| 1. | The Trees In Juarez |
| 2. | Blurry Figures, Far Away |
| 3. | Arrival To An Empty Room |
| 4. | Beebs |
| 5. | A World I Never Noticed |
| 6. | It Pours |
| 7. | Terra Firma |
| 8. | Good Luck Out There |
| 9. | Dim Distant Porch Lights |
| 10. | Insomnia In Roscoe Village |
| 11. | Precisely Wrong |
| 12. | Between The Waves |
| 13. | Selected Garden |
| 14. | Distant Shots |
| 15. | Island On An Endless Plane |
| 16. | It Never Ends |
| 17. | The History Of Rain |
| 18. | In The Grass |
| 19. | Something That Had Died |
| 20. | Fast Forward To Here |
| 21. | Longing In A Stairway |
| 22. | For The Asking |
| 23. | Hospital Ride |
| 24. | What I Imagine You To Be Like |
| 25. | Autumn Leaves And A Bath Tub |
Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που βρέθηκα σε πραγματική πεδιάδα, με την κυριολεκτική σημασία της πατριδογνωσίας. Με τον ορίζοντα ανοιχτό να απλώνεται χωρίς η ματιά να κόβεται από καμία γεωλογική ανωμαλία… Έρμαιο ανοιχτών ανέμων που έρχονται από κάπου πολύ μακριά. «Απέραντα χωράφια» φαντάστηκε κάποτε ο Τουρνάς, μια ατελείωτη Ευρώπη οι Kraftwerk. Μια ζαλιστική αίσθηση για το αμάθητό μου βουνίσιο βλέμμα. Και η ανθρώπινη παρουσία ισχνή, πιο πολύ υπονοούμενη, ηλεκτρικές γραμμές υψηλής τάσης, γεωμετρικά χωρισμένη γη, αραιοδιάσπαρτα κτίσματα. Ανοιχτός ορίζοντας – ανοιχτή φαντασία, άλλος πολιτισμός εδώ στην άκρη των πάντων (ή του τίποτα, μικρή η διαφορά).
Γενικά αποφεύγω την ποιητικίζουσα «φυσιολατρική» προσέγγιση στη μουσική, τη θεωρώ τετριμμένη, «εύκολη» και κυρίως αυθαίρετη (σάμπως όμως η ακρόαση δεν είναι εξ ορισμού μια πράξη αυθαιρεσίας;). Πάντως η παραπάνω εισαγωγή θα μπορούσε να είναι μια καλή μετα-φυσική περιγραφή του νέου δίσκου του The Flashbulb. Πόσο μάλλον όταν ο μουσικός σε καθοδηγεί προς τα εκεί παρέχοντας σου ο ίδιος μια οπτική ενσάρκωση των ήχων του (βλέπε τις εντυπωσιακές φωτογραφίες που εμπερικλείονται στον δίσκο).
Τα στοιχεία της ταυτότητας και του μουσικού του μητρώου τα εξετάζει εκτενώς και εναργώς ο Λάμπρος Σκουζ σε παλαιότερη κριτική, αφού πρώτα βέβαια βρήκε το μαύρο μπελά του με την πολυσχιδή προσωπικότητα του εκ Σικάγο ορμώμενου Benn Lee Jordan, ο οποίος συν τοις άλλοις χρησιμοποιεί και καμιά δεκαριά άλλα ψευδώνυμα (όπως -προσοχή στους συνειρμούς- οι καλλιτέχνες, οι εγκληματίες και οι …πουτάνες).
Το ίδιο σκούρα θα τα βρει κι εκείνος που θα αποπειραθεί να ταιριάξει σε προκρούστεια καλούπια την ανοικονόμητη πληθωρικότητα του Γλόμπου. Και τι πληθωρικότητα: 25 κομμάτια προσφέρει μέσα σε πάνω από 70 λεπτά, υποθέτω πολύ εύκολα θα μπορούσε να τα συσπειρώσει σε εικοσάλεπτα έπη ή να τα πουλήσει σε 3 δίσκους και αναρίθμητα EΡs. Θα ομολογήσω τη γενικότερη καχυποψία μου απέναντι σε τέτοιες γενναιόδωρες προσφορές, αλλά η πραγματικότητα υφίσταται ακριβώς για να μας διαψεύδει. Ενίοτε…
Αν επιμένετε λοιπόν (και δεν σας αδικώ) να καθορίσουμε συντεταγμένες, μπορούμε σχηματικά να εντοπίσουμε το στίγμα του Flashbulb κάπου ανάμεσα στην IDM (έξυπνη (;) ηλεκτρονική μουσική) και την ambient. IDM-εγκεφαλικότητα, ambient-ανία, ας αφήσουμε στην άκρη προκάτ αντιλήψεις και ας απολαύσουμε μια απελευθερωμένη γνήσια προσωπική γραφή, η οποία μας επιφυλάσσει σε κάθε γωνιά του δίσκου μια έκπληξη. Έκπληξη όχι όμως δήθεν «ανατρεπτική» και τραβηγμένη από τα μαλλιά (όπως κάνουν ας πούμε οι μέτριοι συγγραφείς), αλλά ενταγμένη σε μια αρμονικά ρέουσα πλοκή.
Μια πλοκή η οποία ωθείται από σατινένια πιάνα και απατηλά απλοϊκές κιθάρες ενώ συνάμα διαταράσσεται από λελογισμένα πειραγμένες κυματομορφές, λειασμένες ηλεκτρονικές γωνίες, πινελιές τσέλου ή ακόμη και σοφά τοποθετημένες μεταλλίζουσες κορυφώσεις (ξέρω, εδώ το έχετε το post-rock). Μια μόνο σπίθα έμπνευσης αρκεί για να χτιστεί το κομμάτι. Η επανάληψη αναλαμβάνει τα υπόλοιπα, αυτό είναι το μυστικό στη μουσική, το λένε πια και οι επιστήμονες. Και όσο την ανθρώπινη παρουσία, τι λέγαμε στην εισαγωγή; Ισχνή, σποραδική, συνήθως συνεσταλμένα αλλοιωμένη από το vocoder. Οι γλάροι διεκδικούν κι αυτοί το μερίδιό τους…
Μόλις συνειδητοποιώ ότι δεν έχω ασχοληθεί με μεμονωμένα κομμάτια. Ίσως γιατί ασυνείδητα προσπαθώ να σας ωθήσω να ακούσετε αυτό τον δίσκο (τον πουλάει ο ίδιος από την ιστοσελίδα του). Ίσως δε κι εκείνη η τυπικότητα που μετά βίας υποκρύπτει ανία, για «δίσκο ο οποίος ακούγεται ολόκληρος, τίποτε δεν ξεχωρίζει από ένα ενιαίο σύνολο μπλα, μπλα», ενίοτε να είναι αναπόφευκτη και αληθινή.
Ζούμε σε εποχή όπου τίποτε δεν ακούγεται παρωχημένο (πέρα από τις εμμονές του καθενός). Ή πρωτοπόρο, αν κοιτάξουμε την άλλη πλευρά του νομίσματος. Κι αν μας μοιάζει ότι η μουσική ιστορία έχει πιαστεί σε έναν ατέρμονο κύκλο, σε μια κυκλική λούπα, καλό είναι να θυμόμαστε ότι η Ιστορία δεν είναι ένα αυστηρό 2πR σχήμα (κι ας επιμένετε κ.κ. Hegel και Αριστοτέλη). Μάλλον μια σπείρα θυμίζει πιο πολύ, η οποία μετατοπίζεται, έστω και απειροελάχιστα, ανεπαίσθητα, κατά ελάχιστα ποσοστημόρια. Το πρόβλημα είναι ότι οι συγκαιρινοί ποτέ δεν έχουμε την πλήρη εικόνα… Δικαιούμαστε λοιπόν να αυθαιρετούμε χωρίς ενοχές…
9
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 