| 1. | Rest in peace |
| 2. | Summer of love |
| 3. | Trust |
| 4. | Portaling |
| 5. | Incarnation |
| 6. | Golden silence |
Κάθε συγκρότημα, κάθε ομάδα ανθρώπων με έναν κοινό σκοπό για το δούμε και λίγο ευρύτερα, αναζητά, εφευρίσκει ή προβάλει έναν ιδρυτικό μύθο, μια ταυτότητα αναγνώρισης με την οποία θα αναζητήσει μια θέση στις πολυκατοικημένες αγορές του κόσμου. Θεμιτή η πρόθεση τόσο ηθικώς όσο και εμπορικώς, αν αυτή δε η ταυτότητα ενέχει και ουσία είναι μια άλλη ιστορία, όχι πάντα εύκολο να αποκαλυφθεί…
Στην προκειμένη περίπτωση των Prince Rama, ο βιογραφικός «μύθος» λέει ότι οι δύο αδερφές Taraka και Nimai του γένους Larson μεγάλωσαν σε μια κοινότητα Χάρε Κρίσνα κάπου στη Φλόριδα, γεγονός το οποίο προβάλλον ως καθοριστικό για τον χαρακτήρα τους και κατ’ επέκταση τη μουσική τους άποψη. Ακόμη και το όνομα που επέλεξαν είναι μία άμεση αναφορά σε κάποια μυστήρια θεότητα της πολυδαίδαλης ινδικής μυθολογίας. Βέβαια όλα αυτά συνέβησαν πολλές χιλιάδες μίλια μακριά από την Mother India, άλλωστε νομίζω ότι και το κίνημα των Χάρε Κρίσνα σε αμερικάνικο έδαφος δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε, ως μια προσαρμογή για έναν ανασφαλή κόσμο ο οποίος αναζητά μια πνευματικότητα αρχαίας (ή αρχαιοφανούς) προέλευσης. Ή μήπως προϊόν μιας αποικιοκρατικής (και σαφώς ισοπεδωτικής) πρόσληψης μιας τοπικής κουλτούρας (σαν το …κάρυ ένα πράγμα); Απαντήσεις ανοιχτές…
Μία από τις θαυματουργές λοιπόν ιδιότητες της τέχνης και δη της μουσικής είναι ότι σε φέρνει σε επαφή και ενίοτε μπορεί και να σε συγκινήσει με οράματα, συναισθήματα, ιδέες, κοσμοθεωρίες τις οποίες μπορεί να μην συμμερίζεσαι, πόσο μάλλον να ενστερνίζεσαι ούτε κατ’ ελάχιστον. Κι όταν ακόμη δεν το καταφέρνει, σε κάνει τουλάχιστον να συνειδητοποιείς το πόσες διαφορετικές οπτικές γωνίες προσφέρει αυτός ο κόσμος, έτσι για να έχεις μία αίσθηση ότι η δική σου δεν είναι το απόλυτο σημείο αναφοράς 0.
Τέταρτο στη σειρά δισκίο είναι το «Trust now» για το συγκρότημα, χρειάστηκε να υπογράψει με την εταιρεία των Animal Collective για να το φωτίσει λίγο παραπάνω η δημοσιότητα. Το στοιχείο αυτό βοηθά να εντάξουμε τον δίσκο σε ένα πλαίσιο, κάτι στο οποίο δεν συνεισφέρει ας πούμε το γεγονός της παρουσίας του δίσκου στους …new age καταλόγους επιτυχιών (υπάρχουν ακόμη;) του Billboard. Δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο (τουλάχιστον από την εικόνα που έχουμε για το ποιόν του new age). Βέβαια υπάρχει εξήγηση: πέρα από τις ινδοπρεπέις αναφορές, οι Prince Rama τραγουδούν και κάποια μέρη στα σανσκριτικά, ενώ για να ολοκληρωθεί το θρησκευτικό «τουρλού» ηχογραφούν και σε μια παλιά χριστιανική εκκλησία.
Όλα αυτά μπορούν κάλλιστα να στριμωχτούν κάτω από την ομπρέλα της ψυχεδέλειας (η οποία έτσι κι αλλιώς χρωστά εκ γενετής πολλά στην Ινδία). Μια ψυχεδέλεια τελετουργική με την απαραίτητη υπνωτική επαναληψιμότητα (βλ. μάντρα), με μια δόση ελεγχόμενης παράνοιας αλά Malaria (ή Cocorosie σε …ταντούρι διατροφή) η οποία ενώ πλαγιοκοπεί το industrial στην πιο πρωτόγονη του μορφή (βιοτεχνική θα μπορούσα να πω αστειευόμενος) δεν απαρνείται την ποπ γραφή (π.χ. το σύνθι στο «Trust» οφείλει πολλά σε πολλούς).
Όσοι έχουν παρακολουθήσει την μέχρι τώρα πορεία τους θα διαπιστώσουν την απουσία κιθάρας, αι δύο αδελφές είναι μόνες πλέον χωρίς τον κιθαρίστα Michael Collins, με το αποτέλεσμα να είναι κατά τι πιο απογυμνωμένο αλλά συνάμα και πιο διαυγές και βατό, ακόμη κι όταν υποστηρίζεται από ισχνή μελωδικότητα. Στα θετικά πιστώνεται και το γεγονός ότι μέσα σε περίπου 34 λεπτά και 6 τραγούδια ολοκληρώνουν τη μουσική τους πρόταση. Κι αν σας φαίνεται λίγο για LP, να παρατηρήσω ότι οι δίσκοι δεν είναι …γαριδάκια ώστε το «10% παραπάνω προϊόν» να είναι εξ ορισμού πλεονέκτημα (ειδάλλως οι δίσκοι έπρεπε να πωλούνται με το …λεπτό).
Αν ήταν πρώτος δίσκος, θα αφήναμε πολλά περιθώρια για μελλοντικές προσδοκίες. Τώρα μετά τον 4ο δίσκο; Δεν θυμάμαι πολλούς να έχουν μεγαλουργήσει σε τόσο προχωρημένο στάδιο. Ποτέ δεν ξέρεις βέβαια…
7.5
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 