπημένης μπάντας, ονόματι Manuela Rickers, δεν υπάρχει κάτι πιο εύγλωττο να γράψω παρά έναν αναστεναγμό… Αχχχ!

Αν προσπαθήσω να «επιμείνω ελληνικά», χωρίς όμως να επεκταθώ στον ζουμερό, χυμώδη και …καμπυλωτό κόσμο του «ελληνάδικου» και των μπουζουκιών, οι επιλογές είναι ελάχιστες. Αυτή όμως που πάντα απολαμβάνω να βλέπω επί σκηνής είναι η Δάφνη των Atria, που καταφέρνει να συνδυάζει μια ώριμη σαγήνη με μια άψογη θεατρική κίνηση.

Και για το τέλος μια εικόνα-ανάμνηση από τις χακί ημέρες: είναι Σάββατο πρωί, μετά τις λίγες πρωινές αγγαρείες, οι μη-εξοδούχοι μαζεύονται στο ΚΨΜ όπου κλασικά η TV παίζει MAD. Εκείνη την εποχή στη βαριά περιστροφή του καναλιού (heavy rotation αλλιώς!) ήταν το videoclip μιας γαλλιδούλας 16χρονης γατούλας, της Alizee, το γνωστό «Moi …Lolita». Ένα κορίτσι με κορμί μίσχο και κοριτσίστικη ανέμελη πονηριά εμφανίζεται να λικνίζεται ξέφρενα στην οθόνη, και ο χώρος αμέσως πλημμυρίζει με έναν πηχτό ανεκπλήρωτο ερωτισμό (α ρε καθηγητά Χάμπερτ, πως σε καταλαβαίνω!). «Αγχωμένη μ…α» που τραγουδούσε κάποτε και ο Μαχαιρίτσας!…

1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr