| 1. | Under my thumb (Rolling Stones) |
| 2. | Bang a gong (T. Rex) |
| 3. | Radar love (Golden Earring) |
| 4. | Space truckin (Deep Purple) |
| 5. | Black Betty (Ram Jam) |
| 6. | Mississippi queen (Mountain) |
| 7. | Just got paid (ZZ Top) |
| 8. | Roadhouse blues (The Doors) |
| 9. | Supernaut (Black Sabbath) |
| 10. | Lay lady lay (Bob Dylan) |
| 11. | What a wonderful world (Louis Armstrong) |
| 12. | What a wonderful world – First part (bonus track) |
| 13. | What a wonderful world – Second part (bonus track) |
| 14. | Stigmata (Outro) (bonus track) |
Πώς το έλεγε σε εκείνο το τραγούδι του ο Παυλάρας; Εκείνο ντε, που είχε ως τίτλο γνωστό σύνθημα του Μάη του ’68 (φέτος εορτάζεται και το μνημόσυνό του – του Μάη, όχι του Παύλου!) «Οι μπαγλαμάδες να παίζουν Ντύλαν και ο Πήτερ Χάμιλ διπλοπενιές. Ο Τομ Γουέιτς με τα κλαρίνα και τα νταούλια να παίζουν Γιές»! Προφητικός…
Εν έτει λοιπόν 2008, η μουσική κινείται στον αστερισμό των διασκευών… Κατανοητό και εξηγήσιμο εν μέρει! Το βάρος 60 και πλέον ετών ηχογραφημένης μουσικής πέφτει βαρύ και ασήκωτο στις πλάτες των σημερινών μουσικών… Οι απαιτήσεις για νέες κυκλοφορίες ασφυκτικές, οι …αγελάδες ισχνές και οι διασκευές είναι η εύκολη λύση μπροστά στο αδιέξοδο του writer’s block και για λίγη ετερόφωτη αίγλη… Εύκολη λύση και για το πνευματικά ράθυμο κοινό που αναζητά ασφαλή μονοπάτια… Εύκολη λύση και για το αφασικό ραδιόφωνο των playlist…
Τι θα σας ακουγόταν πλέον πρωτότυπο και προκλητικό; Οι Kraftwerk έχουν παιχτεί με …μελιτζάνες και κολοκυθάκια, post-punk ύμνοι έχουν μετατραπεί σε ξεθυμασμένη bossa-nova χωρίς …ανθρακικό, οι Clash έχουν συναντηθεί με τα μπουζούκια και ρεμπέτικα έχουν εξηλεκτριστεί. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, πόσες …προβλέψιμα απρόβλεπτες διασκευές στο «What a wonderful world» να αντέξει κανείς; (το ίδιο το τραγούδι πάντως δεν έχει αντέξει και έχει ξεζουμιστεί πια προ πολλού!) Περσινά (πολύ) ξινά σταφύλια…
Όπως λοιπόν η φαντασία δεν ήρθε τελικά ποτέ στην εξουσία, έτσι απουσιάζει και παντελώς από τον δίσκο των Ministry και των συν-συνωμοτών τους (φίλοι συνεργάτες με προϋπηρεσία σε σχήματα όπως Killing Joke, Fear Factory, Amen κ.α.). Ή μάλλον εξαντλείται στο εξώφυλλο! Οι εκτελέσεις μπορεί να μην είναι τόσο τραγικές ώστε να τις θεωρήσουμε κυριολεκτικές …εκτελέσεις, αλλά είναι απόλυτα εθιμοτυπικές, πιστές στο πνεύμα του αρχέτυπου (στο «Bang a gong», όπως έγινε γνωστό στις ΗΠΑ το «Get it on», νομίζεις ότι νεκραναστήθηκε ο Bolan) και εμφανώς αβασάνιστες. Με εξαίρεση ίσως την «αλά Rammstein» διασκευή του «Under my thumb»… Τουλάχιστον οι ίδιοι δηλώνουν αφοπλιστικά ότι στο δίσκο αυτό έκαναν την πλάκα τους… Και από μια άποψη το δικαιούνται, καθώς αποχαιρετούν τον …μάταιο τούτο δισκογραφικό κόσμο!
Φέτος λοιπόν οι Ministry θα οργώσουν τον κόσμο για αποχαιρετιστήριες συναυλίες και τούτο το δισκίον θα είναι το τελευταίο τους (μέχρι το …επόμενο;). Σοφή η επιλογή του Al Jourgensen να βάλει την τελεία, για μία μπάντα που κάποτε πειραματίστηκε με επιτυχία (και εμπορική!) στο υβρίδιο industrial με metal, αλλά της οποίας ο δημιουργικός κύκλος είχε κλείσει προ πολλού…
Και μια προσωπική παρατήρηση: πάντοτε θεωρούσα τους Ministry στον πυρήνα και στη νοοτροπία μια «παραδοσιακή» heavy rock μπάντα… Οι επιλογές των κομματιών στο κύκνειο άσμα τους αισθάνομαι ότι δικαιώνουν την άποψη αυτή…
5
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 