| 1. | Lets Get Ready To Crumble |
| 2. | Paul Simon |
| 3. | Our Pens Out Of Ink |
| 4. | Precious Metals |
| 5. | Its Not Really Cold When It Snows |
| 6. | Science Of The Seasons |
| 7. | Hurtin 4 Certain |
| 8. | Telegram From The Future |
| 9. | 2 Dots On A Map |
| 10. | Your Big Brown Eyes And My Big Broke Heart |
| 11. | Cmon |
| 12. | Still Life |
| 13. | Minds Dying Verse (You And The Wine) |
Μεταμοντερνισμός! Με βαρύγδουπη λέξη-τούβλο ξεκινάει αυτή η κριτική παρουσίαση… Αντάξια όμως του εξίσου εντυπωσιακού ονόματος που έχει υιοθετήσει ο Καναδός Matt Hart, ο οποίος είναι …οι Russian Futurists! Αλλά και ουσιαστική. Γιατί ο (οι) Russian Futurists είναι ένα υποδειγματικά μεταμοντέρνο σχήμα. Και παρόλο που το όνομα προϊδεάζει για ένα ανηλεές μελλοντολαγνικό κυνήγι του «νέου ήχου», η έμπνευση τους έρχεται από το παρελθόν. Αυτό είναι άλλωστε ο μεταμοντερνισμός. Η άντληση στοιχείων από το παρελθόν και η παρουσίαση τους με σύγχρονα, μοντέρνα μέσα.
Ο Matt Hart είναι πραγματικά ένας μουσικός της εποχής. Από αυτούς που χωρίς να ξέρουν να παίζουν κιθάρα (όπως ομολογεί και ο ίδιος), με ένα απλό σπιτικό PC καταφέρνουν να συνθέτουν και να ηχοποιούν τα όνειρα τους. Όχι όμως, ο Hart δεν είναι άλλος ένας computer-freak, που μετατρέπει την άγνοια του σε πειραματισμό! Γιατί όσα ηλεκτρονικά εφέ κι αν προσθέσει, όσα echo και reverb και άλλα θαυματουργά εργαλεία και να χρησιμοποιήσει, όσο …ανεπιτήδευτα επιτηδευμένα εφαρμόσει lo-fi τεχνικές (αυτό δεν ήταν μόδα προ δεκαετίας;), δεν μπορεί (και προφανώς δεν θέλει) να κρύψει τη βαθιά μελωδική φλέβα που διαθέτει. Μια φλέβα που πηγάζει από τα βαθιά ’60s (άκου τα αλά-Beach Boys πα-πα-πα του «Our Pen’s Out Of Ink») και τροφοδοτείται από νεότερες μπάντες που έγραψαν ιδανικά soundtrack για τις στιγμές που απλώς χαζεύεις το ταβάνι ή τα …παπούτσια σου! Θέλετε και ονόματα; Prefab Sprout, Magnetic Fields, Flaming Lips… Ακόμη και Paul Simon (το ομώνυμο κομμάτι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι από το «Graceland»). Και το αξιοθαύμαστο είναι ότι παρόλες τις εμφανείς αυτές καταβολές, καταφέρνει και ακούγεται αντισυμβατικός!
Τραγούδια είναι πιο δύσκολο να ξεχωρίσω. Η αισθητική είναι ομοιογενής, οι μελωδίες απλές αλλά διόλου απλοϊκές, κάποιες στιγμές ευρηματικές και σίγουρα καλοδιάθετες. Επιπλέον, ο δίσκος «Εγώ, ο εαυτός μου και η …σίκαλη» δεν είναι νέος αλλά είναι τυπικά ένα απάνθισμα των καλύτερων στιγμών από τις τρεις μέχρι τώρα κυκλοφορίες που έχει στο βιογραφικό του ο Hart («The method of modern love», «Let’s get ready to crumble» και «Our thickness» για να σας απαλλάξω από τον κόπο της αναζήτησης). Είναι δε περιέργως και η πρώτη κανονική κυκλοφορία του στον Παλιό Κόσμο (διάβαζε: Ευρώπη). Και μπορεί, όπως συμβαίνει με σχεδόν κάθε pop μπάντα, η συλλογή να στέκει ένα σκαλοπάτι πάνω από τη δισκογραφία, οι aficionados της εκλεκτικής pop όμως είναι σίγουρο ότι θα αποζημιωθούν αν ξεσκαλίσουν το παρελθόν ενός κατ’ όνομα φουτουριστή καλλιτέχνη…
8
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 