| 1. | Hades I |
| 2. | Eternal Dust |
| 3. | Cause & Cure |
| 4. | Immolate |
| 5. | Here Comes The Wispers |
| 6. | Hades II |
| 7. | Absences |
| 8. | The Stars Are Falling |
| 9. | We Watched The End |
| 10. | Hades III |
Ίσως να μοιάζει απλοϊκή η σκέψη, αλλά έχετε ποτέ σκεφτεί πόσο επηρεάζει την πρόσληψη της μουσικής από τον εκάστοτε ακροατή η τιτλοδότηση της; Ολόκληρη τέχνη είναι η ορθή επιλογή ενός μουσικού τίτλου. Και αν η μουσική είναι έτσι κι αλλιώς απερίγραπτη (και μη ρωτήσει κανείς τι κάνουμε εμείς εδώ τώρα!), οι τίτλοι της πάντως λειτουργούν κατά κάποιον τρόπο σαν οδοδείκτες που βοηθούν την περιγραφή της, που μπορεί να κατευθύνουν, να υποβάλουν ακόμη και να επιβάλουν εικόνες, συναισθήματα, σκέψεις, συνειρμούς. Οι τίτλοι είναι κατά κάποιον τρόπο το «σκονάκι» που δίνει ο μουσικός στον ακροατή για το τι «θέλει να πει ο ποιητής». Ίσως μάλιστα η «δυσανεξία» απέναντι στην καθαρή μουσική, σαν εκείνη για παράδειγμα η οποία φέρει τίτλους όπως «Σουίτα τάδε αριθμός τάδε» να οφείλεται και στην έλλειψη τέτοιων «υποδείξεων». Για να έρθω και σε κάτι πιο σύγχρονο (και διόλου τυχαίο για το προκείμενο), η θεωρούμενη «ψυχρότητα» των Autechre δεν επιτείνεται σε μεγάλο βαθμό από το γεγονός ότι επιλέγουν τίτλους σε μια ακατανόητη μη-γλώσσα;
Ο 27χρονος Paul Regimbeau, (μη σαν παρασύρει το γερμανοπρεπές ψευδώνυμο «φεγγαροκέφαλος» το οποίο έχει επιλέξει, από το Παρίσι είναι ο άνθρωπος), κάνει σαφείς τις προθέσεις του ήδη με το τίτλο. Και με το εξώφυλλο «Hades». Άδης δηλαδή (φτου φτου). Ο δίσκος αυτός, τέταρτος στην πορεία του Γάλλου παραγωγού, είναι η δική του «Εις Άδου Κατάβασις» (έτσι λέγονταν στην αρχαιότητα τα αναγνώσματα τα οποία ασχολούνταν με το βασίλειο των νεκρών), πολλοί το κάνει (νοερά ασφαλώς!) το ταξίδι αυτό στην ιστορία, συναντάται σε σχεδόν κάθε μυθολογία που δημιούργησε ο άνθρωπος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Τον κυκλοφορεί και στην δική του εταιρεία. In Paradisum λέγεται…
Ήδη λοιπόν μας έχει υποβάλει (επιβάλει;) μια σκοτεινή διάθεση. Και ήδη με την πρώτη νότα μας εισάγει στον κόσμο του. Νότα; Οβίδα καλύτερα. Γιατί ο δίσκος ανοίγει με ριπές βαριάς πυροβολαρχίας να αντηχούν στον ορίζοντα, αμέσως έρχονται εικόνες από πεδία μάχης με τον Χάρο να μαζεύει άφθονη …πελατεία για το υποχθόνιο αφεντικό του. Και μια δυσοίωνη τρομπέτα να αιωρείται πάνω από το ρημαγμένο τοπίο, εκεί στη no man’s land, παραμορφωμένες κιθάρες και ηλεκτρονικές τευτονικές αιχμές να προσπαθούν να αναπαραστήσουν ηχητικά την εικόνα. Συνέχεια, «eternal dust», χους ει και εις χουν απελεύσει, all we are is dust in the wind, εντάξει, νομίζω το εμπεδώσαμε το θέμα.
Techno έκανε μέχρι σήμερα ο Mondkopf, και αν πιστέψω τα λεγόμενα, επηρεάστηκε και από το black metal για να στήσει τον δίσκο αυτό. Ομολογώ ότι δεν πολυ-ακούγεται στο τελικό αποτέλεσμα, συχνότερα συναντώ τους Death in June να συναντούν τους Autechre και τους Orbital οι οποίοι συναντούν τον James Holden ο οποίος δεν τολμά -αλλά δεν αποφεύγει- να συναντήσει τον David Jackman. Οι δε αγνώριστα επεξεργασμένες κιθάρες τον φέρνουν πιο κοντά σε doom και post-rock δρόμους.
(Καμιά φορά νομίζω είναι χρήσιμο να μη διαβάζεις περιγραφές άλλων πριν ακούσεις έναν δίσκο.)
Ξεπερνώντας το αρχικό πολεμοχαρές κλίμα, η πραγματική ουσία και χάρη του δίσκου αποκαλύπτεται αργότερα. Όταν κοπάσει ο ορυμαγδός και τολμήσεις να ξεμυτίσεις από το …προστατευτικό όρυγμα. Η τροπή αλλάζει, οι ρυθμοί πέφτουν, μικρομελωδίες οι οποίες πριν ξεπηδούσαν μέσα από το ηχητικό χάος, έλαμπαν και χάνονταν σαν τροχιοδεικτικά βλήματα, τώρα προλαβαίνουν να δώσουν ένα συναισθηματικό χρώμα και να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα η οποία μπορεί να υποβάλει (επιβάλει;) τη συγκίνηση. Από το «Absences» έως το «We watched the end».
Ωραίος δίσκος, συμπαγής. Παρά τον τίτλο του. Εξαιτίας του τίτλου του.
(Καμιά φορά νομίζω είναι χρήσιμο να μην κοιτάς τους τίτλους πριν ακούσεις έναν δίσκο.)
Bouquet of dreams 