| 1. | Skogen Skulle Do |
| 2. | Haevnen |
| 3. | Onde Born |
| 4. | Volvens Spadom |
| 5. | Jeg Er Guden, I Er Tjenerne |
| 6. | Nordlys |
| 7. | Mordet |
| 8. | Byssan Lull |
| 9. | Dybt I Skoven |
| 10. | Skadi |
| 11. | Norn |
| 12. | Skadi (demo) |
M; Μ for Murder αν θυμηθώ την παλιά χιτσκοκική ταινία; Μ, εκείνο που ύψωνε εις την νιοστή ο …Ανδρουλάκης σε ένα παλιό βιβλίο του; Ή μήπως απλά το αρχικό του ονόματος της μυστήριας Myrkur. Myrkur με την ευκαιρία σημαίνει στα ισλανδικά σκοτάδι, ήταν και τραγούδι των Sigur των Ros.
Θα μου πείτε και τις μας νοιάζει (η μουσική δεν είναι που μετράει;) αλλά είναι και η ίδια εκείνη που φρόντισε να ρίξει μπόλικο νερό στον μύλο της περιέργειας, διαφημιστική τεχνική παλιά η οποία φαίνεται να έπιασε, από τότε που κυκλοφόρησε το περσινό της ΕΡ πολλοί αναρωτιόντουσαν ποια είναι αυτή η τύπισσα που γουστάρει μαύρα και άραχλα σκοτάδια, αγριάδες και …black metal.
Ωχχχ… Όχι άλλο black metal θα μου πείτε, και δεν θα σας δώσω άδικο, θα συντονίσω τη φωνή διαμαρτυρίας με τις δικές σας. Αξίζει πάντως μελέτης το φαινόμενο αυτό, ή μόδα αν θέλετε να το πείτε, γιατί δηλαδή το black metal συγκεκριμένα έγινε το «νέο μαύρο» και βρήκε ακροατήρια στον μάλλον δυσανεκτικό σε πλατύτερα ακούσματα «ανεξάρτητο» χώρο. Τα οποία πάντως δεν έχουν μετακινηθεί και πολύ μακριά από ηχητική άποψη, απλά μοιάζει το black metal να κομίζει μια σε λελογισμένες δόσεις ευπρόσδεκτη όμως …καφρίλα, έναν έστω και παστεριωμένο πρωτογονισμό ο οποίος μοιάζει να λείπει από τα clean-cut παιδάκια της σύγχρονης, πολλές φορές συμπαθητικά ξενέρωτης indie (μπορεί να ενοχλήσει και σαν άκουσμα την μαμά που θα μπει ξαφνικά στο δωμάτιο – και δεν μιλάω αποκλειστικά για 20χρονα αλλά και για 40χρονα που είναι σήμερα τα νέα …20χρονα).
Στον οποίο χώρο, ας πούμε και της ευρύτερης ροκ, παλιά τα πράγματα ήταν αλλιώς. Είχες μια μπάντα. Τα «παιδιά». Άλλος ήξερε να παίζει, άλλος δεν ήξερε αλλά ήταν ο μάγκας, ο ωραίος, ο πρόστυχος, ο σωστός. Τσακωνόσασταν για τη μουσική (και όχι μόνο) αλλά τα ξαναβρίσκατε στο τέλος πηγαίνατε για καμιά μπύρα μετά τις ηχογραφήσεις. Τώρα πια τα πράγματα έχουν αλλάξει. Και μόνος σου να είσαι μπορεί να παίξεις και ροκ και μέταλ, η καλλιτεχνική «bedroom» μοναξιά δεν είναι πια προνόμιο ή κατάρα των «αυτιστικών» ηλεκτρονικών nerds. Και μπλακ μέταλ να παίζεις μπορεί να μην χρειάζεσαι πια συγκρότημα, τα παραδείγματα πολλά ξεκινώντας από τον ναζί αρχιερέα του είδους Burzum ο οποίος ηχογραφεί πια μόνος (και μπορώ να σκεφτώ αρκετούς λόγους για αυτό) μέχρι και ψαγμένες και πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις όπως ο Ιρανός Ekove Efrits. Ή τούτη η μυστήρια Myrkur.
Η οποία, ταρατατζούμ ταραταζούμ, ας αποκαλύψουμε το μυστήριο, λέγεται Amalie Bruun, κατάγεται μεν από την Δανία του …Βορρά (χρειάζεται να σας θυμίζω την αντίστοιχη του Νότου;) μένει όμως στις ΗΠΑ, έχει κάνει μοντέλο μέχρι και για την Σανέλ ενώ είναι και το ήμισυ της dream pop μπάντας Ex-Cops.
Τι έχει λοιπόν τούτη η Myrkur; Μοιάζει να τα έχει όλα και να συμφέρει. Έχει και «αιθέρια» (ή τσιριχτή αν προτιμάτε) φωνή, έχει και εμφάνιση, γράφει η ίδια κομμάτια και στίχους, παίζει και όργανα, φέρνει μια πάντα αναζωογονητική θηλυκότητα στον μάτσο (ενίοτε και σεξιστικό) τούτο χώρο, όπου οι γυναίκες σπανίζουν σε δημιουργικούς ρόλους περιοριζόμενες συνήθως αποκλειστικά σε ρόλο τραγουδιάρας-μούσας-μουσίτσας της μπάντας. Έχει επίσης και καλούς συνεργάτες (με κυριότερο και καθοριστικότερο τον Gram από την αγέλη των Ulver στην παραγωγή) και καλούς παίχτουρες (με τύπους από Mayhem και Nidingr), δεν είναι λοιπόν τόσο μόνη όσο φαίνεται αρχικά. Και last but not least, έχει και έναν καλολαδωμένο μηχανισμό δημοσίων σχέσεων να ρολάρει για πάρτη της, σε μια ανομολόγητη φιλοδοξία να αναδειχθεί ως μια …Lana Del Rey του χώρου.
Σαν κάτι να ξεχάσαμε όμως. Α ναι, από μουσική, από τραγούδια, από μελωδίες τι γίνεται; Το παλεύει. Με διάφορους τρόπους. Μέχρι και σε μαυσωλείο ηχογράφησε, έτσι για λίγο φυσικό reverb, ωραία πράγματα για να τα γράφει κι ένας μουσικοκριτικός στο κείμενο του (αλλά τελικά ελάχιστη ουσία έχουν). Και κλασικότροπα στοιχεία βάζει στην συνταγή της και μπόλικα άγρια (μεταξύ μας: πιότερο γκροτέσκα) φωνητικά (με μπόλικη βοήθεια από τα εφέ) και κάμποσα riff μεταλλικής ορθοδοξίας. Άλλες φορές τις πετυχαίνει το μείγμα, σε κομμάτια όπως το εναρκτήριο «Skogen Skulle Do» (με τον ευοίωνο τίτλο να σημαίνει «Η πόρνη πρέπει να πεθάνει) ή το πολύ ωραίο «Haevnen». Άλλες φορές όμως (και αυτές είναι οι περισσότερες), και ειδικά όπου η παραγωγή καθαρίζει το τοπίο, αποκαλύπτεται μια συνθετική φτώχεια, μια επανάληψη πολλάκις εφαρμοσμένων στο παρελθόν τεχνικών, π.χ. συναντάμε όλα τα βασικά κόλπα του post rock και του post metal, ξέρετε τώρα, ησυχία και ξέσπασμα, νηνεμία και καταιγίδα, ξέφωτα και σύδεντρα για το πούμε και πιο …δασικώς ποιητικά. Και τελικά θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η μουσική την φέρνει εκεί όπου ξεκίνησε όλη η ιστορία. Στο …indie. Έτσι, σε ένα ακόμη από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν, το «Onde Born», η Myrkur ακούγεται σαν μια τσαντισμένη …Emma Anderson (Lush). Κατά μία έννοια λοιπόν και η …Lana δεν είναι πολύ μακριά, σαν να της μοιάζει κάπως. Κάποια συμπαθητικά τραγουδάκια, ωραία εμφάνιση, πολύ ντόρος τριγύρω και… Μέχρις εκεί. Επί του παρόντος…
Κοντολογίς, μακρυλογίς… Αντί να συναντήσουμε στον δίσκο μια άγρια και ατίθαση λύκαινα η οποία ουρλιάζει σκιαχτικά «ουυυυυυ» στο πυκνό παρθένο δάσος, μας προέκυψε μια συμπαθητική σκυλίτσα του σπιτιού η οποία βγήκε συνοδευόμενη βόλτα στο άλσος της γειτονιάς και που και που ρίχνει κι ένα «απειλητικό» γάβγισμα που κανέναν δεν ψαρώνει..
6.5
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 