| 1. | Oblivion Ι : As A Child At Play |
| 2. | The Little Girl Lost |
| 3. | StarLing |
| 4. | An Old Song |
| 5. | Sotto gli Alberi |
| 6. | Oblivion ΙΙ : Moving Pieces |
| 7. | Shtedpik |
| 8. | The Unfading Light |
| 9. | When The Voices Of Children |
| 10. | I Am A Thousand Winds That Blow |
| 11. | Mighty Horse Runs Through The Clouds |
| 12. | A Joyous Song |
| 13. | «Lips, Lips!» |
| 14. | Proschalnaya pecn |
Κι αν η μόνη μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια όπως είχε πει κάποιος κάποτε, κι αν η πατρίδα αυτή κάπου υπάρχει στον χάρτη, με τα βουνά της, τους κάμπους της, τα σπίτια και τους δρόμους της, μια επιστροφή εκεί ποτέ δεν είναι δυνατή, ποτέ δεν είσαι ίδιος όταν επιστρέφεις, ποτέ τα βουνά, οι κάμποι, τα σπίτια και οι δρόμοι δεν είναι τα ίδια, πόσο μάλλον οι ακόμη πιο φθαρτοί άνθρωποι. Κι αν τούτη η σπείρα που περιελίσσεται μέχρι το τέλος, αυτή που λέγεται ζωή μοιάζει καμιά φορά με κύκλο, είναι άλλη μια ψευδαίσθηση, μία ακόμη απάτη που μας στήνει, όχι ότι κι εμείς δεν θέλουμε να την «πατήσουμε», πρόθυμα θύματα, την ξορκίζουμε επιμένοντας ότι κατά βάθος «μένουμε πάντα παιδιά», καταφύγιο ασφαλές σε ένα δύσκολο παρόν, όχι ότι το παρελθόν ήταν πάντοτε ευκολότερο, έχει όμως την ασφάλεια της δεδομένης συνέχειας. Παιδικά χρόνια… Μια πατρίδα όπου δεν υπάρχει νόστος, μένει μόνο το άλγος. Χωρίς επιστροφή…
Ως ex-children, πρώην παιδιά συστήνονται στο ένθετο του δίσκου αυτού οι μουσικοί των Sunset Wings, όχι μόνο για να διακριθούν από τα «πραγματικά» παιδιά που συμμετέχουν. Ένα σχήμα με ποιητικό όνομα το οποίο μας έρχεται από ρωσική πόλη Καλίνιγκραντ, ένα κομμάτι Ρωσίας αποκομμένο από την μαμά πατρίδα, κάπου σε μια γωνιά της Βαλτικής (Kalinigrad Oblast λέγεται η περιοχή). Ένα σχήμα το οποίο υπάρχει από το 2006, και στους τέσσερις συνολικά δίσκους του έχει ως βασικό δημιουργικό πυρήνα τον Aleks Aulaukis, με έναν σωρό άλλους μουσικούς να πηγαίνουν και να έρχονται και παρόλες τις αλλαγές η μουσική τους παραμένει σταθερά προσανατολισμένη στην αποκαλούμενη νεοφόλκ (με την ευρωπαϊκή έννοια του όρου). Συνδυάζοντας την μουσική με την γεωγραφία, θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια άνθηση της σκοτεινής αυτής σκηνής στην Ρωσία, με ονόματα όπως οι Caprice, οι Kratong, οι Neutral, οι αγαπημένοι μου Romowe Rikoito (οι οποίοι κατάγονται και από τα ίδια πέριξ), αν ενδιαφέρεστε υπάρχουν αρκετές συλλογές οι οποίες μαζεύουν ανάλογα και αξιόλογα αντιπροσωπευτικά δείγματα του είδους όπως η παλαιότερη «Edge of the Night (του 2000) ή η πιο πρόσφατη «Rose of Memory, Rose of Forgetfulness» (της εν λόγω πολωνικής Wrotycz).
Και ο δίσκος των Sunset Wings με «Oblivion» ξεκινά, με λήθη, γιατί δεν υπάρχει μνήμη χωρίς λήθη, για σκεφτείτε το, ειδάλλως θα πνιγόμασταν από ένα χάος, μια εντροπία αναμνήσεων (νομίζω υπάρχει και παθολογική κατάσταση η οποία λέγεται υπερμνησία στην οποία θυμάσαι τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια-μαρτύριο ε;). Και με παιδικές φωνούλες να τιτιβίζουν (απομάγευση: ωραίο άκουσμα, αρκεί να μη μένεις δίπλα σε …σχολείο και το υφίστασαι κάθε μέρα). Ο δίσκος ολόκληρος διαπνέεται από έναν καθάριο λυρισμό, πολλά είναι και όργανα που τον ενσαρκώνουν, κιθάρα, βιολί μπόλικο, τσέλο, πιάνο, φλάουτο, και άλλα πολλά, παιδικά οργανάκια, καμπανάκια ντιν-ντιν-ντιν, μαζί και ήχοι της φύσης, πουλάκια, ο άνεμος που θροΐζει στα φύλλα. Οι ίδιοι δε τραγουδούν στα Αγγλικά, στα Ρώσικα και στα Ιταλικά, μελοποιούν μάλιστα και ποιητές σαν τον William Blake. Και κάπως έτσι φτιάχνουν ένα λεπτεπίλεπτο υφαντό, με υπέροχες μελωδικές στιγμές όπως το «The little girl lost» ή το «The unfading light», σε ένα μελαγχολικό κλίμα το οποίο, αν θέλετε σώνει και καλά αναφορές παραπέμπει στις παλιές καλές ημέρες των Current 93 όταν έγραφαν νανουρίσματα ή αν προτιμάτε κάτι πιο …ψαγμένο, μου θυμίζουν κατά στιγμές τους κολλημένους με τον Μεσαίωνα Ισπανούς Narsilion. Και συγκινεί, όπως πάντοτε θα συγκινούν τέτοια έργα όσο το μέλλον θα παραμένει απροσδιόριστο και απειλητικό (πάντοτε θα είναι, ζητώ συγνώμη από τους αστρολόγους και άλλους αγύρτες). Γενικά έχουμε να κάνουμε με μια τραγουδοποιία αλλά και μια στιχουργία η οποία θέλει να υπερβεί το πεζό παρόν, να πιάσει το νήμα μιας μουσικής με ρίζες πολύ βαθιά πίσω στον χρόνο, μιας εποχής προ-μοντέρνας, προ-βιομηχανικής ακόμη και προ-αναγεννησιακής. Σαν να αναφέρεται όχι μόνο σε μια ατομική μνήμη, αλλά στη συλλογική μνήμη ολόκληρης της ανθρωπότητας, στην αθώα παιδική της ηλικία η οποία χάθηκε ανεπιστρεπτί με την εκβιομηχάνιση και τις τραυματικές της συνέπειες.
Στο σημείο αυτό κάποιοι πιο καχύποπτοι (ή πιο υποψιασμένοι αν θέλετε) θα ζαρώσουν το μέτωπο, τέτοιες αναφορές σε μια «παρακμή του Δυτικού κόσμου» μπορεί να οδηγήσουν και σε επικίνδυνα μονοπάτια, δεν είναι αβάσιμη η υποψία αυτή, είναι γνωστό άλλωστε ότι το νεοφόλκ είδος πανευρωπαϊκά πλήττεται από ευθείες ή κι έμμεσες αναφορές σε έναν μετα-φασισμό ο οποίος μεταπολεμικά αναζήτησε καταφύγιο στα …δάση και τη φυσιολατρία (τα αναλύει αυτά ο Anton Shekhovtsov σε ένα καταπληκτικό άρθρο που πολύ θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ). Θα απαντούσα όμως ότι δεν έχει νόημα να μπαίνουμε σε κυνήγι μαγισσών και νεραϊδών και άλλων πλασμάτων του δάσους. Και εν τέλει η αισθητική του αποτελέσματος είναι πάνω απ’ όλα το βασικό και ακαταμάχητο τεκμήριο αθωότητας (πόσο μάλλον που στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουμε καν ενδείξεις).
Ίσως τώρα να εμφανιστεί ένας άλλος καχύποπτος ο οποίος θα ρωτήσει, ναι, μα είναι τέτοιες οι αναμνήσεις που έχουν οι σημερινοί μεγάλοι και …πρώην-παιδιά μιας σύγχρονης δυτικής πόλης; Πιθανότατα όχι, και πράγματι, η επαφή με τη φύση μπορεί καμία φορά να μοιάζει με εκείνη του πουλιού του Αρκά (το οποίο στην πρώτη του εκδρομή στη φύση αγανακτεί «μα έχουν καταστρέψει το περιβάλλον, έχουν γκρεμίσει τις πολυκατοικίες κι έχουν φυτέψει παντού δέντρα»!). Θα απαντούσα όμως ότι δεν υπάρχουν μόνο οι αναμνήσεις οι υλικές, οι χειροπιαστές, υπάρχουν και αυτές τον αφηγήσεων, των παραμυθιών. Και τα παραμύθια τα παιδικά ακόμη και σήμερα, ακόμη και στο πιο αστικό περιβάλλον από την φύση αντλούν την έμπνευση τους. Δεν θα γινόταν και διαφορετικά νομίζω…
Και αν τελικά οι αναμνήσεις δεν είναι μόνο οι βιωμένες, αλλά εξίσου έντονα αποτυπώνονται και οι αφηγήσεις, μήπως το ίδιο να ισχύει και με τις πατρίδες; Να υπάρχουν άραγε μυστικοί δεσμοί οι οποίοι υπερβαίνουν το χώρο και τον χρόνο; Επιστροφή στο Kaliningrad… Τούτη η περιοχή κάποτε λεγόταν Ανατολική Πρωσία, είναι μια περιοχή με μοναδικές φυσικές ομορφιές, λίμνες και λιμνοθάλασσες σκιασμένες από πυκνά δάση όπου ζουν άλκες και ελάφια, και πεδιάδες όσο πάει το μάτι, ατελείωτους ουρανούς οι οποίοι ζαλίζουν με την ανοιχτωσιά τους. Ένα χωνευτήρι ήταν η περιοχή τούτη, με λαούς που είχαν αλληλοσφαχτεί αλλά και ζήσει πλάι-πλάι για αιώνες, μέχρι που ήρθε η Χιτλερική λαίλαπα να τα σαρώσει όλα. Και η πόλη αυτή κάποτε λεγόταν Koenigsberg, μια ιστορική γερμανική μητρόπολη, η πόλη του Καντ και του Μέντελσον, αλλά και η πόλη των παιδικών χρόνων της μάνας. Η πόλη την οποία εγκατέλειψε τον Γενάρη του ’45 η γιαγιά μου με τις τρεις της κόρες, διασχίζοντας με τα πόδια μια παγωμένη λιμνοθάλασσα στους -20 βαθμούς, κάτω από τα πυρά του ρώσικου πυροβολικού και των αεροπλάνων. Τα οποία αν η τύχη το έφερνε και ήταν πιο εύστοχα δεν θα ήμουν εδώ να γράφω αυτές τις γραμμές, σε τούτη τη γωνιά της Νότιας Ευρώπης με την δική της τραυματική ιστορία, για τους ανέμους της Ιστορίας που παρασέρνουν τους ανθρώπους σαν τα φθινοπωρινά φύλλα. Κανείς από την οικογένεια δεν επέστρεψε ποτέ στα μέρη εκείνα, ούτε καν όταν άνοιξαν τα σύνορα μετά την πτώση του Τείχους και του Σιδερένιου Παραπετάσματος. Και κάπου σε ένα άνετο αλλά άχρωμο διαμέρισμα στην ευμαρή μεταπολεμική Γερμανία, ένας παππούς πέθανε λέει η οικογενειακή ιστορία από νοσταλγία για τους μακρινούς ορίζοντες της χαμένης του πατρίδας…
Bouquet of dreams 