Villa Nah – Origin (Keys of Life)

1.	Time for tea
2.	Running on
3.	Ways to be
4.	Some kind of dream
5.	All the days
6.	Autumn gone
7.	Kiss and tell
8.	Way of the future
9.	Remains of love
10.	Envelope
11.	Rainmaker
12.	Emerald hills

Σε έναν παλιό διαξιφισμό σε τούτες εδώ τις ηλεκτρονικές σελίδες, ο αρχισυντάκτης μας «επιτέθηκε» στον Marvin Gaye προσάπτοντας του κατ’ ουσία την κατηγορία ότι έστρωσε τον δρόμο για τις κατοπινές ορδές των ξενέρωτων μελιστάλαχτων soul βάρδων τύπου Lionel Richie ή Luther Vandross. Μου το θύμισε πρόσφατα φίλος επισυνάπτοντας το σχόλιο «πόσο άδικο έχει». Διαφώνησα σιωπηλά…

Φταίνε ο Νίτσε ή ο Βάγκνερ για την χρήση που έγινε στα έργα τους από τον Χίτλερ και τους ναζί; Έχουν ευθύνη για τους επιγόνους, τους μιμητές, τους παραμορφωτές; Ο Αγγελόπουλος για τον νυσταλέο βασανισμό του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου; Ο Καζαντζίδης για την σκυλάδικη καψούρα; Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση… Προσωπικά θεωρώ δίκαιο ότι όπως πιστώνονται τις θετικές έτσι πρέπει να πιστώνονται και τις αρνητικές (χωρίς φυσικά αυτή η …πίστωση να υποδηλώνει οποιαδήποτε νύξη βολονταρισμού). Είναι στη φύση άλλωστε των μεγάλων έργων τέχνης να είναι ανοιχτά σε οποιαδήποτε ανάγνωση, ερμηνεία, αποκρυπτογράφηση ακόμη και διαστρέβλωση, καλοπροαίρετη ή μη… Εκεί έγκειται άλλωστε η μεγαλοσύνη τους. Δεν ξεμπερδεύεις εύκολα μαζί τους…

Έχουν περάσει 30 χρόνια από το οριακό για την electropop «Man Machine» των Kraftwerk. Τότε που η τεχνολογική εξέλιξη έφερνε αλλαγή όχι μόνο στον ήχο αλλά και τη νοοτροπία, με την εποχή της ατομικότητας να ανατέλλει και τη μουσική δημιουργία να επιστρέφει στην εποχή των Μεγάλων Συνθετών (εκεί που κάποτε συντελούνταν υπό το φως των κεριών και της λάμπας πετρελαίου, από δω και πέρα θα γεννιέται (και) στα μοναχικά δωμάτια κάτω από το υπόθαμπο φως της οθόνης).

Σε αυτόν το δίσκο λοιπόν εντοπίζουμε και την προέλευση («Origin» κυριολεκτικά!) και την αρχή της γενεαλογικής γραμμής η οποία μας οδηγεί στους Villa Nah. Ακόμη και το εξώφυλλο είναι ταιριαστό, φόρμα και περιεχόμενο σε αρμονία, γεωμετρικές, αυστηρά ευκλείδειες, κυματομορφές, οξείες γωνίες, καθαρές ευθείες.

Οι Villa Nah, ντουέτο των Juho Paalosmaa and Tomi Hyyppa από τη χώρα των κινητών, των ακοντιστών και της σάουνας (τη Φινλανδία δηλαδή), υπό την …παραγωγική επίβλεψη του γνώριμου μας Jori Hulkkonen, στήνουν έναν δίσκο απλής, τίμιας εκτελεσμένης electropop, με το ρολόι της εξέλιξης να μοιάζει σταματημένο στο 1982. Γνώριμοι ήχοι πάντως για το …2010!

Εκεί όμως όπου οι τραγικοί (ο νεαρός τραγουδιστής τους αυτοκτόνησε πρόσφατα) Ou Est Le Swimming Pool ή οι Hurts εξαντλημένοι …εκσπερματώνουν την έμπνευση τους σε ένα τραγούδι, οι Villa Nah αρθρώνουν πειστικό μελωδικό λόγο και επιδεικνύουν δείγματα συνθετικής ευφυίας σε μικρά στιλπνά διαμαντάκια όπως το «Autumn gone», το «All the days», το «Some kind of dream», και το αέρινο καλοκαιρινής αίσθησης «Envelope» (αναιρώντας έτσι και την υποτιθέμενη ψυχρή «πληκτρολογία» των υπερβόρειων).

Οι παραπομπές και οι μνημονικοί συνειρμοί θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα ολοκληρωμένο πλήρες πανόραμα του είδους. Οι OMD (με τους οποίους μάλιστα θα περιοδεύσουν το φθινόπωρο) της πρώτης περιόδου, πριν κάνουν σουξέ στην Αμερική και προβάρουν τα …ροζ, οι Blancmange, οι πρωτόλειοι αφελείς Depeche Mode, οι Yellow Magic Orchestra, πιο κοντά στο σήμερα οι Junior Boys, οι Neon Neon, οι δικές μας Marsheaux. Εύκολα θα συνέχιζα μια προσωπικά αυθαίρετη παράθεση…

Έχουν περάσει 30 χρόνια και ακόμη δεν έχουμε ξεμπερδέψει. Καλώς ή κακώς. Από τη μία έχουμε άπειρα υπο-προϊόντα φθηνής εύκολης πλαστικής electropop. Αναπόφευκτο… Από την άλλη υπάρχει η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για ένα τραγούδι με μια απλή ευκολομνημόνευτη μελωδία, που θα τον συντροφεύσει στο δρόμο, σε στιγμές ανάλαφρες, μια μελωδία η οποία να έχει επίγνωση της εφήμερης φύσης της. Ακούγεται εύκολο;

7.5

1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr