Σκυμμένος στα ρέλια του εξώστη του ΡΟΔΟΝ, θυμωμένες και ολίγον τι μελαγχολικές σκέψεις με διακατέχουν. Είναι Σάββατο βράδυ και ο πυρετός του Σαββατόβραδου έχει κυριεύσει τη μεγαλούπολη (ή μήπως μεγάλο χωριό;) των 4+ εκατομμυρίων που λέγεται Αθήνα. Στο ΡΟΔΟΝ όμως έχουμε …υποθερμία! Μια φιλότιμη δράκα 200 (με αισιόδοξους υπολογισμούς) ατόμων έχει μαζευτεί για να δει και να ακούσει τους Decode, τους High Level Static και τους Atria (οι Universal Trilogy οι οποίοι ήταν επίσης στο πρόγραμμα, κόλλησαν στα μπλόκα των μηχανοκίνητων ταξιαρχιών των βαμβακοπαραγωγών).
Τρία από τα καλύτερα group μιας από τις πιο ζωντανές εγχώριες μουσικές σκηνές του χώρου που θέλουμε να αποκαλούμε «ανεξάρτητο», δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν πάνω από 200 νοματαίους! Όταν περισσότερος κόσμος μαζεύεται ακόμη και στα αδιάφορα παιχνίδια του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος της Α’ Τοπικής Κατηγορίας Αθηνών (για τα ντέρμπυ ούτε λόγος σύγκρισης!). Όταν (οξύμωρον!) μόνο οι δημοσιογράφοι, οι γραφιάδες και οι αρθρογραφούντες περί μουσικής σε περιοδικά, εφημερίδες, φυλλάδες, έντυπα μουσικά, παραμουσικά, lifestyle, δωρεάν και πληρωμένα, είναι πολύ περισσότεροι! (οι «μη-μίζεροι» του νέου ανοιχτού πνεύματος προφανώς θα συνόδευαν τα ταίρια τους στα ρεμπετοσκυλάδικα, τις πίστες ή τα lounge bar της μικροαστικής βαρεμάρας και της λοβοτομημένης μουσικής). Θα μου πείτε παρόμοια φαινόμενα έχουμε διαπιστώσει και σε συναυλίες μεγαλύτερων ξένων ονομάτων (κατά σύμπτωση τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, διαβάζω και τις ανάλογες, αν όχι χειρότερες εμπειρίες του Πατώκου, από τη συναυλία των Lumen–Sigmatropic στο χωρητικότητας …τρόλεϋ ΜΜΘ, συναυλία που έχασα για υπεράνω αντιμετωπίσεως λόγους!). Οπότε προς τι η έκπληξη;
Είναι κάποια πράγματα όμως που δεν χωνεύονται ούτε με …θειικό οξύ! Και για πολλοστή φορά επανέρχεται το ερώτημα: υπάρχει κοινό; Ποιες συναυλίες τελικά μαζεύουν κόσμο στην Ελλάδα; Οι συναυλίες του κάθε hype ονόματος, κάποιοι δεινόσαυροι που έχουν να βγάλουν καλό δίσκο 20 χρόνια και εξαργυρώνουν τις αναμνήσεις που ξυπνάνε, κάποια παραδοσιακά standard ονόματα τύπου Cave και οι συναυλίες …heavy metal.! Και μπορεί η heavy-metal να μου δημιουργεί σα μουσική συμπτώματα αλλεργίας, στους οπαδούς της όμως βγάζω το καπέλο. Γιατί ξέρουν να στηρίζουν τη μουσική που αγαπούν!
Αυτό είναι που λείπει μάλλον. Η αγάπη. Έχω πια καταλήξει στο γενικό συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα δεν αγαπάμε τη μουσική. Γιατί επικρατεί ευρύτατα μια χρηστική έως χρησιμοθηρική άποψη περί μουσικής. Πως διαλέγουν οι μεγαλοκυρίες τους πίνακες ζωγραφικής, έτσι ώστε να ταιριάζουν με την ταπετσαρία και με τα σύγχρονου design έπιπλα; Τον ίδιο ρόλο παίζει και η μουσική στη ζωή μας. Μια ταπετσαρία. Μια διασκέδαση με την εκχυδαϊσμένη έννοια του όρου, η οποία έχει την ίδια αξία με το scotch, το ξύλο στους τοίχους και το design των καναπέδων.
Και τελικά πόσοι είναι οι πραγματικοί μουσικόφιλοι στην Ελλάδα; Πόσοι να είναι αυτοί που σκαλίζουν τακτικά τα ράφια των δισκάδικων, αγοράζουν και διαβάζουν τα περιοδικά, ηλεκτρονικά και μη, του χώρου; Πόσοι θα πάνε σε μια συναυλία ακόμη και άγνωστου ονόματος, έτσι για τη χαρά της ανακάλυψης; Είναι πάνω από 20.000 πανελλαδικώς; Πολύ αμφιβάλλω… Οι πωλήσεις των δίσκων είναι αποκαλυπτικές, σχεδόν ξεγυμνωτικές. Έχουν ξεσκιστεί οι γραφιάδες του χώρου να δοξολογούν π.χ. τους Franz Ferdinand λες και είδαν το μουσικό φως το αληθινό… Θα καταφέρουν όμως έστω και να πλησιάσουν τα νούμερα πωλήσεων ενός χρυσού δίσκου (ούτε λόγος για πλατίνες). Πόσα είναι αυτά; 25.000 κομμάτια!
Μια υπόθεση φίλων, γνωστών και συγγενών είναι η υπόθεση της ανεξάρτητης μουσικής στην Ελλάδα. Έτσι ήταν, έτσι είναι, έτσι φοβάμαι θα είναι. Το τραγελαφικό όμως της υπόθεσης είναι ότι μετά από 20 χρόνια κάποιες από αυτές τις μπάντες θα θεωρούνται cult (όπως π.χ. οι Forward Music Quintet στους οποίους αφιέρωσαν ένα κομμάτι τους οι Atria, οι οποίοι -ειρήσθω εν παρόδω- τότε είχαν θαφτεί από την εγχώρια κριτική). Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Ονόματα τα οποία μετά από χρόνια θεωρούνται θρυλικά, πρωτοποριακά κλπ κλπ, στην εποχή τους παίζανε μεταξύ φίλων και συγγενών σε underground μέρη στα οποία δεν καταδέχονταν να πατήσουν οι σημερινοί όψιμοι θαυμαστές τους. Σε τέτοιες περιπτώσεις θυμάμαι πάντα τα λόγια του μεγάλου Adrian Borland: «θέλω οι δίσκοι μας να πουλήσουν τώρα που πραγματικά χρειαζόμαστε τη βοήθεια του κοινού μας κι όχι μετά από 5 χρόνια που μπορεί όλα να’ χουν τελειώσει». Πότε τα έλεγε αυτά; Μετά την κυκλοφορία του «From the lions mouth» το 1981…
Ας περάσουμε όμως στη φωτεινή πλευρά του «φεγγαριού», στα ίδια τα group και τη μουσική. Σε αυτούς που επιμένουν δηλαδή… Οι Decode ήταν αυτοί που είχαν το δύσκολο και άχαρο ρόλο να ανοίξουν τη βραδιά και να ζεστάνουν το ελαφρώς αμήχανο κοινό. Με ωραία σκηνική παρουσία, εναλλαγή στα φωνητικά μεταξύ του Αλέξανδρου και της Novia (κάποιες καρδιές θα έκαψε σίγουρα αυτό το βράδυ) και ξεκάθαρες αναφορές σε Depeche (και η φωνή σε κάποια γυρίσματα, ίδιος ο David). Και επιτέλους έρχεται ο πρώτος τους δίσκος, ο οποίος αναμένεται εντός ολίγων φεγγαριών από την Klik Records.
Οι High Level Static αντιθέτως έχουν ήδη μια κυκλοφορία στο ενεργητικό τους, και μάλιστα από την γερμανική Trisol. Δεν τους είχα ξαναδεί live και ομολογώ ότι με απογοήτευσαν ελαφρώς. Πολύ προηχογραφημένο υλικό, κάποια κομμάτια ξεχειλωμένα σε διάρκεια και πολλά EBM ολισθήματα (κατ’ εμέ ένα ξεπερασμένο και κάπως γραφικό πλέον είδος). Σε γενικές γραμμές πάντως έχουν καλό υλικό και… αναμένουμε και εδώ το νέο δίσκο, επίσης σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Αυτοί όμως που με εντυπωσίασαν ήταν οι Atria. Με γεμάτο πληθωρικό ήχο και μια θεατρική Δάφνη, χωρίς υπερβολές, ούτε στη φωνή ούτε στην κίνηση, ανέβασαν ψηλά το κέφι όσων είχαν παραμείνει στο χώρο (άλλη μια αλγεινή παρατήρηση: είμασταν που είμασταν λίγοι, αρκετοί έφευγαν κιόλας μόλις τελείωνε το live των δικών τους!). Στα δικά τους, αρκετά γνωστά πλέον κομμάτια, πρόσθεσαν και τρεις διασκευές: «Games without frontiers» του Peter Gabriel, το αφιερωμένο στους FMQ «P. Machinery» των Propaganda (με ένα μικρό sample στην αρχή από το «Dr Mabuse») και τέλος το κλασικό «Photographic» ως έναν έμμεσο φόρο τιμής στη μπάντα η οποία σαν φωτεινό αστέρι είναι ο οδηγός όλης αυτής της σκηνής.
P.S. Αρχικά δεν είχα σκοπό να γράψω review για τη βραδιά, οπότε φωτογραφίες δυστυχώς δεν υπάρχουν. Την επόμενη όμως φορά ας είστε εκεί…
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 