A Whisper in the Noise – Dry land (Exile on Mainstream)

1.	As We Were
2.	Awaken to Winter
3.	A New Dawn
4.	This Time, its
5.	In Will
6.	Sons
7.	Armament
8.	You, the Orphan
9.	Beautys Grace
10.	Go Now
11.	True Love Will Find You in the End

Υπάρχουν δύο σχολές μουσικής δημοσιογραφίας… Βασικά πολλές υπάρχουν, αλλά τα πράγματα γίνονται πιο ενδιαφέροντα και προβοκατόρικα όταν εστιάζεις στα άκρα! Έτσι λοιπόν, και εντελώς σχηματικά, η μία (ας πούμε ότι πηγάζει από τα γραπτά του Lester Bangs) είναι εκείνη όπου δε γράφεις για τη μουσική αυτήν καθαυτή, αλλά με αφορμή τη μουσική και για την επίδραση που έχει αυτή στη ζωή σου. Βασικά χαρακτηριστικά: συναισθηματική, προσωπική γραφή, βιωματική, κάποιες φορές υπερβολικά ομφαλοσκοπική και ευκόλως εκτρεπόμενη σε ευκολίες και υπερβολές… Θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε και «υποκειμενική». Την «αντίπαλη» σχολή, ας την ονομάσουμε …»κοντογούρεια» (προφανής η ετυμολογία!). Ή «αντικειμενική»! Είναι εκείνη όπου προσεγγίζεις και ανατέμνεις το μουσικό έργο με την ψυχρότητα και το επαγγελματικό μάτι που αντιμετωπίζει και ο …ιατροδικαστής το πτώμα του. Βασικά χαρακτηριστικά: παράθεση λεπτομερειών και πληροφοριών, πολλές φορές σε εξεζητημένο βαθμό, εκλεκτικές συγγένειες, αναλυτική όμως και χρηστική τελικά.

Ακολουθεί μια μικρή εφαρμογή των διδαχών των σχολών αυτών, με …study case το νέο δίσκο των A Whisper In The Noise.

Προσέγγιση Α:
Ζζζζζζζ… Τεντώθηκε νωχελικά και προσπάθησε να τινάξει τον ύπνο που είχε επικαθίσει βαρύς στα βλέφαρά του και να συνειδητοποιήσει εκ νέου τη θέση του στον κόσμο… Τι ώρα ήταν; Βράδυ ή πρωί; Τι είχε συμβεί; Πώς και είχε κοιμηθεί με τα ρούχα, αυτός που με τον Μορφέα διατηρούσε μια όχι ιδιαίτερα φιλική σχέση; Θυμήθηκε… Είχε να γράψει μια κριτική για το MiC, την οποία μάλιστα χρωστούσε εδώ και ένα σχεδόν μήνα, για το «Dry land» των A Whisper In The Noise. Δεν είχε και πολύ όρεξη (μεταξύ μας!). Η αλά Kranky και Constellation «χωμάτινη» αισθητική του εξώφυλλου του ξύπνησε αναμνήσεις από βασανιστικά μίζερες ακροάσεις. Από εκείνες όπου μέχρι να πέσει η μία νότα, …βρωμάει η άλλη! «Κι άλλοι αγιάτρευτα μελαγχολικοί Αμερικάνοι, που ούτε ο …Πλάτωνας ούτε το Prozac τούς έχει βοηθήσει» είχε σκεφτεί! Δεν έπεσε έξω… Στη δεύτερη ακρόαση, έχοντας πια αντοχές και σημαντικό απόθεμα ύπνου, υπέμεινε την εντεχνοποιημένη μιζέρια (καλή ώρα σαν τα δικά μας), τους πένθιμους έγχορδους εσπερινούς, τα θρηνητικά φωνητικά και τα σκουπάκια στα τύμπανα. Και ο δίσκος είχε ξεκινήσει τόσο καλά! Το «As we were», σοφά τοποθετημένο στην εναρκτήρια θέση, είναι η στιγμή που συναντούν τη Μούσα τους, ένα πιασάρικο κομψοτέχνημα με μια μελωδία διάστικτη από πελεκητά και εμφατικά τύμπανα. Φευ, η αρχή δεν είναι ποτέ το ήμισυ του παντός και η Μούσα είναι (άλλη μια) άπιστη γυνή. Και μέσα στην αργή και βασανιστική μονοτονία που ακολούθησε, το επίσης εξαιρετικό «Armament» παραλίγο να περάσει απαρατήρητο. «Ουφ, δύσκολα θα βγει το κείμενο»… Είναι και καλοί μουσικοί οι τύποι, ξέρουν τα όργανά τους, έχουν και καλές προθέσεις… Αν ήταν ep… Αλλά με τα «Αν» δεν γράφτηκε ποτέ η ιστορία…

Προσέγγιση Β:
Οι Α Whisper In The Noise είναι μια τριμελής μπάντα η οποία μας έρχεται από την κρύα Minnesota με αφεντικό τον West Thordson. Υπάρχουν από το 2003 και αυτός είναι ο τρίτος μεγάλος τους δίσκος μετά το «Through the Ides of March» και το «As the Bluebird Sings» (έχουν ακόμη ένα ep). Οι ίδιοι δηλώνουν (και θα τους εμπιστευτούμε ενθυμούμενοι τη γνωστή τσαρούχεια ρήση) «ορχηστρικό garage ροκ». Άλλοι τους κατατάσσουν στο νεφελώδες art-rock. Το σίγουρο είναι ότι αγαπάνε τα έγχορδα, το σκοτεινό ήχο, τα πιανιστικά ηχοτοπία, τους Arcade Fire και τους θλιμμένους της americana. Οι σκιές των οποίων πέφτουν βαριές σε όλον το δίσκο… Ένα δίσκο συμπαγή, ενιαίο και ατμοσφαιρικό, με ελάχιστες κορυφώσεις, που τις ανέφερε και ο άνωθεν συνάδελφός μου (να προσθέσω και τη βινιέτα μουσικής δωματίου «Α new dawn» που προτιμά ο αρχισυντάκτης μας). Κυκλοφορεί από τη γερμανική Exile on Mainstream (έχουν πια παράδοση να ψαρεύουν τέτοιες μπάντες οι Γερμανοί – θυμηθείτε και την Glitterhouse), ενώ την παραγωγή έχει κάνει ο Albini (ουδέν σχόλιο – πια!). Και αν πρέπει να καταλήξουμε σε κάποιο «αντικειμενικό» συμπέρασμα, ας το συμπυκνώσουμε σε μια ατάκα: για κάθε David Eugene Edwards, υπάρχουν δεκάδες άλλοι ακόλουθοι, κάποιοι φιλότιμοι και άρτιοι τεχνικά, αλλά σαφώς λιγότερο προικισμένοι…

Τελικά διαλέγετε και παίρνετε!

7

1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr