De Montevert – Vanner & Ovanner/ Friends & Enemies (Nomethod)

1.	Stopp
2.	Du kommer angra dig
3.	Ηigh on you
4.	Pinsamt
5.	Skyll pa mig
6.	Cat Jones
7.	Positive effects
8.	Rebel yell
9.	Jag vill ha mer
10.	Within
11.	Monster
12.	The ghost
13.	The ghost (demo)

Τα εθνικά στερεότυπα πολλοί τα εμίσησαν, λίγοι τα απέφυγαν. Ασχέτως αν δεν έχουν και πολλή (ή απλά και μόνο επιφανειακή) σχέση με την πραγματικότητα, ασχέτως αν συνειδητά γνωρίζουμε ότι βρίσκονται στην ρίζα όλων των προκαταλήψεων και των διακρίσεων (αλλά και άλλων πιο δύσοσμων ανθών). Η εξήγηση δεν είναι απλή, αλλά σίγουρα πρέπει να περιλαμβάνει την τάση του ανθρώπινου μυαλού να αναζητεί στην απλούστευση και στη γενίκευση μια κάποια τάξη στον χαοτικό τούτο κόσμο.

Το ενδιαφέρον είναι ότι η προκατάληψη δεν είναι απαραίτητο να φέρει αρνητικό πρόσημο. Σε αυτή την ανάποδη περίπτωση η εθνική καταγωγή αυτή καθαυτή μπορεί να γίνει ακόμη και εμπορικό brand-name. Ενίοτε δε και χρυσοφόρο. Για παράδειγμα, ο παγκόσμιος οδοστρωτήρας του μέσου αστικού γούστου που λέγεται ΙΚΕΑ τι νομίζετε ότι πουλάει ακριβώς; Έπιπλα; Σουηδικότητα πουλάει (τη στιγμή μάλιστα που η οικονομική έδρα της εταιρείας δεν είναι πλέον στη χώρα). Εξού και μεταξύ άλλων η επιμονή να υποστηρίζει αυτό το ίματζ τοποθετώντας σχεδόν σε κάθε ονομασία νέου προϊόντος (για παρατηρήστε!) το χαρακτηριστικό a με το μικρό κυκλάκι από πάνω. Μια «σουηδικότητα» η οποία παραπέμπει αυθόρμητα σε φυσικές εικόνες του σουηδικού τοπίου, ατελείωτα δάση, μια ξύλινη καλύβα κάπου σε ένα ξέφωτο, βαθιές καθαρές λίμνες, και σε έναν χαρακτήρα ευγενικό, χαμηλότονο, ήρεμο, ανεκτικό απέναντι στο διαφορετικό, ανθρώπινο με λίγα λόγια. Εσχάτως βέβαια μια σειρά από συγγραφείς, με προεξάρχοντες εκείνους του σύγχρονου κοινωνικού αστυνομικού μυθιστορήματος (Στιγκ Λάρσον και σία) ανασκάλεψαν και έφεραν στην επιφάνεια δείγματα από τον βόρβορο που κρύβει στα σπλάγχνα της ακόμη και αυτή η εικονικά πρότυπη κοινωνία (την καλοζωισμένη υπεροψία, τον καλά κρυμμένο ευγονικό ρατσισμό, ένα παρελθόν βολικής «φιλοναζιστικής» ουδετερότητας). Αλλά ας μη σταθούμε επί του παρόντος στις αντιφάσεις, όπως είπαμε εξαρχής εδώ μας ενδιαφέρει το στερεότυπο.

Και είναι ακριβώς αυτό το στερεότυπο που έχει κατοχυρωθεί τα τελευταία χρόνια και στη μουσική και δη αυτή που αποκαλείται ποπ. Σουηδική ποπ. Χαμηλές εντάσεις, ήπιοι τόνοι, ευκρινείς μελωδικές γραμμές, ιδιαίτερα οργανάκια, αποστάσεις από τις loud παραγωγές και τον κωλοπαιδισμό πολλών εκπροσώπων της brit-pop. Η συγκεκριμένη δημιουργός ονόματι Ellinor Nilsson, η οποία κρύβεται πίσω από το όνομα De Montevert δεν απέχει πολύ από τις επιταγές του εν λόγω προτύπου. Όπως πάντα όμως τη διαφορά κάνει το ταλέντο και η μελωδική αρτηρία (γιατί αλήθεια λέμε μόνο φλέβα, τη στιγμή που η αρτηρία είναι και πιο ζωτική;). Και μια τέτοια, πάλλουσα και σφύζουσα, διαθέτει η Nilsson, με τη διαύγεια της μελωδικής της ματιάς να αναδεικνύεται σε κρυστάλλινα άσματα όπως τα «Jag vill ha mer», «Stopp», «Monster», «Cat Jones» (με τα ωραία γυρίσματα στη φωνή) ή η εύστοχη διασκευή στο παλιό κλασικό του Billy Idol. Θα μπορούσα να συνεχίσω καλύπτοντας όλο τον δίσκο, πραγματικά δεν υπάρχει κομμάτι για τον κάλαθο εδώ μέσα.

Τα τραγούδια ακούγονται σα να γράφτηκαν σε μια ζεστή ξύλινη καλύβα μία από αυτές τις ατέλειωτες νύχτες του αρκτικού χειμώνα, με μια ποικιλία οργάνων από κλασικές κιθάρες μέχρι ηλεκτρονικά μπιχλιμπίδια (ναι, η καλύβα μας διαθέτει και πρίζα!) να υπηρετούν μια χαμηλοβλεπούσα electro-folk, με μια κοριτσίστικη αλά-Λολίτα αφέλεια και αθωότητα (κι ας μην είναι τα κορίτσια ποτέ τόσο αθώα όσο -θέλουν να – φαίνονται). Αξίζει να της πιστώσουμε επίσης το γεγονός ότι τραγουδάει στη γλώσσα της (τουλάχιστον σε ένα σημαντικό μέρος του δίσκου), προσθέτοντας έτσι και μια ευπρόσδεκτη εξωτική χροιά στον ήχο.

Ο δίσκος αυτός, ουσιαστικά ο πρώτος της, μαζεύει πολλά κομμάτια που έχει γράψει σε διάστημα ετών, κάποια έχουν εμφανιστεί μάλιστα σε σινγκλάκια με μια σχετική ντόπια επιτυχία, και προφανώς η αξία του βασίζεται και σε αυτό το εύρος επιλεκτικότητας. Η κοινοτοπία περί «δύσκολου δεύτερου δίσκου» δεν έχει προκύψει χωρίς ερείσματα στην πραγματικότητα. Μέχρι τότε πάντως μπορούμε να απολαύσουμε αυτά τα γεμάτα θαλπωρή κομμάτια. Την οποία εκτιμάς και περισσότερο όταν έξω κάνει ψοφόκρυο. Όπως και σήμερα… Μπρρρρ…

8.5

 1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr