:: Μικρή καθημερινή ιστορία. Η οποία μάλιστα επαναλαμβάνεται με ολοένα αυξανόμενη συχνότητα. Να σημειώσω κατ’ αρχήν ότι πάντοτε πριν διασχίσω κάποιο δρόμο σε φανάρι διάβασης, τσεκάρω εάν σταμάτησε η κυκλοφορία, κι ας είναι το φανάρι βαθύ πράσινο, μιας που δεν εμπιστεύομαι καθόλου τις περί «βαθιού πορτοκαλιού» αντιλήψεις των περισσότερων αυτοκινητιστών. Τώρα τελευταία όμως ένας νέος ύπουλος και αθόρυβος κίνδυνος έχει ενσκήψει. Ουκ ολίγες φορές έχει τύχει να σταματήσω κυριολεκτικά τελευταία στιγμή πριν κάποιος …χαρούμενος ποδηλάτης πέσει επάνω μου, αγνοώντας εντελώς την ύπαρξη βαθυκόκκινου φαναριού. Χτες άλλος εκνευρισμένος ποδηλάτης μου κουδουνίζει για να παραμερίσω από το πεζοδρόμιο. Αν αναφερθώ δε σε μονόδρομους τότε θα ξεκαρδιστούμε από τα γέλια.
:: Δεν θα παραβιάσω ανοιχτές πόρτες ούτε θα χαλάσω ψηφιακά kilobytes για να ανακυκλώσω τα αυτονόητα για την αξία του ποδηλάτου ως οικολογικού μέσου μεταφοράς κλπ κλπ. Γνωστά αυτά και αδιαμφισβήτητα. Για ποια εναλλακτικότητα όμως μιλάμε και με ποια ουσία περιεχόμενου, όταν και ο ποδηλάτης αναπαράγει την καφρίλα των ελληνικών δρόμων; Ο σεβασμός δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται, και κυρίως με τη συμπεριφορά απέναντι στον πιο αδύναμο. Εκεί φαίνεται ο πραγματικός αντιεξουσιαστής (με την ευρεία έννοια του όρου), δεν κρίνεται στα ηρωικά λόγια. «Είμαστε άνθρωποι των έργων» που έλεγε και ο Μαυρογιαλούρος (πριν γκαρίξει ο γάιδαρος)…
:: Θα μου πείτε, δες και τη θετική πλευρά. Πόσο πιο επικίνδυνοι θα ήταν όλοι αυτοί αν είχαν ξαμοληθεί στο δρόμο με το τιμόνι; Εν τέλει τι περιμένεις από μια κοινωνία μαγκιάς και επιθετικότητας, όπου ο καθένας ξεσπά στον πιο ανίσχυρο σε έναν τεράστιο φαύλο κύκλο εκτόνωσης; Αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει…
:: Και μην ακούσω δικαιολογίες σαν εκείνες των συνδικαλιστογιατρών όταν τους ρωτούν για το φακελάκι: «αχ, ένας ελέφαντας, δεν τον είχα προσέξει», «είναι μειοψηφία που δεν χαρακτηρίζει τον κλάδο» και αλλά τέτοια συγκινητικά.
:: Να έλειπε τουλάχιστον αυτή η εύκολη ιδεολογικοποίηση, αυτό το σύμπλεγμα υπεροχής «εγώ προστατεύω το περιβάλλον» γαρνιρισμένο με περιφρόνηση απέναντι σε εσένα που «δεν κάνεις τίποτε» (είναι η ίδια πετριά έξαλλου μεσσιανισμού που συναντώ και σε πολλούς χορτοφάγους).
:: Τώρα που το σκέφτομαι, εγώ είμαι φανατικός πεζός. Άρα μπορώ να ισχυριστώ ότι κάτι κάνω κι εγώ για τη σωτηρία του κόσμου. Ουφ, τώρα μπορώ να αλλάξω πλευρό…
:: Αναρωτιέμαι, υπάρχει μήπως στην εφορία κανένας Κ.Α.Δ. (όσοι συμπληρώνετε φορολογικές δηλώσεις καταλαβαίνετε) με τίτλο «Έλληνας»; Παράλειψη νομίζω. Πως αλλιώς θα κατοχυρωθεί και νομικά η πελατειακή σχέση με την πατρίδα που έχουν αναπτύξει διάφοροι πατριώτες;
:: Την ίδια ώρα που ακόμη και τα Ολυμπιακά ακίνητα, οι πιο προβεβλημένες μάλιστα κρατικές ιδιοκτησίες, ρημάζουν ως συμβολικά μαυσωλεία-κενοτάφια του εθνικού παραληρήματος του 2004, οι κομματικοί γλωσσολόγοι προσπαθούν να διευκρινίσουν τη διαφορά μεταξύ αξιοποίησης και εκποίησης. Κι εγώ αναλογίζομαι τι δουλειά έχει το κράτος να παριστάνει τον κτηματία; Μήπως επειδή το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιουσίας είναι καταπατημένο από διάφορους υπερήφανους κτηματόφρονες (διάβαζε συνώνυμα με το εθνικόφρονες); Κι αν το κράτος δρα προδοτικά, «ξεπουλημένο στα ξένα συμφέροντα», τι θα μπορούσε να πει κανείς για παράδειγμα για τη Μάνη, την πιο εθνικοφρόνως «καθαρή» περιοχή (κατά τον εμφύλιο λεπίδι και μαχαίρι καθαρίστηκε κάθε αριστερό ρουθούνι), όπου πολλές εκτάσεις είναι πουλημένες στους …Γερμανούς;
:: Αμύνεσθαι περί πάρτης που έλεγε κι ένας παλιός εξαρχειώτικος τοίχος.
:: Μέσα σε ένα εθνεγερτικό κλίμα ομοψυχίας και ομόνοιας παρακολουθήσαμε και την πορεία της υποψηφιότητας του «Κυνόδοντα» για τα Όσκαρ (αυτά τα βραβεία δεν ήταν που κάποτε τα σνομπάραμε ως όργανα της αμερικανικής προπαγάνδας;) Το ότι η ταινία μοιράστηκε στο φιλοθεάμον κοινό από την ελληνική Bild δε θα το σχολιάσω. Ούτε θα σταθώ στον αμήχανο κινηματογραφικό εθνικισμό των μεσημεριανάδικων (εύκολος στόχος και φτηνός). Θα σταθώ όμως με αλλεργική αντίδραση απέναντι σε διάφορες εκδηλώσεις συλλογικής υπερηφάνειας. Γενικά τέτοιου τύπου ψευδεπίγραφες συλλογικότητες αφορούν άλλες νοοτροπίες και ιδεολογίες. Μπορώ να αισθανθώ περήφανος μόνο για ότι (και αν!) έχω καταφέρει προσωπικά εγώ. Άντε να τεντώσω τον κύκλο στο άμεσο οικογενειακό-φιλικό περιβάλλον. Ειδάλλως κατ’ αναλογία, θα έπρεπε να …ντρέπομαι για όλα τα κινηματογραφικά ανοσιουργήματα που έχουν γυριστεί κατά καιρούς στη χώρα. Και όχι μόνο…. Ούτε είμαι υπερήφανος για τον Λάνθιμο λοιπόν, ούτε αισθάνομαι ντροπή για τον …Όμηρο Ευστρατιάδη (τυχαία επιλογή).
:: Την κριτική του Ριζοσπάστη (γενικά είναι άδικο να αναφέρομαι στο όνομα του μέσου και ότι του συντάκτη, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση το μέσο υπερτερεί) για την ταινία πιθανώς να τη διαβάσατε (αν όχι, θα τη βρείτε εδώ). Κυκλοφόρησε άλλωστε ευρέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με μια απροκάλυπτη (και εν μέρει κατανοητή) δόση χλεύης. Κι όμως… Ας κάνουμε μια στάση στην προφανή ροή της σκέψης. Όταν κι εμείς κρίνουμε έναν δίσκο, δεν τον φιλτράρουμε μοιραία και μέσα από τα δικά μας ακούσματα, προκαταλήψεις, ιδεοληψίες, κι εμμονές; Προσωπικά θεωρώ μάλιστα αυτές τις κριτικές πιο χρήσιμες και πιο τίμιες από τις «κριτικές» οι οποίες εκθειάζουν άκριτα τον γνωστό και τον φίλο, τις κριτικές που αναπαράγουν τα δελτία τύπου, τις κριτικές που έχουν πωληθεί εκ των προτέρων στην εκάστοτε εταιρεία-διοργανώτρια με αντάλλαγμα ένα διαφημιστικό κόκαλο ή μία τσάμπα πρόσκληση. Κι αν ακόμη διαφωνώ σφοδρά με το περιεχόμενο του συγκεκριμένου άρθρου, αναγνωρίζω ότι δίνει μια άλλη οπτική την οποία δεν είχα καν διανοηθεί. Λαθεμένη; Ας μου υποδείξει όμως κάποιος την ορθή!
:: Να πούμε τώρα ένα παραμύθι για μια χώρα φανταστική. Τονίζω, ανύπαρκτη! Μια ομάδα ανταρτών λοιπόν (κάποιοι από τους οποίους μάλιστα διετέλεσαν παλιότερα συνεργάτες του καθεστώτος), μια όμορφη μαρτιάτικη αυγούλα παίρνει τα όπλα ενάντια στην αυταρχική κεντρική εξουσία. Στην αρχή με καύσιμο τον ενθουσιασμό έρχονται …δαυίδιες νίκες. Όσο όμως περνάει ο καιρός, η καταθλιπτική υπεροπλία του καθεστώτος και οι έριδες μεταξύ των επαναστατημένων οδηγούν την επανάσταση στα πρόθυρα της ήττας. Κι εκείνη την κρίσιμη στιγμή, όπου ο …διαιτητής έχει αρχίσει ήδη να μετράει για το νοκ-άουτ, οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου αποφασίζουν να επέμβουν στρατιωτικά υπέρ των εξεγερμένων. Έχουν πολλά συμφέροντα στην περιοχή, τα οποία και καλύπτουν κάτω από ένα φύλλο συκής ψευδεπίγραφων διακηρύξεων για ανθρώπινα δικαιώματα. Η επέμβαση είναι συντριπτική, οι στρατιωτικές δυνάμεις του καθεστώτος υφίστανται πανωλεθρία. Και έτσι το παραμύθι μας φτάνει στο χάπι έντ, η Συμμαχία απονέμει την ανεξαρτησία στους επαναστατημένους (μαζί με άφθονα δάνεια ώστε να ελέγχει εξ αρχής το νεογέννητο κρατικό μόρφωμα) και με ηγεσία διαλεγμένη και υποστηριζόμενη από την ίδια. Και μετά έζησαν αυτοί καλά, κι εμείς (εμείς, ξαναλέω) καλύτερα…
:: Πριν αφήσετε την οθόνη και από …παβλόφια αντίδραση τρέξετε σε καμιά πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία, να τονίσω ότι το παραμυθάκι τούτο ΔΕΝ αναφέρεται στη Λιβύη… Και ο κακός ΔΕΝ είναι το ΝΑΤΟ.
:: Εκείνο το περίφημο αθάνατο κρασί του ’21, μήπως τελικά αποδείχτηκε κρασί χύμα ποιότητας; Πως αλλιώς να εξηγηθεί το εθνικό …hangover εδώ και δεκαετίες;
:: Αλήθεια, εκείνη η ρημάδα η Αίγυπτος, τι να απέγινε;
:: Όλα καλά στην Αίγυπτο, το ίδιο και στην Ιαπωνία, από τη στιγμή που δεν κινδυνεύει κανένας Έλληνας.
:: Δεν ασχολούμαι με την κρίση. Όχι φυσικά επειδή δεν με αγγίζει. Είναι όμως που αισθάνομαι αδύναμος. Τι νόημα έχει επίσης μία ακόμη άποψη – συνταγή για την έξοδο από το αδιέξοδο; Αυτές αφθονούν. Δημοσιογράφοι, έντυποι ή …άτυποι, πολιτικοί, απολιτικοί, διαχειριστές πολυκατοικίας και ξαδέρφες με εσωτερική πληροφόρηση έχουν όλοι από μία (ενίοτε και περισσότερες). Τολμώ να πω ότι συναγωνίζονται σε αριθμό εκείνες για το τέλειο …ριζότο.
:: Μου έρχεται έτσι συνειρμικά στο νου μια σκηνή από το «Ρετιρέ» (ένοχη απόλαυση, το ομολογώ), όπου ο πρωταγωνιστής Ιάσονας αισθάνεται έναν πόνο στο στομάχι, και όλοι οι φίλοι – συνάδελφοι-συγγενείς, καλοθελητές γιατροί σπεύδουν να προτείνουν το δικό τους γιατροσόφι και εντελώς αντικρουόμενες δίαιτες. «Με τίποτα χόρτα». «Μόνο χόρτα». Ρετιρέ γίναμε (δις), θα μπορούσε να είναι ένα …πολιτικό σχόλιο.
:: Στο τέλος, αν θυμάμαι καλά, ο Ιάσονας τους αγνοεί όλους απηυδισμένος…
:: Εν τω μεταξύ πέφτω τις προάλλες (τηλεοπτικά ευτυχώς) πάνω σε πολιτικό ο οποίος με περισπούδαστο σίγουρο ύφος παραθέτει σε κομματικά μπουκωμένο ακροατήριο τη δική του συνταγή για την έξοδο από την κρίση: «Ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη». Τρεις φορές μάλιστα, για να είναι υποθέτω πιο αποτελεσματική. Φαντάζομαι πως θα αντιδρούσατε εάν ο γιατρός στον οποίο έχετε καταφύγει πονεμένοι, σας έλεγε ότι το φάρμακο για την ασθένειά σας είναι «υγεία, υγεία, υγεία». Ίσως και να είχε δίκιο, μόνο όμως εάν η πάθησή σας ήταν η χρόνια έλλειψη χιούμορ…
:: Τι είναι πιο τρομακτικό; Ότι αυτός ο άνθρωπος θέλει να κυβερνήσει ή ότι κάποιοι θα τον ψηφίσουν για να κυβερνήσει;
:: Από την άλλη μεριά του φάσματος, περισσότερο απορώ παρά τρομάζω με τους διαφόρους χαιρέκακους εμπόρους του φόβου που φαντασιώνονται ότι μέσα στην αναμπουμπούλα ήρθε η ώρα να θάψουν τον καπιταλισμό (ή έστω, λιγότερο …μαξιμαλιστικά να τσιμπήσουν κανένα ποσοστό παραπάνω). Ο οποίος και ανθεί λίγα χιλιόμετρα παραδίπλα, η κρίση δεν είναι παγκόσμια, κι ας το ξεχνάμε με τη δυτικο-μυωπική μας οπτική. Μόνο που οι δικές τους συνταγές, σα να μου θυμίζουν ώρες-ώρες παραφρασμένη μια περίφημη ρήση του λαϊκού φιλόσοφου Βαμβακούλα. Αριστεροί με την τσέπη των άλλων…
:: Δύσκολα τα βλέπω τα πράγματα για τους πολιτικούς, ειδικά τώρα που ο Γιανναράς απενοχοποίησε και το γιαούρτωμα («μια εξευγενισμένη μορφή αποδοκιμασίας» έγραψε). Έχω πάντως την απορία εάν είχε την ίδια άποψη την ειδυλλιακή δεκαετία του ’60 με τους νόμους 4000 και τους παιδονόμους-καθηγητές που δίδασκαν με τη βίτσα και το μπλοκάκι κοινωνικών φρονημάτων; Είχε επίσης ανακαλύψει από τότε τη φαύλη κομματοκρατία, ή μήπως αυτό συνέβη μετά το 1974 όταν και ξεκίνησε ο …κατήφορος;
:: Υπερβολική δόση Δαλιανίδη έχει το σημερινό μενού. Να ανησυχήσω;
:: Ας κλείσουμε με μια νότα μουσική. Δύο τραγούδια επίκαιρα. «Dragons fly (over Cyrenaica)» λένε οι Kastrierte Philosophen. Δεν υπήρξαν σπουδαία μπάντα οι Ευνουχισμένοι Φιλόσοφοι, είχαν όμως τις στιγμές τους, με κορυφαία τούτη εδώ την ύπουλη ηλεκτρονική μελωδία με τα δηλητηριώδη φωνητικά. Την ίδια περίπου εποχή, οι συμπατριώτες τους Kraftwerk ξαναηχογραφούν σε ψηφιακή μορφή παλιά τους αριστουργήματα. Η πληγή του Τσερνομπίλ είναι ακόμη χαίνουσα, έτσι στο νέο «Radioactivity» προσθέτουν ένα πολιτικά ορθό «stop» και αποσαφηνίζουν τη θέση τους. «Radioactivity is in the air for you and me»…
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 