Ίσως να το έχετε αισθανθεί κάποιες φορές… Το αίσθημα της αποξένωσης και της ψυχρότητας μπροστά στην ομορφιά… Μπροστά σε μια κλινική ομορφιά, «αντικειμενικά» μεν τέλεια και θαυμαστή, συναισθηματικά δε κενή και ψυχρή… Σαν μια γυναίκα «έκπαγλου καλλονής» που λέγανε και οι παλιότεροι, αλλά ερωτική παγοκολώνα… Ένα τέτοιο αίσθημα είχα σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας της Lisa Gerrard… Σαν ένα αδιαπέραστο τείχος πάγου να είχε ορθωθεί ανάμεσά μας… Και δεν έφταιγε τόσο η απόσταση μεταξύ μας, η πραγματική μέσα στο χώρο, μιας που ίσα που πρόλαβα να στριμωχτώ σε μια από τις τελευταίες θέσεις ψηλά-ψηλά στον εξώστη, σε ένα κατάμεστο από 1500 θεατές Παλλάς. Εντυπωσιακός αριθμός αν μη τι άλλο! Αμφιβάλω δε αν κανένα από τα ονόματα με τα οποία ασχολούμαστε σε αυτές τις σελίδες κατάφερνε ποτέ να μαζέψει τέτοιο πλήθος (και με τέτοιες τιμές εισιτηρίων κιόλας!). Και υποθέτω ότι οι περισσότεροι από τους θεατές θα είχαν στη δισκοθήκη τους το soundtrack του Μονομάχου παρά το «Within the realm»… Μικρή σημασία έχει πάντως αυτό…
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Gerrard είχε και έχει ακόμη φωνή… Φωνάρα αν θέλετε! Τεχνικά άρτια, χαρισματική, φτιαγμένη από ένα ιδιαίτερο υλικό, με ικανότητες να ανεβοκατεβαίνει τις οκτάβες, από τα πιο πένθιμα βαθιά μουρμουρητά μέχρι τις πιο υψιπετείς αιθέριες κορώνες… Και η όλη της εμφάνιση ήταν επαγγελματικά άψογη, ο ήχος τέλειος, τα κομμάτια παιγμένα σε πιστότατες εκτελέσεις (πώς να γινόταν και διαφορετικά, αφού το μεγαλύτερο μέρος ήταν προηχογραφημένο!). Και φυσικά «μάγεψε με τη φωνή της» όπως λέει και το τηλεοπτικό κλισέ… Αυτή όμως είναι η μία όψη του νομίσματος… Η επιφανειακή θεώρηση αν θέλετε…
Είχα ομολογουμένως περιέργεια μεγάλη να δω από κοντά την Lisa… Περισσότερο όμως σαν φυσιογνωμία παρά σαν τραγουδίστρια. Οι προσωπικοί της δίσκοι με είχαν αφήσει παγερά αδιάφορο και ποτέ δεν κατάφεραν να με αγγίξουν συναισθηματικά, ακόμη και κάτω από τις πιο ιδιαίτερες και ευαίσθητες στιγμές ακρόασης… Και από την υποδοχή που επεφύλαξε ο κόσμος στα κομμάτια της, είναι πλέον βέβαιο ότι από ολόκληρη τη solo καριέρα της, δύο τραγούδια θα μείνουν, το εξής …ένα: το μαγευτικό «Sacrifice»… Κατά τα λοιπά, η Lisa Gerrard είναι πλέον μια ιέρεια της βαρεμάρας, ένα συστατικό στο μοδάτο δυτικό μείγμα που περιλαμβάνει new age χυλό, Κοέλιο, ζεν, γιν και γιάνγκ, lounge διαλογισμό σε ντιζαϊνάτους καναπέδες συνοδεία sushi, ανατολίτικες (αμπελο)θρησκείες, βιολογικά αγγούρια, γιόγκα και «οικολογική» ευαισθησία του Κολω-νακίου… Η ζωντανή της εμφάνιση δεν μου άλλαξε άποψη…
Τώρα βέβαια το «ζωντανή» ας μην το παίρνουμε και της μετρητοίς! Τι το ζωντανό έχει μια συναυλία, τόσο στυλιζαρισμένη, τόσο επιτηδευμένη, τόσο άνευρη και παγερή; Η ίδια η Lisa ήταν σφιγμένη μέσα σε στενό φόρεμα σοβαροφάνειας (άλλαξε και κάνα δύο φορέματα όπως …οφείλει να κάνει κάθε σοβαρή τραγουδίστρια που σέβεται τον εαυτό της!), απόλυτα στατική, με στήσιμο και πόζα ντίβας, το μόνο που κουνούσε ήταν τα χέρια της… Ακόμη δε κι αυτές οι κινήσεις ήταν στην εντέλεια προμελετημένες και προγραμματισμένες μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας (έχει και ειδικό… stage designer!)!! Κανένα πάθος, κανένας αυτοσχεδιασμός, κανένα συναίσθημα, κανένα απρόοπτο, κανένα λάθος!
Οι μουσικοί που τη συνόδευαν ήταν ο παλιός συνεργάτης της από τις ημέρες των Dead Can Dance, o John Bonner στα πλήκτρα (στα βιολιά ουσιαστικά!), ο νεότερος Michael Edwards στο πιάνο, ο Andew Hutton που συνεισέφερε κάποια φωνητικά υποβάθρου, ενώ δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομα του «σαμπλερά» ο οποίος κουβάλησε ουσιαστικά στις πλάτες του ολόκληρη τη συναυλία.
Την εποχή των Dead Can Dance δεν την τίμησε παρά ελάχιστες φορές (φυσικό και αναμενόμενο!), περιοριζόμενη στις δικές της νερόβραστες ανάλατες σούπες. Έπαιξε και κάποια νέα τραγούδια, των οποίων τους στίχους μάλιστα διάβασε από …σκονάκι (για να είναι ακριβής όπως ομολόγησε!), τα οποία ακολουθούν με ευλάβεια τη μανιέρα των υπόλοιπων… Τα βλέφαρα όμως είχαν αρχίσει ήδη να βαραίνουν σαν να ήταν μολυβένια, τα χασμουρητά γύρω μου πήγαιναν σύννεφο, το δε μισοσκόταδο (δε) βοηθούσε την κατάσταση… Στο τέλος μας περίμενε και ένα από …άμβωνος κήρυγμα οικολογικής αφύπνισης και καταγγελίας κατά των κινητών τηλεφώνων και των μικροκυμάτων που εξολοθρεύουν τις …μέλισσες, και μια έκκληση για ομαδική προσευχή προς σωτηρία του κόσμου με υπόκρουση το «Host of the Seraphim»… Και κάπου εκεί το σεμνό σουαρέ έλαβε τέλος… Καληνύχτα Lisa! Άντε και στο Μέγαρο την επόμενη φορά…
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 