Tzolk’in – Haab’ (Ant-Zen)

	1. Muwan 2. Kumk’u 3. Uayeb 4. K’ank’in 5. Sotz 6. K’ayab 7. Yaxk’in 8. Xul
Τι να είναι αυτό άραγε που γοητεύει τον σύγχρονο άνθρωπο στις ιστορίες των αρχαίων νεκρών πολιτισμών; Των πολιτισμών τους οποίους έπνιξε ο χρόνος στα «νερά» της λήθης, πολιτισμών από τους οποίους μόνο ερείπια έχουν απομείνει, ερείπια βουβά, τερατώδη και ακατανόητα; Να είναι ίσως ο εξωτισμός και το μυστήριο του αγνώστου που τραβά την προσοχή, εξάπτει τη φαντασία και γοητεύει το πνεύμα; Η ανάγκη για μύθους και για έναν τρόπο διαφυγής από μια στυγνή «αντι-μυθική» βιωμένη πραγματικότητα; Ή μήπως η εξίσου αναγκαία αναζήτηση μιας διαχρονικότητας και η νοσταλγία ενός μακρινού, πιο αθώου και πιο ένδοξου παρελθόντος; Υποθέτω κάποιος ανάλογος λόγος θα κέντρισε τον Βέλγο Nicolas van Meirhaeghe (γνωστό υπό το ψευδώνυμο Empusae) και τον Γάλλο Gwenn Tremorin (βλέπε Flint Glass – οι φίλοι της σκοτεινής ambient ας αναζητήσουν παλιότερες δουλειές του, με έμφαση στο λυρικό «Nyarlathotep») να εμπνευστούν από τους Μάγια, έναν από τους λαμπρότερους πολιτισμούς της Κεντρικής Αμερικής τις εποχές πριν την …ανακαλύψει εκείνος ο περίεργος ο Κολόμβος (στη συγκεκριμένη δε, περίπτωση η περιέργειά του …σκότωσε κάτι παραπάνω από μία μόνο γάτα!) και να βαφτίσουν τη συνεργασία τους Tzolk’in και τον παρόντα δεύτερο καρπό τους «Haab'». Εν συντομία σημειώνω (ειδάλλως θα μπλέξουμε!) ότι οι όροι αυτοί παραπέμπουν σε δύο εξαιρετικά πολύπλοκα και λεπτομερή αστρονομικά ημερολόγια που χρησιμοποιούσαν οι Μάγια, ενώ οι τίτλοι των κομματιών παίρνουν το όνομά τους από οκτώ περιόδους του ηλιακού έτους (φαίνεται λοιπόν πως οι Μάγια εκείνες τις αρχαίες εποχές, όταν εμείς (sic και …sick!) χτίζαμε «Παρθενώνες», δεν έτρωγαν …βαλανίδια!). Η κεντρική ιδέα του δίσκου δεν είναι ούτε πρωτότυπη ούτε καινοφανής. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι και ιδιαίτερα «επίφοβη», αν αναλογιστούμε σε πόσες new-age τερατογενέσεις έχει οδηγήσει κατά καιρούς αυτή η …συνουσία σύγχρονης τεχνολογίας με αρχαίες μυθολογικές αναφορές, ειδικά στα πλαίσια ενός λίαν διαδεδομένου και εξόχως αντιφατικού αντι-δυτικισμού που δέρνει όλους εμάς τους …Δυτικούς (θα θυμηθούμε ασφαλώς και εξαιρέσεις, όπως τους επίσης εμπνευσμένους από τους Μάγια Popol Vuh). Η ποιότητα όμως, των συντελεστών δίνει τις εγγυήσεις. Το άκουσμα του δίσκου δίνει και τις αποδείξεις! Και στο «Haab'» οι δύο μουσικοί, πιο ώριμοι και κατασταλαγμένοι σε σχέση με το προ τετραετίας αμήχανο και πιο πρωτόγονο …»παρθενούργημά» τους, ενώνουν τις δυνάμεις και συμπληρώνουν ιδανικά ο ένας τον άλλον για να συνθέσουν ένα έργο πυκνό, στέρεα λαξεμένο, στοχαστικό και ιδιοφυές… Προσωπικά δεν θα κρύψω τον ενθουσιασμό μου δηλώνοντας από τώρα ότι μία θέση για τους δίσκους της χρονιάς μου είναι ήδη …ρεζερβέ! Η μουσική πεμπτουσία του έργου αποκρυσταλλώνεται ήδη από τα δύο πρώτα κομμάτια. Το «Muwan» που ανοίγει την αυλαία, ενώ ξεκινά με έναν υπόκωφο βόμβο και θυμίζει τις πρόσφατες cosmo-λογικές αναζητήσεις του Murcof, στη συνέχεια αποκτά μια αυταρχική βιαιότητα και έναν τραχύ ρυθμό στο παιχνίδι της εναλλαγής σκότους και φωτός. Το «Kumk’u» είναι η μεγάλη στιγμή του δίσκου… Πάνω σε ένα πολύπλοκα υφασμένο θορυβώδες υπόβαθρο οι Tzolk’in κεντούν μια απόκοσμη διαυγή ψυχρή μελωδία αστρικής μοναξιάς (στο νου αμέσως μου ήρθαν οι Tangerine Dream). Η συνέχεια του δίσκου απλώς θα έρθει να επιβεβαιώσει τα ήδη κεκτημένα! Τα κομμάτια αναπνέουν σε διαστήματα μεταξύ 6 και 7 λεπτών, σοφά οριοθετημένα στο μεταίχμιο μεταξύ ουσίας και φλυαρίας και χαρακτηρίζονται από ήσυχες μελαγχολικές στιγμές, σπηλαιώδη ανατριχιαστικά παγωμένα ηχοτοπία διάστικτα από ακαθόριστους θορύβους, τριγμούς, συριγμούς, μεταλλικές κρούσεις (θαρρείς και από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιστεί μπροστά σου μια …μούμια των Μάγια) αλλά και από ξεκάθαρες γνήσιες μελωδίες που …τορπιλίζονται από θορυβώδεις παροξυσμούς καθοδηγημένους από τελετουργικά παγανιστικά τύμπανα, το πρώτο όργανο που πιθανότατα έπαιξε ποτέ ο άνθρωπος (στο στυλ των This Morn’ Omina αν θέλετε να κάνουμε συγκρίσεις). Τι μένει τελικά σαν επίγευση του δίσκου; Μια μελαγχολία… Μια μελαγχολία η οποία όμως υπερβαίνει αυτήν που υποβάλλει η μουσική αυτή καθαυτή… Μια μελαγχολία η οποία εκπορεύεται όχι μόνο από τη μνήμη ενός χαμένου νεκρού πολιτισμού… Αλλά κυρίως από την προβολή πάνω του της δικής μας ανθρώπινης προσωπικής μοίρας… Μια μελαγχολία για τη λήθη που όλους μας περιμένει… Μια μελαγχολία για όλες τις ξεχασμένες μικροζωές, για τα φάσματα ανθρώπων που έζησαν, αγάπησαν, πόνεσαν και έγιναν σκόνη της μεξικάνικης ερήμου… 8.5 1η δημοσίευση: http://www.mic.gr