Ας αναλογιστούμε με διάθεση ειλικρινούς (εάν και όσο γίνεται!) αυτοκριτικής… Πόσες μουσικές …αοιδίες και πόσα «ληγμένα» ατάλαντα προϊόντα έχουμε αποδεχτεί και αποθεώσει κατά καιρούς, μόνο και μόνο γιατί είχαν το «σωστό» πακέτο, τις σωστές απόψεις, τη σωστή ιδεολογία; Και πόσες φορές δεν διαπιστώσαμε εκ των υστέρων, βγάζοντας τα ιδεολογικά «γυαλιά», ότι στην ουσία ο «βασιλιάς ήταν γυμνός»;
Αν υπήρχε σχολή μουσικού marketing, το παράδειγμα των CocoRosie θα ήταν από τα SOS των διδακτέας ύλης… Διότι είναι πραγματικά υποδειγματικός και πανέξυπνος ο τρόπος με τον οποίο έχουν «πλασάρει», θα τολμούσα να πω και επινοήσει τον εαυτό τους, χωρίς να αφήνουν τίποτε ανεκμετάλλευτο… Από το ινδιάνικο αίμα που κυλάει στις φλέβες τους και την περίεργη οικογενειακή τους ιστορία, έως τις σεξουαλικές τους επιλογές, και την ..μπανιέρα τους!
Και η μουσική; Τι απομένει αν ξετυλίξουμε το αμπαλάζ της αμφιφυλόφιλης αισθητικής, της επιτηδευμένης κοριτσίστικης αφέλειας, των ιδιότυπων παράφωνων (εξ απόψεως υποθέτω!) φωνητικών (που κάποιοι πιο κακεντρεχείς θα τα αποκαλούσαν εκνευριστικά νιαουρίσματα), των κόμικς αναφορών, της κιτς ενδυματολογίας, του «προκλητικού» βαψίματος; Ένα όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένο hip-χαλί hop (θέλετε trip-hop; OK!), με κάμποσες προβλέψιμες «βρωμιές» και σποραδικές στοιχειώδεις μελωδίες.
Θα πρέπει βέβαια να τους αναγνωριστεί το γεγονός ότι υπήρξαν από τις κύριες υπεύθυνες για τη μάστιγα της toy music, της αιτίας που τα …Jumbo έχουν πλέον μπει στις επιλογές των μουσικών για τα ψώνια τους! Από κει και πέρα, ο πρώτος τους δίσκος είχε συμπαθητικές στιγμές, ο δεύτερος ένα μεγάλο τραγούδι, ο δε τρίτος ήταν το απόλυτο ξεγύμνωμα…
Σημάδια αυτής της φθίνουσας πορείας ήταν εμφανή και το βράδυ της Παρασκευής… Τα 1000+ άτομα της περυσινής τους εμφάνισης στη Ρεματιά του Χαλανδρίου είναι πλέον ανάμνηση, με το Gagarin να έχει ζήσει ευτυχέστερες στιγμές πληρότητας στο πολύ πρόσφατο παρελθόν… Κατά τα λοιπά, θα μπορούσα κάλλιστα να σας παραπέμψω στο περυσινό κείμενο του Θάνου Σιόντορου… Διότι στην ουσία τίποτε δεν άλλαξε… Τα κομμάτια, οι ενορχηστρώσεις, η (απρόσμενη;) διασκευή («I wanna love you»), το σχήμα, η (καρμίρικη) διάρκεια της συναυλίας και των encore, η σύνθεση του κόσμου…
Αν υπήρχε στο χώρο ο μετρητής «έντασης τσιρίδων» που έχουν εισάγει τα παιδιά της Yurovision, ο δείκτης θα έδειχνε το μέγιστο στη solo εμφάνιση του γνωστού μας πλέον Tez-το ανθρώπινο beatbox στο ..ημίχρονο της συναυλίας, σε μια εξτραβαγκάντσα επίδειξης γερών πνευμονιών σε techno απομιμήσεις! Να συμπληρώσω και τις εκλάμψεις ενθουσιασμού στο (νηπιακού επιπέδου) «Japan» και φυσικά στο «Beautiful boyz»… Επαναλαμβάνω, μεγάλο τραγούδι… Μόνο που κάθε φορά που θα το εκτελούν οι ίδιες, συνειδητοποιείς και το ειδικό βάρος της ερμηνείας του Antony…
H υπόλοιπη συναυλία κύλησε μάλλον χλιαρά και υποτονικά, με ένα μέρος του κοινού να ενδιαφέρεται περισσότερο για την (θορυβώδη) παρουσία του εκεί παρά για τα επί σκηνής δρώμενα… Παραπέμπω και πάλι σε Σιόντορο: «και ναι χρυσή μου, πώς δεν πήγα… και ναι, ήταν και ο Αυγουστίνος εκεί, ναι και η Μαριτίνα φυσικά… άσε, άσε σου λέω σούπερ!… Bios θα πάτε μετά;»
Τη βραδιά είχε ανοίξει νωρίτερα το νεόκοπο συγκρότημα των Berlin Brides… Μιας μπάντας λίγων μόλις μηνών στην πρώτη της, φυσιολογικά αγχώδη, εμφάνισή της σε μεγάλο κοινό… Αφού τα δύο κορίτσια ξεπέρασαν το τρακ και τα κακόβουλα τερτίπια της τεχνολογίας, μας παρουσίασαν τις synth-wave πρωτόλειες συνθέσεις τους, με τον ήχο να παραπέμπει εμφανώς στο «αιωνία του η μνήμη» electroclash και φυσικά στις ρίζες του, το new wave δηλαδή των 80s, και ειδικότερα την κεντροευρωπαϊκή πτέρυγά του (αυτή που απαντάται εν αφθονία σε συλλογές τύπου Flexipop, Shockwaves κ.λπ.). Οι ιδέες δεν λείπουν από τα κομμάτια, αλλά χρειάζονται δουλειά ώστε η μινιμαλιστική απλότητά τους να μην εκπέσει σε απλοϊκότητα, ενώ πάντα ελλοχεύει και ο κίνδυνος της παγίδευσης σε μια ταμπέλα και της περιχαράκωσης σε έναν κλειστό queer μικρόκοσμο…
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 