Και από φωνή …μπούτι! Εγώ φταίω τώρα που γίνομαι κακός ή η καλλίπυγος κυρία η οποία μοστράρει τα προσόντα της φάτσα-κάρτα στο εξώφυλλο; Η Δανέζα λοιπόν Els Pynoo (γι’ αυτήν μιλάμε) το 1997 συνάντησε τον καλλιτεχνικό της …Μούσο (sic) στο πρόσωπο του Danny Momments, μπασίστα τότε στους Deus, ο οποίος έχοντας προφανώς βαρεθεί τις εμμονές των Deus, είπε να εξερευνήσει τις electropop (με τάση προς electro-trash) ανησυχίες του. Μόνο που η trash-glamour αισθητική απαιτεί μεγάλο ταλέντο, καθώς πολύ εύκολα όποιος ανακατεύεται με το trash, καταντάει trash ο ίδιος (απ’ όσους θυμάμαι, μόνο ο Felix Da Housecat βγήκε αλώβητος!).
Στο «Grand Prix» (τέταρτος δίσκος παρακαλώ!) οι Vive la Fete προσπαθούν να συνδυάσουν την ηλεκτρονική ανεμελιά των Depeche Mode εποχής «Speak and Spell», με την glam σκοτεινιά των Visage και τις κιθάρες των New Order αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι παρά ένα μοδάτο, trendy, κιτσάτο electro του …Κολωνακίου. Οι στίχοι είναι αφελείς σε όρια χαζομάρας, η δε Pynoo προσπαθεί να ακουστεί σαν μια άλλη Miss Kittin, όντας κάποιες στιγμές συμπαθητική, αλλά τελικά αυτό το «νιάου-νιάου βρε γατούλα» νάζι κουράζει. Ξεχωρίζουν, μονόφθαλμοι μεταξύ των τυφλών, τα «Claude Francois», «Machine sublime», «Exactement» (για σας τους μανιακούς downloaders).
Οι ίδιοι τι λένε; «Πάντα θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα είδος μουσικής για τους εαυτούς μας αλλά και για όλους τους ομοφυλόφιλους, τους αμφισεξουαλικούς, τις λεσβίες και όλους τους μοντέρνους ανθρώπους σαν και εμάς»! Προφανώς δεν είμαι τίποτε από τα παραπάνω, οπότε….
5
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 