| 1. | Babymaking |
| 2. | Upsilon |
| 3. | Drips |
| 4. | Decided Knowledge |
| 5. | I Should Have Read |
| 6. | In n Out |
| 7. | Given Thing |
| 8. | Don΄t Sit Back (Frankie Said) |
| 9. | Accelerate |
| 10. | Tidal Weight |
| 11. | Be Right Back |
Αχ αυτά τα 80s… Από τότε που ξεκίνησε τούτο το κακό (το «κακό» πάρτε το και με την καλή του έννοια) με την αναβίωση, ανακύκλωση, ανα-οτιδήποτε τους (κάπου εκεί στο γύρισμα του αιώνα πρέπει να ήταν), τα εμπεδώσαμε σε κάθε δυνατή εκδοχή. Ειδικά το σκοτεινό κομμάτι τους έχει κυριολεκτικά …βρικολακιάσει. Ψυχρότητα, άγχος, κλειστοφοβία, στοιχειωτικά μίνιμαλ μπίτια και αυτοκαταστροφικές κιθάρες, …άπλετο σκοτάδι και κάθε απόχρωση του γκρίζου, όλα αυτά τα έχουμε στο ιατρικό μας ιστορικό, το τι έχουμε περάσει και ακούσει γιατρέ μου δε λέγεται, και να που τα ξανα-περνάμε… Και εντάξει, πάντοτε η νεολαία έλκεται από το σκότος και τη μελαγχολία (ειδικά αν υπάρχει και μια ερωτική απογοήτευση από πίσω), είναι και ένας τρόπος ομοιοπαθητικής αυτός, η σημερινή ομολογουμένως έχει και κάποιους λόγους παραπάνω. Ίσως και πιο απτούς. Νομίζω…
Από την άλλη μεριά όμως, υπήρξε κι ένα κομμάτι των 80s το οποίο δεν βρήκε τόσους πολλούς πρόθυμους επιγόνους. Και όχι δεν μιλάω για το mainstream, το οποίο εν μέρει ξανα-εμφανίστηκε στις μέρες μας απενοχοποιημένο, ενίοτε μάλιστα και ως εναλλακτική πρόταση. Αναφέρομαι σε εκείνη την ποπ η οποία ήταν «σάρξ εκ της σαρκός» του underground, η οποία όμως δεν ακολούθησε όλες του τις σκοτεινές επιταγές. Η οποία όμως ενώ φλέρταρε με τα τσαρτς και την δημοφιλία, δεν υπάκουε ούτε στις αντίστοιχες επιταγές, της έλειπε εκείνη η χαρακτηριστική αλαφρόμυαλη …αλαφρότητα, με αποτέλεσμα ποτέ να μην γίνει οργανικό κομμάτι του mainstream. Δύσκολη η προσπάθεια να επιτευχθεί μια ισορροπία ανάμεσα στην art και την pop, ανέκαθεν δύσκολο το εγχείρημα γενικά να βρίσκεσαι κάπου στο ανάμεσα, στο περίπου…
Μιλάω λοιπόν για σχήματα όπως οι Blow Monkeys, οι Blue Nile, οι Scritti Politti (της δεύτερης περιόδου), ακόμη και οι XTC με τους Prefab Sprout και τους Japan, των οποίων οι παραγωγές ήταν καθαρές και στιλπνές, τα σύνθια τους δεν σου σήκωναν την τρίχα, το μπάσο δεν σε έριχνε σε κατάθλιψη. Για σχήματα τα οποία είχαν την αποδοχή (κάποιων) κριτικών, γνώριζαν και επιτυχίες εκεί κάπου από το Νο.10 και κάτω συνήθως, χωρίς όμως ποτέ να κάνουν το μεγάλο άλμα…
Και ενώ δεν έχουμε πει ακόμη ούτε λέξη για τον δίσκο των Dutch Uncles, ουσιαστικά τα έχουμε πει τα περισσότερα. Γιατί στη γενεαλογική συνέχεια όλων των παραπάνω αναφερθέντων είναι που θα συναντήσουμε τούτους τους πέντε θείους από την Ολλανδία, οι οποίοι στην πραγματικότητα από το Μάντσεστερ είναι, και για να ακριβολογούμε από μια κωμόπολη πιο έξω ονόματι Μαρπλ. Οι οποίοι δεν είναι νέοι στο κουρμπέτι, το παλεύουν καιρό, αυτός είναι ο τέταρτος τους δίσκος και θα λέγαμε ότι καλά τα κατάφεραν επιτέλους να «επικαιροποιήσουν» τον ήχο αυτό, για να χρησιμοποιήσουμε και μια έκφραση του πολιτικού συρμού, πετυχαίνοντας μια ολοκληρωμένη αισθητική πληρότητα την οποία δεν έχουν καταφέρει πολλοί (κάτι Wild Beasts θυμάμαι μόνο έτσι πρόχειρα).
Ξεκινώντας και από το εξώφυλλο μάλιστα, μια εξαιρετική μίνιμαλ δημιουργία η οποία θυμίζει (και όχι μόνο λόγω της πισίνας) David Hockney, έναν ποπ στην ουσία του ζωγράφο ο οποίος είχε και τις ιδιόμορφες του γωνιές όμως. Κατ’ αναλογία και η ποπ των Dutch Uncles είναι σαφώς ιδιόμορφη αλλά συγχρόνως απόλυτα προσβάσιμη, καλοσιδερωμένη. Έχει εννοείται τις εξυπνάδες και τις παραξενιές μέσα της, πνευστά και έγχορδα εδώ κι εκεί βάζουν πινελιές, η δε φωνή του Duncan Wallis είναι αρκούντως εκκεντρική χωρίς όμως να προβαίνει σε ακρότητες, ηχοχρωματικά προσπαθεί να σταθεί κάπου δίπλα στον Martyn Bates και τον David Sylvian (προσπαθεί είπαμε, γιατί του βγαίνει και κάτι σε George Michael). Αλλά μέχρι εκεί…
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το πως αυτή «η μουσική για διανοούμενους» (όπως την θέλουν οι ίδιοι) συναρθρώνεται με το νοηματικό περιεχόμενο του δίσκου. Ένα χαλαρό κόνσεπτ το οποίο ασχολείται με τα ζητήματα της σημερινής μετά-20s/30s γενιάς η οποία μεγαλώνει στην Ενωμένη Ευρώπη της λιτότητας. Εν προκειμένω λοιπόν οι «διανοούμενοι» είναι όλα αυτά τα υπερ-σπουδασμένα παιδιά, τα οποία αφού έκαναν συλλογή καλών πτυχίων (κι ένα MBA απαραιτήτως) και ο δρόμος τους φαινόταν στρωμένος, ξάφνου βρέθηκαν μπροστά στην πραγματική ζωή και τα αμείλικτα προβλήματά της. Η δουλειά που δεν έχω και με αγχώνει, η δουλειά που έχω και με αγχώνει ακόμη περισσότερο, μαζί και τα προαιώνια θέματα των σχέσεων, είμαι καλός εραστής/ερωμένη, θα κάνω οικογένεια, θα γίνω πατέρας/μάνα; Και αν ναι, πότε; Σε αυτό το πλαίσιο, ενδεικτικό είναι το «Upsilon», το καλύτερο κομμάτι του δίσκου (μαζί με το «Decided Κnowledge»), όπου η ιδέα πηγάζει από σχήμα του γράμματος Υ, το οποίο συμβολίζει μια διχάλα στη ζωή, εκεί όπου ανοίγονται μπροστά σου δύο δρόμοι (ή και πόρτες αν προτιμάτε), εκεί που πρέπει να πάρεις μια κρίσιμη απόφαση και κανείς δεν σου εγγυάται τίποτε. Έτσι είναι όμως η ζωή…
Μην ανησυχείτε όμως. Τουλάχιστον όσον αφορά τον δίσκο αυτό, όλα αυτά είναι δοσμένα με ποπ (απολιτίκ) περιτύλιγμα, στο κομψότατο κουστουμάκι των Dutch Uncles δεν βρίσκεις ούτε έναν τόσο δα λεκέ, ούτε ένα ελάχιστο ίχνος βρωμιάς. Σαν να εκφράζεται έτσι και η ανεμελιά της νεότητας, η αίσθηση ότι ο χρόνος είναι μπροστά και ο ορίζοντας της ενηλικίωσης πάει μέχρι και πολύ πέρα από το όριο των 30 (για να μην πούμε ότι πιάνει και τα 40). Και δεν μπορεί, κάτι θα γίνει, θα στρώσουν τα πράγματα. Είναι κι αυτό το αποψινό πάρτυ που έχω να πάω…
Bouquet of dreams 