| 1. | This Is Life (f. William Faith) |
| 2. | Found (f. Alan Sparhawk) |
| 3. | To Forget (f. Iva Davies) |
| 4. | Reason to Live (f. Joseph Budenholzer) |
| 5. | Redeemer |
| 6. | A Womans Dreams (f. Monica Richards, Paz Lenchantin) |
| 7. | Into Feral (f. Nic Le Ban, Blixa Bargeld) |
| 8. | Feral Blixa (f. Blixa Bargeld) |
| 9. | Feral (f. Steve Von Till, Paz Lenchantin, Michael Rollins, William Faith) |
| 10. | Your Virgin Martyr (f. Nic Le Ban) |
| 11. | This Is Life, Meridien (f. Percy Howard) |
| 12. | Angel Davi – Rilke Mix (f. David J) |
| 13. | Dark Strong Sauce (f. Mika Vainio) |
| 14. | Bass Force (f. Kris Force)/Angel Jim – Low Rider Mix (f. Jim Thirlwell, Paz Lenchantin, William Faith) |
| 15. | Torn Kiss (f. David Thorn) |
| 16. | Penance (f. James Izzo) |
| 17. | Subtraction (f. Chris Connelly) |
| 18. | Jarboe Feral (Durga) |
| 19. | When the Sun Rises (f. Blind Michael Bradley, Diana Obscura) |
| 20. | Edward Life (f. Edward Ka-Spel) |
Αυτή είναι γυναίκα με παρελθόν! Βίος και πολιτεία! H Marianne Faithfull της σκοτεινής σκηνής. Απόφοιτη της μεγάλης των …Swans σχολής, πρώην συμβία και συνεργάτιδα του Αρχικύκνου Michael Gira, με αξιόλογη solo πορεία και με ένα παρελθόν (για να γίνω και λίγο …Τατιάνα) μάλλον ακόλαστο! Και να που ερχόμαστε συνειρμικά στον τίτλο του δίσκου ο οποίος την ξαναφέρνει στην επικαιρότητα μετά από έξι χρόνια. H Jarboe και οι άντρες της…
Οι άντρες πολλοί, και αρκετοί με όνομα βαρύ σαν ιστορία (μόνο ο Gira απουσιάζει–υποθέτω ότι έχουν μπουχτίσει από συνεργασίες πια!). Πιο ξεχωριστοί (στα χαρτιά τουλάχιστον) ο Blixa, ο Ka-Spel (Legendary Pink Dots) και ο Foetus. Εξίσου πληθωρική και η μουσική. 2 ολόκληρα CD καλύπτει. Να και το πρώτο μειονέκτημα. Η Jarboe ποτέ δεν υπήρξε τόσο μεγάλη συνθέτρια ώστε να επωμιστεί ένα τέτοιο έργο. Μοιραία οι αδιάφορες στιγμές είναι πολλές στο «Men album». Και είναι κρίμα και για τους συμμετέχοντες. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές το όνομα δημιουργεί προσδοκίες τις οποίες δεν ικανοποιεί το κομμάτι. Ο Blixa για παράδειγμα περιορίζεται στους γνωστούς εδώ και πολλά χρόνια …πριονωτούς λαρυγγισμούς του, οι οποίοι όμως έχουν προ πολλού πάψει να ηχούν έστω και παράδοξοι. Άλλα κομμάτια ακούγονται τόσο συμβατικά, ώστε εύκολα θα έβρισκαν μια θέση σε ένα μέτριο LP των …Evanescence! Μήπως έγινα πολύ κακός;; Θα γινόμουνα ακόμη πιο πολύ εάν ανέφερα και τη διασκευή σε Kiss! Ας είναι… Πόσο θα ήθελα πάντως ένα τραγούδι με τον τίτλο «Your virgin martyr» να ήταν καλύτερο!
Ας πιάσουμε όμως και τα καλά του έργου. Εν αρχή… «To forget». Μεγαλειώδης μπαλάντα, η κιθάρα θυμίζει τις καλύτερες στιγμές του Peter Murphy, ένας ύμνος στην ερωτική λήθη, με τη συμμετοχή μέλους των Icehouse (των ποιών;;). Στο δε «Penance» ακούγεται τόσο αφοπλιστικά ευάλωτη, όσο μόνο μια ερωτευμένη γυναίκα μπορεί να ακουστεί. Γενικά είναι θετικό ότι προσπαθεί να ξεφύγει από το στενό κοστούμι του γοτθικού αισθησιασμού, ο οποίος αν και ακαταμάχητα, και ενίοτε επικίνδυνα γοητευτικός, εύκολα μετατρέπεται σε γραφική καρικατούρα. Έτσι ενσωματώνει στοιχεία και από την electronica, από την jazz, φυσικά από το noise μέχρι και από το πάλαι ποτέ trip-hop (στο Massive Attack-ικό «This is life»). Και επεκτείνεται και γεωγραφικώς… Στο «Α woman’s dream» παίρνει στοιχεία από τη λαγγεμένη Ανατολή ενώ το άλλο καλούδι του δίσκου το «Bass Force/Angel Jim» χρωματίζεται από ανδαλουσιανής καταγωγής κιθάρες. Ουσιαστική είναι και η συμμετοχή του Alan Sparhawk, ο οποίος κομίζει κάτι από την βομβώδη μελωδικότητα των Low στο «Found».
Η κεντρική ιδέα του δίσκου είναι τα όνειρα μιας γυναίκας, πως αυτά καθορίζουν την ταυτότητα της και πως αυτή φαίνεται μέσα από τα αντρικά μάτια. Το κατά πόσο κατάφερε να ρίξει έστω και μια αχτίδα φωτός σε αυτά τα προαιώνια ζητήματα, και δη στο ΜΥΣΤΗΡΙΟ γυναίκα, δεν είναι πια ζήτημα μιας «από καθέδρας» ψυχρής μουσικοκριτικής. Είναι ζήτημα καθαρά προσωπικής πρόσληψης και ευαισθησίας…
7
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 