Liebe – Somewhere in time (Undo)

1.	The Party
2.	Somebody told you
3.	Open your eyes
4.	Strangers
5.	River flows
6.	The end of the world
7.	New York
8.	Stay up
9.	Somewhere in time
10.	Another story
11.	Until down
12.	Flaming nights
13.	Go

Πότε θα ξεμπλέξουμε με τα 80s; Το ίδιο ερώτημα έχει επανέλθει ξανά και ξανά και πάλι ξανά σε μουσικοκριτικές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις εδώ και χρόνια. Από τότε (τέλη 90s δεν ήταν;) που κάποιοι τόλμησαν να κοιτάξουν πίσω και με ελαφριά ενοχή να αναζητήσουν έμπνευση (και μίμηση ασφαλώς) στους ήχους της «καταραμένης» δεκαετίας, έχει περάσει τόσος καιρός πια που η μομφή για παροδική μόδα έχει πλέον απολέσει κάθε νομιμοποιητική βάση.

Δεν είναι εδώ ο κατάλληλα επαρκής χώρος για να ερμηνεύσουμε αναλυτικά το φαινόμενο, αλλά ας σημειώσουμε ότι φαίνεται να είναι κάτι το οποίο υπερβαίνει την απλή εξιδανικευτική νοσταλγία αλλά και τη διάθεση ετεροχρονισμένης «εκδίκησης» μιας γενιάς η οποία έφτιαχνε (και άκουγε) τις μουσικές της κάτω από τα καταφρονητικά βλέμματα των αμείλικτων εκδρομέων του ’60. Τα 80s είναι εδώ, και θα είναι για καιρό ακόμη, οι μουσικές τους συνεχίζουν να εμπνέουν, η δε ηλεκτρονική ποπ η οποία και διαμορφώθηκε ουσιαστικά τα χρόνια εκείνα, πλέον αρχίζει να τυποποιείται σε μια διαχρονικότητα ανάλογη εκείνης της κιθαριστικής folk.

Από αυτές τις πηγές εμπνέονται και οι Liebe (δεν το κρύβουν άλλωστε), το δίδυμο του Γιώργου Μπέγκα και του Δήμου Ζαχαριάδη από την Θεσσαλονίκη, στην δεύτερη αυτή δισκογραφική τους απόπειρα στην φιλόξενα ταιριαστή Undo. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δε, όταν εννοούμε 80s δεν αναφερόμαστε ασφαλώς στα βαριά και ασήκωτα μουντρούχικα μπάσα του post punk αλλά σε εκείνη την ηλεκτρονική ποπ, τη γυαλιστερή με τις απαλές καμπύλες (χωρίς δηλαδή τις αιχμηρές κυματομορφές του minimal wave), εκείνη που καθόρισαν οι Soft Cell, που αποθέωσαν οι Pet Shop Boys και οι A-ha και που ευτέλισαν οι Stock Aitken & Waterman. Θέλετε να την πούμε mainstream; Γιατί όχι; Ήταν η ποπ που ανέβαινε στα τσαρτς τότε, ενοχοποιημένη και μόνο γι’ αυτό το λόγο, χρειάστηκε δε να μεσολαβήσει η απόσταση του χρόνου για να απομακρυνθούν οι παρωπίδες…

Σε μια πρώτη παρατήρηση, εύκολα σημειώνεται το σημαντικό βήμα εξέλιξης που έχει πραγματοποιήσει το συγκρότημα, τόσο από άποψη δουλειάς στην παραγωγή όσο και στον πυρήνα των ίδιων των κομματιών. Το αποτέλεσμα ακούγεται και με …γυμνό αυτί (κάτι που δεν συνέβαινε στο «Club Royal»), όπου πέρα από τα προφανή ανακαλύπτουμε και απόηχους από Gazebo και Depeche («Somewhere in time»), ακόμη και από Michel Cretu (γιατί όχι;) ενώ τα διακριτικά δάχτυλα της παραγωγής προσθέτους εδώ κι εκεί κάποιες πιο … club tropicana πινελιές και διακριτικές electro παρεμβάσεις.

Μια αίσθηση νυχτερινή αφήνει το «Somewhere in time» μετά την ακρόαση, μιας νύχτας όμως … φωτεινής, μακριά από σκοτεινά επικίνδυνα καταγώγια, εξωστρεφούς, ερωτικά ανέμελης, καλοντυμένης και χαλαρής (χίψτερ θέλετε; ΟΚ, το αφήνω). Γενικά ο δίσκος ρέει στρωτά, η πειστική, κάπως φλεγματική ερμηνεία του Μπέγκα υπηρετεί ορθά τα κομμάτια και για έναν δίσκο ο οποίος θέλει να μετέχει της «αγγλικής μουσικής παιδείας» (παρά το γερμανόφωνο όνομα) ευτυχώς σε τίποτε δεν θυμίζει Ελλάδα.

Βγαίνοντας μετά στο δρόμο έπιασα τον εαυτό μου να σιγομουρμουρίζω τη μελωδία του «Somebody told you» (το είχα πάθει και προ μηνός και με το «Strangers») και αναλογίστηκα ότι αυτός ίσως είναι ο ακριβέστερος ορισμός της ποπ. Τα τραγούδια είναι που μένουν στο τέλος, το single ή το κατεβασμένο mp3 αν προτιμάτε, για τα LP ως φόρμα λίγα είναι τα ψωμιά στον ποπ κόσμο…

Κατά συνέπεια δεν θα αναζητήσω βάθος και δεύτερες αναγνώσεις σε έναν δίσκο ο οποίος είναι ευπρόσδεκτα επιφανειακός, χωρίς να θέλει να παραστήσει κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι. Κι αν έχει και αρκετές λιγότερο εμπνευσμένες στιγμές, και τι έγινε στην τελική; Σάμπως θυμόσαστε από το «Hunting high low» κάτι πέρα από τα 3 μεγάλα single του;

7

 1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr