New Order – Hooverphonic – Radio 4 – Film
Μετά τη συγκλονιστική συναυλία των Current 93 που είχα παρακολουθήσει μόλις λίγες ώρες νωρίτερα, μια συναυλία που επανακαθόρισε τις συνήθως τυπικές εκφράσεις περί σκηνικής ερμηνείας και πάθους, το Eject Festival μου φαινόταν σαν μια βόλτα σε ένα πανηγύρι. Πολύχρωμος χαρούμενος κόσμος που είχε έρθει αποφασισμένος να γλεντήσει τα 47 Ευρώ που είχε πληρώσει, περίπτερα, διαφημιστικές δίμετρες, τσίκνα, δυνατή μουσική…
Ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές ότι η πλειοψηφία όσων κατέβηκαν στο Παλιό Δυτικό Αεροδρόμιο είχε έρθει για να δει μία μπάντα. Μία μπάντα-φετίχ. Ποια; Εδώ σας θέλω… Κοιτώντας τα μπλουζάκια των θεατών μιας συναυλίας μπορείς μερικές φορές να βγάλεις ένα, έστω και επισφαλές, συμπέρασμα. Ελάχιστα αυτά των New Order, πάμπολλα των Joy Division…
Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η κατάρα που κουβαλούν οι New Order. Εκείνη η σκιά θα πέφτει πάντα βαριά επάνω τους. Τι κι αν άλλαξαν όνομα, με εύγλωττο το νόημα… Τι κι αν άλλαξαν εντελώς τη μουσική τους κατεύθυνση… Τι κι αν για χρόνια δεν έπαιζαν ποτέ τραγούδι των Joy, σε σημείο μάλιστα να εκνευρίζονται όταν το κοινό τα απαιτούσε; Μια τρύπα στο νερό έκαναν! Εδώ και κάποια χρόνια άρχισαν μάλιστα να παίζουν τα …απαγορευμένα τραγούδια! Να είναι η χρονική απόσταση που αμβλύνει τα συναισθήματα; Ανάγκη συμφιλίωσης με ένα παρελθόν-ταμπού; Υποταγή στις επιταγές των πελατών; Κανείς δεν μπορεί πραγματικά να ξέρει, παρά μόνο οι ίδιοι…
Γενικά δεν έχω πολλά να πω για την εμφάνιση των New Order. Ήταν μια άψογα τυπική επαγγελματική εμφάνιση. Με όσα καλά και κακά συνεπάγεται ο επαγγελματισμός. «Άλλη μια μέρα στη δουλειά…» θα είπε τηλεφωνώντας σπίτι ο Steve Morris στην Gillian… Έτσι και εδώ από την αρχή έδωσαν στον κόσμο αυτό για το οποίο διψούσε.
Ξεκίνημα με «Love will tear us apart», και πανζουρλισμός! Συνέχεια με «Crystal»… Η σύγκριση σχεδόν γελοιοποιητική για το δεύτερο. Τα τραγούδια των Joy που έπαιξαν («Transmission», «24 hours» και «Shadowplay») ήταν εκτελεσμένα άψογα… Κάτι όμως έλειπε! Και ίσως δεν ήταν μόνο το πάθος, που στερούνταν παντελώς ο Sumner και το οποίο δεν αναπλήρωναν τα παιχνίδια του μέγιστου Hook-y με το κοινό.
Αυτό που δεν έλειψε πάντως ήταν τα greatest hits. Από «Blue Monday», «True Faith» και «Perfect Kiss» έως και αυτά του τελευταίου δίσκου, τα οποία γρήγορα θα παρασύρει το ποτάμι της λήθης. Μοναδική έκπληξη η αναπάντεχη ερμηνεία του «Your silent face» με τα χαρακτηριστικότατα πλήκτρα της «Power, corruprion and lies» εποχής και το ιδιότυπο ηχόχρωμα της μελόντικας (το ίδιο όργανο που κάποτε είχε προσγειωθεί στο κεφάλι θεατή στη συναυλία του Σπόρτιγκ το 1982 – άλλες εποχές!). Κάπου εκεί ίσως περίμενα και ένα κατανυκτικό «In a lonely place», αλλά είπαμε… Σε πανηγύρι βρισκόμασταν…
Παρολ’ αυτά κάποιες ενοχλητικές σκέψεις με παίδεψαν. Ενοχλητικές, γιατί θυμήθηκα σαν έφηβος με πόση έπαρση και περιφρόνηση αντιμετώπιζα τους τότε μεγαλύτερους που πήγαιναν και αγόραζαν αναμνήσεις, παρακολουθώντας κολλημένοι τα live κάποιων παλιών (ξεπεσμένων συνήθως) θρύλων της δεκαετίας του ’60. 20 χρόνια πίσω μου φαινόντουσαν τότε ένα απύθμενο και αγεφύρωτο χρονικό χάσμα! Και συνειδητοποίησα ότι μόλις είχα δει live μια πάλαι ποτέ μεγάλη μπάντα, η οποία έχει κοντά στα δεκαπέντε χρόνια να βγάλει κάποιο μεγάλο τραγούδι. Από το πρώτο τους δε τραγούδι έχουν ήδη περάσει 26 ολόκληρα χρόνια! Μήπως τελικά να ισχύει αυτό που λένε ότι σ’ αυτή τη ζωή σχεδόν πάντα καταλήγεις ως ενήλικας να μοιάσεις σε ότι απέρριπτες ως έφηβος;; Και κάπου εκεί ήρθαν και οι αναπόφευκτες σκέψεις του τύπου «άστα, μεγαλώσαμε»… Οι οποίες επιτάθηκαν μετά από την 45-λεπτη αναζήτηση του αυτοκινήτου στο αχανές parking και τους παρελκόμενους πόνους στα πόδια και τη μέση!
Από την άλλη όμως, ο μέσος όρος των ηλικιών στη συναυλία αυτή ήταν υπερβολικά μικρός. Τί συμβαίνει τελικά; Μήπως ο σημερινός νέος αδυνατεί να βρει τους δικούς του New Order; Που να ψάξει; Στα κατασκευάσματα του ΝΜΕ; Στα συγκροτήματα του ενός δίσκου που αναμασούν τον προ-εικοσαετίας ήχο; Τότε, στα 1985, είχαμε τον κατα-δικό μας ήχο, το δικό μας underground, που καταφρονετικά (ή στην καλύτερη συγκαταβατικά) αντιμετώπιζαν οι παλαιότεροι, που ακόμη «θυσίαζαν» στους βωμούς των Stones και των Beatles. Σήμερα; Πραγματικά δεν ξέρω…
Όσο για τα support… Η ποζεράδικη brit pop των Film με άφησε προσωπικά ασυγκίνητο. Οι Μπρούκληδες Radio 4 έκαναν αρκετό θόρυβο με πολλά κρουστά και δυνατές κιθαριές, αλλά από ουσία λίγα πράγματα. Οι δε Hooverphonic, με την «έβαλα το κόκκινο φουστάνι και θα ‘θελα να μοιάσω με πυρκαγιά» Geike Arnaert να συγκεντρώνει την προσοχή, παραμένουν μια ξενέρωτη εκδοχή των Portishead και δεν νομίζω να μάζευαν μόνοι τους τόσο κόσμο ούτε με δωρεάν είσοδο (βλέπε και τη συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη).
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 