Rainbow Arabia – Boys and diamonds (Kompakt)

1.	Boys and diamonds
2.	Without you
3.	Nothing gonna be undone
4.	Blind
5.	Papai
6.	Jungle bear
7.	Hai
8.	Mechanical
9.	This life is practice
10.	Sayer
11.	Sequenced

Ζευγάρι παντρεμένο από το Ελ Έι. Μοιράζονται εκτός από την ίδια στέγη και την ίδια δουλειά (τολμηρό!). Μιλάμε για την L.A. woman Tiffany Preston και το στεφάνι της τον Danny. Οι κυρίες προηγούνται στην αναφορά, αν και ο άντρας έχει το πλουσιότερο δημιουργικό παρελθόν (στους Future Pigeon, ένα ιδιάζον -ουχί πρωτότυπο-αλά Ruts μείγμα punk και dub). Στην οικογενειακή τους φορολογική δήλωση των οικονομικών ετών 2009 και 2010, συμπεριέλαβαν δύο ΕΡ («The Basta», «Kabukimono») τα οποία πέρασαν μάλλον απαρατήρητα (δικαίως εδώ που τα λέμε) τόσο από το μουσικόφιλο κοινό όσο και από την αμερικάνικη …εφορία.

Το (οικονομικό πάντα) έτος 2012 σηματοδοτεί την ώρα για τον πρώτο τους μεγάλο δίσκο, μέσα μάλιστα από τους καταλόγους της Κολωνιακής Kompakt (η οποία να σημειώσουμε ότι όλο και με μικρά βηματάκια ξεφεύγει από τη μονοκαλλιέργεια των 4/4). Και σε περίπτωση που σας διέφυγε το φτηνό (αλλά με πρόθεση) λογοπαίγνιο της αρχής, το όνομα Rainbow Arabia ίσως να σας έβαλε σε υποψίες, ότι θέλουν να υποδηλώσουν μια αγάπη για τους αραβικούς ήχους. Δεν θα πέσετε έξω, οι ίδιοι δεν την κρύβουν διόλου, ο ιδρυτικός τους «μύθος» μάλιστα ισχυρίζεται ότι όλα ξεκίνησαν με την αγορά ενός λιβανέζικου σύνθι.

Καταναλώσαμε όμως ήδη δύο παραγράφους, κι ακόμη δεν έχουμε ακούσει νότα από τον δίσκο. Κι επειδή η μουσική και η τέχνη δεν είναι δίκη προθέσεων, ευγενών τε και …αγενών, ας περάσουμε στα ενδότερα. Το αποτέλεσμα άλλωστε είναι αυτό που μετράει…

Παρατήρηση πρώτη. Εδώ μέσα δεν …φυσάει ο σιμούν, ο καυτός άνεμος της ερήμου. Και η προαναφερθείσα αγάπη για τα λάγνα κελεμπιοφόρα ακούσματα «προδίδεται» για τα εξίσου τροπικά μάτια της Αφρικής και της Καραϊβικής. Όσον αφορά το ρυθμικό μέρος τουλάχιστον, διότι το μελωδικό μέρος είναι σαφώς δυτικότροπο, συνθετικό προϊόν στούντιο της Καλιφόρνιας και μιας κοσμοπολίτικης αντίληψης. Μια αντίληψη η οποία όσο κι αν είναι εύκολα κατηγορητέα ως ρηχή ή τουριστική, άλλο τόσο είναι και αδικημένη από αυτή την εξ ορισμού αρνητική σημασιοδότηση. Ζούμε άλλωστε σε καιρούς όπου οι μουσικές και οι ήχοι κάνουν το δικό τους σεργιάνι ανά τον πλανήτη ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς (όχι όμως και οι άνθρωποι ε;), γονιμοποιώντας δημιουργικούς εγκεφάλους ανεξαρτήτως γεωγραφικού μήκους και πλάτους…

Το «Boys and diamonds» μπορεί να μας θυμίζει πολλά πράγματα. Η φωνή της Tiffany έχει μια ευπρόσδεκτη κοριτσίστικη χροιά σαν Cindy Lauper, ηχογραφημένη όμως με το reverb γυρισμένο στο τέρμα (γεγονός που τη φέρνει κοντά στην Karin Dreijer Andersson). Τα θολά τοπία και τα επιτηδευμένα ρετρό πλήκτρα παραπέμπουν στους πρώην ομόσταυλους Crystal Castles. Το «Sequenced» το οποίο κλείνει τον δίσκο θα έμοιαζε με …Bow Wow Wow αν αντί του Malcolm τα ηνία της μπάντας κρατούσε ο Giorgio (μην είναι ο Moroder από τους εκ των υστέρων πιο δικαιωμένους, πλην καταφρονεμένους στην εποχή τους μουσικούς;).

Το «Boys and diamonds» είναι όμως συνάμα κι ένας δίσκος της εποχής του (η μουσική επαναλαμβάνεται -όπως και η Ιστορία- όχι τόσο σαν κύκλος, αλλά σαν μια σπείρα η οποία εξελίσσεται με το χρόνο, κάθε φορά και λίγες μοίρες παραπέρα). Έτσι η αισθητική του μπορεί να ενταχθεί σε αυτό το (μοδάτο) ρεύμα της ήπιας χαλαρής (…υπναγωγικής;) lo-fi electronica, χωρίς πολλές γωνίες και αιχμές, μιας μουσικής φτιαγμένης για μπλαζέ θαμώνες …αχόρευτων μπαρ. Χαρακτηριστικά δείγματα τα οποία και ξεχωρίζουν μέσα από την ηχητική ομοιογένεια του δίσκου, τα «Blind», «Papai» και «Mechanical» (θα αγνοήσουμε το εύκολο «Without you» το οποίο επιλέχθηκε ως single).

Από την άλλη η εποχή τούτη εμφανίζει ένα άλλο σύμπτωμα (ή μήπως νόσο;). Μια πλειάδα δίσκων συμπαθών, οι οποίοι κερδίζουν μια δημοσιότητα (πολλές φορές εντυπωσιακή), ενίοτε διχάζουν» και τους κριτικούς (ποιός γέλασε;). Και μετά; Ο καπνός διαλύεται ταχύτατα σαν να προερχόταν από ξηρό πάγο, οι δίσκοι καταλαμβάνουν μια αμετάκλητη θέση στο ράφι (ή μια απόμερη γωνιά ενός σκληρού δίσκου) και… Πάμε παρακάτω. Υποψιάζομαι δε ότι αυτό το φαινόμενο αφορά περισσότερο τους καταναλωτές της μουσικής παρά τους δημιουργούς, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία για ένα άλλο κείμενο…

Οι Rainbow Arabia πάντως ρίχνουν τη ζαριά τους με αυτό τον δίσκο. Δεν ξέρω αν θα ξεφύγουν από αυτή την (ίσως αναπόδραστη) μοίρα. Δεν ξέρω καν εάν με τούτο το δίσκο καταφέρνουν την υπέρβαση και φτάνουν στην κορύφωση τους. Αν πάντως λάβουμε υπόψη την εξέλιξή τους από τα μέχρι τούδε πεπραγμένα και την προβάλλουμε στο μέλλον, τότε ίσως κάτι έχουμε να περιμένουμε…

7

 1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr