A Second of June – The inside laws (Kim)

1.	Shy ink
2.	June the third
3.	Litany
4.	Dago Bay
5.	HMGWY
6.	Duplicity vs Sincerity
7.	Malka
8.	What a time

Τούτη την εποχή στη Γαλλία έχει ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος (με πρωτοβουλία του μεσιέ …Μπρουνί ασφαλώς) περί «γαλλικής ταυτότητας», «ποιοί είμαστε», «από που ερχόμαστε» κλπ κλπ. Διόλου περίεργο, διόλου πρωτοφανές (ήδη και στα δικά μας μέρη διαφαίνεται μια τέτοια εξέλιξη)… Είναι γεγονός ιστορικά αποδεδειγμένο ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όταν η άρχουσα τάξη αισθάνεται τριγμούς και θέλει να αποπροσανατολίσει τον λαό από τα πραγματικά του προβλήματα (ωχ, μπήκε κατά λάθος η …αριστερίστικη κασέτα!), τότε υπάρχει εύφορο έδαφος για ανάπτυξη διαφόρων «εύοσμων» μπουμπουκιών (ή …μπουμπούκων εάν είσαι χώρα-παρωδία), με τα δήθεν θεωρητικά ζητήματα των ταυτοτήτων να στοχοποιούν τους ξένους-μετανάστες ως πηγή του Κακού. Τελικά ανθρώπινο κρέας θα μυρίσει σε ένα έργο που έχει ξανανέβει στο παρελθόν (θυμηθείτε μόνο τι -μπρρρ- μας κληροδότησε η κρίση του 1929).

Αισθάνομαι (κι ας μοιάζει ίσως με νοηματική υπέρβαση) ότι κατά κάποιον τρόπο δίσκοι σαν αυτόν των Α Second of June είναι μία έμμεση απάντηση στους παραπάνω προβληματισμούς. Γιατί το «The inside laws» παρόλο που είναι δημιούργημα τριών παιδιών από την Αλσατία (το φύσει κοσμοπολίτικο Στρασβούργο συγκεκριμένα), περιοχή στην οποία ο Λεπέν χτύπαγε εικοσάρια ποσοστά, είναι ένας δίσκος ο οποίος δεν φέρει επάνω του καμία βούλα «γαλλικότητας», κανένα ίχνος μουσικού σωβινισμού (σημειώστε: γαλλικής προέλευσης λέξη!)

Γαλλικό shoegaze λοιπόν; Κάπως έτσι… Βέβαια εκεί που οι Μ83 το ανακάτεψαν με κοσμικές τευτονικές επιρροές, οι δε παλιότεροι Vortex (θυμάστε το «Eksaiphnes»; όχι;; αναζητήστε το!) το τράβηξαν και το έσυραν στα χωράφια του post-rock, οι A Second of June παραμένουν παραδοσιακοί στον πέραν της Μάγχης ήχο… Κάτι σαν τους Slowdive αν έριχναν περισσότερο βάρος στη μελωδία παρά στην ατμόσφαιρα; Και όχι μόνο… Θα χρειαστεί να προσθέσω πολλά ακόμη μίλια θάλασσας για να φτάσω στη γη «down under» και τους For Against. Ή τους υπερατλαντικούς Blonde Redhead…

Ξεπερνώντας λοιπόν το μινιμαλιστικό (και πρόχειρο το λες) εξώφυλλο, συναντάμε 8 τραγούδια (4 σε κάθε πλευρά θα λέγαμε παλιά!) που λες και συνοψίζουν με νεανική φρεσκάδα 30 χρόνια κιθαριστικής ιστορίας και αναμνήσεις από την εποχή των coldwave παγετώνων, πάνω σε δρόμους που άνοιξαν με το σπαθί-μπάσο τους οι …. (συμπληρώστε κατά βούληση τις γνωστές …SOS αναφορές). Και δεν μπορείς παρά να αισθανθείς μια ζεστή κιθαριστική οικειότητα με παιάνες όπως το «Litany» ή να παρασυρθείς από την «χάνεσαι…χάνονται.. στροβιλιζόμαστε» αίσθηση του «Dago Bay».

Γαλλικό shoegaze λοιπόν; «Παγκοσμιοποίηση!», «ισοπέδωση!», «Mc Donald’s!» θα πεταχτεί πάλι ο …Τσίπρας μέσα μου! Που είναι η εθνική πολιτιστική ιδιαιτερότητα; Έχει βάση και αυτή η ανάποδη οπτική των πραγμάτων αναμφισβήτητα, και ας ισορροπεί λεπτά και πολύ επικίνδυνα με μια φαινομενική ιδεολογική συνάφεια με τις σαρκοζικές θέσεις.

Θα ξεπεράσω όμως τις ιδεολογικές τριβές, και θα μείνω με ερωτήματα: Αν η τέχνη είναι τραύμα όπως έχει λεχθεί, τότε πως μπορείς να τραυματίζεσαι σε μια ξένη γλώσσα; Μήπως ισχύει ότι «καλύτερα να τραγουδάς μπούρδες στα αγγλικά, παρά στη γλώσσα σου» όπως είχαν ομολογήσει με αφοπλιστική ειλικρίνεια κάποιοι Ισλανδοί πιτσιρικάδες στο ντοκιμαντέρ «Screaming masterpiece»; Θα μου άρεσε περισσότερο ο δίσκος αν λεγόταν …»Les lois internes»;

Ας τα αφήσω να αιωρούνται προς προβληματισμό… Ίσως και να ρίχνω άδεια για να πιάσω γεμάτα… Θα μείνει πάντως και ο …Σαρκοζί με την απορία: «πόσο Γάλλοι είναι τελικά οι A Second of June»;

myspace

8

1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr