Demons danced alone
(Rodeo, Αθήνα – 28/05/2010)
Έχοντας μόλις βγει από τo Ροντέο, με τα …καπνισμένα πνευμόνια μου να ρουφούν άπληστα το νυχτερινό δροσερό οξυγόνο, προσπαθώντας να βάλω σε τάξη σκέψεις και συναισθήματα και να απαντήσω στις ευκόλως εννοούμενες ερωτήσεις τύπου «πως σου φάνηκε;», την αισθάνθηκα τη δόση μιας (ελαφριάς) απογοήτευσης. «Ωραία ήτανε» απαντούσα αυθόρμητα. Αλλά… Αλλά;
Ομολογώ ότι την περίμενα αυτή την συναυλία με υψηλές προσδοκίες. Επιτέλους οι Black Heart Procession σε full μπάντα (αλήθεια, μια μπάντα μπορεί να είναι κάτι άλλο από full; υπάρχουν και …κλασματικές μπάντες;) 8 χρόνια μετά από την προηγούμενη εμφάνιση τους στην άλλη υπόγα της πόλης μας (θα τους δούμε άραγε πότε πάνω από την …επιφάνεια της γης;). Λίγο πριν το καλοκαίρι σκάσει στην πόλη…
Δεν θα αποδώσω φυσικά αυτή την «απογοήτευση» στην ταλαιπωρία της όλης βραδιάς. Άλλωστε όλοι γνωρίζαμε που πηγαίναμε (μια εύφημος μνεία αξίζει πάντως στον ηρωικό αλλά μόνο και με σπάνια για την πιάτσα ευγένεια μπάρμαν). Ούτε προφανώς στο ουρανοκατέβατο (αθάνατος ελληνικός προγραμματισμός) support των Workaholics, η αξιοπρεπώς παιγμένη άχρονη μουσική των οποίων (θα μπορούσε να παίζει και το 1985, και το 1995, και το …2015) ούτε ενόχλησε αλλά ούτε συνάρπασε. Και όχι, δεν θα μιλήσω για τη διάρκεια, τη μιάμιση ώρα τη θεωρώ ιδανικό χρόνο για συναυλία, ούτε πλεονασμός ούτε σύνδρομο στέρησης (ίσως βέβαια να έλειψε ένα ακόμη πιο καίριο encore).
Ναι, πράγματι, δεν ακούστηκαν κάποια εμβληματικά και αγαπημένα μου κομμάτια Το θεωρώ όμως ακραία μίζερο έως άτοπο να αναλώνεσαι μετά από μια συναυλία στο αν παίχτηκε το ένα, το άλλο ή το δείνα. Μια συναυλία δεν είναι (μόνο) μια απλή παρουσίαση τραγουδιών επί σκηνής. Είναι μια αισθητική και κυρίως συναισθηματική ενότητα, όπου το σύνολο υπερβαίνει τα συστατικά. Και ακόμη και οι πιο αδύναμες στιγμές έχουν τη θέση και το ρόλο τους (όπως είναι στην προκείμενη περίπτωση τα πιο συμβατικά «ροκ» κομμάτια τους).
Ίσως να έφταιγε η πικρή (όσο κι αν κατά βάθος, ας το ομολογήσουμε, μας αρέσουν τα κρυμμένα από τη «μάζα» μυστικά) συνειδητοποίηση του περιορισμένου μας μικρόκοσμου. Το γεγονός δηλαδή ότι μια μπάντα, η οποία έχει στο ενεργητικό της 6 δίσκους-υπόδειγμα σταθερά υψηλής ποιότητας και υγιούς εμμονής, ένας εκ των οποίων μάλιστα ψηφίστηκε από τους συντάκτες του MiC δίσκος της δεκαετίας των 00s (!), παίζει σε τέτοιες συνθήκες για μια χούφτα εκατοντάδες ανθρώπους. Αλλά αυτό είναι κάτι που το έχω πλέον αποδεχτεί από καιρό. Και δεν αφορά μόνο τη χώρα μας. Άλλωστε ακόμη και στην πατρίδα τους, φίλη τους είδε ζωντανά πριν από 6 μήνες στη μητρόπολη των 20 εκατομμυρίων Νέα Υόρκη, μπροστά σε καμιά διακοσαριά άτομα (λέγοντας, χμμμμ, και τις ίδιες ιστορίες πριν από τα τραγούδια). Αναλογικά σε αυτό το σημείο υπερέχουμε κιόλας!
Εν τέλει, απουσίαζε αυτό το ουσιαστικά …μεταφυσικό στοιχείο που διαχωρίζει την ωραία συναυλία από την συγκλονιστική. Αδυνατώ να το προσδιορίσω περισσότερο… Αν ήταν άλλωστε γνωστό αυτό το συστατικό, όλοι οι μουσικοί θα έδιναν συγκλονιστικές συναυλίες!
Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Η συναυλία ήταν εξαιρετική. Και η μπάντα από το ηλιόλουστο San Diego της Καλιφόρνια (πόσα ακόμη αντι-παραδείγματα θα βρεθούν για να καταρριφθούν τα στερεότυπα της …μετεωρολογικής άποψης μας περί μουσικής;) ήταν εξαιρετικά δεμένη και «στρωμένη», διέθετε και έναν ακρογωνιαίο soulful (και όχι μόνο λόγω …χρώματος) και επιβλητικό (όχι μόνο λόγω όγκου) μπασίστα σε αρμονικό διάλογο με ποτισμένες από ουίσκι και πάθος νότες στο πιάνο.
Υπήρχαν στιγμές που όλοι ήμασταν «under their spell», στιγμές λεπταίσθητες, χαμηλότονες, κατανυκτικές, με το πριόνι του Jenkins να δίνει μια στοιχειωτική ενίοτε σκιαχτική χροιά. Στιγμές όπου αυτή η άθεη (μη-ένθεη ορθότερα) θρησκευτικότητα τους σε άγγιζε βαθιά. Στιγμές όπου τα τραγούδια τους, φάρμακο και φαρμάκι μαζί, σκόρπιζαν στην καρδιά (για μετρήστε με την ευκαιρία σε πόσα τραγούδια τους εμφανίζεται η …αντλία αυτή στον τίτλο!) εκείνη τη γλύκα με την οποία αναθυμάσαι παλιά τραύματα τα οποία έχει πλέον επουλώσει ο «χειρότερος γιατρός». Άλλωστε το παρόν είναι το μόνο που μετρά, και ας συνειδητοποιούμε που και που ότι «It’s a crime I never told you about the diamonds in your eyes»… Όλα στο κεφάλι είναι τελικά… Ο …αγκώνας του διπλανού με προσγειώνει από την όποια μέθεξη πήγαινε να δημιουργηθεί.
Συνεχίζουν να μου αρέσουν οι Black Heart Procession. Και να αγαπώ τα τραγούδια τους. Και ακόμη πιο πολύ γιατί όπως διαπίστωσα εκ του σύνεγγυς, υπηρετούν τη μουσική τους χωρίς να έχουνε αυτό την κραυγαλέα «bigger than life» επιδειξιομανή συντριβή ενός π.χ. Cave), χωρίς συναισθηματικές υπερβολές και αποστασιοποίηση (να ήταν που και η σκηνή ήταν στο ίδιο επίπεδο με τους θεατές, με το προφανές αποτέλεσμα περισσότεροι να …ακούνε παρά να βλέπουν τη συναυλία;).
Θα περιμένω και την επόμενη φορά… Ίσως τότε να εμφανιστούν και οι δαίμονες. Και το αίμα (αθώο και ένοχο!) και το πάθος να ρεύσουν πάλι άφθονα…
_____
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 