Ώρα 8 βραδινή – Διόδια Μαλακάσας… Ατελείωτες υπομονετικές ουρές… Η άσφαλτος αχνίζει από τη λαύρα… Ένας ταλαίπωρος οδηγός ανυπομονεί να επιστρέψει σπίτι μετά από σκληρό εργασιακό δεκάωρο… Βλέμμα απόγνωσης… «Μα είναι δυνατόν και σήμερα κίνηση; Μα πού πάνε όλοι αυτοί τέτοια μέρα»;;
Ώρα 8 βραδινή – Καφετέρια κάπου στα …Εξάθλεια. Παράξενη ερημιά… Η σερβιτόρα νταγκλιασμένη από τη ζέστη έχει αράξει σε μια καρέκλα… Στο βλέμμα του αφεντικού, ένα μείγμα εκνευρισμού και απορίας… «Πού είναι τα παιδιά σήμερα; Την έκαναν κιόλας για διακοπές; Έκαναν κανένα ντου οι μπάτσοι και τα μάζεψαν; Τι έχει γίνει διάολε;»
Ώρα 8 βραδινή – Terravibe στη Μαλακάσα… Μυριάδες κόσμου μυρμηγκιάζουν στο ξέφωτο και στα γύρω λοφάκια, έχοντας κατακλύσει κάθε ελεύθερο τετραγωνικό (εκατοστό!)… Δεν είμαι καλός στις εκτιμήσεις πλήθους, αλλά οι 30.000 είναι πιστεύω μια καλή προσέγγιση! Παίρνεις βαθιά ανάσα και τα πνευμόνια σου γεμίζουν οξυγόνο, αιωρούμενα μικροσωματίδια σκόνης, …τετραϋδροκανναβινόλη και διάφορες άλλες πτητικές ευφορικές ουσίες! «Επιστροφή στη φύση», κυριολεκτικά! Όμορφα είναι, κι ας πρόκειται απλώς για μια μικρή ελεγχόμενη νησίδα ελευθερίας… Κάπου χαμένη στην πραγματικά αχανή σκηνή κινείται η Patti Smith… Δεν της ταιριάζει ο ρόλος, αλλά η ίδια δεν μασάει, η μπάντα της είναι διαλεχτή και μερικά τραγούδια της έχουν τέτοια συναισθηματική δυναμική ώστε κινητοποιούν ακόμη και τους αδιάφορους… Παίζει το «Dancing barefoot» και αναρωτιέμαι πόσες από αυτές τις διαφημισμένες υπερεκτιμημένες νεο-folk «τροβαδούρες» μπορούν πράγματι να γράψουν ένα τραγούδι τόσο υποδόρια φλεγόμενο… 10 τέτοιες θέλει στην καθισιά της η Patti… Κλείνει αναμενόμενα με το «People have the power»…
Ώρα 9.30 βραδινή – Ο ήλιος μόλις έχει πέσει και στη σκηνή ανεβαίνει ο Manu και η μπάντα του… Και από τη στιγμή εκείνη, μέχρι το τέλος, πάνω από δύο ώρες αργότερα, θα στηθεί ένα ξέφρενο πάρτυ, το Terravibe θα είναι στη …μία ρόδα και ο κόσμος σε ομαδική παράκρουση. Η μπάντα είναι εξαιρετικά δεμένη και καλοκουρδισμένη, η τρομπέτα βιτσίζει και ο ρυθμός καλπάζει, η σκόνη σηκώνεται ανελέητη, τα τραγούδια μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο, οι εκτελέσεις απιστούν στο πρωτότυπο… Και στο κέντρο ο Manu, ένα υπερκινητικό παιδί επί σκηνής με τη χαρακτηριστικά καρτουνίστικη φωνή του… Έχει τον κόσμο στα χέρια του, τον οδηγεί όπου θέλει, και το ξέρει… Ο ρυθμός κοπάζει για λίγο, καταλαγιάζει σε μια απαλή αλέγρα ρέγγε, για να ξεσπάσει στη συνέχεια και πάλι ακάθεκτος… Έχει και κάποια δυνατά χαρτιά… Το «Clandestino», τόσα χρόνια μετά παραμένει ένα εξαιρετικό και συνάμα συγκινητικό αλλά και τραγικά επίκαιρο τραγούδι, για τους χωρίς χαρτιά παράνομους (!) ανθρώπους. Και το «Mala Vida» ένας ροκ δυναμίτης που κινητοποιεί πόδια αλλά και νου… Κάποιες φορές βέβαια αυτή η «τέρμα το γκάζι» άποψη μπορεί να κουράσει και να γίνει μονότονη, ειδικά εάν είσαι εκτός trip… Είναι γνωστό όμως αυτό. Ο Manu ποτέ δεν διεκδίκησε δάφνες πρωτοτυπίας και πρωτοπορίας, οι μελλοντικοί σοβαροί μουσικοί αναλυτές δεν θα τον περιλάβουν στα κιτάπια τους και στα διάφορα κλινικά αποστειρωμένα Hall of Fame…Γιατί η μουσική του Manu Chao είναι η μουσική στην πραγματικά λαϊκή της διάσταση, χωρίς λαϊκίστικες ευτελείς ρεβεράντζες στο μαζικό χύδην γούστο, μακριά από την γιάπικη κενότητα της Madonna, για να χρησιμοποιήσω ένα επίκαιρο αντι-παράδειγμα. Αγνή ανόθευτη διασκέδαση, ακόμη κι όταν κάνει πολιτικό κήρυγμα (στην προκειμένη περίπτωση για τους αντάρτες Ζαπατίστας και το EZLN του Μεξικού). Μακριά από κάθε σκιά αριστερής μίζερης σοβαροφάνειας… Πώς το έλεγε εκείνη η Emma Goldman; «Αν δεν μπορώ να το χορέψω, τότε αυτό δεν είναι η επανάστασή μου»… Αλλά ξέχασα, αυτή ήταν …αναρχικιά!
Είναι από την άλλη εύκολο αλλά συνάμα και άδικο να κριτικάρεις τον Manu ως «δήθεν», ως «πωλητή επαναστατικών προϊόντων», ως άνθρωπο που εκμεταλλεύθηκε τα σημεία των καιρών και το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης. Φθηνά σχόλια του βολεμένου ο οποίος προσπαθεί να απενοχοποιήσει και να δικαιώσει την προσωπική του αποχαύνωση… Γιατί τελικά, μπορεί όλοι να είμαστε μέλη του συστήματος, αλλά ίδιοι, όχι, δεν είμαστε… Προσωπικά, και μόνο για το γεγονός ότι ο Manu με προσωπικό και πραγματικό κόστος (μετρημένο σε λεφτά για όσους δεν καταλαβαίνουν άλλη γλώσσα!) επιλέγει να παίζει με όσο το δυνατόν φτηνότερο εισιτήριο, αξίζει σεβασμού και εκτίμησης. Την ίδια στιγμή που κανένας από τους διάφορους indie, electro, jazz, blues κ.λπ. κ.λπ. «ήρωές» μας, από αυτούς που έχουν κατά καιρούς περιφέρει το μύθο τους σε τούτη τη γωνιά της γης, δεν έχει ποτέ πατήσει το πόδι του «όχι δεν παίζω με 70 ευρώ, απαιτώ χαμηλότερο εισιτήριο»… Γιατί καλά είναι τα ροκ παραμύθια της «παρακμής», της «ανεξαρτησίας», και της «μάχης κατά του κατεστημένου», αλλά όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού, ο ήχος του χρήματος είναι γλυκός και ακαταμάχητος… Έτσι δεν είναι Νικολάκη; Ούτε του (σκοτεινού) σου αγγέλου νερό; Εντάξει δεν είσαι ο μόνος, αλλά ειδικά από σένα που μας έχεις επισκεφτεί τόσες φορές, θα περιμέναμε κάτι το διαφορετικό… Ας είναι όμως…
Ώρα 11.30 νυχτερινή… «Θα τα πούμε στους δρόμους», ήταν το τελευταίο σύνθημα της βραδιάς, και ήταν μάλιστα προφητικό! Γιατί ο δρόμος της επιστροφής ήταν μακρύς και κουραστικός… Η «επανάσταση» μπορεί να αναβλήθηκε για άλλη μία φορά, τα …χειμερινά ανάκτορα μπορεί να είναι μακριά, αλλά είναι δεδομένο ότι η μουσική δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο… Εκτός εάν η επόμενη στάση είναι η ελπίδα! Που ως γνωστόν πεθαίνει πάντα τελευταία…
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 